.jpg)
ភ្នំពេញៈ ជីវិតនេះកើតមក មិនមែនដើម្បីបានលុយ ឬបានអ្វីដទៃទៀតនោះទេ តាមពិតជីវិតកើតមកចៀសមិនផុតពីស្លាប់ឡើយ ប្រៀបដូចជាស្លឹកឈើ ប៉ុន្តែប្រយោជន៍ខ្លឹមសារនៃការបរិភោគអាហារ បន្តការរស់មួយថ្ងៃៗនោះគឺព្រោះតែស្វែងរកការមិនស្លាប់ពិតប្រាកដមួយ បើមិនដូច្នេះទេ វាមិនខុសអ្វីអំពីការដែលមនុស្សល្ងង់ ខំប្រឹងដងទឹកដាក់ពាងធ្លុះនោះឡើយ គឺវាបានតែការនឿយហត់អត់ប្រយោជន៍។
មិនដែលមានអ្នកណាទៅឆោតល្ងង់ ដោយបានខំប្រឹងដឹកជញ្ជូនពន្លឺថ្ងៃទុកក្នុងផ្ទះ សម្រាប់បំភ្លឺពេលយប់ទៀតនោះទេ ព្រោះថាមិនអាចនោះឡើយ តែដល់ពេលយប់គឺវាងងឹតហើយ យ៉ាងណាមិញ ការងារដែលគេធ្វើនៅពេលមានជីវិតរស់នៅគេមិនធ្វើដើម្បីសេចក្ដីស្លាប់នោះទេ។ តែគេធ្វើដើម្បីខ្លួនឲ្យរួចអំពីជីវិតនេះ តែងតែកើតស្លាប់នោះឯង ខណៈការថែរក្សាសម្បត្តិទ្រព្យ សម្រាប់ទំនុកបម្រុងឲ្យដល់ជីវិតគឺការរស់គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ប្រាកដណាស់ បើជីវិតនេះជាគ្រឿងទ្រទ្រង់សេចក្ដីល្អជាកុសលនោះ។
បើតាមសម្រង់សម្តីចេញពីសៀវភៅមានចំណងជើងថា «មនុស្ស និងការងារ » ដោយ ៥០០០ ឆ្នាំ បានបរិយាយពីជំពូកមិត្ត ដែលនាំមកនូវឧបការៈបួនយ៉ាង សម្រាប់រក្សាសម្បត្តិជាមិត្តភាពក្នុងសង្គម។
សម្រង់សម្តីចេញពីសៀវភៅ ដដែលបានឲ្យដឹងនូវប្រភេទឧបការៈបួនយ៉ាងថា៖ «ចំណុចទី ១-ព្រះពុទ្ធសម្តែងថា «បមត្តំ រក្ខតិ» គឺការរក្សាមិត្តដែលធ្វេសប្រហែស មនុស្សយើងមានការប្រមាថ ពោលគឺការបាត់បង់សតិជារឿយៗរហូតដល់ទៅមានពេលខ្លះហ៊ានបរិភោគទឹកស្រវឹង បន្ថែមឲ្យខ្លួនឯងដែលមានសតិទន់ខ្សោយស្រាប់ទៅហើយនោះ ឲ្យរឹងរឹតតែបាត់បង់ស្មារតី លែងដឹងខុសត្រូវអ្វីទាំងអស់ទៀតផង។ ក្នុងការប្រមាថបែបនេះ មិត្តមានឧបការៈ រមែងជួយរក្សាការពារ ព្រោះថាបុគ្គលអ្នកប្រមាថមិនអាចរក្សាខ្លួនឯងបានឡើយ ដូច្នេះទើបយើងត្រូវមាននូវមិត្តល្អ មិត្តមានឧបការៈ។ ទី២ ព្រះអង្គសម្តែងថា «បមត្តស្ស សាបតេយ្យំ រក្ខតិ» គឺការរក្សាសម្បត្តិរបស់មិត្តដែលធ្វេសប្រហែស មិត្តមាននូវឧបការៈ បានគិតថា សម្លាញ់របស់យើងបានចេញទៅក្រៅផ្ទះ មានការធ្វេសប្រហែសចោលផ្ទះសំបែង ទ្រព្យសម្បត្តិទីកន្លែង ម្លោះហើយរបស់នោះ វាអាចបាត់បង់ទៅដោយប្រការផ្សេងៗបាន។ លុះគិតដូច្នេះហើយ ក៏ទៅកាន់ផ្ទះសំបែង ដើម្បីគយគន់ឬឃ្លាំចាំមើលថែរក្សានូវផ្ទះសំបែង ឬទ្រព្យសម្បត្តិទាំងឡាយទាំងពួងនោះ»។
ចំណែកឯចំណុចទី ៣ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធសម្តែងថា៖ « ភីតស្សបដិសរណំ ហោតិ គឺជាទីពឹងពំនាក់ជាក់ប្រាកដ ចំពោះមិត្តនៅពេលមានភ័យ ឬ វិបត្តិភ័យព្រួយអំពីរឿងអ្វីមួយ មិត្តដែលមានឧបការៈបានពោលដូច្នេះថា មិត្តឯងកុំភ័យ កុំព្រួយអ្វីឡើយ កាលបើសម្លាញ់ដូចជារូបខ្ញុំនេះនៅរស់ មិត្តឯងកុំខ្លាចឲ្យសោះ ហើយក៏ជួយដោះស្រាយកម្ចាត់បង់នូវភយន្តរាយនោះបាន។ ចំណុចទី ៤ ព្រះអង្គសម្តែងថា «ឧប្បន្នេសុកិច្ចេសុ ករណីយេសុ តទ្ទិគុណំ ភោគំ អនុប្បទេតិ» កាលបើកិច្ចដែលត្រូវធ្វើ កើតឡើងហើយ តែងជួយផ្លូវនូវភោគៈជាទ្វិគុណ ជាងទ្រព្យដែលមិត្តត្រូវការ បើមិត្តត្រូវការមួយរយដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា ក៏ពោលទៅមិត្តសម្លាញ់នោះថា សម្លាញ់អើយ ១០០ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ កិច្ចការហ្នឹងនោះ ចូលសម្លាញ់យក ២០០ ទៅ ដើម្បីកុំឲ្យវាផុតផើយ ហើយក៏បានឲ្យទៅដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ នេះគឺជាលក្ខណៈមិត្តដែលមានការនាំមកនូវអ្វីជាឧបការៈ»៕
