.jpg)
កុមារនិងយុវជន ចូលរួមក្នុងសន្និសីទកុមារ និងយុវជន ដែលបានប្រារព្ធធ្វើឡើង នៅសណ្ឋាគារ ហីុម៉ាវ៉ារី រាជធានីភ្នំពេញ កាលពីម្សិលមិញ។ ហេង ជីវ័ន
ភ្នំពេញៈ កុមារ និងយុវជនកម្ពុជាប្រមាណ ២០០ នាក់ មកពីតាមបណ្តាខេត្តចំនួន ១៣ បានជួបជុំគ្នាកាលពីម្សិលមិញនៅរាជធានីភ្នំពេញដោយពួកគេបានបង្ហាញក្តីបារម្ភជុំវិញបញ្ហាអំពើហិង្សាដែលបន្តកើតមានក្នុងអត្រាមួយខ្ពស់នៅឡើយ ខណៈសង្គមស៊ីវិល និងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលអះអាងថា បញ្ហានេះដោយសារខ្វះការចូលរួមពីប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងសហគមន៍។
ការលើកឡើងទាំងនេះ ត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងសន្និសីទកុមារនិងយុវជនស្តីពីការទប់ស្កាត់ និងឆ្លើយតបចំពោះអំពើហិង្សាលើកុមារនៅសណ្ឋាគារហ៊ីម៉ាវ៉ារីដោយមានការចូលរួមពីមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល សង្គមស៊ីវិល កុមារជាសិស្សានុសិស្ស ស្របពេលដែលកម្ពុជានឹងចូលរួមអបអរសាទរទិវាកុមារអន្តរជាតិ ១ មិថុនា នាពេលខាងមុខ លើប្រធានបទ «លើកកម្ពស់សិទ្ធិកុមារ តាមរយៈការលុបបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរំលោភលើកុមារ»។
ការជួបជុំរបស់កុមារ និងភាគីពាក់ព័ន្ធក្នុងពេលនេះគឺភាគច្រើនផ្តោតលើបញ្ហាអំពើហិង្សាលើកុមារដែលទាមទារនូវវិធានការសមស្រប និងចាំបាច់បំផុតរបស់ភាគីពាក់ព័ន្ធដើម្បីឈានទៅរកដំណោះស្រាយក្នុងការទប់ស្កាត់ចំពោះអំពើហិង្សា ទាំងនេះនៅកម្ពុជា។
កុមារី ម៉ៅ រស្មុី ជាបណ្តាញកុមារដែលតវ៉ាលើការតស៊ូមតិមកពីខេត្តបាត់ដំបង បាននិយាយថា កិច្ចពិភាក្សានេះពិតជាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់កុមារទូទាំងប្រទេសរួមទាំងរូបនាងផង ដែលអាចប្រមូលមតិយោបល់របស់កុមារ ជុំវិញបញ្ហាអំពើហិង្សានៅក្នុងសហគមន៍ដើម្បីយកមកដោះស្រាយ និងលើកជាវិធានការ។
កុមារីរូបនេះបានបញ្ជាក់ថា៖ «កន្លងមក យើងធ្វើការទៅលើអំពើហិង្សាច្រើនហើយ តែវានៅតែកើតមានឡើង អ៊ីចឹងពួកប្អូនចាប់ផ្តើមប្រមូលគំនិតគ្នាថា តើធ្វើម៉េចដើម្បីឲ្យអំពើហិង្សាហ្នឹងវាកាត់បន្ថយនិងលុបបំបាត់ទាំងស្រុង។ ជាធម្មតា មានការចុះអប់រំហើយ នៅតាមសហគមន៍ឬតាមគ្រឹះស្ថាននីមួយៗ យើងគួរតែបង្កើតជាឃ្លីបវីដេអូឬជាសាច់រឿង ដើម្បីបញ្ចាំងតាមទូរទស្សន៍ ព្រោះភាគច្រើនប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ គាត់ទំនេរពីការងារ គាត់មើលទូរទស្សន៍»។
យោងតាមការសិក្សាមុនគម្រោងឆ្នាំ ២០១៨ របស់អង្គការទស្សនពិភពលោកបានរកឃើញថា ប្រហែល ៤៩,៣% ឬស្មើជិតពាក់កណ្តាលនៃកុមារីនិងកុមារាមានអាយុ ១២ ដល់ ១៨ ឆ្នាំ បានរងគ្រោះដោយអំពើហិង្សាលើរាយកាយនៅក្នុងរយៈពេល ១២ ខែមុនការសិក្សា។ ជាមួយនឹងអំពើហិង្សានេះ ឪពុក ម្តាយ ជាពិសេសម្តាយនិងអ្នកថែទាំសមាជិកគ្រួសារផ្សេងទៀតគឺជាជនប្រព្រឹត្តហិង្សាលើកុមារជាញឹកញាប់ជាងគេ ខណៈនៅតាមសាលារៀនបានរកឃើញដែរថា ការប្រើអំពើហិង្សាលើរាងកាយកុមារ កើតមានជាញឹកញាប់ ភាគច្រើនគ្រូបង្រៀនជាបុរស។
កុមារ យុវជន និងមន្ត្រីក្នុងពិធីកាលពីម្សិលមិញ។ហេង ជីវ័ន
កុមារី ញ៉ សៀងយៀក រៀនថ្នាក់ទី៩នៃវិទ្យាល័យកោះស្លា ខេត្តកំពត ប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា អំពើហិង្សាក្នុងសហគមន៍របស់ខ្លួន ហាក់មិនធូរស្រាលសោះ ព្រោះតែបានឃើញអំពើហិង្សាលើកុមារកើតមានស្ទើររាល់ថ្ងៃ។
