.jpg)
សេចក្ដីណែនាំជាភាសាអង់គ្លេស និងកំប៉ុងបាញ់ពន្លត់អគ្គិភ័យលើម៉ូតូកង់ ៣ មកពីឥណ្ឌា។ រូបថត តុង សុប្រាជ្ញ
គ្រប់ស្ថានីយប្រេងឥន្ធនៈ និងហ្គាស (LPG) ភាគច្រើនសុទ្ធតែបានដាក់ស្លាកសញ្ញាហាមជក់បារីហាមប្រើទូរស័ព្ទ និងការបញ្ឈប់ម៉ាស៊ីនរថយន្ត ឬយានយន្តនៅពេលបញ្ចូលប្រេងសាំង ម៉ាស៊ូត ឬក៏ហ្គាស។
ប៉ុន្តែមានអតិថិជនខ្មែរ ឬក៏បរទេសខ្លះដែលប្រៀបខ្លួនឯងដូចស្តេចមិនទាំងយកភ្នែកមើលទៅលើសា្លកសញ្ញាទាំងនេះផង។
ពួកគេធ្វើអ្វីស្រេចតែនឹងចិត្ត រីឯបុគ្គលិកបម្រើការនៅស្ថានីយប្រេងភាគច្រើនខ្លាចចិត្តអតិថិជនក្រែងគេលែងមកចាក់សាំង ឬក៏ហ្គាសនៅកន្លែងគាត់ទៀត អ៊ីចឹងល្មមៗធ្វើមិនដឹងមិនឮតែម្តងទៅ។ ពេលខ្លះអតិថិជនមិនជឿថាវាអាចមានចំហេះកើតមានឡើងផងព្រោះពេលគេចាក់ប្រេងសាំងចូលក្នុងរថយន្ដហើយនោះមានក្បាលរ៉ូប៊ីណេនៅខាងក្នុងបាត់ហើយមិនអាចមានអ្វីកើតឡើងទេដែលការគិតបែបនេះជាការយល់ច្រឡំធំមួយ។ ដូចគ្នានេះដែរការចាក់ហ្គាស LPG រួចដកក្បាលឆ្នុកចេញគឺតែងតែចេញហ្គាសចេញមកក្រៅ។
ដោយសារការដែលមិនជឿនេះមានអតិថិជនខ្លះបានទាញបារីមកជក់ ហើយជាតិហ្គាសដែលបាញ់ចេញនោះក៏ឆាបឆេះភ្លាមដែរ។ ដូចករណីកាលពីសប្តាហ៍មុននេះនៅស្រុកគងពិសី ខេត្តកំពង់ស្ពឺមានករណីឆាបឆេះហ្គាសដោយសារតែភ្ញៀវជនជាតិចិនជក់បារី ហើយនៅពេលឆេះនោះបែរជារាលដាលគ្រោះថ្នាក់រលាកពេញខ្លួនប្រាណម្ចាស់រថយន្ត និងបានទទួលមរណភាពក្រោយគ្រោះថ្នាក់បាន ១ ថ្ងៃ។
រឿងរ៉ាវនេះសមត្ថកិច្ចបានត្រឹមតែឃាត់ខ្លួនជនជាតិចិនដែលបង្កបញ្ហាឆេះ និងឱ្យសងរថយន្តមួយមកវិញប៉ុណ្ណោះ ឯអ្នកបើកបរបាត់បង់ជីវិតទទេ ហើយងាកម្ចាស់ស្ថានីយវិញខូចខាតតិចតួចតែរួចខ្លួន។
ចំពោះសមត្ថកិច្ចត្រូវបានមតិមហាជនរិះគន់ពីភាពយឺតយ៉ាវក្នុងការសង្គ្រោះជនរងគ្រោះដោយយកហេតុផលថារង់ចាំរថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ហើយឆ្លៀតសួរទៅជនរងគ្រោះ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺជនរងគ្រោះនៅដើរបានសោះ តែបែរជាស្លាប់ដែលបញ្ហានេះតិច ឬច្រើនគឺទាក់ទងនឹងសមត្ថភាពរបស់សមត្ថកិច្ច។
នៅពេលឃើញសភាពបែបនេះទាំងសមត្ថកិច្ចទាំងអ្នកឃើញហេតុការណ៍ក្តីគួរតែជួយសង្គ្រោះគាត់ភ្លាមៗសិនដោយដឹកតាមមធ្យោបាយណាក៏បាន តាក់ស៊ីក៏បានម៉ូតូក៏បាន ឬក៏រ៉ឺម៉កក៏បាន សំខាន់យកទៅឱ្យដល់មណ្ឌលសុខភាពដែលនៅជិតបំផុតដើម្បីដាក់ថ្នាំលាប ឬក៏ដាក់ថ្នាំឱ្យថយកម្តៅក្នុងខ្លួនបានមួយគ្រារួចសឹមយកទៅមន្ទីរពេទ្យបង្អែកបន្តទៅទៀត។
វិធីនេះវាប្រសើរជាងមិនបានជួយខ្នះខ្នែងឱ្យអស់ពីចិត្តពីថ្លើមហើយបែរជានាំគ្នាថតបង្ហោះតាមហ្វេសប៊ុកដើម្បីប្រកួតប្រជែងគ្នាយកមុខយកមាត់ថា ខ្លួនជាអ្នកបានរូបភាពនេះមុនគេទៅវិញ។
