.jpg)
ស្ត្រីជាប់ឃុំម្នាក់កំពុងបីកូនកូនតូចរបស់ខ្លួននៅក្នុងពន្ធនាគារព្រៃសកាលពីឆ្នាំ ២០០៩។ ហេង ជីវ័ន
ភ្នំពេញៈ ក្មេងប្រុសតូចម្នាក់កំពុងឈរតោងកអាវម្តាយរបស់គាត់ ហើយមើលទៅក្មេងប្រុសនោះមានច្រមុះ និងផ្នែកពណ៌ត្នោតកាត់ទៅរកម្តាយរបស់គាត់តែម្តង។ បន្ទាប់មកអ្នកស្រី ចាន់ សុភា ក៏បានលើកបីកូនប្រុសអាយុ ៨ ខែរបស់គាត់មកបំបៅដោះរបស់គាត់។ នេះគឺជាកូនទី ៤ របស់អ្នកស្រី សុភា។
អ្នកស្រី សុភា អាយុ ២៧ ឆ្នាំគឺជាស្ត្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រជាជនខ្មែររាប់ពាន់នាក់ផ្សេងទៀតដែលត្រូវបានចាប់ឃុំខ្លួននៅក្នុង «សង្គ្រាមប្រឆាំងគ្រឿងញៀន» របស់រដ្ឋាភិបាល ហើយការបង្ក្រាបនេះនាំឱ្យមានមនុស្សជាច្រើនត្រូវបានចាប់ខ្លួន ដែលក្នុងចំណោមនោះក៏មានស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ និងស្ត្រីដែលមានកូនតូចៗផងដែរ។
កាលពីឆ្នាំ ២០១៥ គឺធ្លាប់មានការលើកលែងទោសចំពោះស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ និងស្ត្រីដែលមានកូនតូចៗដែលមានទោសជាប់ឃុំក្នុងពន្ធនាការ។ នៅពេលនោះលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានអំពាវនាវឱ្យមានការលើកលែងទោសបន្ទាប់ពីមានរបាយការណ៍ពីអង្គការសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូ ដែលលើកឡើងអំពីបញ្ហាប្រឈមរបស់ស្ត្រី ដែលជាប់ពន្ធនាគារដែលមានកូន ហើយចំណាត់ការនោះក៏ជាជំហានដំបូង ដែលដើរនៅលើផ្លូវមួយ ដើម្បីធានាថាកុមារទាំងនោះនឹងមិនរស់ធំធាត់នៅក្នុងពន្ធនាគារឡើយ។
យោងតាមស្ថិតិរបស់អង្គការលីកាដូពីពន្ធនាគារចំនួន ១៣ នៅទូទាំងប្រទេសបានឱ្យដឹងថា បន្ទាប់ពីការលើកលែងទោសនោះរួចមកគឺមានទារក និងកុមារតូចៗ នៅសេសសល់តែចំនួន ៣០ នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងឆ្នាំ ២០១៥។
នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៧ បន្ទាប់ពីមានយុទ្ធនាការប្រឆាំងគ្រឿងញៀនរួចមកគេសង្កេតឃើញថាមានកុមារសរុបចំនួន ១៧៩ នាក់រស់នៅក្នុងពន្ធនាគារគឺកើនឡើងជិត ៦ ដង។
ប៉ុន្តែនិន្នាការនោះទំនងនៅតែបន្ត ខណៈដែលមានកុមារតូចៗចំនួន ១៤៣ នាក់ និងម្ដាយរបស់ពួកគេកំពុងជាប់ពន្ធនាគារនៅឡើយគឺនៅក្នុងរយៈពេល ៣ ខែដំបូងក្នុងឆ្នាំ ២០១៨ នេះ។
អ្នកស្រី សុភា កំពុងអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់មួយដែលមានឆ្មាំគុកជាស្ត្រីបានរៀបរាប់ថាអ្នកស្រីត្រូវបានចាប់ខ្លួនកាលពីខែមករាឆ្នាំមុនគឺពេលរដ្ឋាភិបាលបើកយុទ្ធនាការបង្ក្រាបគ្រឿងញៀនដ៏ក្តៅគគុក។ ការចាប់ខ្លួនអ្នកស្រីគឺបានកើតឡើងនៅពេលប៉ូលិសឆ្មក់ចូលផ្ទះមួយនៅម្តុំបឹងកក់។ អ្នកស្រីអះអាងថាថ្នាំញៀននោះមិនមែនជារបស់អ្នកស្រីទេ អ្នកស្រីគ្រាន់តែទៅកាន់ទីនោះ នៅពេលដែលប៉ូលិសចុះទៅបង្ក្រាបប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រីត្រូវបានផ្តន្ទាទោសពីបទកាន់កាប់ម៉ាទឹកកកតិចជាង ១,៥ ក្រាម និងត្រូវកាត់ទោសឲ្យជាប់ពន្ធនាគាររយៈពេល ៥ ឆ្នាំ។
