.jpg)
យុវជន បុង រ៉ង អាយុ ២៣ ឆ្នាំជាប្រធានក្រុមក្នុងការដំឡើងម៉ាស៊ីនព្រីន 3D។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
ភ្នំពេញៈ ដោយសារការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនព្រីន 3D មានភាពចាំបាច់ក្នុងការច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ថ្មីៗ ពិសេសផ្នែកសំខាន់សម្រាប់ធ្វើរ៉ូបូតជាដើម ទើបក្រុមនិស្សិតផ្នែកដេប៉ាតឺម៉ង់វិទ្យាសាស្ត្រកុំព្យូទ័រនៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានរួមគ្នាបង្កើតម៉ាស៊ីនព្រីន 3D សម្រាប់ផលិតវត្ថុនានាផ្គត់ផ្គង់ការសិក្សាស្រាវជ្រាវ។
និស្សិតព័ត៌មានវិទ្យាឆ្នាំទី ៣ ជាប្រធានក្រុមដំឡើងម៉ាស៊ីន 3D យុវជន បុង រ៉ង បានថ្លែងប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ ថា៖ «លោកគ្រូគាត់មើលឃើញពីភាពលំបាកនៅក្នុងសាលាពីការផលិតរបស់ផ្សេងៗសម្រាប់យកមកប្រើប្រាស់ធ្វើឧបករណ៍ច្នៃប្រឌិតនានាក្នុងការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ពួកខ្ញុំ ពិបាកក្នុងការរកទិញនៅលើទីផ្សារ ហើយណាមួយវាមានតម្លៃថ្លៃ ទើបលោកគ្រូគាត់នឹកឃើញដល់ការបង្កើតជាម៉ាស៊ីន 3D នេះឡើងមក ដើម្បីសម្រួលដល់ការចំណាយរបស់សាលា និងងាយស្រួលក្នុងការផលិតរបស់ផ្សេងៗក្នុងការសិក្សារបស់ពួកខ្ញុំផង»។
ក្រៅពីមានយុវជន បុង រ៉ង ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើជំនាញមេកានិកក្នុងការផលិតម៉ាស៊ីនព្រីន 3D នេះមានការសហការពីនិស្សិតសរសេរកម្មវិធី និងផ្នែករចនាមានយុវជន ជា សេងហ៊ួ លាង សៀងហ៊ួរ អ៊ុក ឥន្ទបុត្រ តាំង សៀកលី សំ សុខឡាយ ផុន សុជា និងយុវតី ហោះ លក្ខិណា ដោយពួកគេស្ថិតក្នុងវ័យប្រមាណពី ១៨ ទៅ ២៣ ឆ្នាំ។
យុវជនវ័យ ២៣ ឆ្នាំជាប្រធានក្រុមបានរៀបរាប់ពីការដំឡើងម៉ាស៊ីនថា៖ «ដំបូងពួកខ្ញុំចាប់ផ្តើមឌីហ្សាញចេញជារូបរាងរបស់ម៉ាស៊ីន បន្ទាប់មកយើងចាប់ផ្តើមសិក្សាថា តើក្នុងការដំឡើងម៉ាស៊ីនត្រូវការឧបករណ៍អ្វីខ្លះដើម្បីអាចដំឡើងឲ្យម៉ាស៊ីនដំណើរការបាន និងព្យាយាមយល់ច្បាស់ពីតួនាទីនៃឧបករណ៍នីមួយៗ ហើយពួកយើងចាប់ផ្តើមសិក្សាពីការសរសេរកម្មវិធី ដើម្បី Upload ចូលទៅក្នុងឧបករណ៍ឲ្យវាដំណើរការបាន»។
យុវតី ហោះ លក្ខិណា សមាជិកក្រុមក្នុងការធ្វើម៉ាស៊ីនព្រីន 3D។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
ការចំណាយជាង ១៦០ ដុល្លារទៅលើការទិញគ្រឿងមកដំឡើងត្រូវបានរ៉ាប់រងដោយសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។ ក្រោយពីប្រើពេលជិត ៣ ខែពេលនេះម៉ាស៊ីនព្រីន 3D ដំណើរការបាន ១០០ ភាគរយហើយ។
និស្សិត បុង រ៉ង បានរៀបរាប់ពីភាពលំបាកក្នុងការបង្កើតម៉ាស៊ីនបន្តទៀតថា៖ «ទាក់ទងទៅនឹងការទិញឧបករណ៍មកពីស្រុកក្រៅតែម្តង យើងត្រូវចាំរយៈពេលយូរទម្រាំតែមកដល់ដៃយើង ហើយវាមានភាពស្មុគស្មាញច្រើនដែរ ដែលពេលខ្លះពួកយើងក៏ចង់បោះបង់ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលឃើញលទ្ធផលតិចតួចពួកយើងក៏មានកម្លាំងចិត្តធ្វើបន្តទៀត»។
