.jpg)
ភ្នំពេញៈ ជាប្រក្រតីមនុស្សយើង ច្រើនតែសម្លឹងមើលអ្នកដទៃពិចារណាវែកញែកគ្នាពីអ្នកដទៃ និងច្រើនតែបានមើលឃើញនូវកំហុសរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ។ សភាពបែបនេះព្រោះមកអំពីគុណភាពរបស់ចិត្តក្នុងពេលសម្លឹងមើល។ បើអ្នកសម្លឹងមានចិត្តលម្អៀងទៅក្នុងផ្លូវដែលមិនល្អស្រេចជាមុនហើយការសម្លឹង ក៏រមែងឆៀងទៅរកតែចំណុចខ្វះខាតរបស់គេប៉ុណ្ណោះ គឺមើលរំលងនូវសេចក្ដីល្អប្រសើររបស់គេទាំងអស់តែម្តង។
ការសម្លឹងមើលនេះ ប្រសិនបើមានចិត្តលម្អៀងទៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយមានការនិយមរាប់អានគ្នាឯងមកវិញនោះ ការសម្លឹងគឺក៏រមែងឆៀងទៅរកតែចំណុចល្អរបស់គេ សូម្បីតែចំណុចល្អនោះមានតិចក៏ឃើញច្រើន ហើយលើកយកមករៀបរាប់ពណ៌នាវែងឆ្ងាយ រីឯចំណុចខ្វះខាតវិញសូម្បីតែមើលឃើញហើយក៏រំលងចោលទៅ មិនយកចិត្តទុកដាក់ឡើយ។ ទោះជាការសម្លឹងមើលអ្នកដទៃដោយមិនលម្អៀងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនប្រសើរដូចជាការសម្លឹងមើលខ្លួនឯងដែរ។
តាមសម្រង់ចេញពីសៀវភៅ «ពន្លឺធម៌ព្រះពុទ្ធ» បរិយាយថា៖ «ជាការពិតដែលថាមានមនុស្សមិនតិចនាក់ទេ មានការសប្បាយចិត្តក្នុងការចាំចាប់កំហុសអ្នកដទៃ ឬថាមានសេចក្ដីសុខក្នុងការប្រជុំគ្នា និយាយនិន្ទាពីអ្នកនេះ អ្នកនោះ ព្រមទាំងខាតពេលក្នុងការតាមដានរឿងរ៉ាវព្រមខូចពេលក្នុងការរង់ចាំមើលផលចាញ់ឈ្នះរបស់គេ ព្រមឲ្យពេលវេលាសម្លាប់ជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយគ្រាន់តែប្ដូរយកបាននូវការសប្បាយចិត្តបន្តិចបន្តួច ឬដោយគ្រាន់តែបានស្រណុកមាត់នៅក្នុងការនិយាយពីគេតែប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា បុគ្គលណាល្ងង់ហើយបានដឹងថាខ្លួនឯងល្ងង់ បុគ្គលនោះអាចនឹងក្លាយជាបណ្ឌិត រីឯបុគ្គលណាល្ងង់តែងសម្គាល់ខ្លួនថាជាបណ្ឌិតបុគ្គលនោះពិតជាបុគ្គលល្ងង់ ព្រោះបើមិនព្រមរៀនដឹងពីអ្នកដទៃ ដោយគិតថាខ្លួនឯងឆ្លាតហើយ ដូច្នោះគេទើបជាបុគ្គលល្ងង់រហូតទៅ»។
អ្នកណាយ៉ាងម៉េចអ្នកណាធ្វើអ្វីនៅឯណាគឺដឹងសព្វដឹងគ្រប់ល្អិតល្អន់ហ្មត់ចត់ ថែមទាំងចេះវែកញែកទៀតផង ថាវាគួរតែយ៉ាងនេះវាគួរតែយ៉ាងនោះគឺតាំងខ្លួនជាអ្នកជំនាញក្នុងគ្រប់រឿង។ នៅក្នុងពេលដែលអង្គុយវែកញែកពីរឿងអ្នកដទៃនោះរឿងរបស់ខ្លួនឯង និងរឿងក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួនក៏កំពុងតែនៅដោះស្រាយ មិនចេញនៅខ្វះខាតប្រាក់ណាមួយអត់ការធ្វើ រីឯប្ដីប្រពន្ធខ្លួនឯងមិនសូវត្រូវគ្នា។ល៕