ចំពោះស្ថានីយប្រេងជាលក្ខណៈស្តង់ដារគឺគេកំណត់ចម្ងាយឱ្យអ្នកជក់បារីពី ៥០ ទៅដល់ ២០០ ម៉ែត្រឯណោះ។
ចំណុចនេះសំខាន់ជាងគេគឺម្ចាស់ស្ថានីយនីមួយៗត្រូវតែបង្រៀនបុគ្គលិករបស់ខ្លួនដោយត្រូវហ៊ានបញ្ឈប់អ្នកចាប់ផ្តើមចង់ជក់បារីភ្លាមៗដោយកុំខ្លាចចិត្ត។ បើពួកគេមិនចាក់ប្រេងសាំង ឬក៏ហ្គាសក៏ហីទៅចុះ ព្រោះវាមានហានិភ័យខ្ពស់ណាស់ចំពោះសុវត្ថិភាពក្រុមហ៊ុន។ បន្ទាប់មកទៀតគឺម្ចាស់ស្ថានីយត្រូវពិនិត្យមើលទៅលើការបញ្ឆេះម៉ាស៊ីនរថយន្តក៏ដូចម៉ូតូនៅពេលកំពុងចាក់ប្រេងដែលបញ្ហានេះជារឿយៗតែងតែមានការឆេះកើតឡើង។
ម្យ៉ាងទៀតអ្នកបម្រើសេវាចាក់ប្រេងសាំង ឬម៉ាស៊ូតនៅតែធ្វេសប្រហែសដដែលដោយមកពីខ្លាចចិត្តអតិថិជនគេលែងត្រឡប់មកចាក់លើកក្រោយទៀតដោយសារភ្ញៀវខ្លាចអ្នកបម្រើសេវាចាក់ប្រេងទាំងនោះមកបង្ខំឱ្យពន្លត់ម៉ាស៊ីនរថយន្តរបស់គេ ធ្វើឱ្យម៉ាស៊ីនត្រជាក់ឈប់ដំណើរការ។
ត្រង់ចំណុចនេះអ្នកបម្រើការចាក់ប្រេងឥន្ធនៈត្រូវហ៊ានប្រាប់អ្នកបើកបរឱ្យពន្លត់ម៉ាស៊ីនសិនទើបបានអាចចាក់ប្រេងសាំង ឬម៉ាស៊ូត ឬក៏ហ្គាសបាន ជាពិសេសរថយន្ត ឬម៉ូតូកង់ ៣ ឥណ្ឌាដែលចាក់ហ្គាសគឺតែងឃើញមានសេចក្តីណែនាំបិទជាប់នៅក្បែរចង្កូតដើម្បីឱ្យទាំងអ្នកបើក និងអ្នកដំណើរទាំងអស់ចេញមកក្រៅឱ្យឆ្ងាយពីកន្លែងចាក់ហ្គាសតែរាល់សេចក្តីណែនាំទាំងនោះសុទ្ធតែជាភាសាបរទេសទាំងអស់ជាហេតុធ្វើឱ្យការយល់ដឹងមិនបានទូលំទូលាយ ដោយសារមានអ្នកខ្លះមិនមានការយល់ដឹងលើផ្នែកភាសាបរទេស។
ហេតុដូច្នេះក្រុមហ៊ុននាំចូលយានយន្តទាំងអស់គឺត្រូវតែបកប្រែសេចក្តីណែនាំជាភាសាខ្មែរទាំងអស់ ហើយអ្នកលក់ក៏ត្រូវពន្យល់អ្នកទិញពីរបៀបប្រើ និងរបៀបគ្រប់គ្រងហានិភ័យយានយន្តរបស់ខ្លួន និងអាចជួយយានយន្តអ្នកដទៃផងដែរ។ ករណីនេះវាដូចជាបញ្ហាថ្នាំពេទ្យ និងជី ឬថ្នាំកសិកម្មផងដែរប៉ុន្តែភាគច្រើនសុទ្ធតែមានបកប្រែជាភាសាខ្មែរដើម្បីពន្យល់ និងមានរូបភាពជំនួយពីវិធីប្រើប្រាស់ទៀតផង។
ឥឡូវម៉ូតូកង់ ៣ ឥណ្ឌាស៊េរីថ្មីគឺមានបំពាក់បំពង់បាញ់ថ្នាំពន្លត់អគ្គិភ័យដែលការបំពាក់បែបនេះមិនត្រឹមតែសម្រាប់ជួយខ្លួនឯងទេគឺអាចជួយយានយន្តដទៃទៀតបានផងដែរក្នុងករណីអណ្តាតភ្លើងទើបឆាបឆេះ តែវានៅមានបញ្ហាត្រង់សេចក្តីបង្ហាញសរសេរជាភាសាអង់គ្លេស។
រីឯការប្រើទូរស័ព្ទវិញគឺសឹងតែគ្រប់អ្នកបើកបរ ឬក៏អ្នកនៅក្នុងរថយន្តទៅហើយគឺឱ្យតែមានកន្លែងឈប់មួយភ្លែតដឹងតែពីទាញទូរស័ព្ទមកហៅគ្នា ឬក៏ប្រើហ្វេសប៊ុក បើទោះណាជាគ្មានការអីសោះក៏លើកមកប្រើដែរ។ ជាទូទៅអ្នកបម្រើសេវាចាក់ប្រេងឥន្ធនៈកម្រប្រាប់អតិថិជនថាកុំឱ្យប្រើទូរស័ព្ទណាស់ បើទោះបីជាបិទស្ទិកឃើរនៅជញ្ជាំងហើយក៏ដោយ។
