.jpg)
ជាង ១៥ ឆ្នាំ លោក កូជី អីុសស៊ី បានថតរូប និងកត់ត្រាស្រោមដៃជាង ៥ ០០០ តាមផ្លូវ។ រូបថត AFP
ក្រុងតូក្យូ៖ លោក កូជី អ៊ីសស៊ី (Koji Ishii) មិនយល់ខ្លួនឯងសោះថា ហេតុអ្វីឲ្យតែឃើញស្រោមដៃនៅតាមផ្លូវ ឯក្រុងតូក្យូស្រុកកំណើតលោក លោកតែងតែឈប់រួចទាញកាមេរ៉ាថតទុក។
អស់រយៈពេលជាង ១៥ ឆ្នាំ ដែលបុរសវ័យ ៣៩ ឆ្នាំរូបនេះបានថតរូប និងកត់ត្រាយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីស្រោមដៃដែលបោះចោលរាប់ពាន់នៅតាមដងផ្លូវនៃរដ្ឋធានីជប៉ុន និងនៅតំបន់ដទៃទៀត។
លោកបាននិយាយថា វាគឺជាចំណង់ចំណូលចិត្ត ប៉ុន្តែក៏ដូចជា បណ្ដាសាដែរ។
គាត់ប្រាប់ទីភ្នាក់ងារ AFP ថា៖ «ខ្ញុំរស់នៅដោយមានភាពភ័យខ្លាចជានិច្ច ដោយគិតថាអាចនឹងមានស្រោមដៃនៅច្រកណាមួយ ខ្ញុំអាចពណ៌នាវាបានត្រឹមថា វាដូចជាបណ្ដាសា»។
មិនមែនមានតែរូបលោកនោះទេ។ ទូទាំងពិភពលោកមានវប្បធម៌ចងក្រងស្រោមដៃជាឯកសារ រួមទាំងគណនីបណ្ដាញសង្គមជាច្រើន ដូចជាក្នុង Instagram Long Lost Gloves និង Lost Glove Sightings ជាដើម។
សូម្បីតែតារាហូលីវូដលោក Tom Hanks ក៏បានធ្វើឲ្យអ្នកគាំទ្ររីករាយនឹងការថតរូបវត្ថុប្រើប្រាស់ដែលជ្រុះបាត់គូរបស់លោកដែរ។ ថ្មីៗនេះ លោកក៏បានបង្ហោះរូបភាពស្រោមដៃពេទ្យតែម្ខាង នៅពេលដែលរូបលោកត្រូវបានប្រកាសថា ឆ្លងជំងឺកូវីដ ១៩។
ក្រៅពីថតរូប លោកចូលចិត្តស្រមើស្រមៃពីម្ចាស់ស្រោមដៃ និងអ្នកដែលរើសវាចេញ។ រូបថត AFP
ទោះយ៉ាងណា អ៊ីសស៊ី គឺជាអ្នកដែលបានប្រឡូកក្នុងការថតរូបស្រោមដៃជ្រុះតាមផ្លូវដ៏យូរអង្វែងជាងគេ។
ចំណាប់អារម្មណ៍នេះចាប់ផ្ដើមតាំងពីឆ្នាំ ២០០៤ ក្រោយពេលដែលបានឃើញស្រោមដៃពណ៌លឿងរបស់កម្មករម្នាក់ជ្រុះធ្លាក់ជិតផ្ទះរបស់លោក។
កាលណោះ លោកបានទាញទូរស័ព្ទបត់ដ៏ថ្មីសន្លាងរបស់លោកយកមកថតវា។
លោកបានរំឭកបទពិសោធគ្រានោះថា៖ «ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ស្លុតដូចជា ត្រូវរន្ទះបាញ់»។
ច្រើនឆ្នាំចាប់តាំងពីពេលនោះមក លោកបានថតរូប និងកត់ត្រាព័ត៌មានអំពីស្រោមដៃជាង ៥ ០០០ រួមបញ្ចូលតាំងពីស្រោមដៃចាក់របស់កុមាររហូតដល់ស្រោមដៃថ្លាៗរបស់នារី។ លោកបានប្រទះឃើញស្រោមដៃដែលគេជាន់នៅតាមផ្លូវ ស្ទះជាប់លូ ព្យួរជាប់កោណចរាចរណ៍ ឬបក់ផាត់នៅលើឆ្នេរខ្សាច់។
ប៉ុន្តែក្រៅពីថតរូប កត់ត្រាព័ត៌មានលម្អិតអំពីទីតាំង និងស្រមើស្រមៃរឿងរ៉ាវរបស់ស្រោមដៃ លោក អ៊ីសស៊ី មិនបានប៉ះពាល់វាទេ។
បុគ្គលិកបម្រើការនៅភោជនីយដ្ឋានរូបនេះ បានបន្តថា៖ «ស្រោមដៃមិននៅទីនេះទៀតទេ។ ខ្ញុំស្រមៃថា នណាដែលនៅទីនេះ នរណាបានពាក់វា ឬក៏មាននរណាម្នាក់ចិត្តល្អរើសវាពីលើដី។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្ត»៕ AFP
