.jpg)
អ្នកស្រី អាត សំណាងកំពុងទទួលទានអាហារក្នុងផ្ទះជាមួយកូនប្រុសអ្នកស្រីនៅភូមិអណ្តូង។ ហេង ជីវ័ន
ភ្នំពេញៈ អ្នកភូមិបុរីកីឡា ១០ គ្រួសារដែលនៅសេសសល់មិនទាន់ទទួលយកសំណងកាលពីម្សិលមិញបានប្រមូលផ្ដុំគ្នាតវ៉ានៅខាងមុខផ្ទះលោកស្រី ស៊ុយ សុផាន ប្រធានក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច ដើម្បីទាមទារសំណងជាទឹកប្រាក់ពី ២ ម៉ឺន ទៅ ២ ម៉ឺន ៥ ពាន់ដុល្លារក្នុងមួយគ្រួសារ ខណៈអតីតអ្នកបុរីកីឡាជាច្រើនដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញឲ្យទៅរស់នៅភូមិអណ្តូងកំពុងរស់នៅក្នុងជីវភាពដ៏លំបាក។
អ្នកស្រី ង៉ូវ ណារី តំណាងសហគមន៍បុរីកីឡាបានថ្លែងនៅពេលកំពុងតវ៉ានៅមុខផ្ទះលោកស្រី ស៊ុយ សុផាន ក្នុងសង្កាត់បឹងសាឡាងថាក្រុមអ្នកស្រីចំនួន ១០ គ្រួសារបាននាំគ្នាមកតវ៉ានៅខាងមុខផ្ទះលោកស្រី ស៊ុយ សុផាន ប្រធានក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិច ដើម្បីទាមទារសំណងពី ២ ម៉ឺនទៅ ២ ម៉ឺន ៥ ពាន់ដុល្លារជាថ្នូរនឹងការឈូសឆាយបំផ្លាញផ្ទះសំបែងរបស់ពួកគេកាលពីឆ្នាំ ២០១២។
អ្នកស្រីបន្តថាកាលពីថ្ងៃទី ១៥ ខែមករាអ្នកស្រីបានជួបចរចាគ្នាជាមួយលោក លឹម សុភា អភិបាលខណ្ឌ ៧ មករាម្ដងហើយ ប៉ុន្ដែលោកអភិបាលខណ្ឌបានសុំផ្ដល់សំណងចំនួនតែ ១៥ ០០០ ដុល្លារទេ ដោយក្រុមអ្នកស្រីទាមទារ ២ ម៉ឺនដល់ ២៥០០០ ដុល្លារ ប៉ុន្ដែបើមិនបានលុយគឺយកផ្ទះក្នុងអគារដែលសាងសង់ក្នុងបុរីកីឡាស្រាប់ដោយជ្រើសរើសយកជាន់ទី ១ ឬទី ២ ។
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ពួកខ្ញុំទាមទារប៉ុណ្ណឹងលោកអភិបាលខណ្ឌហាក់មិនមានយោបល់អ្វីបន្ថែមទេ ដោយគ្រាន់តែសុំឲ្យក្រុមខ្ញុំទទួលយកសំណងដែលគាត់ផ្ដល់ឲ្យ និងសុំឲ្យឈប់ធ្វើការតវ៉ា ហើយខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងមិនឈប់ទេ បើនៅមិនទាន់ឲ្យសំណងខ្ញុំគ្រប់គ្រាន់ទេ ខ្ញុំនៅតែតវ៉ាអ៊ីចឹង»។
អ្នកស្រី យ៉ិន ស្រ៊ីន អ្នកភូមិបុរីកីឡានិយាយថាក្រុមអ្នកស្រីមិនអាចទទួលយកបានទេចំពោះលុយ ១៥០០០ ដុល្លារហើយអ្នកស្រីនឹងបន្តតវ៉ាទាមទារទៀត។ «ក្រុមខ្ញុំនៅប្រកាន់ជំហរដដែលដោយមិនទទួលយកប្រាក់សំណង ១៥០០០ ដុល្លារទេ បើ ២ ម៉ឺនឬ ២៥០០០ ដុល្លារទើបទទួលយកហើយយើងនឹងបន្តនាំគ្នាទៅតវ៉ានៅខាងមុខផ្ទះលោកស្រី ស៊ុយ សុផាន ដើម្បីឲ្យក្រុមហ៊ុនពន្លឿនការដោះស្រាយ»។
លោកស្រី ស៊ុយ សុផាន បានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍កាលពីថ្ងៃទី ១៥ ខែមករាថា លោកស្រីបានសាងសង់អគារសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋហើយប្រគល់ឲ្យសាលាក្រុងជាអ្នកចាត់ចែង ហើយលោកស្រីមិនបានដឹងពីរបៀបបែងចែងរបស់សាលាក្រុងនោះទេ។ «ខ្ញុំអត់បានដឹងថាពលរដ្ឋដែលនៅសេសសល់ទាំងនោះ ទាមទារអ្វីខ្លះទេព្រោះខ្ញុំបានសាងសង់អគារមួយចំនួនប្រគល់ឲ្យសាលាក្រុងជាអ្នកចាត់ចែងដោះស្រាយជូនពួកគាត់។ អ៊ីចឹងគាត់ទាមទារអ្វីផ្សេងទៀតសួរទៅសាលាក្រុង ខ្ញុំអស់ភារកិច្ចហើយ»។
