.jpg)
បុគ្គលិកឯកសណ្ឋានខ្មៅរៀបចំបន្ទប់ខោអាវប្រណីត។ រូបថត AFP
ក្រុងប៉េកាំង៖ អ្នកស្រី ជិន លីវ ពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលពេលក្រុមជំនាញរៀបបន្ទប់សម្លៀកបំពាក់ លើកអាវម៉ាក Burberry បង្ហាញទាំងខ្លួនជាម្ចាស់អាវផ្ទាល់មិនដឹងថា បានទិញវាតាំងពីអង្កាល់ផង។
នៅផ្ទះប្រណីតឯក្រុងប៉េកាំង ស្ត្រីទ្រព្យស្ដុកវ័យ ៣២ ឆ្នាំរូបនេះ និយាយទៅកាន់ក្រុមជំនាញរៀបបន្ទប់ខោអាវថា៖ «ម៉េចក៏អ្នកអាចរកអាវនេះឃើញ?»។
យោងតាមរបាយការណ៍ McKinsey ឆ្នាំ ២០១៩ អតិថិជនចិនរួមចំណែក ១ ភាគ ៣ នៃការចំណាយលើទំនិញប្រណីតទូទាំងពិភពលោក។
សូម្បីតែវិបត្តិកូវីដ ក៏មិនអាចធ្វើឱ្យចំណង់ជាវទំនិញប្រណីតនៅចិនថមថយដែរ។
ការនិយមលេងប្រ៊េនដ៍ឥតឈប់ឈរ ក៏ធ្វើឱ្យពលរដ្ឋចិនទ្រព្យស្ដុក ប្រឈមនឹងបញ្ហាឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅបន្ទប់ដាក់ខោអាវ កាបូប ស្បែកជើង និងគ្រឿងតាក់តែងកាយយីហោថ្លៃដ៏ជន់ជោរផងដែរ។
ស្ត្រីមេផ្ទះ លីវ បានត្អូញថា បន្ទប់ដាក់សម្លៀកបំពាក់ដែលស្រោចទៅដោយប្រ៊េនដ៍ Louis Vuitton, Chanel, Prada និង Gucci បានធ្វើឱ្យអ្នកស្រីទាល់សម្ដីនឹងប្ដីជារឿយៗ។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «ឈ្លោះគ្នាប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃឈប់ទិញរបស់ប្រ៊េនដ៍ឡើយ»។
អ្នកស្រី ពាន លីឈុន ស្ថាបនិកសាលាបណ្ដុះអ្នកជំនាញរៀបចំបន្ទប់ដាក់ខោអាវប្រណីត។ រូបថត AFP
ដោយសាររបស់ប្រើប្រាស់គរច្រើនពេក អ្នកស្រីត្រូវជះលុយជាង ២ ពាន់ដុល្លារ ជួលក្រុមជំនាញ ឯកសណ្ឋានខ្មៅមករៀបបន្ទប់សម្លៀកបំពាក់ និងជម្រុះខោអាវ ព្រមទាំងរបស់ប្រើប្រាស់សរុប ១ ពាន់មុខពីផ្ទះរបស់អ្នកស្រី លីវ។
ក្រុមអ្នកជំនាញទាំងនេះត្រូវបានដឹកនាំដោយអ្នកនាង យូ ជីគីន ជាសិស្សបញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែករៀបចំសណ្ដាប់ធ្នាប់ផ្ទះពីសាលា Liucundao។
ស្ថាបនិកសាលា អ្នកស្រី ពាន លីឈុន បាននិយាយថា បច្ចុប្បន្នបុគ្គលិកប្រើការជាអ្នកជំនាញរៀបចំបន្ទប់សម្លៀកបំពាក់ និងផ្ទះប្រណីត មានចំនួនជាង ៣ ពាន់នាក់ ហើយឧស្សាហកម្មនេះត្រូវបានទូរទស្សន៍ CCTV ផ្សាយថានឹងអាចកើនឡើងដល់ ១៤,៩ ពាន់លានដុល្លារក្នុងឆ្នាំនេះ។
អំឡុងពេលវិបត្តិកូវីដ អ្នកស្រី លីឈុន ថា អាជីវកម្មកើន ៤០០ ភាគរយ ព្រោះតែពលរដ្ឋចិនជក់ដៃចុចទិញទំនិញប្រណីតតាមអនឡាញ។
បុគ្គលិករៀបចំបន្ទប់ខោអាវ ហាន យ៉ុងកាង បាននិយាយថា អតិថិជនលោកត្រូវបង់ប្រាក់ចាប់ពី ២ ០០០ ដុល្លារ សម្រាប់ប្រតិបត្តិការរៀបចំសណ្ដាប់ធ្នាប់របស់ប្រ៊េនដ៍ៗ ១ លើក ដោយប្រើពេល ២-៣ ថ្ងៃ។
លោកនិយាយថា៖ «ភ្ញៀវខ្ញុំជាអ្នកស្ដុកស្តម្ភចំណូលប្រចាំឆ្នាំមិនក្រោម ១ លានដុល្លារ ហើយខ្ញុំក៏អាចរកប្រាក់បានច្រើនជាងកាលដែលខ្ញុំធ្វើការជាអ្នករចនាក្រាហ្វិកទៀត»។
អ្នកស្រី លីឈុន ដែលបានបង្កើតក្រុមហ៊ុនរៀបចំបន្ទប់ខោអាវប្រណីតកាលពី ១០ ឆ្នាំមុន កាន់តែមានសិស្សច្រើន។
អ្នកស្រីលើកឡើងថា៖ «ពីមុនគេគិតថា យើងដូចអ្នកអនាម័យសម្អាតផ្ទះ។ គេអត់ឱ្យតម្លៃយើង។ តែឥឡូវយើងមានទីផ្សារ សូម្បីភ្ញៀវមានខោអាវទ្រនាប់ប៉ុន្មានឈុតក៏យើងដឹងខ្ទេចដែរ»៕ AFP/HR
