.jpg)
ពលរដ្ឋដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញពីដីធ្លី ឈរមើលផ្ទះដែលត្រូវបានដុតចោល នៅក្បែរចំការអំពៅក្នុងខេត្តឧត្តរមានជ័យ កាលពីឆ្នាំ ២០០៩។ រូបថត សហការី
ឧត្តរមានជ័យៈ ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជា ២នាក់ តំណាងឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះចំនួន ៦០០ គ្រួសារ បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងរួមគ្នាទៅតុលាការថៃ នៅទីក្រុង បាងកក ប្រឆាំងនឹងក្រុមហ៊ុនស្ករសដ៏ធំមួយរបស់ថៃឈ្មោះមីត្រផល (Mitr Phol) ពាក់ព័ន្ធនឹងករណីរំលោភបំពានសិទ្ធិមនុស្សនៅក្នុងការបណ្តេញប្រជាពលរដ្ឋរាប់រយគ្រួសារចេញពីដីធ្លី នៅក្នុងខេត្ត ឧត្តរមានជ័យ។
ក្រុមហ៊ុនស្ករស ដែលរួមមានក្រុមហ៊ុនចំនួន៣ ដូចជាអង្គរស៊ូហ្គឺ ទន្លេ ស៊ូហ្គឺខេន និង ខេន និងស៊ូហ្គឺវ៉ាឡេ ត្រូវបានផ្តល់ឲ្យនូវដីសម្បទានចំនួន ៣ កន្លែងនៅក្នុងស្រុកសំរោង ស្រុក ចុងកាល់ ខេត្ត ឧត្តរមានជ័យ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ក្នុងទំហំប្រមាណ ២ ម៉ឺនហិកតា ហើយបានពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងការបណ្តេញប្រជាពលរដ្ឋចេញពីដីធ្លីទាំងបង្ខំ និងបានដុតផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋដោយចាប់ផ្តើមពីឆ្នាំ ២០០៩។
ក្រុមហ៊ុននេះនៅទីបំផុតបានសម្រេចចិត្តបោះបង់ដីសម្បទានក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ បន្ទាប់ពីពាក្យបណ្តឹងត្រូវបានដាក់ទៅគណៈកម្មការសិទ្ធិមនុស្សថៃ ហើយប្រទេស ថៃ ហាមប្រាមក្រុមហ៊ុនមីត្រផល មិនឲ្យនាំចូលស្ករសពីប្រទេសកម្ពុជា ក្នុង ឆ្នាំ ២០១១។
ដើមបណ្តឹង គឺពលរដ្ឋកម្ពុជា ចំនួន ២ នាក់ តំណាងឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះពីស្រុកសំរោង បានដាក់បណ្តឹងទៅតុលាការស៊ីវិលក្រុង បាងកក កាលពីថ្ងៃទី ២៨ មីនា ដែលបានបញ្ចូលប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះប្រមាណ ៦០០ គ្រួសារពីខេត្តនេះ។ ដើមបណ្តឹងទាំង ២ ដែលមេធាវីនិយាយថា រក្សាភាពសម្ងាត់ មិនបញ្ចេញឈ្មោះ ទៅប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដើម្បីការពារពួកគេ កំពុងទាមទារសំណងប្រមាណជាង ៤ លានបាត (ប្រមាណ ១៣១ ០០០ដុល្លារ)។
នៅក្នុងពាក្យបណ្តឹងនេះ សរសេរថា៖ «អង្គហេតុនៃសំណុំរឿងនេះច្បាស់ណាស់ឈានដល់កម្រិតនៃការធ្វេសប្រហែសដែលកំណត់ដោយក្រមកម្ពុជា និងការបំពានបទប្បញ្ញត្តិលក្ខន្តិកៈដែលមានបំណងដើម្បីការពារអ្នកដទៃ ដោយបណ្តាលឲ្យមានការខូចខាត ដូចមានចែងនៅក្នុងច្បាប់ថៃផងដែរ»។
ពាក្យបណ្តឹងនេះចោទប្រកាន់បន្ថែមថា ក្រុមហ៊ុនមីត្រផល បានឃុបឃិតជាមួយអាជ្ញាធរកម្ពុជា ដើម្បីបំពានច្បាប់កម្ពុជាមួយចំនួនរួមមាន ច្បាប់ភូមិបាល ច្បាប់ព្រៃឈើ ព្រមទាំងកាតព្វកិច្ចសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិដែលគ្រប់គ្រងប្រទេសទាំង ២។
លោកស្រី Sor Rattanamanee Polkla ដែលជាអ្នកសម្របសម្រួលនិងជាមេធាវីនៅមូលនិធិមជ្ឈមណ្ឌលធនធានសហគមន៍ បានថ្លែងថា ពាក្យបណ្តឹងនេះ ត្រូវបានដាក់ដោយសារក្រុមហ៊ុនមីត្រផលមិនបានបើកចំហក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយក្រៅតុលាការចំពោះជម្លោះដីធ្លី ដែលនេះជាលក្ខណៈចាំបាច់ដែលត្រូវដាក់ពាក្យបណ្តឹង។
