.jpg)
សិស្សចម្រុះឯកសណ្ឋាននាំគ្នាមកអង្គុយរៀនភាសាអង់គ្លេសដែលបង្រៀនដោយគ្រូស្ម័គ្រចិត្ត។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
សៀមរាប: ពេលព្រះសុរិយាបន្ទាបខ្លួនគងភ្នំឯភាគខាងលិច ជាសញ្ញាប្រាប់បុគ្គលិកគ្រប់គ្រងផ្នែកឌីហ្សាញនៅសណ្ឋាគារក្រុងសៀមរាបឲ្យត្រៀមបិទកុំព្យូទ័រ រួចចុះយាត្រាទាញកង់កញ្ចាស់ចតក្នុងបរិវេណសណ្ឋាគារប្រណីតសំដៅជួបនារីម្នាក់ដែលរង់ចាំរួមដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ផ្ទះឈើប្រក់ស័ង្កសីមួយខ្នងក្នុងភូមិពាក់ស្នែងចម្ងាយប្រមាណ ៣០ គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងសៀមរាប។
ការរូតរះជិះម៉ូតូជាង ១ ម៉ោងទៅផ្ទះតូចមួយខ្នង មិនមែនការប្រញាប់ប្រញាល់ទៅឲ្យទាន់បាយពេលល្ងាចឡើយ តែជាបំណងជួបកុមាររាប់សិបនាក់អង្គុយរង់ចាំក្នុងបន្ទប់យ៉ាងរហង់ចង់រៀនភាសាអង់គ្លេសឥតគិតថ្លៃ។
ជាមួយឆន្ទៈចង់ផ្លាស់ប្ដូរផ្នត់គំនិតបែបប្រពៃណី និងផ្ដល់តម្លៃខ្ពស់លើការអប់រំក្នុងសហគមន៍លោក ឡូយ សូវណ្ណ បានផ្ដួចផ្ដើមបង្កើតថ្នាក់រៀនអង់គ្លសបង្រៀនដល់កុមារដែលអត់ស្គាល់ភាសាអង់គ្លេសសោះ ដើម្បីស្វែងរកអាជីពការងារកាន់តែប្រសើរក្នុងទីក្រុងទេសចរណ៍ដ៏ធំមួយនេះ។
ផ្ទះប្រក់ស្បូវជាកន្លែងស្នាក់របស់គ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្ត។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
កើតក្នុងគ្រួសារដែលឪពុកម្ដាយមានកូន ១៣ នាក់ (ប្រុស ១០ នាក់ និងស្ដ្រី ៣ នាក់ភាគច្រើនជាកសិករ) សូវណ្ណ មិនខុសពីកុមារដទៃក្នុងសហគមន៍ដែលមិនគិតអ្វីលើសពីការងារលើវាលស្រែ និងចំណាកស្រុកខុសច្បាប់ទៅកាន់ប្រទេសថៃនោះឡើយ។
លោក ឡូយ សូវណ្ណ ដែលមានប្អូនប្រុសបង្កើតម្នាក់បានធ្វើជាកម្មករចំណាកស្រុកនៅថៃបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំខ្លួនឯងផ្ទាល់ជួបបញ្ហាច្រើនតាំងពីខ្ញុំនៅរៀនរហូតដល់ឥឡូវនេះ។ ពេលចប់ការសិក្សា ខ្ញុំដឹងថាភាសាអង់គ្លេសគឺសំខាន់។ ពេលខ្ញុំទៅដល់ខេត្ដ [ទីរួមខេត្ដសៀមរាប] ខ្ញុំពិបាករកការងារធ្វើ ហើយខ្ញុំអត់ចេះភាសាអង់គ្លេស។ អ៊ីចឹងពេលត្រឡប់ទៅមកស្រុកវិញ ខ្ញុំក៏ឃើញក្មេងៗនៅស្រុកនេះអត់ចេះអង់គ្លេស។ បើសិនជានៅតែបែបនេះទៀត ពួកគាត់នឹងអត់មានការងារល្អធ្វើ។ គាត់នឹងនៅតែបន្ដទៅថៃ និងធ្វើស្រែតិចតួចដដែលៗ»។
ក្នុងបន្ទប់រៀនដែលចងព្យួររូបព្រីនលើជញ្ជាំង ក្ដារខៀនស ធ្លុះប្រហោងមួយដុំចំកណ្ដាល កុមារប្រមាណ ៨០ នាក់អង្គុយបញ្ជ្រៀតគ្នាកញ្ញា ខុន ខេន ស្ម័គ្រចិត្ដបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសជាមួយលោក ឡូយ សូវណ្ណ តាំងពីរៀននៅថ្នាក់វិទ្យាល័យរហូតដល់ក្លាយជានិស្សិតឆ្នាំទី ៣ នៃសាកលវិទ្យាល័យគ្រប់គ្រងពាណិជ្ជកម្ម។
កញ្ញា ខេន និងលោក សូវណ្ណ។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