អ្នកស្រី សុភា ត្រូវបានគេយកមកដាក់នៅក្នុងមណ្ឌលអប់រំកែប្រែ ២(CC2) នៃពន្ធនាគារព្រៃសក្នុងរាជធានីភ្នំពេញជាមួយនឹងស្ត្រីរាប់រយនាក់ផ្សេងទៀត។
អ្នកស្រីថ្លែងថា៖ «ពីដំបូងខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំមានផ្ទៃពោះទេ។ វាពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់...នៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានផ្ទៃពោះ។ មានគេប្រាប់ខ្ញុំថា អ្នកមានផ្ទៃពោះនៅក្នុងពន្ធនាគារនឹងជួបការលំបាកខ្លាំងណាស់។ ពេលនោះខ្ញុំពិតជាព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់អំពីរឿងនេះ»។
អ្នកស្រី សុភា ពុំមានអាហារដែលអ្នកស្រីចង់ញុំបានគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ជាងនេះទៅទៀតគឺអ្នកស្រីចង់ញុំផ្លែឪឡឹកណាស់។ ជាញឹកញាប់ អ្នកស្រីតែងតែសុំបបរពីអ្នកជាប់ឃុំជាមួយគ្នាឲ្យកូនរបស់អ្នកស្រីញុំាពីព្រោះពួកគេមានលុយទិញម្ហូបអាហារផ្សេងទៀតញ៉ាំបាន។
កូនពៅរបស់អ្នកស្រី សុភា មានទម្ងន់ធ្ងន់ជាងគេក្នុងចំណោមកូនទាំង ៤ របស់អ្នកស្រី ប៉ុន្តែពេលសម្រាល អ្នកស្រីស្ទើរតែស្លាប់ទៅហើយ។ «ជីវិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយសារតែការផ្តល់កំណើតឲ្យកូននេះ...ខ្ញុំត្រូវដាក់ខ្យល់អុកស៊ីសែនពីព្រោះខ្ញុំខ្សោយពេក»។ អ្នកស្រីបន្តថា៖ «វាថ្លោសណាស់ហើយដោយសារតែខ្ញុំមិនមានអាហារបរិភោគគ្រប់គ្រាន់ ទើបខ្ញុំគ្មានកម្លាំងសម្រាល»។
ពេលនោះកូនប្រុសពៅរបស់អ្នកស្រីយកដៃលូកមាត់អ្នកស្រី សុភា ហើយអ្នកស្រីក៏ឱនថើបកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រី។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «វាចំណាយពេលយូរណាស់ ដើម្បីរៀនឈរ។ ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាចណាស់ ពីព្រោះក្មេងៗដែលកើតនៅទីនេះមិនងាយចេះនិយាយទេកូនៗរបស់ខ្ញុំផ្សេងទៀតពួកគេមានសេរីភាពច្រើនជាងពួកយើងនៅទីនេះពួកគេមានអាហារញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់»។
ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍បានសម្ភាសអ្នកទោសចំនួន ១០ នាក់នៅក្នុងបន្ទប់នៃពន្ធនាគារមួយដែលមានអ្នកទោសជាស្ត្រីច្រើនជាងគេ និងមានឆ្មាំគុកជាស្ត្រី ខណៈដែលឃើញមានកុមារតូចៗកំពុងវារលេងលើគ្រឿងសង្ហារិមជ័រប្លាស្ទិកហើយសម្លឹងទៅកញ្ចក់ឆ្លុះមុខ។
ស្ត្រីជាច្រើនគិតថាពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេត្រូវបានដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរហួសហេតុពីបទកាន់កាប់ថ្នាំប្រភេទមេតំហ្វេតាមីនតិចតួច។
អ្នកស្រី ឆាយ ស្រីខួច អាយុ ២៧ ឆ្នាំរៀបរាប់ថា៖ «មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានបង្ខំឱ្យខ្ញុំ កាន់ម៉ាទឹកកកមួយកញ្ចប់ដែលមានទម្ងន់មួយក្រាម ហើយខ្ញុំក៏ធ្វើតាមការបង្ខំរបស់មិត្តភក្តិ»។ អ្នកស្រី ខួច ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងត្រូវបានកាត់ទោសឲ្យជាប់ពន្ធនាគារចំនួន ២ ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីបានសម្រាលកូនបន្ទាប់ពីជាប់ពន្ធនាគារបាន ៦ ខែ។
