.jpg)
យុវជន សុផាន់ណា ជឿជាក់លើការចែករំលែកក្ដីស្រឡាញ់ទៅកាន់មនុស្សទាំងឡាយ។ រូបថត សហការី
ភ្នំពេញ៖ នៅតែលើរទេះជាង ២០ ឆ្នាំ ភាពពិការមិនត្រឹមតែមិនធ្វើឱ្យលោក ប្រាក់ សុផាន់ណា រួញរាក្នុងការរស់នៅចិញ្ចឹមខ្លួនឯងនោះទេ លោកថែមទាំងចែករំលែកក្ដីសង្ឃឹមដល់អ្នកដទៃតាមរយៈចម្រៀងលើកទឹកចិត្តការបង្រៀនភ្លេង និងសកម្ម-ភាពសប្បុរសធម៌ដល់កុមារ ព្រមទាំងចាស់ជរាក្រខ្សត់ទៀតផង។
សុផាន់ណា ជាកូនទី៣ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុស ៤ នាក់ ដែលកំព្រាឪពុកម្ដាយតាំងពីអាយុ ៨ ឆ្នាំ ដោយសារសោកនាដកម្មការប្លន់សម្លាប់។
ខ្សែជីវិតរបស់លោករឹតតែគួរឱ្យអភ័ព្វនៅពេលចម្រើនវ័យជិត ១០ ឆ្នាំ លោកបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយជើងក៏លែងដំណើរការចាប់ពីពេលនោះ។
បញ្ហាសុខភាពធ្វើឱ្យ សុផាន់ណា បង្ខំចិត្តបញ្ឈប់ការសិក្សាហើយលោកក៏បានទទួលការមើលថែពីឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមជាជនជាតិថៃមួយរយៈ មុនពេលទៅរស់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រានេហេមានៅទឹកដីខេត្តសៀមរាប។
យុវជនមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តស្វាយរៀង និងរស់នៅទឹកដីសៀមរាប រូបនេះបានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា៖ «អំឡុងឆ្នាំ ២០០០ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឈឺមានអាការក្ដៅខ្លួនខ្លាំង គ្រូពេទ្យនៅបាត់ដំបងប្រាប់ថា ខ្ញុំមានបញ្ហាខួរឆ្អឹងខ្នងដែលធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ជើង»។
សុផាន់ណា រំឭកប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានរៀនត្រឹមថ្នាក់ទី៥ ប៉ុណ្ណោះ ដោយសារខ្ញុំមានសុខភាពមិនសូវល្អរៀនឈឺៗ។ ម្យ៉ាងការជិះរទេះអង្គុយវិលទៅរៀនក្នុងផ្លូវឆ្ងាយវាពិបាកដែរ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តឈប់រៀន។ ខ្ញុំបានរៀនចំណេះដឹងទូទៅ និងភាសាអង់គ្លេសក្នុងមណ្ឌល»។
ការធ្វើដំណើររបស់ សុផាន់ណា ដោយអាស្រ័យការដេកតោងកន្ទុយម៉ូតូមិត្តភក្ដិ។ រូបថត សហការី
អំឡុងឆ្នាំ ២០១៥-២០១៦ លោកបានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីមណ្ឌលក្រោមហេតុផលថា៖ «ខ្ញុំចង់ប្រើជីវិតដែលមានសេរីភាពនៅខាងក្រៅ គឺជីវិតដែលខំប្រឹងដោយខ្លួនឯង»។
ចាប់តាំងពីនៅក្នុងមណ្ឌលរហូតដល់វេលាចេញមកប្រឡូកក្នុងសង្គមខាងក្រៅ លោកតែងតែធ្វើការស្ម័គ្រចិត្តនៅតាមបណ្ដាអង្គការនានាដោយបំពេញកិច្ចការមើលថែ បង្ហាត់ក្មេងៗ និងបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសជាដើម។
ជាមួយឧប្បនិស្ស័យសិល្បៈលោកក៏បានវិវឌ្ឍនខ្លួនជាតន្ត្រីករជាអ្នកនិពន្ធចម្រៀងអូរីជីណល និងជាគ្រូបង្រៀនហ្គីតានៅ The Global Child។
ពេលទទួលបានចំណូល លោកបានបែងចែកថវិកាទិញរបស់របរប្រើប្រាស់ចែកកុមារ និងចាស់ជរា។
