.jpg)
គ្រូបង្រៀន និងសិស្សសាលានៅបឋមសិក្សាមួយក្នុងស្រុកឧដុង្គកំពុងគោរពទង់ជាតិ។ ផា លីណា
បន្ទាប់ពីបានកំណែទម្រង់ ការអប់រំ តាមរយៈការរឹតបន្តឹង ការប្រឡងថ្នាក់បាក់ឌុបមក ក្រសួងអប់រំក៏បានចាប់ផ្តើមពង្រឹងវិន័យក្នុងសាលារៀន និងការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាទៅលើកុមារ និងការរើសអើងប្រឆាំងនឹងកុមារផងដែរ។
កាលពីសប្តាហ៍កន្លងទៅនេះក្រសួងអប់រំបានចេញគោលនយោបាយស្តីពីកិច្ចការពារកុមារនៅសាលារៀនដែលបានបោះពុម្ពតាំងពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ ២០១៦ ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាឲ្យកុមារកាន់តែមានសុវត្ថិភាពបន្ថែមទៀត។
នៅក្នុងគោលនយោបាយនេះ ក្រសួងបានលើកទឡ្ហីករណ៍មកបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់មានតាំងពីទិន្នន័យគ្រប់រូបភាពអំពើហិង្សាលើកុមារបានមកពីរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវរបស់អង្គការ UNICEF រួមទាំងច្បាប់អន្តរជាតិ និងច្បាប់ក្នុងស្រុកក្នុងកិច្ចការពារកុមារ ដើម្បីបង្ហាញថាកុមារពិតជាត្រូវការចាំបាច់ក្នុងកិច្ចការពារ។
តែនៅក្នុងគោលនយោបាយនេះហាក់បីដូចជាមានលក្ខណៈទូលំទូលាយ ក្នុងការឆ្លើយតប កិច្ចការពារកុមារនៅក្នុងសាលារៀន ទាំងសាលារដ្ឋ និងសាលាឯកជននៅឡើយទេ ហើយក៏មិនបានបញ្ជាក់លម្អិតចំពោះការការពារកុមារមានទំនាស់គ្នាឯងនៅក្នុងសាលារៀននោះទេ។
អ៊ីចឹងហើយជំហានបន្ទាប់ក្រសួងអប់រំ គួរតែចាប់ផ្តើមតាក់តែងសេចក្តីណែនាំជាក់លាក់មួយទៀតឲ្យកាន់តែលម្អិតបន្ថែមស្តីអំពីការលុបបំបាត់ទំនាស់គ្នារវាងកុមារ និងកុមារគ្នាឯងតាមរយៈការវាយតប់គ្នា ការច្រណែន ការចំអកឡកឡាយ (Bullying) ការឈ្នានីសគ្នា ការមើលងាយ និងការរើសអើងគ្នានោះ។
ជាពិសេសនោះគឺចំអកឡកឡាយនោះដូចជាការមើលងាយផ្នែកយេនឌ័រ កុមារីសមនឹង អ៊ីចេះ ឬក៏អ៊ីចុះ ការបង្ហាញសញ្ញាតាមរយៈកាយវិការលើកម្រាមដៃកណ្តាលជាសញ្ញាជេរគ្នា ឬក៏ញាក់មុខញាក់មាត់ឌឺដងឲ្យគ្នាការត្មះដៀលគ្នាថា «អាខ្ទើយ អាខ្មៅ អាតឿ អាក្រញាញ់ អាវែង អាចិន អាយួន អាចាម កូនអាជាប់គុក កូនឪពុកម្តាយកើតអេដស៍» ឬក៏ការជេរត្រកូលគ្នាទៅវិញទៅមកដែលឈានដល់ការវាយតប់គ្នាក្នុងសាលារៀននោះ។
ទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាមូលហេតុធ្វើឲ្យកុមារមានគំនុំសងសឹកនឹងគ្នាក្នុងសាលារៀន ឬក៏គុំគ្នាពេលចេញពីសាលាមក ហៅពួកម៉ាកមកវាយគ្នាបន្ថែមទៀតក៏មាន។ នេះករណីដែលកើតឡើងជាក់ស្តែងមិនថានៅទីក្រុងនោះទេ សូម្បីតែនៅតាមសាលានៅជនបទក៏កើតមានដែរ ពេលខ្លះកុមារហ៊ានដល់ថ្នាក់ប្រើកាំបិត និងដាវសាមូរ៉ៃកាប់គ្នានៅខាងក្រៅសាលាក៏មានដោយសារតែទំនាស់គ្នាក្នុងសាលាមិនបានដោះស្រាយ។
