.jpg)
លោកតា សំរិត អ៊ុន វ័យ ៨៧ ឆ្នាំធាក់កង់ដឹកស្បែកជើងកង់ឡាន។ ហេង ជីវ័ន
ភ្នំពេញៈ ទោះបីលោកតា សំរិត អ៊ុន ស្ថិតក្នុងវ័យ ៨៧ ឆ្នាំមែនក្តី តែកម្លាំងពលំនៅមាំមួន មិនចាញ់ក្មេងឡើយ ដោយគាត់អាចធាក់កង់ដ៏សំណព្វចិត្តដឹកស្បែកជើងចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រពីខេត្តតាកែវមករាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីមកលក់ឲ្យភ្ញៀវសឹងតែរាល់ថ្ងៃ។
កាន់តែភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងនោះគឺលោកតា សំរិត អ៊ុន មានប្រវត្តិគួរចាប់អារម្មណ៍រឿងមានប្រពន្ធ ២ និងកូនប្រុសស្រីចំនួន ១៧ នាក់ ខណៈចំនួនចៅវិញជិត ៦០ នាក់ ឯណោះហើយបច្ចុប្បន្ននេះរស់នៅក្នុងភូមិអង្គតានូ ឃុំលាយបូរ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ជុំនឹងប្រពន្ធទី ២។
លោកតា សំរិត អ៊ុន មានប្រពន្ធ ២ ដោយប្រពន្ធទី ១ មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់មានវ័យជាង ៦០ ឆ្នាំ មានកូន ៩ នាក់ ហើយកូនប្រុសច្បងមានវ័យជិត ៦០ ឆ្នាំ ខណៈលោកតាមានវ័យជាង ២០ ឆ្នាំពេលមានប្រពន្ធដំបូងដែលមានវ័យ ១៥ ឆ្នាំ និងបានរួមរស់មានកូនប្រុសស្រី ១០ នាក់តែនៅរស់ត្រឹម ៩ នាក់ហើយកាលនោះលោកតារស់នៅ និងប្រកបរបរធ្វើស្បែកជើងសម្បកកង់ឡាននេះនៅស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង។ ចំណែកឯប្រពន្ធទី ២ មានវ័យជាង ៥០ ឆ្នាំស្រុកកំណើតនៅត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ដូចលោកតាដែរមានកូនប្រុសស្រី ៩ នាក់ តែនៅរស់ ៨ នាក់ក្រោយបែកគ្នាពីប្រពន្ធទី ១ មក។
លោកតា សំរិត អ៊ុន រៀបរាប់ពីប្រភេទស្បែកជើងកង់ឡានតម្លៃខុសគ្នា ដែលមានបាតស្តើង និងបាតក្រាស់។ ហេង ជីវ័ន
បើគិតត្រឹមតែការរួមរស់ជាមួយប្រពន្ធទី ២ របរលក់ស្បែកជើងច្នៃពីសម្បកកង់ឡាននេះលោកតាបានប្រកបអស់រយៈពេលជាង ២០ ឆ្នាំមកហើយ។
តា សំរិត អ៊ុន ដែលធ្លាប់បួសជាសង្ឃបាន ៩ វស្សាថ្លែងទាំងសម្តីនៅចងចាំតែប្រវត្តិប្រកបរបរនេះ តែមិនចាំឆ្នាំណានោះថា៖ «មិនដឹងចាប់យករបរអ្វីដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ក្រោយពីមានប្រពន្ធ។ ពេលឃើញគេយកសម្បកកង់ឡានមកធ្វើស្បែកជើង ក៏នឹកឃើញធ្វើតាមគេដែរ ដោយគ្រាន់តែខ្ញុំយកមកច្នៃម៉ូដខ្លួនឯង។ ពេលនោះរបរលក់ស្បែកជើងកង់ឡានក៏មានអ្នកចូលចិត្តទិញពាក់ជាហូរហែរហូតដល់ឥឡូវនេះ»។
