.jpg)
លោក ឡុង វិបុល (ស្តាំ) ពេលថតជាមួយសិស្ស និងកូនៗរបស់គាត់ នាពេលកន្លងមក។ រូបថត សហការី
ភ្នំពេញ៖ ជាកូនទោល ដែលត្រូវបានឪពុកម្តាយស្លាប់ចោលតាំងពីនៅតូច ឡុង វិបុល បានប្រើជីវិតផ្សងព្រេងក្នុងនាមជាអ្នកប្រដាល់តាមជនបទ ដើម្បីកសាងបាននូវមូលដ្ឋាននៃការរស់នៅដ៏ល្អប្រសើរមួយ ព្រោះបច្ចុប្បន្ននេះ លោកមិនត្រឹមតែមានក្លិបផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែលោកក៏ជាគ្រូបង្វឹក និងជាគណៈកម្មការចៅក្រមអាជ្ញាកណ្តាល ដ៏មានទេពកោសល្យរបស់សហព័ន្ធកីឡាប្រដាល់គុនខ្មែរផងដែរ។
ជាកូនទោលនៅក្នុងគ្រួសារមួយ ដែលមានស្រុកកំណើតនៅភូមិព្រៃភ្នៅ ឃុំព្រែកចាក ស្រុកជើងព្រៃ ខេត្តកំពង់ចាម ឡុង វិបុល ត្រូវបានឪពុកម្តាយស្លាប់ចោលអស់តាំងពីនៅតូច ហើយបានផ្សងព្រេងជីវិត ជាអ្នកប្រដាល់តាមជនបទគ្រប់ច្រកល្ហក ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតនៅក្នុងសង្គម។
នៅក្នុងខ្សែជីវិតជាកីឡាករជិត ១០ ឆ្នាំ គឺចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៨ ដល់ឆ្នាំ ២០០៧ ឡុង វិបុល ជាកូនសិស្សម្នាក់នៅក្នុងក្លិបប្រដាល់របស់លោកគ្រូ ឡុង សាលវ័ន្ត ប៉ុន្តែក្រោយមក ឡុង វិបុល បានឃ្លាតឆ្ងាយពីប្រដាល់មួយរយៈ ទៅធ្វើការជាសំណង់វិញ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីមានជីវភាពរស់នៅបានគួរសមនឹងគេនោះ ឡុង វិបុល បានវិលមកចូលរៀនធ្វើចៅក្រមអាជ្ញាកណ្តាល និងបានឈានទៅដល់ការបើកក្លិបប្រដាល់បាននៅឆ្នាំ ២០១១ ហើយបច្ចុប្បន្នបានក្លាយជាមន្ត្រីនគរបាលជាតិផង ដែលតាមរយៈមុខរបរកីឡានេះ។
លោក ឡុង វិបុល បច្ចុប្បន្ន ជាម្ចាស់ក្លិបប្រដាល់ពន្លឺវិបុលដារិទ្ធិពោធិ៍សែនជ័យដែលមានទីតាំងនៅភូមិតាងួន សង្កាត់កាកាប ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ រាជធានីភ្នំពេញ ដោយលោកមានកីឡាករច្រើនប្រភេទទម្ងន់ជាង ២០ នាក់។ ទោះបីលោកបានឆ្លងកាត់ជីវភាពជាអ្នកប្រដាល់មួយរូប ដែលមិនទទួលបានលទ្ធផលជោគជ័យ ឬឈ្នះជយលាភី ជាអ្នកខ្លាំងនៅលើសង្វៀន ប៉ុន្តែក្នុងការងារជាអ្នកគ្រប់គ្រងដឹកនាំក្នុងកីឡានេះ វិបុល បានទទួលលទ្ធផលល្អគួរឱ្យកត់សម្គាល់។
លោក ឡុង វិបុល ដែលធ្លាប់មានប្រវត្តិឆ្លងកាត់ជីវភាពលំបាកលំបិន ដើរប្រកួតតាមខេត្ត និងជាយដែនប្រទេសថៃ នោះ បានប្រាប់ថា លោកមិនដែលឈ្នះបានជើងឯក ឬខ្សែក្រវាត់ម្តងណាទេ ដោយក្នុងការប្រកួតជាង ១០០ លើក លោកធ្លាប់បានឈ្នះត្រឹមជើងឯករង ផ្នែកប្រដាល់សកលជម្រើសជាតិប្រចាំឆ្នាំ ២ លើក ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ និងឆ្នាំ ២០០៦ ហើយបន្ទាប់មក លោកបានរៀបការ និងលាឈប់ពីកីឡាករប្រដាល់ក្នុងឆ្នាំ ២០០៧។
