.jpg)
លោក ជា សាវី បង្រៀនអក្សរសាស្ត្រខ្មែរនៅវិទ្យាល័យ ១០ មករា ១៩៧៩ ខេត្តសៀមរាប។ រូបថត សហការី
សៀមរាបៈ ជាមួយប្រវត្តិ និងការតស៊ូស្រវាស្រទេញក្រេបយកចំណេះវិជ្ជាតាំងពីក្មេង លោកគ្រូបង្រៀនផ្នែកអក្សរសាស្ត្រខ្មែរម្នាក់នៅវិទ្យាល័យ ១០ មករា ១៩៧៩ នៅក្រុងសៀមរាបមានក្តីរំភើបចិត្តខ្លាំងនឹងការលើកទឹកចិត្តពីក្រសួងអប់រំតាមរយៈពានរង្វាន់ និងប្រាក់រង្វាន់សម្រាប់ស្នាដៃស្រាវជ្រាវសិក្សាកថារបស់ខ្លួន។
លោកគ្រូ ជា សាវី មានស្រុកកំណើតនៅឯភូមិ និងឃុំជ្រៃ ស្រុកកំពង់ត្របែក ខេត្តព្រៃវែង និងធ្លាប់មានស្លាកស្នាមប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តដោយសារកំព្រាម្តាយកាលពីលោករៀននៅអនុវិទ្យាល័យ។
ជាមួយបទពិសោធបង្រៀន ១៤ ឆ្នាំលោកគ្រូមានចំណាប់អារមុ្មណ៍សប្បាយចិត្តចំពោះការលើកទឹកចិត្តដល់គ្រូបង្រៀនពីសំណាក់ក្រសួងអប់រំ នាពេលប្រារព្ធទិវាអំណានលើកទី ៤ កាលពីថ្ងៃទី ១១ ខែមីនា ឆ្នាំ ២០១៩ កន្លងមកនៅឯបណ្ណាល័យជាតិដែលរំឭកដល់អតីតជាបណ្ឌិតអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ និងជាស្ថាបនិកបង្កើតវចនានុក្រមអក្សរខ្មែរដំបូងគេគឺសម្តេចសង្ឃ ជួន ណាត ផងដែរ។
គ្រូបង្រៀនអតីតនិស្សិតអក្សរសាស្ត្រខ្មែរជំនាន់ទី ២១ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញរូបនេះបានឈ្នះពានចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ ផ្នែកបកស្រាយប្រធានបទ «តថភាពសង្គមតាមរយៈស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍រឿងកុលាបបៃលិន និងរឿងផ្កាស្រពោន» នៃទិវាជាតិអំណាន ១១ មីនា ឆ្នាំ ២០១៩ ដោយទទួលបានពាន ១ លិខិតសរសើរ ១ និងប្រាក់រង្វាន់ចំនួន ១ លាន ៥ សែន រៀល ខណៈការធ្វើសិក្សាអត្ថបទសិក្សាកថាអក្សរសិល្ប៍នេះបានប្រើពេលត្រឹមតែ ១០ ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះក្នុងការរៀបចំ និងស្រាវជ្រាវផ្ញើទៅប្រកួតតាមគោលការណ៍របស់ក្រសួងអប់រំ។
លោក ជា សាវី ជាប់ជយលាភីផ្នែកស្រាវជ្រាវសិក្សាកថា។ រូបថត សហការី
ចំណែកសិស្សានុសិស្សវិញលោកគ្រូរំពឹងថាការសិក្សាវិភាគកថានឹងអាចផ្ដល់នូវចំណេះដឹងទូលំទូលាយ លាតត្រដាងគំនិតបង្កប់អប់រំរបស់អ្នកនិពន្ធ ពង្រឹកការសរសេរផ្នែកអក្ខរាវិរុទ្ធសំណេរតែងសេចក្តី និងអាចទាញយកឧទាហរណ៍ពីអក្សរសិល្ប៍ទៅឆ្លុះបញ្ចាំងក្នុងសំណេរតែងសេចក្តីផងដែរ។
លោកគ្រូ សាវី បានបន្តថា៖ «វាក៏ជាបទពិសោធនៃការរស់នៅក្នុងសង្គមជាក់ស្តែងផងដែរព្រោះថា អក្សរសិល្ប៍គឺជាកញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីតថភាពនៃសង្គម។ ខ្ញុំសូមលើកឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយនៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍រឿងផ្កាស្រពោនដែលជាទស្សនៈអប់រំរបស់លោក នូ ហាច បានបង្ហាញតាមរយៈតួអង្គនាង វិធាវី ដែលស្លាប់ដោយសារកើតជំងឺបាក់ទឹកចិត្តទើបបណ្តាលឲ្យនាងស្លាប់បាន»។
ក្រៅពីសម្តែងពីអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត និងមានក្តីរំភើបសម្រាប់រង្វាន់នោះ លោកគ្រូបង្រៀនអក្សរសាស្ត្រខ្មែរថ្នាក់ទី ១១ និងទី ១២ វ័យ ៣០ ឆ្នាំប្លាយ លោក ជា សាវី ក៏សង្ឃឹមដែរថា លោកគ្រូអ្នកគ្រូដែលមានស្នាដៃខិតខំស្រាវជ្រាវបន្ថែមលើមុខជំនាញឯកទេសរៀងៗខ្លួននឹងទទួលបានការលើកទឹកចិត្តតាមរយៈការផ្តល់រង្វាន់ និងលិខិតសរសើរផ្សេងៗ។
លោកលើកឡើងថា៖ «ការសិក្សាវិភាគកថាលើស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍នេះ មានតម្លៃដល់គ្រូអក្សរសាស្ត្រមានការស៊ីជម្រៅទៅការសិក្សាស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍នានាអាចរកឃើញគំនិតថ្មី ឬមានតម្លៃទុកជាទុននៃជីវិតរស់នៅក្នុងសង្គម និងមានវិធីសាស្ត្រល្អៗសម្រាប់បង្រៀនសិស្ស និងខំប្រឹងចូលរួមប្រកួតដើម្បីទុកស្នាដៃ»។
ដោយក្តីទទូច លោកគ្រូ ជា សាវី ក៏មានសំណូមពរសម្រាប់ក្រសួងអប់រំនាពេលអនាគតដែរថា៖ «ខ្ញុំក៏ចង់មានសំណូមពរឲ្យមានការជូនបណ្ណសរសើរដល់អ្នកស្រាវជ្រាវអ្នកនិពន្ធ និងកវីចាស់ៗដែលបានចូលនិវត្តន៍ តែមាននៅមានស្នាដៃរបស់ពួកគាត់បានបន្សល់ទុកដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយនោះផង»៕
