កំពង់ស្ពឺ: អង្គុយក្នុងអគារសង់ពីកង់ឡាន ដបទឹកប្លាស្ទិក និងស្បែកជើងចាស់ៗ កូនសិស្ស រឿន ប៊ុនថន កំពុងកត់មេរៀនអង់គ្លេសនៅសាលា ដែលគ្រូបង្រៀនទទួលថ្លៃសិក្សាជាសំរាមជំនួសដោយក្រដាសប្រាក់។
កុមារាក្រីក្រដូចជា ប៊ុនថន ជាអតីតក្មេងសុំទាន អាចរៀនកុំព្យូទ័រ គណិតវិទ្យា ភាសាបរទេស និងសិក្សាពីតម្លៃនៃការកាត់បន្ថយសំរាមក្នុងប្រទេស ដែលស្ទើរតែគ្មាននីតិវិធីកែច្នៃ។
កុមារាដែលបង់ថ្លៃសិក្សាដោយប្រើដបប្លាស្ទិក ១ ថង់ បានពោលថា៖ «ខ្ញុំឈប់ដើរសុំទាន។ វាដូចជាឱកាសមួយផ្សេងទៀតសម្រាប់ជីវិតខ្ញុំ»។
ស្ថិតក្នុងតំបន់ព្រៃឧទ្យាន «សាលាដូង» ត្រូវបានកសាងឡើងស្ទើរតែទាំងស្រុងពីកាកសំណល់ និងជាគំនិតផ្ដួចផ្ដើមពីលោក អ៊ុក វណ្ណដេ ដែលឆ្អែតនឹងវត្តមានសំរាមពេញតំបន់ទេសចរណ៍ ហើយមានក្ដីសុបិនមិនចង់ឃើញសំរាមនៅកម្ពុជា។
កុមារប្រមាណ ៦៥ នាក់ បានចុះឈ្មោះចូលរៀននៅសាលាដូង ជាទីដែលជញ្ជាំងថ្នាក់រៀនសង់ពីកង់ឡានលាបពណ៌ ហើយខ្លោងទ្វាររចនាទង់ជាតិកម្ពុជាផ្គុំពីសម្បកដបទាំងអស់។ សំរាមភាគច្រើនបានមកពីសិស្សានុសិស្សប្រមែប្រមូលជាថ្លៃសិក្សា។
ចម្ងាយប្រមាណ ១១៥ គីឡូម៉ែត្រភាគខាងលិចក្រុងភ្នំពេញ ស្ថាបនិកអាយុ ៣៤ ឆ្នាំរូបនោះ បាននិយាយនៅសាលារៀន ដែលសម្ពោធកាលពីមួយឆ្នាំកន្លងទៅថា៖ «ខ្ញុំប្រើសំរាមដើម្បីអប់រំកុមារដោយការកែច្នៃសំរាមជាថ្នាក់រៀន ដូច្នេះ កុមារនឹងយល់អំពីតម្លៃការប្រើសំរាមជាប្រយោជន៍»។
លោកគ្រោងពង្រីកថ្នាក់រៀនបន្ថែមទៀតក្នុងខេត្ដកសិកម្មដ៏ក្រីក្រ ដើម្បីទទួលសិស្សដល់ ២០០ នាក់ជាមួយថ្នាក់មតេយ្យសិក្សាថ្មីមួយ ដែលរំលេចនូវជញ្ជាំងផលិតពីដបប្លាស្ទិកត្រៀមបើកដំណើរការឆ្នាំក្រោយ។ លោកមានសុទិដ្ឋិនិយមថា យុវជននឹងក្លាយជាកម្លាំងទ្រទ្រង់បរិស្ថាន។
លោក វណ្ណដេ បានប្រាប់ទីភ្នាក់ងារ AFP ថា៖ «យើងសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងក្លាយជាសកម្មជនថ្មីនៅកម្ពុជា ដោយការយល់ដឹងអំពីការប្រើប្រាស់ គ្រប់គ្រង និងកែច្នៃសំរាម»។
តាមក្រសួងបរិស្ថានកម្ពុជា បានឲ្យដឹងថា កម្ពុជាផលិតសំរាមប្រមាណ ៣,៦ លានតោនកាលពីឆ្នាំមុន។
ក្រៅពីជួយបញ្ហាបរិស្ថាន លោក វណ្ណដេ មានបំណងបញ្ចប់ទម្លាប់ដើរសុំទាននៅសាលារបស់លោក ហើយវាមានប្រសិទ្ធភាពបណ្ដើរៗហើយ។
កុមារី ស៊ុន ស្រីដាវ អាយុ ១០ ឆ្នាំ អតីតក្មេងដើរសុំទាន បាននិយាយថា៖ «គ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសរបស់ខ្ញុំមិនឲ្យខ្ញុំដើរសុំទាន ឬលេងល្បែងនោះទេ។ ពេលនេះខ្ញុំរីករាយណាស់។ ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំចង់ក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់»៕