ប្រធានក្លិបប្រដាល់ពន្លឺវិបុលដារិទ្ធិពោធិ៍សែនជ័យរូបនេះ បាននិយាយថា៖ «សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានអាយុជាង ៤០ ឆ្នាំ ហើយលទ្ធផលដែលខ្ញុំទទួលបានមកដល់ពេលនេះ គឺអាចនិយាយបានថា មានកំណើតមកពីប្រភពប្រដាល់។ មុននឹងខ្ញុំធ្វើជាគ្រូប្រដាល់ និងជាប្រធានក្លិបបាន គឺមានការតស៊ូ មានបទពិសោធច្រើនក្នុងជីវភាពជាកីឡាករម្នាក់ ដែលមិនសូវល្បីលំដាប់ជួរមុខនោះទេ ប៉ុន្តែមហាជនគេស្គាល់ និងតែងអាណិតអាសូរខ្ញុំច្រើន»។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «ការស្វែងរកការងារសំណង់បានធ្វើ ក៏ដោយសារគេស្គាល់ខ្ញុំជាកីឡាករ ហើយខ្ញុំសុំគេបើកក្លិប និងមានសប្បុរសជនជួយគាំទ្រ ក៏មកពីគេស្គាល់ខ្ញុំជាអតីតកីឡាករ ចំណែកខ្ញុំបានចូលជាក្របខ័ណ្ឌមន្ត្រីនគរបាលជាតិ ក៏ដោយសារគេស្គាល់ខ្ញុំតាមរយៈកីឡាករនេះដែរ។ បើនិយាយរួម ដោយសារការហែលឆ្លងជីវភាពជាកីឡាករនេះហើយ ទើបខ្ញុំឈានមកដល់ជីវភាពសមរម្យ មានក្លិបប្រដាល់ មានការងារធ្វើ គឺអាចនិយាយបានថា មានកំណើតពីកីឡាករនេះហើយ»។
បច្ចុប្បន្ន ក្លិបពន្លឺវិបុលដារិទ្ធិពោធិ៍សែនជ័យ ចំណុះឱ្យសមាគមកីឡាប្រដាល់ក្រសួងមហាផ្ទៃ ដោយមានកីឡាករល្អៗកម្រិតមធ្យម ២២ នាក់ និងអាចប្រកួតលើសង្វៀនបាន ១៥ នាក់ ជាមួយគ្នានេះកីឡាករលំដាប់គូឯក និងគូពិសេសមានដូចជា កីឡាករ ឡូញ វណ្ឌី, សយ សុខ, សយ សី, ឡុង សំណាង, ធី តុងហ៊ី និង សោម វិឆ័យ ជាដើម។
លោក ឡុង វិបុល បញ្ជាក់ថា៖ «សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំមានកូនស្រី ២ នាក់ និងកូនប្រុស ១ នាក់ អាយុ ១២ ឆ្នាំ ដែលកំពុងហ្វឹកហាត់ និងបណ្តុះបណ្តាលជាកីឡាករថ្នាលវ័យក្មេង គឺវាមាននិស្ស័យដូចខ្ញុំដែរ ហើយសម្រាប់ថ្ងៃមុខ កូនខ្ញុំ នឹងក្លាយជាកីឡាករឆ្នើម ព្រោះខ្ញុំនឹងជំរុញគេ ក្លាយជាកីឡាករល្អម្នាក់»។
«កូនខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់ជាមួយខ្ញុំជាប្រចាំ និងធ្លាប់ឡើងប្រកួតបាន ១០ លើកហើយ ដោយឈ្នះ ៤ ចាញ់ ៣ និងស្មើ ៣ ដង ហើយនៅថ្ងៃអនាគតគេអាចមានសមត្ថភាពពូកែជាងខ្ញុំមិនខាន។ ខ្ញុំមានសមត្ថភាពប្រកួតមិនសូវខ្លាំងទេ ប្រកួតភាគច្រើនចាញ់ គឺចាញ់ដោយសារកម្លាំងឆាប់អស់មកពីធម្មជាតិរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែយុទ្ធសាស្ត្រ និងរបៀបប្តូរក្បាច់ប្រកួត ខ្ញុំជាអ្នកប្រឹក្សាល្អ ដែលផ្តល់ជូនដល់កីឡាករ ក្នុងនាមជាគ្រូ និងជាអ្នកឱ្យទឹក»។
ជាមួយគ្នានេះ លោក ឡុង វិបុល ក៏ប្រាប់មនុស្សសំខាន់ ដែលបានជួយឱ្យរូបលោកមានថ្ងៃនេះផងដែរ។ លោកនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចេះភ្លេចគុណគេទេ គឺខ្ញុំស្គាល់មុខរបរប្រដាល់នេះ ដោយសារមានបងធម៌ឈ្មោះ ឡុង សាលវ័ន្ត បច្ចុប្បន្នជាគ្រូប្រដាល់ជម្រើសជាតិ ដែលជាអ្នកជួយបណ្តុះបណ្តាលខ្ញុំពីដំបូង ហើយខ្ញុំបានចូលក្របខ័ណ្ឌជាមន្ត្រីប៉ូលិសបានកាលពីឆ្នាំ ២០១៨ ដោយសារមានឯកឧត្តមផ្កាយ ៣ ជា ប៊ុនហេង ជាអ្នកជួយខ្ញុំ»។
លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ថា៖ «តាមរយៈសកម្មភាពកីឡា ខ្ញុំបានឈានមកដល់ពេលនេះ គឺទទួលបានលទ្ធផលប្រសើរ ហើយអ្វីៗដែលខ្ញុំមាន គឺដោយសារកីឡានេះហើយ។ ហេតុនេះខ្ញុំក៏ចង់រិះគន់ចំពោះបងប្អូនមួយចំនួន ដែលបរាជ័យ ឬគ្មានការព្យាយាម តែបានបន្ទោសភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនថា មកពីចូលរួមក្នុងសកម្មភាពកីឡា។ ចំណុចនេះ ខ្ញុំមិនគាំទ្រទេ ព្រោះមកពីយើងខ្វះការតស៊ូ និងខ្សោយខាងវិន័យ ឬមិនច្បាស់លាស់ តែបែរជាបន្ទោសកីឡាទៅវិញ»៕
