.jpg)
ឡៅ ស៊ីណាត (ឆ្វេង) ថតជាមួយ ឡៅ ចន្ទ្រា ពេល ឡៅ ចិត្ត្រា ឈ្នះខ្សែក្រវាត់ នៅ PNN។ ឈន ណន
ភ្នំពេញ៖ អតីតជើងខ្លាំងលំបាករកគូប្រៀប ឡៅ ស៊ីណាត ដែលបានបញ្ចប់អាជីព ក្រោយជួបគ្រោះបាក់ស្មងជើងនោះ គឺបាននិងកំពុងបន្តអាជីពជាគ្រូជំនួយឱ្យក្លិបបញ្ជាការដ្ឋានទ័ពពិសេស និងមានមុខរបរបន្ថែមជាចៅក្រមអាជ្ញាកណ្តាលរបស់សហព័ន្ធកីឡាប្រដាល់គុនខ្មែរ ប្រចាំនៅសង្វៀនបាយ័ន បែបសាមញ្ញដោយមិនបានសល់អ្វីជាដុំកំភួនដូចកីឡាករល្បីជំនាន់ក្រោយៗនោះទេ ហើយ ស៊ីណាត ដែលបានក្របខ័ណ្ឌក្នុងកងយោធពលខេមរភូមិន្ទនោះ ក៏មិនទាន់មានស័ក្តិ ដូចអ្នកជំនាន់ក្រោយដែរ។
នៅក្នុងកំណត់ត្រាជាកីឡាករជួរមុខរបស់កម្ពុជា ឡៅ ស៊ីណាត ធ្លាប់ឈ្នះបានខ្សែក្រវាត់ ២ ស្ថាប័ន គឺខ្សែក្រវាត់ស្រាសាច់ដុំ ទម្ងន់ ៦០ គីឡូក្រាម នៅសង្វៀន CTN និងខ្សែក្រវាត់អន្តរជាតិទម្ងន់ ៦៣,៥ គីឡូក្រាម នៅសង្វៀនបាយ័ន។ ទោះយ៉ាងណា ឡៅ ស៊ីណាត បានបញ្ចប់អាជីពជាអ្នកប្រដាល់នៅឆ្នាំ ២០១៥ បន្ទាប់ពីជួបគ្រោះថ្នាក់បាក់ឆ្អឹងស្មងជើងឆ្វេងនៅសង្វៀនបាយ័ន គឺពេលប្រកួតលក្ខណៈអន្តរជាតិ ជាមួយកីឡាករថៃ យ៉ត សាយ៉ាម។
ក្នុងកិច្ចសម្ភាសន៍ជាមួយ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ ឡៅ ស៊ីណាត បានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំមានភរិយា និងកូនចំនួន ៣ នាក់ ក្នុងបន្ទុកមានជីវភាពសាមញ្ញៗធម្មតា ដោយគ្មានសល់អ្វីជាដុំកំភួនទេ។ ខ្ញុំទទួលបានក្របខ័ណ្ឌជាកងទ័ព រយៈពេលជាង ១០ ឆ្នាំមកហើយ តាមរយៈអ្នកប្រដាល់ល្បីល្បាញប្រកួតតំណាងឱ្យអង្គភាព ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅមិនទាន់បានស័ក្តិ ១ នៅឡើយ គឺមិនដូចសិស្សប្អូនខ្លះ បច្ចុប្បន្នចូលក្របខ័ណ្ឌប៉ូលិសបានត្រឹម ១ ឆ្នាំ មានស័ក្តិធំៗណាស់»។
