.jpg)
កងដៃច្នៃពីអាវុធ។ ហេង ជីវ័ន
ភ្នំពេញ: ក្រវិលម៉ូដផ្កាឈូក ដើមឈើជីវិត ក្បាច់ភ្ញីភ្លើង ស្លឹក សត្វព្រាបតំណាងឲ្យសន្ដិភាព កងដៃ និងចិញ្ចៀនរំលេចពណ៌លឿងភ្លឺរលោង ជាគ្រឿងលម្អកាយ។ ប៉ុន្ដែ អ្វីដែលភ្ញៀវទេសចរបរទេស និងអតិថិជនក្នុងស្រុកមួយចំនួនរអានោះគឺវត្ថុធាតុដើមសម្រាប់ផលិតគ្រឿងអលង្ការដ៏ស្រស់ស្អាតទាំងនេះពីសម្បកគ្រាប់កាំភ្លើងតូចធំ។
ព្រោះតែភ្នក់ភ្លើងសង្គ្រាម លោក ធៀន ចន្ថា បានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដែលធ្លាប់ថ្នាក់ថ្នម អប់រំ ថែទាំបញ្ចុកចំណីដោយលោកត្រូវរៀនរស់ពឹងអាស្រ័យលើបាតដៃខ្លួនឯងតាំងពីក្មេងវ័យ។
អតីតកុមារា ដែលអ្នកម្ដាយបានលាចាកលោកតាំងពីអាយុ ៤ ឆ្នាំ ហើយចម្រើនវ័យ ៨ ឆ្នាំ ក៏កំព្រាឪពុកជានាយទាហានរដ្ឋាភិបាលបានពលីក្នុងសមរភូមិ លើទឹកដីខេត្ដពោធិ៍សាត់ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៨០ បាននឹកឃើញយកគ្រាប់អាវុធយុទ្ធភណ្ឌធ្លាប់បំផ្លាញសុភមង្គលគ្រួសារខ្លួន ច្នៃជាគ្រឿងលម្អកាយដ៏បង្កប់អត្ថន័យជ្រាលជ្រៅ។
លោក ធឿន ចន្ថា បច្ចុប្បន្នអាយុ ៣៨ ឆ្នាំ ស្ថាបនិក អង្គរប៊ូលែត ហាងជាងទងកែច្នៃសម្បកគ្រាប់កាំភ្លើងតូចធំផលិតជាគ្រឿងអលង្ការគ្រប់ប្រភេទបាននិយាយថា៖ «កាំភ្លើងមិនមែនតែសម្លាប់ជីវិតមនុស្សម្នាក់នោះទេ តែវាបានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតរងគ្រោះ ដូចជា ប្រពន្ធ កូន និងមនុស្សក្នុងគ្រួសារទាំងមូលបាត់បង់ការសិក្សា និងការរកទទួលទានរាល់ថ្ងៃ»។
មេជាងទងដែលមានកូនជាងជាសិស្ស និស្សិត និងស្ដ្រីមេផ្ទះរូបនេះបានបញ្ជាក់ថា៖ «មិនមែនមានន័យថា ខ្ញុំចង់ឲ្យគេបាញ់គ្នាច្រើនដើម្បីយកសម្បកគ្រាប់មកធ្វើគ្រឿងអលង្ការនោះទេ។ គោលបំណងពិត ខ្ញុំគិតថា កាំភ្លើងបានសម្លាប់ជីវិតឪពុកខ្ញុំ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំបែកបាក់»។
នៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ២០០០ ក្រោយពីមើលឃើញពីតម្លៃប្រាក់ចេះតែបន្ដកើនឡើងរហូតដល់ជាង ១ ពាន់ដុល្លារ ក្នុងមួយគីឡូក្រាម លោកស្រាប់តែនឹកឃើញវត្ថុធាតុផ្សេងដែលសម្បូរ ជោរជន់ ខណៈលោកបានឃើញអ្នកស្ម័គ្រចិត្ដរបស់អង្គការម្នាក់យកសម្បកគ្រាប់កាំភ្លើងធំៗឲ្យលោកតាំងលម្អផ្កា។
