.jpg)
អ្នកស្រី ណារ៉េត សប្បាយចិត្តដែលក្រុមរបស់អ្នកស្រីអាចជួយពលរដ្ឋក្រីក្របានច្រើនរហូតដល់ជិត ១០០ គ្រួសារ។ រូបថត សហការី
សៀមរាប៖ ប្រើតែដៃស្ដាំកាច់ចង្កូត ខណៈជើងទាំងគូខំសាប់បន្ថែមល្បឿនឲ្យសម្រេចគោលដៅ ៦០ គីឡូម៉ែត្រ ឈុយ ណារ៉េត ប្រឹងប្រែងហ្វឹកហាត់ជិះកង់យ៉ាងសស្រាក់សស្រាំជាមួយមិត្ដភក្ដិបុរសៗមុនពេលចេញសកម្មភាពរៃអង្គាសប្រាក់ជួយពលរដ្ឋក្រីក្ររស់នៅក្បែរតំបន់ប្រាសាទអង្គរវត្ដ។
ណារ៉េត ជានារីមានពិការភាពតែម្នាក់គត់ជាមួយបុរសៗមានពិការភាពដូចគ្នាចំនួន ៨ នាក់ទៀត បានត្រៀមខ្លួនជិះកង់ពីភ្នំពេញទៅក្រុងសៀមរាបលើចម្ងាយផ្លូវ ២៥១ គីឡូម៉ែត្រ រយៈពេល ៤ ថ្ងៃ នៅពាក់កណ្ដាលខែកក្កដា នេះ ដើម្បីបន្ដកិច្ចការមនុស្សធម៌ ក្រោយពលរដ្ឋ ដែលរងប៉ះពាល់ដោយសាររបរបន្ដិចបន្ដួចពីសេវាកម្មទេសចរណ៍ត្រូវការជំនួយជាចាំបាច់។
អ្នកស្រី ឈុយ ណារ៉េត អាយុ ៤១ ឆ្នាំ ជាស្ថាបនិក Food Bank និងអ្នកគ្រប់គ្រងសហគ្រាសសង្គម Genevieve''s Fair Trade Village (GFTV)បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបង្កើតកម្មវិធីជិះកង់នេះ ដោយសារបើយើងជិះកង់រួមគ្នារៃអង្គាសប្រាក់ជួយជនពិការ និងចាស់ជរា ដែលកំពុងជួបបញ្ហាកង្វះស្បៀងអាហារអំឡុងពេលកូវីដ ១៩ ក្រុមបងប្អូនពិការយើងក៏យល់ព្រម ដោយយល់ថា វាជាគំនិតផ្ដួចផ្ដើមដ៏ល្អមួយ»។
អ្នកស្រីបន្ដថា៖ «យើងចាប់ផ្ដើមហ្វឹកហាត់ពីចម្ងាយផ្លូវ ១៨ គីឡូម៉ែត្រ រហូតដល់ ៦០ គីឡូម៉ែត្រ ទើបយើងបន្ថយមកជិះកង់ល្មមៗរៀងរាល់សប្ដាហ៍ ដើម្បីឲ្យកុំឈឺសាច់ដុំ»។
ជាមួយកម្មវិធី Food Bank ដែលជាគំនិតផ្ដួចផ្ដើមរបស់អ្នកស្រី ណារ៉េត ផងនោះ ពលរដ្ឋក្រីក្រជិត ១០០ គ្រួសារ កំពុងទទួលបាននូវជំនួយសង្គ្រោះជាស្បៀងអាហារប្រចាំខែ ដើម្បីឲ្យឆ្លងផុតគ្រាលំបាកនេះ ត្បិតស្ថាបនិកកម្មវិធីក៏កំពុងប្រឈមនឹងវិបត្ដិនេះផងដែរ។
អ្នកស្រីបានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ ថា៖ «រយៈពេលជិត ៤ ខែហើយដែល Food Bank បានឧបត្ថម្ភជំនួយស្បៀងដល់ពលរដ្ឋក្រីក្រ ៨៥ គ្រួសារហើយយើងនៅសល់ថវិការគម្រោងជាង ២ ខែទៀត។ ដើម្បីជីវភាពគ្រួសាររបស់ពួកគេ យើងក៏សម្រេចបង្កើតកម្មវិធីជិះកង់រៃអង្គាសប្រាក់នេះសម្រាប់ពួកគាត់បន្ដឲ្យបាន ៣-៤ ខែអីទៀត»។
អ្នកស្រី និងបុរសមានពិការភាព ៨ នាក់ ត្រៀមជិះកង់ ២៥១ គីឡូម៉ែត្រ។ រូបថត សហការី
