.jpg)
ស្ថិតនៅផ្ទះឯជាយក្រុងហាណូយ អ្នកស្រី ម៉ុង ប៊ិច ប្រើពេលគូរគំនូរ ៨ ម៉ោង ក្នុង ១ ថ្ងៃ។ រូបថត AFP
ក្រុងហាណូយ៖ អាយុជិត ៩០ ឆ្នាំ វិចិត្រករស្រ្តីវៀតណាម ម៉ុង ប៊ិច មានឈ្មោះបោះសំឡេងចំពោះការផលិតស្នាដៃសិល្បៈនៅលើកម្រាលឥដ្ឋដោយការអង្គុយគូររូប។
អ្នកច្នៃបង្កើតថ្មីរូបនេះ ដែលបានអន្ទងចិត្ដវិចិត្រការិនីជំនាន់ក្រោយនៅវៀតណាម អ្នកស្រី ប៊ិច បានទទួលប្រជាប្រិយភាពលើឆាកអន្ដរជាតិ ហើយអ្នកស្រីមានស្នាដៃគំនូរពណ៌នៅក្នុងសារមន្ទីរចក្រភពអង់គ្លេសថែមទៀតផង។
ប៉ុន្ដែរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ អ្នកស្រីមិនត្រូវបានជនជាតិវៀតណាមក្នុងស្រុកចាប់អារម្មណ៍ និងត្រូវរង់ចាំរហូតដល់ខែនេះទើបអាចបង្ហាញស្នាដៃពិព័រណ៍តែម្នាក់ឯងជាលើកដំបូង។
ស្ថិតនៅផ្ទះឯជាយទីក្រុងហាណូយ ជាទីដែលវិចិត្រករស្បែកជ្រួញគូររូប ៨ ម៉ោង ក្នុង ១ ថ្ងៃ អ្នកស្រី ប៊ិច បានពោលថា៖ «ការគូររូបហាក់ដូចជាការញ៉ាំបាយប្រចាំថ្ងៃអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំត្រូវញ៉ាំបាយហើយខ្ញុំត្រូវគូរ»។
ដំបូង ដូនចាស់ហាក់ស្ទាក់ស្ទើរចំពោះការតាំងពិព័រណ៍តែឯង តែកូនៗរបស់អ្នកស្រីលើកទឹកចិត្ដអ្នកស្រី។
អ្នកស្រីបាននិយាយមុនពេលបើកសម្ពោធពិព័រណ៍នាខែនេះថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់លក់គំនូររបស់ខ្ញុំទេ ដូច្នេះខ្ញុំអត់មានបំណងនេះទេ។ គំនូររបស់ខ្ញុំ គឺជាការចងចាំរបស់ខ្ញុំ»។
ជំនាញគំនូរសូត្រអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃ និងមនុស្សទូទៅ ជាពិសេសស្ដ្រី អ្នកស្រី ប៊ិច គូរពីជីវិតរបស់ខ្លួនឯងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមប្រឆាំងសហរដ្ឋអាមេរិក នៅពេលសិល្បករផ្សេងៗត្រូវបានណែនាំឲ្យគូរគំនូររូបទាហាន ឬកងកម្លាំងជួរមុខ។
ពិព័រណ៍គំនូរអ្នកស្រី ប៊ិច ជាលើកដំបូងនៅវៀតណាម។ រូបថត AFP
ផាន ខាមធួង ជាអ្នកវិភាគផ្នែកសិល្បៈជាន់ខ្ពស់ និងជាអ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់បាននិយាយថា៖ «ការគូររូបមនុស្សមិនត្រូវបានទទួលការកោតសរសើរឡើយកាលគ្រានោះ តែពួកវាជាស្នាដៃល្អឯករបស់អ្នកស្រី ម៉ុង ប៊ិច»។
កើតនៅឆ្នាំ ១៩៣១ អំឡុងពេលអាណានិគមនិយមបារាំង អ្នកស្រី ប៊ិច បានចំណាយពេលមើលថែស្វាមី ជាអ្នកលេងវីយ៉ូឡុង និងអ្នកប្រយុទ្ធឯករាជ្យ ដែលរងរបួសអំឡុងពេលសង្គ្រាមបារាំងក្នុងទឹកដីឡាវ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រតោកយ៉ាកបំផុត ខណៈអ្នកស្រីត្រូវចិញ្ចឹមបីបាច់កូន ២ នាក់។
តម្រូវការប្រាក់ទ្រទ្រង់គ្រួសារ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៦ អ្នកស្រីបានចុះឈ្មោះចូលរៀនជំនាញសិល្បៈគំនូរដំបូងបំផុតមួយនៅមហាវិទ្យាល័យសិល្បៈក្រុងហាណូយ និងមានការងារជាអ្នកគូររូបគំនូរជីវចលឲ្យកាសែត។
ប៉ុន្ដែអ្នកស្រីមិនបញ្ឈប់ការគូររូបតាមចិញ្ចើមផ្លូវទេ។ ស្ដ្រីចំណាស់ដ៏ក្រីក្រគេងអង្កុញជើងលើកម្រាលឥដ្ឋ និងអ្នកម្ដាយម្នាក់កំពុងបំបៅដោះកូន ដែលជាគំនូរត្រូវបានចាត់ទុកជារឿងអាស្រូវ ដោយត្រូវដកចេញពីពិព័រណ៍ក្នុងឆ្នាំ ១៩៦០។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគូរខ្លួនឯងក្នុងស្ទីលខ្លួនឯង។ មហាជនខ្លះអាចចូលចិត្ដគំនូរ តែខ្លះក៏អត់ដែរ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ។ ភាពរីករាយកើតឡើងនៅពេលខ្ញុំអាចគូសវាស ឬគូរ»៕ AFP/HR