ប៉ុន្តែនៅពេលសម្ភាសកាលពីពេលថ្មីៗនេះអ្នកស្រី ស្រីខួច ហាក់មានពន្លឺជីវិតឡើងវិញហើយ ពីព្រោះអ្នកស្រីបានពន្យល់ថាអ្នកស្រីនឹងចេញពីពន្ធនាគារនៅថ្ងៃបន្ទាប់។
អ្នកស្រីរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលពេលនេះខ្ញុំអាចចាកចេញបាន។ នៅទីនេះវាមិនស្រួលទេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាធ្វើបាប ឬរំលោភបំពានខ្ញុំទេ»។ ឥឡូវនេះអ្នកស្រីគ្រាន់តែចង់មើលថែទាំកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីឲ្យបានល្អដើម្បីឱ្យគាត់មានសុខភាពល្អនឹងរឹងមាំ។
ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាកុមារដែលកើតចំពេលម្តាយជាប់ពន្ធនាគារគឺពួកគេអាចរស់នៅជាមួយម្តាយក្នុងពន្ធនាគារបានរហូតដល់ពួកគេមានអាយុ ៣ ឆ្នាំ។
អ្នកស្រី ឡាច សុជាតិ អាយុ ៣៥ ឆ្នាំកំពុងចងខ្សែក្រណាត់រូបសេះតូចមួយឲ្យកូនរបស់អ្នកស្រី គឺជាស្ត្រីតែម្នាក់គត់ដែលភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍បានសម្ភាសដែលស្ត្រីរូបនេះត្រូវបានចាប់ខ្លួនដាក់ពន្ធនាគារ មិនមែនដោយសារគ្រឿងញៀន ប៉ុន្តែទាក់ទងនឹងការជួញដូរមនុស្ស។
អ្នកស្រីត្រូវបានផ្តន្ទាទោសឱ្យជាប់ពន្ធនាគារចំនួន ១៥ ឆ្នាំហើយអ្នកស្រីមានផ្ទៃពោះមួយសប្តាហ៍ នៅពេលដែលអ្នកស្រីបម្រុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីក៏ត្រូវបានប៉ូលិសចាប់ខ្លួន។ «បន្ទាប់ពីខ្ញុំសម្រាលកូនរួចខ្ញុំនៅតែបន្ដធ្លាក់ឈាមរយៈពេលមួយខែ»។
កូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីមានអាយុ ២ ឆ្នាំហើយនៅឆ្នាំក្រោយកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីនឹងត្រូវចាកចេញពីអ្នកស្រី។ អ្នកស្រីថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់ពីព្រោះខ្ញុំមិនដឹងថាកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទៅទីណាហើយអ្នកណានឹងមើលថែវាទេ...ខ្ញុំពិតជាអាណិតកូនប្រុសខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន?»។
គិតត្រឹមថ្ងៃទី ៩ ខែមេសាមណ្ឌលអប់រំកែប្រែទី ២-(CC2) មានស្ត្រីមានផ្ទៃពោះចំនួន ១០ នាក់ និងកុមារចំនួន ៦១ នាក់។ យោងតាមលោក ហង់ សំណាង ប្រធានពន្ធនាគារបានឱ្យដឹងថានៅឆ្នាំ ២០១៥ មានស្ត្រីមានផ្ទៃពោះចំនួន ៥ នាក់ និងកុមារចំនួន ១០ នាក់រស់នៅជាមួយម្តាយរបស់ពួកគេនៅក្នុងពន្ធនាគារនេះ។
លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «វាពិតជាបន្ទុកដ៏ធំមួយសម្រាប់ពន្ធនាគារ ប៉ុន្តែក៏ជាបន្ទុកមួយសម្រាប់ស្ត្រីផងដែរ»។ វាគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយក្នុងចំណោមផ្នែកជាច្រើនទៀតដែលបច្ចុប្បន្នចំនួននេះបានកើនឡើង ៣ ដងនៃសមត្ថភាពផ្ទុករបស់វាចំនួន ៥០០ នាក់។ «ឥឡូវនេះយើងមានចំនួន ១៥៩០ នាក់។ ដូច្នេះអ្នកអាចស្រមៃមើលថាតើយើងមានបន្ទុកធ្ងន់ប៉ុនណា?»។