បើតាមទ្រឹស្តីអំពីវិធីការពារហានិភ័យនៅកន្លែងធ្វើការ (Occupational health and safety) ក្នុងស្ថានីយប្រេងគឺការដែលគេមិនអនុញ្ញាតឱ្យប្រើទូរស័ព្ទនោះ ព្រោះវាអាចឆ្លងចរន្តទៅនឹងម៉ាស៊ីនដែលកំពុងបញ្ជាចាក់ប្រេង ឬក៏ហ្គាសនោះ។
ចំណុចមួយទៀតគឺគេមានការភ័យខ្លាចករណីផ្ទុះថ្មទូរស័ព្ទដែលអាចឆាបឆេះស្ថានីយប្រេងបាន។ ករណីនេះសម្រាប់ភ្ញៀវបើចង់ប្រើទូរស័ព្ទគួរតែចាកចេញឱ្យឆ្ងាយពីកន្លែងចាក់សាំងនោះ រីឯម្ចាស់ស្ថានីយសាំង ឬហ្គាសក៏ត្រូវតែហាមអ្នកប្រើទូរស័ព្ទផងដែរ។
សម្រាប់ស្ថានីយស្តង់ដារដូចជា ក្រុមហ៊ុន Total,Caltex ឬក៏ PTT ជាដើមគឺបុគ្គលិករបស់ពួកគេសុទ្ធតែទទួលបានវគ្គបណ្តុះបណ្តាលត្រឹមត្រូវទាំងការចាក់ប្រេងក្តី និងបញ្ហាសុវត្ថិភាពជាចម្បងក្ដី តែសម្រាប់បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនឯកជនវិញគឺនៅមានកម្រិតនៅឡើយទេ។
ខ្ញុំបានសាកសួរអ្នកចាក់ប្រេង និងហ្គាស LPG ថា តើថៅកែមានបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់អ្នក? ពួកគាត់ឆ្លើយថាថៅកែគ្រាន់តែប្រាប់ឱ្យការពារ និងចាក់ឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន តែពួកគេមិនបានរៀនអំពីសុវត្ថិភាព និងហានិភ័យនៅកន្លែងធ្វើការបានត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ចំណុចនេះក្រុមហ៊ុនគួរតែអញ្ជើញមន្ត្រីបច្ចេកទេសផ្នែកគ្រប់គ្រងហានិភ័យនៅកន្លែងស្ថានីយប្រេងមកជួយបណ្តុះបណ្តាលដល់បុគ្គលិកឱ្យបានយល់ដឹងកាន់តែប្រសើរថែមទៀតដើម្បីចៀសវាងគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមានជាយថាហេតុដោយការឆាបឆេះណាមួយ។
កន្លងមករដ្ឋបានគ្រប់គ្រងបញ្ហាបង្ការ និងការការពារកុំឱ្យមានការឆាបឆេះនៅកន្លែងស្ថានីយប្រេងដែលអាចរាលដាលលឿនដល់ផ្ទះអ្នករស់ក្បែរស្ថានីយប្រេង ឬក៏ហ្គាសនោះ។
អ៊ីចឹងហើយបានជារដ្ឋមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានហាងចាក់ហ្គាស LPG បើកនៅកណ្តាលទីក្រុងនោះគឺសុខចិត្តឱ្យបើកនៅតាមជាយៗក្រុងទៅវិញ ហើយការបើកបរទាំងយានយន្តដឹកសាំង ទាំងដឹកហ្គាស គឺអនុញ្ញាតឱ្យបើកចូលក្រុងនៅពេលយប់ទេ។
តែអ្វីដែលរដ្ឋនៅមានការខ្វះខាតនៅឡើយនោះគឺប្រព័ន្ធត្រួតពិនិត្យការគ្រប់គ្រងហានិភ័យត្រឹមត្រូវនៅតាមស្ថានីយប្រេងនានា និងក្រុមហ៊ុនដែលដាក់ភ្ជាប់ធុងហ្គាសជាមួយម៉ាស៊ីនរថយន្តតាមស្តង់ដារដូចជា ម៉ាស៊ីនដែលនៅប្រើហ្គាសជាដើម៕
ចូលរួមផ្តល់យោបល់តាមរយៈ soprach.tong@phnompenhpost.com