អតីតជើងខ្លាំងរូបនេះ បានរំឭកពីប្រវត្តិប្រកួតរបស់ខ្លួនថា៖ «ខ្ញុំល្បីល្បាញក្នុងឆ្នាំ ២០០២ គឺឈ្នះកីឡាករ ឡុង សុភី ក្នុងវគ្គផ្តាច់ព្រ័ត្រ ដណ្តើមខ្សែក្រវាត់ស្រាសាច់ដុំ និងឈ្នះខ្សែក្រវាត់ជាមួយកីឡាករបរទេសទម្ងន់ ៦៣,៥ គីឡូក្រាម។ ខ្ញុំនៅចងចាំថា ខ្ញុំឡើងប្រកួតការពារខ្សែក្រវាត់បានជោគជ័យចំនួន ៣ លើក គឺឈ្នះ វ៉ាន់ ចាន់វៃ មកពីក្លិបកងរាជអាវុធហត្ថរាជធានីភ្នំពេញ លើកទី២ ឈ្នះកីឡាករ នួន ភីរក្ស មកពីក្រសួងមហាផ្ទៃ និងលើកទី៣ ឈ្នះ សារឹម វ៉ាន់ថន មកពីក្រសួងការពារជាតិ»។
អតីតកីឡាកឆ្នើមរូបនេះបន្ថែមថា៖ «កីឡាករល្បីជំនាន់ខ្ញុំ បានតម្លៃខ្លួនប្រកួតនៅតិចតួចទេ ហើយបើប្រកួតជាមួយកីឡាករមកពីបរទេសលក្ខណៈអន្តរជាតិវិញ មានមនុស្សមើលច្រើនបំផុត ប៉ុន្តែតម្លៃខ្លួនប្រកួតប្រហែល ១០០ ដុល្លារ គឺមិនដូចបច្ចុប្បន្នឡើយ ដែលកីឡាករល្បីៗ អាចទទួលបានរហូតដល់ ១ ០០០ ដុល្លារ ជាងក៏មានដែរ»។
ឡៅ ស៊ីណាត បញ្ជាក់ថា៖ «ជីវិតខ្ញុំសាមញ្ញទេ គ្មានលុយកាក់អ្វីសល់ពីប្រដាល់នោះឡើយ គឺមានតែប្រាក់ខែពីអង្គភាពក្នុងឋានៈជាគ្រូបង្វឹកជំនួយ និងប្រាក់ចំណូលពីធ្វើចៅក្រមអាជ្ញាកណ្តាលឱ្យការប្រកួតនៅសង្វៀនបាយ័ន គឺមានជីវភាពលំបាកលំបិនធម្មតាសាមញ្ញ និងមានសេចក្តីសុខ ប៉ុន្តែបញ្ហាមុខរបរប្រដាល់ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់ខ្ញុំសល់ស្នាមរបួសច្រើនកន្លែង ចំណែកបាក់ឆ្អឹងស្មងជើង បានជាសះស្បើយ តែវាមិនអាចដូចដើមទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនហ៊ានទាត់ខ្លាំងដែរ»។
ទោះជាយ៉ាងណា ឡៅ ស៊ីណាត បានជំរុញ និងបណ្តុះបណ្តាលប្អូនៗរបស់ខ្លួនបានល្អ គឺ ឡៅ ចន្ទ្រា និង ឡៅ ចិត្ត្រា ឱ្យក្លាយជាកីឡាករឆ្នើម ល្បីឈ្មោះ និងរកបានប្រាក់ចំណូលពីការប្រកួតច្រើនជាងជំនាន់មុន។ ប៉ុន្តែចំពោះ ស៊ីណាត ផ្ទាល់រកមិនទាន់ជោគជ័យទេ។ ស៊ីណាត បន្ថែមថា៖ «ធម្មតាយើងធ្លាប់ឆ្លងកាត់ជាកីឡាករ ឬគ្រូបង្វឹកអ៊ីចឹង ក៏មានចិត្តចង់មានក្លិបផ្ទាល់ខ្លួនមួយ សម្រាប់បង្វឹកក្រៅម៉ោងការងារដែរ ដើម្បីភ្ជាប់និស្ស័យក្នុងវិស័យកីឡាប្រដាល់នេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនទាន់មាននៅឡើយ ផ្ទុយពីនេះអ្នកជំនាន់ខ្ញុំភាគច្រើន គេមានលទ្ធភាពបើកក្លិបបាន ដោយមានអ្នកជួយឧបត្ថម្ភ»៕