កុមារីវ័យ ១៤ ឆ្នាំរូបនេះបាន បញ្ជាក់ថា៖ «ភូមិខ្ញុំដូចអត់មានការចុះថយសោះព្រោះភាគច្រើនឪពុកម្តាយ គាត់ជំរុញកូនគាត់ឲ្យទៅធ្វើការ ហើយចូលចិត្តញ៉ាំស្រា ដល់ពេលមកដល់ផ្ទះ ដឹងតែរករឿងកូន រករឿងប្រពន្ធអ៊ីចឹង។ និយាយរួមទៅក្នុងភូមិខ្ញុំ មិនដូចភូមិគេផ្សេងទេ តាមគេលើកឡើង (ក្នុងសន្និសីទ) ភូមិគេរាងរីកចម្រើន តែភូមិខ្ញុំអត់ទេ ខ្សោយទៅៗ ព្រោះតែមិនមានការយកចិត្តទុកដាក់ ពេលពួកខ្ញុំចុះផ្សព្វផ្សាយ ហើយមិនឲ្យកូនរបស់ពួកគាត់ចូលរួមទេ»។
លោក សុន ពេញ នាយកប្រតិបត្តិអង្គការសម្ព័ន្ធកុមារកម្ពុជា បានថ្លែងថា អំពើហិង្សាលើកុមារមានលក្ខណៈមិនស្រាកស្រាន្តបែបនេះ ព្រោះតែទង្វើនេះ វាបានចាក់ឫសក្នុងផ្នត់គំនិតរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរយូរមកហើយ ដោយពួកគេគិតថាវាគឺជារឿងសាមញ្ញនៅពេលពួកគេប្រើអំពើហិង្សាលើកុមារហើយអះអាងថានោះគ្រាន់តែជាវិធីសាស្ត្រអប់រំកុមារប៉ុណ្ណោះ។
ដោយមានផ្នត់គំនិតដូច្នេះហើយទើបលោក សុន ពេញ អះអាងថា ការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើកុមារនៅកម្ពុជាមានការលំបាក ព្រោះពួកគេមិនបានចូលរួមនិងសហការក្នុងការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ សហគមន៍ និងសង្គមរបស់ពួកគេនោះទេ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «ទោះជាមានការផ្សព្វផ្សាយ មានយុទ្ធនាការយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែបើមិនមានការចូលរួមពីសំណាក់ឪពុកម្តាយ ពីសំណាក់អាជ្ញាធរ ក្នុងការលុបបំបាត់ទេ ក៏អត់មានប្រសិទ្ធភាពដែរ។ ព្រោះផ្នត់គំនិតរបស់ពលរដ្ឋស្រុកខ្មែរ គាត់នៅទទួលស្គាល់ថា ជាវិធីសាស្ត្រល្អ តែធាតុពិតមិនអ៊ីចឹងទេ យើងគួរតែជ្រើសរើសវិធីសាស្ត្រផ្សេង ដែលបង្កើតឡើង ដើម្បីអប់រំកុមារ ចៀសវាងការប្រើប្រាស់អំពើហិង្សា»។
លោក តូច ចាន់នី អគ្គនាយកនៃអគ្គនាយកដ្ឋានបច្ចេកទេសនៃក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន យុវនីតិសម្បទា បានលើកឡើងថា ក្រសួងបានបង្កើតក្រុមការងារសហការជាមួយអង្គការដៃគូ ដើម្បីអនុវត្តផែនការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើកុមារដែលបង្ហាញពីឆន្ទៈពិតប្រាដករបស់ខ្លួន យ៉ាងស្រួចស្រាល់បំផុត។
លោកទទួលស្គាល់ថា ទោះបីកម្ពុជាសម្រេចបានសមិទ្ធផលគួរជាទីមោទនៈក្នុងការដោះស្រាយអំពើហិង្សាលើកុមារយ៉ាងណាក៏ដោយក៏កម្ពុជានៅជួបបញ្ហាប្រឈមមួយចំនួនដូចជា ការពង្រឹងអនុវត្តប្រព័ន្ធការពារកុមារ ការកសាងសមត្ថភាពនិងហិរញ្ញវត្ថុនៅមានកម្រិត ជាពិសេសការចូលរួមពីប្រជាពលរដ្ឋផ្ទាល់។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «គួរតែលើកបញ្ហានេះមកពិភាក្សាឲ្យល្អិតល្អន់បន្តិច ដោយសាររាល់ថ្ងៃនេះ យើងបានមើលឃើញ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំបានមើលឃើញថា បញ្ហាប្រឈមសំខាន់បំផុតគឺពលរដ្ឋរបស់យើង ព្រោះការយល់ដឹងនៅមានកម្រិតនៅឡើយពាក់ព័ន្ធអំពើហិង្សានេះ។ ជួនអី អំពើហិង្សាមិនមែនកើតឡើងតែនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលក្រមានចំណេះដឹង ទាបទេ តែគ្រួសារអ្នកមានហើយមានចំណេះដឹងខ្ពស់ក៏កើតមានអំពើហិង្សាដែរ។ នេះបង្ហាញពីការមិនយកចិត្តទុកដាក់របស់ពលរដ្ឋរបស់យើង»៕