លោក ម៉េត មាសភក្ដី អ្នកនាំពាក្យសាលារាជធានីកាលពីម្សិលមិញបានឲ្យដឹងថាសាលារាជធានីមិនមានការកែប្រែគោលនយោបាយផ្ដល់សំណងជូនពលរដ្ឋបុរីកីឡាទាំងនេះទេ។ «យើងក៏នៅរង់ចាំទទួលការយល់ព្រមពីពួកគាត់ដែរ។ ចំណែកការនាំគ្នាទៅតវ៉ា...គឺជាសិទ្ធិសេរីភាពរបស់ពួកគាត់»។
អស់រយៈពេល ៧ ឆ្នាំហើយពោលគឺចាប់តាំងពីថ្ងៃទី ៣ មករា ឆ្នាំ ២០១២ អ្នកភូមិបុរីកីឡាចំនួន ៣៨៤ គ្រួសារត្រូវបានក្រុមហ៊ុន ផាន អ៊ីម៉ិច និងអាជ្ញាធររាជធានីបានប្រើកងកម្លាំង និងគ្រឿងចក្រធ្វើការឈូសឆាយកម្ទេចលំនៅឋានរបស់ពួកគាត់ដោយហិង្សាហើយដឹកពួកគាត់យកទៅទម្លាក់ចោលកណ្តាលវាលនៅកន្លែងតាំងលំនៅថ្មីក្នុងភូមិអណ្តូង និងទួលសំបូរដែលមានចម្ងាយប្រមាណ ១៦ គីឡូម៉ែតពីកណ្តាលរាជធានីភ្នំពេញ។ សព្វថ្ងៃមានអ្នកបុរីកីឡាចំនួន ១១ គ្រួសារនៅមិនទាន់ទទួលយកសំណងដែលអាជ្ញាធរកំណត់ឲ្យហើយនៅតែបន្តក្រាញរស់នៅបុរីកីឡាលើគំនរសំរាមក្រោមកៅស៊ូតង់ និងក្រោមជណ្ដើរអគារដើម្បីទាមទារឲ្យក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិចសង់អគារ ២ បន្ថែមទៀតទៅតាមកិច្ចសន្យា។
ដោយសារស្ទើរតែមិនមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ មិនមានការដឹកជញ្ជូនសាធារណៈ និងមិនមានឱកាសការងារប្រជាពលរដ្ឋជាច្រើនដែលបានទៅរស់នៅភូមិអណ្តូងបច្ចុប្បន្នកំពុងរស់នៅក្នុងជីវភាពយ៉ាងលំបាក។
ពលរដ្ឋម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេគឺអ្នកស្រី អាត សំណាង ខណៈកំពុងអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកស្រីដែលដូចទៅនឹងកុងតឺន័រ និងកំពុងទទួលទានសម្លត្រីបានប្រាប់អំពីរបៀបដែលជីវិតរបស់អ្នកស្រីបានផ្លាស់ប្តូរចាប់តាំងពីអ្នកស្រីបានរើមករស់នៅក្នុងភូមិអណ្តូងរយៈពេល ៣ ឆ្នាំកន្លងមក។
អ្នកស្រីថ្លែងថា៖ «នៅពេលខ្ញុំមកទីនេះដំបូង វាពិតជាពិបាកណាស់ដោយសារផ្ទះមិនទាន់សាងសង់ហើយ ហើយខ្ញុំមិនអាចរកការងារបាន»។ «ប៉ុន្តែយូរៗទៅខ្ញុំរកចំណូលចិញ្ចឹមជីវិតបាន»។
ប្រហែល ៥ ខែបន្ទាប់ពីការមកដល់ទីតាំងថ្មីនេះអ្នកស្រីដែលមានអាយុ ៣៥ ឆ្នាំអាចស្វែងរកចំណូលបានប្រហែល ១០ ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ ដែលចំណូលនេះអាចគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់កូនអ្នកស្រី។ អ្នកស្រីបន្តថា ប៉ុន្តែចំណូលនេះបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្នដោយសារតែមានអ្នកចំណូលថ្មីជាច្រើន។
ដោយសារមិនមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអ្នកចំណូលថ្មីដែលទើបមកដល់ក៏ព្យាយាមលក់ដូរដូចគ្នាធ្វើឲ្យមានភាពប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងតំបន់រហូតដល់អ្នកស្រី សំណាង ស្ទើរតែមិនអាចចិញ្ចឹមកូនបាន។
