ក្រុងស្រូមូវស៍: មគ្គុទេ្ទសក៍ក្បូន ស្តានីស្ល មីជដាល បានទម្លាក់ឈើចែវ ដឹកភ្ញៀវទេសចរ លើទន្លេពុះជ្រែកជ្រលងភ្នំ ដាន់ណាជេក ដើម្បីអភិរក្សប្រពៃណីជាង ២០០ ឆ្នាំមកហើយ។
ជាមួយឯកសណ្ឋានអាវកាក់ប៉ាក់ផ្កាពណ៌ខៀវស្រស់ និងមួកពណ៌ខ្មៅ លោក ស្តានីស្ល បានបង្ហាញមោទនភាពក្នុងនាមជាសមាជិកម្នាក់ ចំណោមបុរស ៥០០ នាក់ ដែលបំពេញការងារបន្តវេនពីលោកឪពុក។
អ្នកចែវក្បូនរូបនេះនិយាយថា៖ «ដើម្បីធ្វើជាអ្នកនាំភ្ញៀវនៅទន្លេនេះ អ្នកត្រូវតែជាបុរសមកពីតំបន់ភ្នំ ភីនីនី (Pieniny) អ្នកត្រូវតែជាអ្នកភូមិជុំវិញទន្លេណាន់ណាជេក ជាបុរសរស់នៅទឹកដីនេះ និងជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារមគ្គុទេ្ទសក៍ទន្លេ»។
លោកក៏រំឭកដែរថា៖ «យើងក៏ទទួលយកមគ្គុទេ្ទសក៍មកពីតំបន់ផ្សេងដែរ ប៉ុន្តែទាល់តែពួកគេបំពេញលក្ខខណ្ឌសុខចិត្តរើមករស់នៅទីនេះ»។
ជ្រលងភ្នំទន្លេណាន់ណាជេក ដែលស្ថិតនៅព្រំប្រទល់ជាមួយប្រទេសស្លូវេនី មានទេសភាពដ៏ស្អាតអស្ចារ្យ។ អស់រយៈពេលរាប់លានឆ្នាំមកហើយ ទន្លេបានហូរពុះជ្រែកជ្រលងភ្នំថ្មលម្អដោយរុក្ខជាតិបៃតងដុះត្រសុំត្រសាយ។
ភ្ញៀវទេសចរអាចធ្វើដំណើរដោយក្បូនដឹកមនុស្សបាន ១២ នាក់ បណ្ដែតខ្លួនលើផ្ទៃទឹក អមដោយជញ្ជាំងជ្រលងភ្នំឈរខ្ពស់សន្លឹមដល់កម្ពស់ ៣០០ ម៉ែត្រ។ កាលពីឆ្នាំមុន ភ្ញៀវជាង ២៣ ម៉ឺននាក់ មកពីជុំវិញពិភពលោក បានមកជិះក្បូនប្រពៃណីប៉ូឡូញ ចន្លោះពីខែមេសា ដល់ខែតុលា។
ដំណើរលើទឹកមានរយៈពេលពី ២ ទៅ ៣ ម៉ោង អាស្រ័យលើកម្ពស់ទឹកទន្លេ។ នៅពេលដែលចរន្តទឹកហូរខ្លាំង បទពិសោធជិះក្បូន រឹតតែរំជើបរំជួល ជាមួយរលកទឹកសក្បុស និងកន្លែងមានទឹកកួច។
ជាមួយបទពិសោធចែវក្បូនជាង ៣៥ ឆ្នាំ លោក ស្តានីស្ល បានបញ្ជាក់ថា៖ «អ្នកដាក់ពាក្យធ្វើជាមគ្គុទេ្ទសក៍ទន្លេនៅ ទីនេះ ត្រូវតែជាបុរស មានអាយុពី ១៨ ដល់ ៣០ ឆ្នាំ។ យើងមិនទទួលបេក្ខនារីទេ។ អ្នកត្រូវហ្វឹកហាត់ចំនួន ៣ ឆ្នាំ ជាមួយគ្រូ ដោយត្រូវប្រឡងទាំងទ្រឹស្ដី និងការអនុវត្ត»។
ជាមគ្គុទេ្ទសក៍តាំងពីអាយុ ១៨ ឆ្នាំ លោកបានរៀបរាប់ទៀតថា៖ «ការងារនេះខ្ញុំធ្វើបន្តពីឪពុក និងជីតាខ្ញុំ។ បងប្រុសខ្ញុំក៏បម្រើការជាអ្នកនាំភ្ញៀវលើទន្លេ ហើយពេលនេះកូនខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមចូលរួមដែរ»។
មិនខុសពីបុរសភាគច្រើននៅទីនេះទេ លោក ស្តានីស្ល បានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតសោះថា នឹងឈប់ចែវក្បូនដឹកភ្ញៀវទេសចរ»៕