ភ្នំពេញៈ ក្រសួងធម្មការ និងសាសនានឹងបើកវគ្គបណ្តុះបណ្តាលពីតួនាទី ភារកិច្ច និងក្រមសីលធម៌ទៅដល់អាចារ្យដែលរៀបចំពិធីមង្គលការ និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពិធីទាំងនោះស្របទៅតាមវប្បធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរខណៈដែលក្រសួងសង្កេតឃើញថាបច្ចុប្បន្នមានមង្គលការមួយចំនួនបានតម្រូវឱ្យកូនក្រមុំលាងជើងឱ្យកូនកំលោះ និងមង្គលការផ្សេងទៀតតម្រូវឱ្យកូនក្រមុំពាក់កម្រងផ្កាជំនួសវិញ។
សេចក្តីណែនាំរបស់ក្រសួងធម្មការ និងសាសនាចុះថ្ងៃទី ១១ ខែ មករាឱ្យដឹងថាក្រសួងនឹងរៀបចំបើកវគ្គបណ្តុះបណ្តាលពីតួនាទី ភារកិច្ច និងក្រមសីលធម៌របស់អាចារ្យខ្មែរវគ្គទី ២២ រយៈពេល ១០ ថ្ងៃចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី ១៦ ដល់ថ្ងៃទី ២៥ ខែកុម្ភៈដើម្បីឱ្យស្របតាមគោលការណ៍របស់រាជរដ្ឋាភិបាល និងធានាបាននូវការឯកភាពគ្នាក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីបុណ្យផ្សេងៗ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ក្រសួងក៏បានស្នើឱ្យប្រធានមន្ទីរធម្មការ និងសាសនា រាជធានី-ខេត្ត សហការជាមួយមេគណរាជធានី-ខេត្ត ជ្រើសរើស និងបញ្ជូនឈ្មោះអាចារ្យដែលស្ម័គ្រចិត្តតាមវត្តនីមួយៗមកចូលរួមក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលឱ្យបានមុនថ្ងៃទី ៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៥។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងធម្មការលោក សេង សុមុនី បានថ្លែងកាលពីម្សិលមិញថាបច្ចុប្បន្នអាចារ្យមួយចំនួនបានប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗ និងពិធីមង្គលការខុសៗគ្នាគឺធ្វើទៅតាមតំបន់នីមួយៗពោលគឺមិនធ្វើតាមគោលការណ៍រួមណាមួយនោះទេ។ តែលោកថាក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលនោះនឹងណែនាំដល់អាចារ្យឱ្យងាកមកធ្វើពិធីបុណ្យ និងរៀបចំពិធីមង្គលការឱ្យដូចៗគ្នាដើម្បីទុកឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយបានស្គាល់ពីវប្បធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរ។
លោកបន្តថា៖ «តាមឯកសារចាស់ទសវត្សរ៍ទី ៦០ ពន្យល់ថាអ្នកដែលទៅទទួលកូនកំលោះពេលដែលហែចូលរោងការគឺលាងជើងឱ្យកូនកំលោះហ្នឹងមិនមែនជាកូនក្រមុំអ្នកលាងទេគឺជាប្អូនរបស់កូនក្រមុំ ឬក៏ជាក្មួយរបស់កូនក្រមុំព្រោះពេលនោះកូនក្រមុំមិនទាន់បង្ហាញមុខឱ្យកូនកំលោះឃើញទេ»។
លោកបន្តថា៖ «កន្លែងខ្លះគេធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ហ្នឹង (អត់លាងជើងទេ) តែកន្លែងខ្លះបានឱ្យកូនក្រមុំមកទទួលកូនកំលោះដូចជាពាក់កម្រងផ្កាដែលនេះជាទំនៀមទម្លាប់ស្រុកភូមិរបស់គាត់ដែលបានអនុវត្ត»។
តែលោកថា អ្វីដែលជាច្បាប់នោះក្រសួងនឹងលើកយកឯកសារពាក់ព័ន្ធបង្ហាញទៅដល់អាចារ្យដែលចូលរួមដើម្បីឱ្យពួកគាត់ពិចារណាក្នុងការកែសម្រួលនូវអ្វីដែលធ្លាប់បានធ្វើនឹងឈានទៅរកការអនុវត្តរួមគ្នានៅក្នុងពិធីមង្គលការនីមួយៗ។
សាស្ត្រាចារ្យប្រវត្តិសាស្ត្រលោក សំបូរ ម៉ាណារ៉ា បានថ្លែងថាតាមពិតក្រសួងធម្មការមានវិធានការគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ណែនាំដល់អាចារ្យឱ្យមានក្រមសីលធម៌រួចរាល់អស់ហើយ។ តែអ្វីដែលសំខាន់គឺទំនៀមទម្លាប់មានការអនុវត្តខុសគ្នាទៅតាមតំបន់នីមួយៗគឺក្រសួងមិនអាចបង្ខំឱ្យអាចារ្យអនុវត្តតាមបានទេ។
លោកថា៖ «ទម្លាប់កើតចេញពីការអនុវត្តជាក់ស្តែងឥឡូវបើសិនជាអាចារ្យទាំងអស់ស្ថិតនៅភូមិណាមួយ ខេត្តណាមួយគាត់ពិតជាមានទំនៀម និងទម្លាប់តាមភូមិរបស់គាត់។
លោកថា៖ «រឿងកូនក្រមុំលាងជើង ឬកូនកំលោះត្រូវបានពាក់កម្រងផ្កាវាមិនទាក់ទងនឹងប្រវត្តិនោះទេតែមនុស្សគេចង់ធ្វើ...»។
លោកបញ្ជាក់ថា វាមិនមែនមានន័យថាស្រីលាងជើងឱ្យបុរសហ្នឹងអន់ទេ។ «សម្រាប់ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំស្រីលាងជើងឱ្យប្រុសហ្នឹងបានន័យថាស្រីជាមង្គលគឺអ្នកគ្រប់គ្រងមានន័យថាអ្នកឯង (កូនកំលោះមកមិនស្អាត) គឺត្រូវលាងសម្អាតចោល»៕