លោក សំណាង ស្វាគមន៍ចំពោះការធានាឲ្យនៅក្រៅឃុំជាជម្រើសមួយជំនួសឱ្យការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្ន ប៉ុន្តែនេះជាបញ្ហារបស់តុលាការ។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «មេធាវីគួរតែដាក់ពាក្យស្នើធានានៅក្រៅឃុំ។ ប្រសិនបើពួកគេអាចនៅខាងក្រៅបាននោះវាល្អសម្រាប់ពួកគេ និងមណ្ឌលរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែទាំងអស់នេះគឺវាអាស្រ័យលើតុលាការ» ។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងយុតិ្តធម៌លោក ជិន ម៉ាលីន បានថ្លែងថាការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្នត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា «ដំណោះស្រាយចុងក្រោយ» បើទោះបីជាវាត្រូវបានគេប្រើជាទូទៅសូម្បីតែបទល្មើសតូចតាចក៏ដោយ។ លោកក៏បានបដិសេធចំពោះការអះអាងរបស់ស្ត្រីនៅក្នុងបទសម្ភាសដែលថាពួកគេមិនទទួលបានតំណាងផ្នែកច្បាប់គ្រប់គ្រាន់ និងមានប្រសិទ្ធភាព។ លោកថ្លែងថា៖ «ពួកគេអាចត្រូវបានទុកនៅខាងក្រៅប្រសិនបើមិនធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ការស៊ើបអង្កេត ឬសង្គម»។
លោក សំណាង ក៏បានលើកឡើងអំពីគំនិតនៃការលើកលែងទោសផងដែរ ដោយបានលើកឡើងថាអ្នកដែលប្រព្រឹត្តបទល្មើសស្រាល និងស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ ពួកគេអាចទាញយកប្រយោជន៍អំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។
លោកបន្តថា៖ «នៅពេលពួកគេមានផ្ទៃពោះ ពួកគេទៅប្រព្រឹត្តបទល្មើស ពីព្រោះពួកគេជឿថានឹងមិនមានអ្នកណាហ៊ានមកជិតវាយដំ ឬចាប់ខ្លួនពួកគេនោះទេ»។
មិនមានសេវាកម្មច្រើនសម្រាប់ម្តាយ និងកូនៗពួកគេនៅមណ្ឌលអប់រំកែប្រែ ២ (CC2) ទេ។
លោក សំណាង ថ្លែងថាចំណាយ ២៨០០ រៀល ឬប្រមាណ ៧០ សេនសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗជារៀងរាល់ថ្ងៃហើយចំនួនពាក់កណ្តាលត្រូវចំណាយសម្រាប់កុមារម្នាក់។ សម្រាប់ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ និងស្ត្រីដែលមានកូនមានការផ្តល់អាហារ និងសម្ភារអនាម័យបន្ថែមពីអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលដូចជាអង្គការលីកាដូ និងកាកបាទក្រហមអន្តរជាតិប្រចាំកម្ពុជាជាដើម។
លោកស្រី Naly Pilorge មន្ត្រីអង្គការលីកាដូថ្លែងថាម្ហូបអាហារ ទឹក សេវាកម្មវេជ្ជសាស្ត្រ តំណាងផ្នែកច្បាប់ និង សម្ភារអនាម័យគឺមានការខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងពន្ធនាគារភាគច្រើនហើយសំណូកត្រូវបានទាមទារសម្រាប់សេវាកម្មផ្សេងៗដូចជាការផ្តល់សំណូកដើម្បីទទួលបានអាហារបន្ថែម ឬកន្លែងគេងឱ្យបានល្អប្រសើរជាដើម ហើយអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលចង់ឃើញករណីពាក់ព័ន្ធនឹងស្ត្រីមានផ្ទៃពោះជាករណីអាទិភាពមួយនៅក្នុងប្រព័ន្ធតុលាការ។