អ្នកស្រីថ្លែងថាបច្ចុប្បន្នអ្នកស្រីអាចរកចំណូលបានតែប្រហែល ១,២៥ ទៅ ២,៥០ ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ ដែលស្ទើរតែមិនអាចចិញ្ចឹមគ្រួសារបាន។ ទោះយ៉ាងណាក្តីអ្នកស្រីរីករាយ ដែលបានចាកចេញពីបុរីកីឡាដែលអ្នកស្រីហៅថាជាកន្លែងកខ្វក់ និងព័ទ្ធជុំវិញទៅដោយ «អ្នកប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនជាច្រើន»។
អ្នកស្រី សំណាង បានថ្លែង៖ «ខ្ញុំរីករាយនឹងរស់នៅទីនេះដោយសារវាស្អាតហើយក្មេងៗអាចទៅរៀន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តដោយសារបញ្ហាការងារ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចរកលុយបាន»។
ជម្លោះដីធ្លីដ៏រ៉ាំរ៉ៃនៅបុរីកីឡាបានផ្ទុះឡើងនៅពេលក្រុមហ៊ុនផានអ៊ីម៉ិចរបស់លោកស្រី ស៊ុយ សុផាន ត្រូវបានផ្តល់ការអនុញ្ញាតឲ្យអភិវឌ្ឍតំបន់នេះជាថ្នូរនឹងការសាងសង់អគារចំនួន ១០ សម្រាប់ចែកជូនប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនេះ ប៉ុន្តែក្រុមហ៊ុននេះមិនបានបំពេញទៅតាមការសន្យាឡើយដោយសង់តែ ៨ អគារប៉ុណ្ណោះទើបធ្វើឲ្យមានការតវ៉ារហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។
បើទោះបីជាអ្នកស្រី សំណាង បានបង្ខំចិត្តចាកចេញទៅរស់នៅភូមិអណ្តូងក៏អ្នកស្រីបានថ្លែងថាអ្នកដែលកំពុងបន្តធ្វើការតវ៉ាគួរត្រូវបានផ្តល់ឲ្យនូវសំណងច្រើនជាងនេះ។ «វាមិនយុត្តិធម៌ទេសម្រាប់យើង... យើងមិនមានជម្រើសនោះហើយជាហេតុដែលយើងមកទីនេះ»។
ប្រហែល ១០ ម៉ែត្រពីផ្ទះអ្នកស្រី សំណាង ទៅតាមផ្លូវមួយដែលស្ទើរតែមិនមានអ្នកដំណើរ អតីតអ្នកបុរីកីឡាម្នាក់គឺលោក ពេជ្រ លឹមខួន កំពុងអង្គុយក្នុងផ្ទះរបស់លោកដែលមានលក់កាហ្វេ និងភេសជ្ជៈ។
នៅពេលលោកបានរើទៅនៅភូមិអណ្តូងកាលពីដើមឆ្នាំ ២០១៥ ជាមួយនឹងប្រពន្ធ និងកូនចិញ្ចឹមចំនួន ៤ នាក់ជាផ្នែកនៃក្រុមទីមួយដែលចេញពីបុរីកីឡាលោកថ្លែងថាលោកអាចរកចំណូលរស់នៅបានសមរម្យដោយរកចំណូលបានប្រហែល ១៧,៥ ទៅ ២០ ដុល្លារ។ ដូចអ្នកស្រី សំណាង ដែរលោក លឹមខួន បានឃើញប្រាក់ចំណូលរបស់លោកធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំងប្រហែល ២ ឆ្នាំកន្លងទៅនៅពេលមានអ្នកចំណូលថ្មីបានមកដល់ដែលបានបើកលក់កាហ្វេ និងភេសជ្ជៈ ហើយមិនមានឱកាសការងារដទៃទៀត។ «ឥឡូវនេះស្ងាត់មនុស្ស»។
កត្តាមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យបាត់បង់ចំណូលគឺថាមនុស្សជាច្រើនបានជំពាក់បំណុលច្រើនក្នុងរយៈកាល ២ ឆ្នាំចុងក្រោយនេះហើយចាយតិចជាងមុន។