ទោះជាប្រើពេលព្រីនយូរបន្តិច ម៉ាស៊ីនព្រីន 3D អាចព្រីនបានរបស់គ្រប់យ៉ាងដូចជាកូនផ្ទះ ប្រាសាទអង្គរវត្ត និងរបស់ផ្សេងៗអាស្រ័យទៅតាមការឌីហ្សាញ។ វត្ថុនីមួយៗបានមកពីការរំលាយជ័រ ហើយផលិតផលសម្រេចមានទំហំត្រឹម ២០ សង់ទីម៉ែត្រ គុណនឹង ២០ សង់ទីម៉ែត្រ។
ទិសដៅធំរបស់ក្រុមយុវជនគឺការព្រីនចំណែកផ្គុំរបស់រ៉ូបូតដូចជាដៃ ជើង ឬក្បាល ដើម្បីយកទៅប្រកួតនៅឆាកជាតិ និងអន្តរជាតិ។
ដំណើរការប្រើពេលជិត ៣ ខែ ដោយក្នុងនោះជាង ១ ខែជាវេលារង់ចាំ។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
វត្ថុដែលបានព្រីនចេញពីម៉ាស៊ីនព្រីន 3D ក៏អាចចូលរួមចំណែកក្នុងវិស័យកសិកម្មក្នុងការច្នៃរបស់ដែលធ្វើពីជ័របានដោយខ្លួនឯង និងសន្សំថវិកាដោយមិនចាំបាច់ទិញពីផ្សារ។
មុនពេលដែលបង្កើតម៉ាស៊ីនព្រីន 3D ក្រុមនិស្សិតដេប៉ាតឺម៉ង់ព័ត៌មានវិទ្យាធ្លាប់បានបង្កើតរ៉ូបូតតូចៗ និងការបង្កើត Remote បញ្ជាទៅលើប្រព័ន្ធស្វ័យប្រវត្តិនៅតាមផ្ទះ។
គម្រោងបន្ទាប់របស់ពួកគេបង្កើតរ៉ូបូតឆ្លាតវៃ ដែលអាចធ្វើការចាប់អីវ៉ាន់តាមប្រភេទនានានៅក្នុងរោងចក្រ។
និស្សិត បុង រ៉ង ដែលជាកូនកសិករមកពីខេត្តកំពតបានឲ្យដឹងពីក្ដីប្រាថ្នានាថ្ងៃអនាគតរបស់ខ្លួនថា៖ «សម្រាប់ខ្ញុំចង់ធ្វើការជាមួយនឹងផ្នែករ៉ូបូតហ្នឹងតែម្តង ទាក់ទងជាមួយការបង្កើតជាឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ជាតម្រូវការនៅក្នុងស្រុកមិនថាជា 3D Printer ឬក៏ជាឧបករណ៍អ្វីផ្សេងៗទៀតដែលទាក់ទងជាមួយផ្នែករ៉ូបូតគឺខ្ញុំនឹងបន្តការងារនេះរហូតដល់ថ្ងៃអនាគត»។
រូបដែលត្រូវបានព្រីនចេញពីម៉ាស៊ីនព្រីន 3D។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
ប្រធានក្រុមធ្វើម៉ាស៊ីនព្រីន 3D រូបនេះបន្តថា៖ «ខ្ញុំក៏ចង់បង្ហាញទៅសាធារណជនថានៅក្នុងស្រុករបស់យើងក៏មាននិស្សិត ឬក៏មានអ្នកដែលគាត់អាចបង្កើតនូវរបស់ដែលអាចប្រើប្រាស់ផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាបានដែរ»។
លោក ប៉ុក លក្សមុនី Pok Leakmony ជាអនុប្រធានដេប៉ាតឺម៉ង់ព័ត៌មានវិទ្យា បានលើកពីកង្វះសាស្ត្រាចារ្យជំនាញ និងកោតសរសើរដល់និស្សិតដែលពុះពាររៀនសូត្រ។
លោកលើកឡើងថាទោះស្នាដៃនិស្សិតសព្វថ្ងៃនៅមិនទាន់ល្អអាចប្រៀបធៀបជាមួយគេបានល្អ ប៉ុន្តែពួកគេក៏អាចធ្វើជារ៉ូបូតសម្រាប់ដាក់ប្រកួតដូចគេដូចឯងបានដែរ។
លោកបញ្ជាក់ទៀតថា៖ «បច្ចុប្បន្ននេះយុវវ័យយើងចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងខាងរ៉ូបូត។ ពួកគាត់មានសមត្ថភាពហើយ បើទាក់ទងជាមួយការសរសេរកូដវាជាជំនាញរបស់ពួកគាត់ ប៉ុន្តែខ្វះឧបករណ៍សម្រាប់ផលិតដែលមានលក់នៅតែប្រទេសក្រៅប៉ុណ្ណោះ»៕
វីដេអូ៖