លោកស្រីបញ្ជាក់ក្នុងសារមួយថា៖ «រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាចាំបាច់ត្រូវផ្តល់ឱ្យស្ត្រី និងកុមារជំនាន់ក្រោយនូវលទ្ធភាពដែលអាចទទួលបានសេវាសង្គម មិនមែនឃុំឃាំងពួកគេនោះទេ»។ លោកស្រីបន្តថា៖ «យើងកំពុងអំពាវនាវឱ្យមានការធានាឲ្យនៅក្រៅឃុំ និងជម្រើសផ្សេងទៀតជាជាងការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្នចំពោះបទល្មើសស្រាលដែលមិនមែនជាករណីធ្ងន់ធ្ងរដល់ថ្នាក់ប្រើប្រាស់អំពើហិង្សា»។
អ្នកស្រី សុភា ព្រួយបារម្ភអំពីការពន្យារពេលអាចនៅតែបន្តចំណែកឯអ្នកទោសផ្សេងទៀតក៏មានការព្រួយបាម្ភស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ ចំណែកលោកស្រី Maggie Eno សហនាយិកាអង្គការ MlopTapang ដែលជាអង្គការមួយ ធ្វើការជាមួយយុវជនក្មេងៗដែលមានជម្លោះជាមួយច្បាប់នៅក្នុងខេត្តព្រះសីហនុក៏សម្តែងការព្រួយបារម្ភអំពីបញ្ហានេះដែរ។
លោកស្រី លើកឡើងដោយសំដៅទៅលើបញ្ហាអាហារូបត្ថម្ភ និងអនាម័យថា៖ «តាមការយល់ឃើញរបស់យើងគឺវាជាការព្រួយបារម្ភមួយដែលវាមិនមែនកើតឡើងដូចនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារធម្មតានោះទេគឺវាប៉ះពាល់ដល់ការវិវឌ្ឍដំបូងរបស់ទារក ហើយការដាក់មនុស្សច្រើនពេកនៅក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំងគឺវាមិនអាចអនុញ្ញាតឲ្យស្ត្រីជាម្តាយមានកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពដើម្បីថែទាំកូនរបស់គាត់បានទេ»។
លោកស្រី Eno បន្តថា៖ «កង្វះភាពកក់ក្តៅ និងអវត្តមានសមាជិកក្រុមគ្រួសារដទៃនៅជិតពួកគេក្នុងអំឡុងឆ្នាំដំបូង វាអាចមានប៉ះពាល់ដល់ផ្លូវចិត្តពួកគេផងដែរ»។
លោក នុត សាវណា អ្នកនាំពាក្យនាយកដ្ឋានពន្ធនាគារក៏បានសម្តែងការព្រួយបារម្ភផងដែរចំពោះបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់ទារកដែលកើតមក នៅក្នុងពន្ធនាគារប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយលោកអះអាងថាទីកន្លែងកំណើតមិនត្រូវបានបញ្ជាក់នៅលើសំបុត្រកំណើតទេ គឺដើម្បីការពារការរើសអើងនាពេលអនាគត។ លោកបន្ថែមថា៖ «នៅពេលដែលពួកគេដឹងថា ម្តាយរបស់ពួកគេជាប់ពន្ធនាគារ...វាងាយនឹងធ្វើឲ្យអ្នកដ៏ទៃសើចចំអកឱ្យពួកគេ។ ចំណុចនេះវាពិតជាធ្វើឱ្យពួកគេឈឺចាប់ណាស់...ភាគច្រើន ពួកគេមិនប្រាប់កុមារទាំងនោះទេ»។
ខណៈដែលមានការព្រួយបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពរបស់កុមារតូចៗនៅក្នុងបរិយាកាសពន្ធនាគារនោះ គេក៏បារម្ភអំពីបញ្ហាទំនាក់ទំនង និងទំនុកចិត្តក្នុងចំណោមអ្នកជាប់ពន្ធនាគារដូចគ្នាផងដែរ។
អនុប្រធានប្រតិបត្តិមណ្ឌលអប់រំកែប្រែ (CC2) លោកស្រី ខ្លូត កន្និការ ក៏បានបង្ហាញនូវការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អជាមួយស្ត្រីដែលស្ថិតនៅក្រោមការថែទាំរបស់លោកស្រីផងដែរ។