លោកស្រីបន្ថែមថា ខណៈដើមបណ្តឹង ២ នាក់កំពុងទាមទារសំណងតុលាការនឹងពិចារណាលើរូបមន្តសំណងដែលនឹងត្រូវផ្តល់ទៅគ្រួសាររងគ្រោះដែលនៅសល់ផ្សេងៗទៀតប្រសិនបើឈ្នះក្តី។
លោកស្រីថ្លែងថា៖ «គ្រួសារដទៃៗទៀតត្រូវបង្ហាញថា ពួកគេជាសមាជិកក្រុមនៃបណ្តឹងរួមនេះ។ បន្ទាប់មករូបមន្តនឹងអនុវត្តចំពោះអ្នកដទៃៗទៀតផងដែរ»។
លោកស្រី Polkla បានថ្លែងថា ក្រុមហ៊ុន មីត្រផល ត្រូវបានជម្រាបអំពីបណ្តឹងនេះ ដោយអង្គការរបស់លោកស្រីពីមុនពេលដាក់ពាក្យបណ្តឹង ប៉ុន្តែក្រុមហ៊ុនស្ករសនេះមិនអើពើ។ លោកស្រីបន្ថែមថា ក្រុមហ៊ុនមីត្រផលមានរយៈពេលរហូតដល់ថ្ងៃទី ១១ខែមិថុនា ដើម្បីដាក់ការឆ្លើយតបទៅតុលាការ។
ក្រុមហ៊ុនមីត្រផល មិនបានឆ្លើយតបនឹងសំណើសុំអត្ថាធិប្បាយតាមអ៊ីម៉ែល ហើយតំណាងក្រុមហ៊ុននេះមិនអាចទាក់ទងសុំអត្ថាធិប្បាយតាមទូរស័ព្ទបានទេ។
ទោះយ៉ាងណាក្តី ក្រុមហ៊ុននេះពិតជាបានផ្ញើសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយទៅសារព័តមាន Reuters ដោយថា ខ្លួនមាន «ភាពជាដៃគូស្មោះត្រង់របស់ខ្លួន» ជាមួយរដ្ឋាភិបាល និងថា «តំបន់សម្បទានបណ្តោះអាសន្នទាំងអស់ត្រូវបានដំណើរការដោយស្របច្បាប់និងតម្លាភាព»។
ក្រុមហ៊ុននេះបានអះអាងថា ខ្លួនបានស្នើទៅរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ឲ្យប្រគល់ដីទៅប្រជាពលរដ្ឋវិញ ដោយលើកហេតុផលហានិភ័យអាជីវកម្ម លក្ខខណ្ឌកសិកម្មអវិជ្ជមាន និងការយល់ដឹងអវិជ្ជមានពីសាធារណជន ជាហេតុផលសម្រាប់ការដកចេញវិញ។
អង្គការអភិវឌ្ឍអន្តរជាតិដោយមានការរួមបញ្ចូល (IDI) ដែលមានមូលដ្ឋាននៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយដោយហៅករណីនេះថា ជាករណីប្រវត្តិសាស្រ្ត ហើយវាជាបណ្តឹងរួមគ្នាលើកទី ១ ដែលដាក់ទៅតុលាការថៃ ដោយដើមបណ្តឹងពីប្រទេសដទៃ ចំពោះករណីរំលោភបំពានដែលប្រព្រឹត្តដោយក្រុមហ៊ុន ១របស់ថៃ នៅក្រៅប្រទេសថៃ។
លោក David Pred នាយកប្រតិបត្តិនៃអង្គការ IDI ដែលបានគាំទ្រសហគមន៍មូលដ្ឋានក្នុងការដាក់បណ្តឹងរួមគ្នានេះ បានថ្លែងថា៖ «វាដល់ពេលហើយដែលអ្នកបញ្ជាទិញស្ករសធំៗ ត្រូវដាក់វោហារស័ព្ទសិទ្ធិមនុស្សរបស់ខ្លួនឲ្យទៅជាការអនុវត្ត ហើយកាត់ផ្តាច់អ្នកផ្គត់ផ្គង់ដែលប្រព្រឹត្តអំពើរំលោភបំពានសិទ្ធិមនុស្ស»។
លោក អ៊ុន សុភ័ក្រ្ត អភិបាលស្រុកសំរោង បានអះអាងថា រដ្ឋាភិបាលបានដោះស្រាយជម្លោះនេះរួចហើយ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីអ្នកភូមិបន្តតវ៉ា ក្រសួងរៀបចំដែនដីបានបញ្ជូនក្រុមមួយមកធ្វើការស៊ើបអង្កេត។
លោកបានថ្លែងថា៖ «ប៉ុន្តែពួកគេថែមទាំងមិនអាចប្រើប្រាស់ ថាតើដីរបស់ពួកគេនៅកន្លែងណា? មេខ្យល់បានប្រមូលអ្នកភូមិមួយចំនួនមកពីខេត្តសៀមរាប និងខេត្ត ព្រៃវែង ដើម្បីអះអាងជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិដី។ ពួកគេជាអ្នកកុហក»។
លោកបានថ្លែងបន្តថា ដីនេះឥឡូវត្រូវបានដាក់ចំណាត់ថ្នាក់ជាដីសាធារណៈរបស់រដ្ឋ។
ទោះយ៉ាងណាក្តី តំណាងអ្នកភូមិម្នាក់ ដែលសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះដោយភ័យខ្លាចការសងសឹកពីអាជ្ញាធរ បានថ្លែងថា បណ្តឹងរួមនេះត្រូវបានដាក់ បន្ទាប់ពីការខកខានមិនអាចស្វែងរកដំណោះស្រាយអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយបានច្រានចោលការអះអាងរបស់លោក សុភ័ក្រ្ត។
តំណាងរូបនេះបានចោទសួរថា៖ «ប្រសិនបើយើងមិនមានដី តើយើងអាចអះអាងយ៉ាងម៉េចទៅ? ខ្ញុំបានបាត់ដី ៥ ហិកតាហើយផ្ទះរបស់ខ្ញុំត្រូវបានដុតនៅចំពោះមុខខ្ញុំ»៕ PS