កញ្ញា ខុន ខេន ដែលរួមដំណើរជាមួយលោក សូវណ្ណ តាំងពីក្រុងសៀមរាបបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្ដជាគ្រូបង្រៀនតាំងពីសាលានេះស្ថិតនៅក្រោមផ្ទះពលរដ្ឋ និងសាលាមតេ្តយ្យបោះបង់ចោលពេលនោះខ្ញុំក៏ជាសិស្សថ្នាក់វិទ្យាល័យផងដែរ»។
មុនពេលមានដី និងទីតាំងផ្ទាល់ខ្លួន និងមានឈ្មោះជាសាលា ៤៨ ពណ៌ ទៅតាមចំនួនពណ៌កូល័រដែលភ្ញៀវប្រគល់ឲ្យកុមារទាំងនោះចំនួន ៤៨ ពណ៌ សិស្សផ្ដើមពីជិត ១០០ នាក់ និងគ្រូស្ម័គ្រចិត្ដ ៣ នាក់នៅក្រោមផ្ទះប្រជាជន និងសាលាមត្តេយ្យសហគមន៍ដែលត្រូវបានបោះបង់ចោលរហូតដល់ជាង ២០០ នាក់។ ចំនួនសិស្សបានកើនឡើងខ្លាំង ដោយសារមានភ្ញៀវជាតិ និងអន្ដរជាតិមកទស្សនកិច្ចផ្ដល់កិច្ចសន្ទនាជាភាសាអង់គ្លេស និងចែកសម្ភារសិក្សា។
លោក សូវណ្ណ អាយុ ៣៤ ឆ្នាំស្ថាបនិកសាលា ៤៨ ពណ៌បាននិយាយថា៖ «ធ្វើបែបនេះក្មេងៗចេះតែចង់រៀន។ ពេលខ្លះគាត់ចង់បានរបស់។ គាត់ចេះតែមករៀនបានច្រើនហើយរហូតកម្រិត ២០០ ជាង ២៥០ នាក់ ឬ ២៦០ នាក់»។
សិស្សានុសិស្សចេញពីរៀនអង់គ្លេស។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
យ៉ាងណាចំនួនសិស្សក៏ប្រែប្រួលតាមរដូវកាលដោយលោកទទួលស្គាល់ថា៖ «ពេលដែលឪពុកម្ដាយពួកគាត់ទំនេរពីស្រែចម្ការគឺពេញរកកន្លែងដាក់អត់បានទេ។ ប៉ុន្ដែពេលដល់រដូវច្រូតកាត់ គាត់នាំកូនគាត់ទៅអស់។ ថ្នាក់រៀនក៏ស្ងាត់ដែរដោយមានចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ»។
ម៉ាក ឡុក អាយុ ១៦ ឆ្នាំជាសិស្សថ្នាក់ទី ១០ នៃវិទ្យាល័យហ៊ុនសែន អង្គរធំដែលបានស្ម័គ្រចិត្ដបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅ ៤៨ ពណ៌ ២ ឆ្នាំ និងបានសិក្សាភាសាអង់គ្លេសពីសាលារដ្ឋតែ ២ ម៉ោងក្នុង ១ សប្ដាហ៍បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យមានគេអភិវឌ្ឍសហគមន៍ដោយសារមនុស្សភាគច្រើនអត់ចង់រៀន។ ពួកគេមិនមករៀនទៀងទាត់នោះទេ»។
មួយរយៈចុងក្រោយនេះឪពុកម្ដាយមានការពេញចិត្ដខ្លះដែរដោយសារសិស្សខ្លះគាត់ក្លាហានហ៊ានសន្ទនា និងស្និទ្ធស្នាលជាមួយភ្ញៀវបរទេស។ ពីមុនគាត់ឃើញភ្ញៀវគាត់អាចខ្លាច មិនហ៊ានទៅជិត។
កុមារយកចិត្តទុកដាក់កត់ត្រាភាសា។ រូបថត យូសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
លោកបានប្រាប់ថា៖ «ឪពុកម្ដាយខ្លះមានមោទនភាពដែលកូនគាត់ហ៊ាន និងចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេស។ បើសិនជាយើងមានជាថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេស ទោះយើងបានបង្រៀនតិចតួចក៏ដោយ ក៏វាជាចំណែកមួយដែលជំរុញពួកគាត់ឲ្យមានចិត្ដក្លាហានស្វែងរកការងារនៅខេត្ដ ឬបន្ដការសិក្សាដែលមានឱកាសអាចរកការងារធ្វើបាន។
បច្ចុប្បន្នសាលា ៤៨ ពណ៌ ជួបបញ្ហាខ្វះគ្រូស្ម័គ្រចិត្តបើទោះបីមានផ្ទះសម្រាប់ពួកគេស្នាក់ កង្វះថវិកាជួយឧបត្ថម្ភដល់គ្រូ និងទិញបរិក្ខារផ្សេងៗព្រមទាំងខ្វះបន្ទប់រៀនផងដែរដែលពេលខ្លះចំនួនសិស្សបានកើនឡើងជិត ៣០០ នាក់ឯណោះ។
លោកអ្នកចង់ឧបត្ថម្ភសាលាភាសាអង់គ្លេស ៤៨ ពណ៌អាចទាក់ទងផ្ទាល់ជាមួយស្ថាបនិកលោក ឡូយ សូវណ្ណ តាមរយៈលេខទូរស័ព្ទ ០៦៦ ៨១០ ៥៥៥៕
វីដេអូ៖