ជាក្មេងកំព្រា ឪពុកម្ដាយចែកផ្លូវគ្នាមានគ្រួសារទីទៃ ឈុយ ណារ៉េត ប្រសូតមកដោយមានស្លាកស្នាមដៅពណ៌ខ្មៅលើផ្ទៃមុខ និងពិការដៃខាងឆ្វេងរស់នៅជាមួយម្ដាយធំ។ ក្រោយម្ដាយធំស្លាប់ទៅអ្នកស្រី ណារ៉េត ត្រូវរស់ដោយខ្លួនទីពឹងខ្លួន បើទោះបីជានៅមានឪពុកម្ដាយ ប៉ុន្ដែពួកគេមានបន្ទុកចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរៀងៗខ្លួន។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់ជិះកង់ដៃម្ខាងលក់ត្រកួន ដួលត្រដាបត្រដួសដើម្បីជីវភាពខ្លួនឯងបានរស់បន្ដទៀត។ ពេលខ្ញុំចង់បានម៉ាស៊ីនដេរខ្ញុំតស៊ូលក់បន្លែទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ»។
អ្នកស្រីមានក្ដីស្រមៃចង់ក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ដែលជាអាជីពបន្ដចំណេះដឹងដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ ប៉ុន្ដែក្ដីសុបិនប្រែជារលាយខ្សុល នៅពេលនារីពិការរូបនេះមិនអាចសុំឪពុកទិញកង់ចាស់មួយជិះទៅអនុវិទ្យាល័យ ដែលមានចម្ងាយផ្លូវ ១០ គីឡូម៉ែត្របាន។
អ្នកស្រី ណារ៉េត ដែលនៅតែដឹងគុណឪពុកម្ដាយចំពោះគុណបំណាច់បង្កើតរូបខ្លួន និងឲ្យខ្លួនចេះពុះពារឧបសគ្គជីវិតរហូតដល់សព្វថ្ងៃ បានរៀបរាប់ពីខ្សែជីវិតទាំងសំឡេងអួលដើមកថា៖ «ពេលនោះឪពុកខ្ញុំអត់មានតបអ្វីទាំងអស់ចំពោះសំណើខ្ញុំ។ បងប្អូនសាច់ម្ដាយទីទៃ ពួកគេមានដៃមានជើងគ្រប់ និងមានលទ្ធភាពបន្ដការសិក្សារហូតចប់មហាវិទ្យាល័យ និងមានការងារធ្វើគ្រប់ៗគ្នា។ ត្រង់ខ្ញុំជាជនពិការ មិនអាចបន្ដការសិក្សាបានពីព្រោះដល់ថ្នាក់ទី ៧ ខ្ញុំមិនអាចដើរ ១០ គីឡូម៉ែត្របានទៀតទេ»។
ក្រោយពីអស់លទ្ធភាពបន្ដការសិក្សាអ្នកស្រី ណារ៉េត ក៏ងាកមកស្រវេស្រវារបរចិញ្ចឹមក្រពះជាមួយជំនាញកាត់ដេរ ដោយធ្វើការសន្សំប្រាក់ទិញម៉ាស៊ីនដេរផ្ទាល់ខ្លួន។
បច្ចុប្បន្ន ស្ដ្រីមានពិការភាពដែលនៅតែមានក្ដីសង្ឃឹមក្នុងឆាកជីវិតរូបនេះក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងសហគ្រាសសង្គម GFTV ជាស្ថាបនិក Food Bank និងអ្នកផ្ដួចផ្ដើមកម្មវិធីជិះកង់ Life Cycling ពីភ្នំពេញទៅសៀមរាប។
បើទោះបីជាត្រូវខិតខំធ្វើការចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនពីការកាត់ដេរសម្ភារផ្សេងៗលក់ឲ្យភ្ញៀវ ភាគច្រើនជាទេសចរ ដែលកំពុងតែចោទជាបញ្ហា និងខិតខំត្រដរស្វែងរកជំនួយជួយអ្នកក្រខ្សត់ជាងខ្លួនបន្ថែមទៀតនោះ អ្នកស្រីអះអាងថា មិននឿយហត់ឡើយក្នុងការជួយពលរដ្ឋក្រីក្រក្នុងសហគមន៍។
អ្នកស្រីនិយាយជំនួសមុខក្រុមអ្នកជិះកង់បុរសៗ ៨ នាក់ទៀតថា ពួកគេរីករាយដែលបានស្ម័គ្រចិត្ដជិះកង់រៃអង្គាសប្រាក់ជួយជនក្រីក្រ ជាពិសេសជនពិការ និងចាស់ជរាក្នុងសហគមន៍។
