.jpg)
លោកមេធាវី ឡោ គីមហ្គិច នៃក្រុមមេធាវីអាស៊ានអន្តរជាតិ។ រូបថត សហការី
កាលពីសប្ដាហ៍មុនមិត្តអ្នកអានបានស្វែងយល់ខ្លះហើយអំពីភាពខុសគ្នារវាងអយ្យការ និងចៅក្រមក៏ដូចជាសិទ្ធិនៃការសម្រេចនៅក្នុងសំណុំរឿងនីមួយៗតាមរយៈការបកស្រាយរបស់លោកមេធាវី ឡោ គីមហ្គិច នៃក្រុមមេធាវីអាស៊ានអន្តរជាតិដែលមានអាសយដ្ឋានផ្ទះលេខ ១៦R ផ្លូវ ២៥២ សង្កាត់ចតុមុខ ខណ្ឌដូនពេញ ប៉ុន្តែនៅលេខនេះភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍សូមលើកយកចំណុចបន្ដទៀតពាក់ព័ន្ធនឹងអយ្យការ និងចៅក្រមដែលជាភាគបញ្ចប់ដូចតទៅ ៖
ហេតុអ្វីបានជាមានការបែងចែកឲ្យមានអយ្យការ និងចៅក្រម?
ការបែងចែកដូចនេះគឺដើម្បីឲ្យមានតុល្យភាពអំណាចដែលមានអ្នកចោទ (អយ្យការ ឬព្រះរាជអាជ្ញា) អ្នកការពារ (មេធាវី) និងអ្នកកាត់ក្តី (ចៅក្រម)។ ដំបូងគឺព្រះរាជអាជ្ញាជាអ្នកចោទ ឯមេធាវីជាអ្នកការពារឲ្យជននោះ បន្ទាប់មកចៅក្រមជាអ្នកអង្កេតមើលថា តើទាំង ២ នាក់នោះមួយណាសន្និដ្ឋានត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ជាង បន្ទាប់មកគឺចៅក្រមជាអ្នកសម្រេច។ ការបែងចែកដូច្នេះដើម្បីកុំឲ្យអំណាចប្រមូលផ្តុំតែស្ថាប័នមួយ ។ និយាយឲ្យស្រួលស្តាប់ទៅមានស្ថាប័នចោទ ស្ថាប័នការពារ និងស្ថាប័នដែលកាត់ក្តី។
ជាទូទៅនៅពេលបញ្ជូនជនណាម្នាក់ទៅតុលាការគឺត្រូវឆ្លងកាត់អយ្យការ ឬព្រះរាជអាជ្ញាជាមុនហើយបានបញ្ជូនបន្តទៅចៅក្រមស៊ើបសួរ។ ហេតុអ្វីបានប្រើនីតិវិធីនេះ?
នៅពេលនគរបាលយុត្តិធម៌បង្ក្រាបបទល្មើសជាក់ស្តែងលើជនណាម្នាក់ ហើយនោះនគរបាលយុត្តិធម៌ធ្វើរបាយការណ៍ និងបញ្ជូនជននោះមកតុលាការ។
នៅពេលបញ្ជូនជននោះមកតុលាការគឺត្រូវឆ្លងកាត់ព្រះរាជអាជ្ញាជាមុនសិនដែលគាត់ត្រូវត្រួតពិនិត្យលើសំណុំរឿងថាតើជនម្នាក់ដែលគេចាប់មកនោះត្រឹមត្រូវនឹងការប្រព្រឹត្តនោះឬអត់?
បើលោកពិនិត្យសំណុំរឿងទៅឃើញថាត្រឹមត្រូវហើយគឺព្រះរាជអាជ្ញា គាត់នឹងធ្វើបទចោទប្រកាន់ជននោះឲ្យត្រូវតាមច្បាប់ និងចំមាត្រាថា ជនម្នាក់ដែលគេចាប់មកនោះធ្វើខុសនឹងច្បាប់ទៅតាមមាត្រានីមួយៗ។
បន្ទាប់មកគេបញ្ជូនជននោះទៅចៅក្រមស៊ើបបន្តទៀតហើយបើចៅក្រម ពិនិត្យទៅលើសំណុំរឿង និងថ្លឹងថ្លែងរវាងរបាយការណ៍អ្នកចាប់ និងរវាងជនត្រូវគេចាប់បើមើលទៅឃើញថាគ្មានខុសគាត់មានសិទ្ធិ វិនិច្ឆ័យសម្រេចដោះលែងជននោះវិញ។ មិនមែនអាងថាជានគរបាល ឬអាងថាជាព្រះរាជអាជ្ញាចេះតែចោទគេបានទេ៕