លោកស្រីថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំអាណិតពួកគេណាស់ ដោយសារតែពួកគេក្រីក្រ ពួកគេរកស៊ីចិញ្ចឹមជិវិតដូចនេះ [ជួញដូរថ្នាំញៀន] ហើយពួកគេមិនបានរៀនសូត្រទេ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះកូនៗរបស់ពួកគេដែរ ប៉ុន្តែតើយើងអាចធ្វើអ្វីបាន? ហើយប្រសិនបើពួកគេគ្មានសាច់ញាតិបងប្អូន នៅពេលចាប់ខ្លួនម្ដាយសួរថាតើកូននោះនឹងទៅឯណា?»។
លោកស្រីថ្លែងថាទោះបីជាកុមារទាំងនោះមិនទទួលបានម្ហូបអាហារច្រើនដូចពួកគេរស់នៅខាងក្រៅក្តីក៏ពួកគេអាចចាប់ផ្តើមទទួលបានការអប់រំ និងទៅមណ្ឌលថែទាំកុមារនៅពេលពួកគេចេះដើរ។
លោក សាវណា បានថ្លែងការពារស្ថានភាពនៃពន្ធនាគារថា «មិនមែនជារឿងអស់សង្ឃឹម» នោះទេ។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «យើងដឹងថាការជាប់ពន្ធនាគារគឺធ្វើឲ្យមានភាពតានតឹងផ្លូវចិត្តខ្លាំងចំពោះពួកគេ ប៉ុន្តែមានកូនៗរស់នៅក្បែរ វាអាចជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរមួយកម្រិតដែរ។ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចង់ឃើញពួកគេស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះទេ។ ប្រសិនបើគ្រួសារពួកគេ អាចមានលទ្ធភាពនាំក្មេងៗទាំងនោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីយកទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ ខណៈម្តាយកំពុងជាប់ពន្ធនាគារ នោះពួកគេអាចមានអារម្មណ៍ស្រួលល្អ»។
សម្រាប់អ្នកស្រី កែវ ណៃ ដែលទើបតែមានអាយុ ១៨ ឆ្នាំ និងប្រហែលជាត្រូវសម្រាលកូននៅក្រោយចូលឆ្នាំខ្មែរបាននិយាយថា៖ «ម្តាយរបស់ខ្ញុំនឹងមកយកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទៅចិញ្ចឹមនៅខាងក្រៅ ម្យ៉ាងវិញទៀតនេះគឺជាចៅប្រុសដំបូងរបស់គាត់»។
អ្នកស្រី ណៃ ត្រូវបានចាប់ខ្លួនកាលពីចុងខែវិច្ឆិកាឆ្នាំមុនជាអ្វីដែលអ្នកស្រីពិពណ៌នាថាជាការរៀបចំឡើង។ អតីតមិត្តប្រុសរបស់អ្នកស្រី ណៃ ដែលមិនមែនជាឪពុករបស់កូនក្នុងផ្ទៃបានសួរអ្នកស្រី ណៃ ថា តើអ្នកស្រី ណៃ មានស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលអាចលក់ថ្នាំញៀនបានទេ។ អ្នកស្រីគឺជាអ្នកប្រើប្រាស់ ប៉ុន្តែមិនមែនជាអ្នកជួញដូរថ្នាំញៀនទេ ដូច្នេះហើយពេលនោះអ្នកស្រី ណៃ ក៏បាននិយាយតបទៅវិញថាចាំអ្នកស្រីប្រាប់បងប្រុសរបស់អ្នកស្រីអំពីរឿងនេះ។
តាមពិតទៅអតីតមិត្តប្រុសរបស់អ្នកស្រី ណៃ គឺជាភ្នាក់ងារសម្ងាត់របស់ប៉ូលិស ហើយអ្នកស្រី ណៃ និងបងប្រុសក៏ត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ នៅពេលនោះអ្នកស្រី ណៃ មានផ្ទៃពោះ ៥ ខែរួចទៅហើយ។
ការប្រគល់កូនជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនឲ្យទៅរស់នៅឆ្ងាយពីខ្លួនប្រហែលជារឿងមួយដ៏លំបាកបំផុតសម្រាប់ស្ត្រីទូទៅ ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ណៃ គិតពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់កូនប្រុសរបស់ខ្លួន។ អ្នកស្រី ណៃ រៀបរាប់ថា៖ «បើចិញ្ចឹមគាត់នៅទីនេះគឺវានឹងពិបាកណាស់ ហើយខ្ញុំមិនចេះមើលថែកូនក្មេងទេ...»៕ NS