យុវជន សុផាន់ណា បានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់បើកបង្រៀនថ្នាក់ភ្លេងខ្លួនឯង ច្រៀងនៅក្នុងផ្សារផលិតផលកម្ពុជានៅខេត្តសៀមរាបបានចំណូលខ្លះៗ។ ខ្ញុំបានដកចំណូលខ្លះសន្សំបូកនឹងថវិកាបានពីសប្បុរសជនខ្លះ និងពីឪពុកធម៌ ដែលតែងលើកទឹកចិត្តពេលឃើញខ្ញុំធ្វើសប្បុរសធម៌ និងចូលរួមផ្ដល់ថវិកាឱ្យខ្ញុំបន្ថែមបានធ្វើកិច្ចការហ្នឹង»។
ជាអកុសល អំឡុងពេលមានវិបត្តិកូវីដ និងការបិទខ្ទប់ស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែង លោកមិនអាចចេញទៅធ្វើកិច្ចការអ្វីក្រៅពីនៅផ្ទះចិញ្ចឹមមាន់ និងដាំដំណាំតិចតួច ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព។
លោកក៏សម្រេចចិត្តផ្អាកការងារសប្បុរសធម៌ ដោយប្ដេជ្ញាថានឹងបន្តធ្វើឡើងវិញពេលស្ថានភាពប្រសើរឡើង ហើយលោកមានការងារជាថ្មី។
ជាមួយទឹកចិត្តចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ យុវជនវ័យ ៣០ ឆ្នាំរូបនេះបានប្រាប់ថា សូម្បីតែរូបលោកផ្ទាល់ក៏ធ្លាប់ជាមនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត ហើយអស់សង្ឃឹមនឹងជីវិតខ្លួនឯងដែរ។
រយៈពេល ២ ឆ្នាំនៅមណ្ឌលជនពិការ Handicap នៅក្រុងបាត់ដំបង លោកចាប់ផ្ដើមមើលឃើញពីតម្លៃខ្លួនឯង ក្រោយពីមើលឃើញជនពិការជាច្រើនពោរពេញដោយការតស៊ូ ដែលជំរុញឱ្យលោកផ្ដើមអភិវឌ្ឍខ្លួនឯង។
ជាតន្ត្រីករ ១ រូប សុផាន់ណា ចង់ឱ្យអ្នកដទៃក្រឡេកមើលជីវិតលោក ហើយត្រូវប្រឹងងើបឈរតស៊ូនឹងជីវិត។ រូបថត សហការី
លោកនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់ធ្វើជីវិតឱ្យមានតម្លៃសម្រាប់ខ្លួនឯង និងមនុស្សជុំវិញខ្លួន។ កុំឱ្យគ្រាន់តែកើតមកពិការអ៊ីចឹងចាស់ទៅស្លាប់ដោយឥតប្រយោជន៍»។
មេរៀននេះបានធ្វើឱ្យលោកនិពន្ធចេញជាបទចម្រៀង ១ មានចំណងជើងថា «បរាជ័យជាមេរៀន» ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីខ្សែជីវិតរបស់លោក។
ក្នុងចំណោមចម្រៀង ១០ បទ ដែលលោកបានចេញ យុវជន សុផាន់ណា បានលើកឡើងថា៖ «នេះជាបទដែលខ្ញុំតែងឡើងលើកទឹកចិត្តខ្លួនផ្ទាល់វាក៏ជាការលើកទឹកចិត្តដល់បងប្អូនដទៃទៀតច្រើនដែរ។ ខ្ញុំគិតថា រឿងកាលពីមុនវាជាភាពបរាជ័យ តែភាពជោគជ័យគឺនៅខាងមុខរង់ចាំខ្ញុំ»។
លោកថា អ្វីដែលជំរុញឱ្យលោកធ្វើអ្វីៗមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ គឺព្រោះតែលោកជាគ្រិស្តបរិស័ទ និងបានរៀនពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងព្រះគម្ពីរ។
សុផាន់ណា បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តដល់ពុកម៉ែបងប្អូនទាំងអស់ ជាពិសេសបងប្អូនជនពិការ អ្នកធ្លាក់ខ្លួនក្នុងគ្រឿងញៀន អ្នកមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ហើយគិតថាជីវិតអត់មានតម្លៃ ឬបាក់ទឹកចិត្ត ខ្ញុំសូមឱ្យគាត់ក្រឡេកមកមើលជីវិតខ្ញុំដែលដេកតែលើរទេះ សូម្បីតែឈរអង្គុយក៏ពិបាក តែខ្ញុំនៅមានកម្លាំងចិត្តរស់ ទោះជាពេលខ្លះបាក់ទឹកចិត្តយើងត្រូវខំប្រឹងងើបឈរឡើងវិញ»៕