សម្រាប់ការលក់ស្បែកជើងសម្បកកង់ឡានវិញគឺក្នុងមួយថ្ងៃលោកតាអាចលក់បានចន្លោះពី ២០ ទៅ ៣០ គូ ហើយក៏មានលក់ដុំតាមការកុម្ម៉ង់ពីឈ្មួញកណ្តាលបានចំនួនប្រមាណ ៥០ គូផងដែរក្នុងមួយសប្តាហ៍។ ខណៈតម្លៃ ១ គូ ១៥ ០០០ រៀល ទៅ ២០ ០០០ រៀល លោកតាវ័យ ៨៧ ឆ្នាំ សំរិត អ៊ុន ដែលតែងតែធ្វើដំណើរដោយធាក់កង់ពីស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ យកស្បែកជើងមកឲ្យភ្ញៀវនៅភ្នំពេញសឹងតែរាល់ថ្ងៃគឺបន្ទាប់ពីការកុម្ម៉ង់ពីភ្ញៀវមានចំនួនសមល្មមនឹងយកមកឲ្យនោះក៏បានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា៖ «១ ថ្ងៃតាអាចលក់បាន ២០ ឬ ៣០ គូហើយស្បែកជើងមានបាតស្តើង ១ គូតម្លៃ ១៥ ០០០ រៀល និង ២ ម៉ឺនរៀលសម្រាប់បាតក្រាស់។
ចំពោះខ្នាតលេខវិញមានច្រើនចាប់ពីលេខ ៨ (ស្បែកជើងស៊ក ៣៨) លេខ ៩ (ស្បែកជើងស៊ក ៣៩) លេខ ១០ (ស្បែកជើងស៊ក ៤០) លេខ ១០.៥ (ស្បែកជើងស៊ក ៤១) និងលេខ ១១ (ស្បែកជើងស៊ក៤២)»។
តា សំរិត អ៊ុន បង្ហាញស្បែកជើងសម្បកកង់ឡានដែលលក់ជិតអស់កាលពីថ្ងៃមុននៅក្បែររបងវត្តបទុមវត្តី។ហេង ជីវ័ន
លោកតាវ័យ ៨៧ ឆ្នាំដែលបានតាំងចិត្តមិនចង់ពឹងកូនៗវិញដោយសុខចិត្តរស់តាមកម្លាំងពលកម្មខ្លួន ខណៈឥឡូវគាត់មានផ្ទះសំបែងនៅឯស្រុកតាំកក់មានក្បាលដីទំហំ ៥៣ ម៉ែត្រ និងបណ្តោយ ៧៥ ម៉ែត្រ ហើយមានកូន ៣ ក្នុងបន្ទុកនោះបន្តថា៖ «ភាគច្រើនអ្នកទិញមានវ័យកណ្តាល និងព្រះសង្ឃគង់នៅវត្តនានាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ហើយស្បែកនេះមាន ៣ ម៉ូដ គឺទី ១ ម៉ូដខ្សែក្រវាត់ខ្នងជើង ទី ២ ខ្សែក្រវាត់កែង (អ្នកពាក់និយមហៅម៉ូដនេះថាស្បែកជើងម៉ាកប៉ុលពត) ដែលលក់ដាច់ជាងគេ និងទី ៣ ម៉ូដក្រវាត់ស្លាបសម្រាប់ក្មេងៗពាក់»។
យ៉ាងណាសម្បកកង់ឡានច្នៃផលិតជាស្បែកជើងនោះគឺតែសម្បកកង់ឡានផលិតនៅថៃប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចយកមកច្នៃជាស្បែកសង្រែកនេះបាន ព្រោះសម្បកកង់ឡានផ្សេងៗទៀតវាមានលក្ខណៈរឹងធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកប្រើកាំបិតកាត់ ឬច្រៀកដោយងាយ។
តា សំរិត អ៊ុន ធ្លាប់ធាក់កង់ដឹកយកស្បែកជើងទៅកាន់ខេត្តនានានៅក្បែរក្រុងភ្នំពេញដែរដូចជា ខេត្តកណ្តាល ខេត្តព្រៃវែង និងខេត្តកំពង់ចាម ខណៈខេត្តសៀមរាបគាត់តែងផ្ញើតាមរថយន្តឈ្នួលក៏បញ្ជាក់ដែរថា៖ «សម្បកកង់ឡានដែលមានខ្នាតរង្វង់ចន្លោះ ១ ០០០ ទៅ ១ ២០០ នោះអាចយកមកច្នៃជាស្បែកជើងបានប្រមាណជិត ២០ គូ ខណៈសម្បកល្អជាងគេគឺខ្នាតលេខ ១ ២០០»៕