ជាការពិតលោក លឹមខួន ក៏ត្រូវខ្ចីលុយគ្រឹះស្ថានហិរញ្ញវត្ថុផងដែរនៅពេលត្រូវការជួសជុលដំបូលផ្ទះកាល ២-៣ ខែមុនហើយជាបំណុលដែលលោកនឹងមិនអាចសងអស់ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនខែ។ លោកថ្លែងថាឥឡូវនេះខ្ញុំអាចរកចំណូលបានតែប្រហែល ១៥០០០ ទៅ ២០០០០ រៀលក្នុងមួយថ្ងៃដែលជាការធ្លាក់ចុះចំនួន ៤ ដងនៃចំណូលដំបូង។ លោកបន្តថាខណៈកំពុងមានបំណុលនៅជាប់នឹងខ្លួនហើយលោកត្រូវចំណាយ ៩០០០ រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ សម្រាប់កូនៗទៅរៀនលោកមិនមានប្រាក់សល់ច្រើនទេសម្រាប់ថ្លៃអគ្គិសនី និងអាហារ។
លោក លឹមខួន បានថ្លែងបន្តថាការខ្វះឱកាសការងារគឺជាមូលហេតុសម្រាប់គ្រួសារជាច្រើនមិនអាចទៅរស់នៅភូមិអណ្តូង ឬថែមទាំងចាកចេញពីតំបន់នោះ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅមួយរយៈ។
ក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋ ៨៥ គ្រួសារដំបូងដែលត្រូវបានបែងចែកដីឲ្យមករស់នៅទីតាំងនេះមានតែ ៣៤ គ្រួសារប៉ុណ្ណោះដែលបានរើទៅនៅទីតាំងនេះ ហើយក្នុងចំណោមគ្រួសារទាំងនេះមានតែ ១៦ គ្រួសារប៉ុណ្ណោះដែលនៅកំពុងរស់នៅទីនេះនៅឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាលោក លឹមខួន នៅតែមានសុទិដ្ឋិនិយម និងមានសេចក្តីរីករាយដោយសារនៅទីបំផុតលោកទទួលបានឯកសារកម្មសិទ្ធិដីរបស់ខ្លួនដែលលោកមិនមានកាលរស់នៅបុរីកីឡា។ «ទោះយ៉ាងណាក្តី ខ្ញុំចូលចិត្តរស់នៅទីនេះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្តរស់នៅទីនេះគឺផ្ទះតូច»។
បើប្រៀបធៀបនឹងអ្នកចំណូលថ្មីមួយចំនួនលោក លឹមខួន នៅតែសំណាង។ អ្នកស្រី ផេត ស្រីលក្ខណ៍ អាយុ ៣០ ឆ្នាំទើបតែរើមកនៅភូមិអណ្តូងកាលពីថ្ងៃទី ១២ ខែមករា ឆ្នាំ ២០១៨ បានរំឭកខណៈដៃកំពុងបីកូនអំពីកាលពេលដែលសាលារាជធានីបានហៅពលរដ្ឋចំនួន ១៣ គ្រួសារដែលរស់នៅក្រោមជណ្តើរអគារបុរីកីឡាទៅជួបប្រជុំចាប់ឆ្នោតដើម្បីកំណត់ថាតើពួកគេនឹងទទួលបានផ្ទះណាមួយ។ «ខ្ញុំបានរស់នៅបុរីកីឡាតាំងពីខ្ញុំនៅតូច»។ «ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានឯកសារបង្ហាញ ដូច្នេះខ្ញុំសម្រេចចិត្តរើមកទីនេះ»។
អ្នកស្រីថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំមិនមានម្ហូបអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទទួលទាន»។ ផ្ទះអ្នកស្រី លក្ខណ៍ មិនមានការភ្ជាប់បណ្តាញទឹក និងអគ្គិសនីនោះទេហើយបានសូមឲ្យសាលារាជធានីតភ្ជាប់សម្រាប់ផ្ទះអ្នកស្រី។
ការស្នើសុំនេះក៏ត្រូវបានស្នើសុំផងដែរដោយអ្នកស្រី កែវ ថា អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ ដែលបង្ខំចិត្តចាកចេញពីបុរីកីឡាមករស់នៅភូមិអណ្តូងជាមួយកូន ២ នាក់កាល ២-៣ ថ្ងៃមុន។ «ខ្ញុំអត់មានលុយ»។ អ្នកស្រីបានស្នើសុំការឧបត្ថម្ភហិរញ្ញវត្ថុពីរដ្ឋាភិបាល។ «ខ្ញុំមិនមានអាហារសម្រាប់កូន និងចៅទទួលទាន»។
អភិបាលខណ្ឌ ៧ មករាលោក លឹម សុភា បានដាក់ទូរស័ព្ទចុះនៅពេលភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ទូរស័ព្ទសុំអត្ថាធិប្បាយ៕ PS