គ្រឿងលម្អច្នៃពីអាវុធ ទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ពីជនបរទេស។ ហេង ជីវ័ន
លោក ចន្ថា បានបន្ដថា៖ «ពេលនោះ ខ្ញុំសាកល្បងរំលាយសម្បកគ្រឿងផ្ទុះទាំងនោះ និងបានបង្ហាញប្រាប់ថ្នាក់ដឹកនាំបានឃើញ។ លទ្ធផល ចេញមក ពិតជាអាចប្រើជំនួសប្រាក់បាន»។
បុរសកូន ២ រូបនេះ បាននិយាយប្រាប់មូលហេតុថា៖ «ខ្ញុំប្រើសម្បកគ្រាប់កាំភ្លើង និងសម្បកគ្រាប់បែកធំៗ ដើម្បីបង្ហាញដល់ភ្ញៀវបរទេសពីស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់ប្រជាជនខ្មែរ ដែលពួកគេហែលឆ្លងកន្លងមក។ ខ្ញុំជឿថា ផលិតផលទាំងនេះជាភ័ស្ដុតាងបញ្ជាក់ពីបទពិសោធប្រទេសជាតិខ្ញុំ និងពលរដ្ឋខ្ញុំ ហើយអ្វីដែលយើងអាចសម្រេចបាននាពេលនេះ។ ខ្ញុំកំពុងប្រែក្លាយយុទ្ធភណ្ឌប្រល័យជីវិត ដែលធ្លាប់ប្រើសម្លាប់ប្រជាជនខ្មែររាប់លាននាក់ទៅជាសម្រស់ ក្ដីសង្ឃឹម ថាមពល និងរឹងមាំ»។
ដំណើរការរំលាយលោហៈធ្វើអាវុធ យកមកធ្វើអលង្ការលម្អកាយ។ ហេង ជីវ័ន
ក្រោយពីមានដើមទុនផ្តាល់ខ្លួនតិចតួច ក្នុងឆ្នាំ ២០១១ លោកសម្រេចចិត្ដចេញពីអង្គការ និងបានបង្កើតមុខរបរខ្លួនឯងដោយផ្ដើមពីលទ្ធភាពកវែកកឆ្នាំង។ ដោយមានលទ្ធភាពទិញគ្រឿងខ្លះនិងមានមិត្ដភក្ដិបរទេសជួយទិញឧបករណ៍សំខាន់ៗមួយចំនួន បច្ចុប្បន្ន ១ ថ្ងៃ ក្រុមជាងរបស់លោកអាចផលិតពីជាង ១០០ ដល់ ៣០០ គ្រឿង។ យ៉ាងណាមិញ ពេលភ្លើងសង្គ្រាមទើបតែរលត់ លោកងាយស្រួលរកវត្ថុធាតុដើម គឺសម្បកគ្រាប់ដែលមានទាំងនៅក្នុងដី និងក្នុងទន្លេ។ ប៉ុន្ដែបច្ចុប្បន្នដោយសារសម្បកគ្រាប់កាន់តែខ្សត់ទៅៗ លោកត្រូវប្រមូលទិញពីទីលានហ្វឹកហាត់ទាហាន កន្លែងភ្ញៀវទេសចរបាញ់កម្សាន្ដ និងពីស៊ីម៉ាក់ ដែលបានដោះ និងកមម្ទេចគ្រាប់ធំ។
ចំពោះអតិថិជនប្រភេទណាដែលចាប់អារម្មណ៍គ្រឿងអលង្ការគ្រាប់ផ្ទុះទាំងនេះ លោកបានសារភាពថា៖ «ដំបូងឡើយ សូម្បីតែភ្ញៀវបរទេសជាជនជាតិជប៉ុនក៏មានការរអាពេលយើងបង្ហាញគ្រឿងអលង្ការអមដោយគ្រាប់កាំភ្លើងដែរ ពីព្រោះជប៉ុនក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់សង្គ្រាមច្រើន។ ប៉ុន្ដែពេលយើងពន្យល់ពីមូលហេតុខាងលើ ពួកគាត់ងាកមកគាំទ្រ និងជួយទិញគ្រឿងអលង្ការខ្លះៗត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ»៕
រោងជាងទង មានបុគ្គលិកជាសិស្ស និស្សិត និងស្ត្រីមេផ្ទះ។ ហេង ជីវ័ន