អ្នកស្រី ណារ៉េត បានឲ្យដឹងថា៖ «ពួកយើងសប្បាយចិត្ដនៅពេលយើងអាចជួយពលរដ្ឋក្រីក្របានច្រើនរហូតដល់ជិត ១០០ គ្រួសារ។ គ្រួសារខ្លះ ឃើញយើងវេចកញ្ចប់ជំនួយទៅឲ្យ ពួកគាត់យំយែករំភើបចិត្ដពេក។ ទោះកញ្ចប់ស្បៀងមានតម្លៃខ្ទង់ត្រឹម ៣០ ដុល្លារយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាមានសារសំខាន់សម្រាប់ជីវភាពពួកគាត់។ គ្រួសារខ្លះ ១ កញ្ចប់ស្បៀងនេះអាចគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ ១ ខែ ខណៈគ្រួសារខ្លះបានត្រឹម ២០ ថ្ងៃ»។
ក្នុងនាមជាស្ដ្រីពិការ និងជាអ្នកផ្ដួចផ្ដើមគំនិតជិះកង់ជាង ២០០ គីឡូម៉ែត្រ អ្នកស្រីក៏មានមោទនភាពដែលបានជិះកង់ជួបជុំបងប្អូនជនពិការ និងអាចជួយដល់សហគមន៍ផងដែរ។
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ទោះបីជាខ្ញុំនឿយហត់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្ដចង់ធ្វើ។ ខ្ញុំឃើញស្នាមញញឹមរបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំស្បើយអស់ហើយភាពនឿយហត់។ ខ្ញុំមិនបោះបង់នូវអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយពួកគាត់បាននោះទេ»។
អ្នកស្រី ណារ៉េត អះអាងថា៖ «វាមិនមែនជាព្រឹត្ដិការណ៍អ៊ូអរមនុស្សច្រើនអីនោះទេ ដោយវាមានតែអ្នកជិះកង់យើង ៩ ទៅ ១០ នាក់ ជាមួយរថយន្ដ ២ គ្រឿងមុខ និងក្រោយ សម្រាប់ត្រៀមបម្រុងក្នុងករណីអ្នកជិះកង់អស់កម្លាំងទៅមុខលែងរួច»។
នៅព្រឹកថ្ងៃទី ១៦ ខែកក្កដា និង Life Cycle នឹងចាប់ផ្ដើមចេញដំណើរពីរាជធានីភ្នំពេញ និងឈប់សំចតថ្ងៃទី ១ នៅខេត្ដកំពង់ចាម លើចម្ងាយផ្លូវ ៧០ គីឡូម៉ែត្រ។ នៅថ្ងៃទី ២ ពួកគេបន្ដដំណើរជិះកង់ ៨១ គីឡូម៉ែត្រទៀត ទៅដល់ខេត្ដកំពង់ធំ។ ពីក្រុងកំពង់ធំទៅកាន់កំពង់ក្ដី ចម្ងាយ ៦៥ គីឡូម៉ែត្រ ជាទីសំចតថ្ងៃទី ៣ របស់ពួកគេ។ ចំណែកថ្ងៃទី ៤ ជាថ្ងៃចុងក្រោយ ក្រុមជិះកង់ធ្វើដំណើរតែ ៣៥ គីឡូម៉ែត្ររហូតដល់ក្រុងសៀមរាប។
អ្នកស្រីបានពន្យល់ថា៖ «តាមពិតពីភ្នំពេញទៅសៀមរាបមានចម្ងាយប្រមាណ ៣១៨ គីឡូម៉ែត្រ។ តែយើងធ្វើត្រឹម ២៥១ គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះពួកយើងជាជនពិការ ដែលត្រូវការជិះឡានខ្លះៗទៅតាមថ្ងៃនីមួយៗ។ ចេញពីភ្នំពេញ យើងនឹងប្រើផ្លូវតូចខាងត្រើយម្ខាងឆ្ពោះទៅកាន់កំពង់ចាម រួចទើបយើងប្រើផ្លូវជាតិលេខ ៦ វិញ ចាប់ពីកំពង់ចាមទៅដល់សៀមរាប»។
ព័ត៌មានពីកម្មវិធីជិះកង់ Life Cycle Cambodia 2020 មាននៅវេបសាយ www.lifecyclecambodia.org ឬហ្វេសប៊ុក @lifecyclecambodia។ លេខទូរស័ព្ទ ០៨៥ ៨៥ ១៥ ៣៩ សម្រាប់ការបរិច្ចាគ៕