ករណីនេះទាំងក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា អាជ្ញាធរដែនដី សាលារៀន និងឪពុកម្តាយសុទ្ធតែព្រួយបារម្ភរាល់ថ្ងៃចំពោះកុមារនៅក្នុងសាលារដ្ឋ និងសាលាឯកជន។ ក្នុងន័យនេះក្រសួងអប់រំគួរតែតាក់តែងគោលការណ៍ណែនាំការគ្រប់គ្រងទៅលើកុមារដែលមានទំនាស់គ្នាឯងនៅតាមសាលារៀន ដើម្បីឲ្យសាលាអនុវត្តកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពបន្ថែមទៀតព្រោះរដ្ឋាភិបាលបានចេញគោលការណ៍ភូមិ ឃុំមានសុវត្ថិភាពរួចហើយ។
តាមរយៈបទពិសោធរបស់ខ្ញុំបានធ្វើកម្មសិក្សានៅសហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ ២០១៤ គឺនៅថ្នាក់ក្រោមជាតិនៅកម្រិតស្រុក និងឃុំ គឺគេមានទំនាក់ទំនងគ្នាល្អណាស់ ចំពោះការដោះស្រាយបញ្ហាទាំងយុវជន ទាំងកុមារដែលមានទំនាស់គ្នានៅក្នុងសហគមន៍ និងក្នុងសាលារៀន។
រាល់ការតាក់តែងគោលនយោបាយ និងសេចក្តីណែនាំគឺស្វែងរកកិច្ចគាំពារកុមារ និងយុវជនកុំឲ្យមានទំនាស់គ្នា បើនៅកម្រិតសហគមន៍វិញ ប្រសិនបើមានកុមារ ឬក៏យុវជនចម្លែកមកពីទីក្រុងផ្សេងគឺគេរាយការណ៍ទៅអាជ្ញាធរ ឬក៏ប៉ូលិសភ្លាមៗ ដើម្បីទប់ស្កាត់បញ្ហាកុំឲ្យកើតមាន។
តែបើនៅក្នុងសាលាវិញគឺលោកគ្រូ អ្នកគ្រូបានឆ្លើយតបទៅនឹងគោលការណ៍ណែនាំទប់ស្កាត់ និងដោះស្រាយកុមារមានទំនាស់គ្នាតាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីណែនាំនេះ និងបង្កើតក្រុមកុមារគំរូ ដើម្បីបង្រៀនបណ្តុះបណ្តាលពួកគេស្តីពីរបៀបដោះស្រាយទំនាស់ និងរបៀបពិគ្រោះយោបល់ដើម្បីឲ្យក្លាយទៅជាមិត្តអប់រំមិត្តមានន័យថា ឲ្យកុមារគំរូនេះ ចេះប្រើវិធីសាស្ត្រជាអ្នកពិគ្រោះយោបល់ផង (counseling boy) និងជាអ្នកផ្សះផ្សាផង (mediator)។
ការអនុវត្តជោគជ័យក្នុងសាលារៀនគឺត្រូវបានមាតាបិតានៅតាមសហគមន៍មានការសាទរជាខ្លាំង និងមានទំនុកចិត្តចំពោះសាលា។
បទពិសោធការទប់ស្កាត់ការមានទំនាស់គ្នាក្នុងសាលារៀននៅសហរដ្ឋអាមេរិកនេះគឺនៅកម្ពុជាគួរតែមានសេចក្តីណែនាំថ្មីមួយជាក់លាក់ ចំពោះដំណោះស្រាយកុមារមានទំនាស់គ្នាក្នុងសាលារៀនទាំងរដ្ឋ និងឯកជននោះដោយរួមបញ្ចូលគ្នា៖
ទី ១- នាយកសាលា ឬលោកគ្រូ អ្នកគ្រូ អាននូវចំណុចសំខាន់ៗម្តងមួយៗក្នុងសេចក្តីណែនាំក្នុងការទប់ស្កាត់ទំនាស់រវាងកុមារ និងកុមារ គឺនៅពេលពួកគេ មកគោរពទង់ជាតិម្តងៗដើម្បីក្រើនរំឭកដល់កុមារឲ្យចៀសវាងបញ្ហាឈានដល់ការវាយតប់គ្នានេះ។
ទី ២- តាមរយៈការបង្កើតក្រុមប្រឹក្សាកុមារនៅតាមសាលារៀនធ្វើជាកុមារគំរូ សម្រាប់បង្ហាត់បង្រៀនឲ្យក្លាយជាមិត្តអប់រំមិត្ត អាចជាអ្នកពិគ្រោះយោបល់ ឬក៏ជាអ្នកផ្សះផ្សាទំនាស់គ្នា។
ទី ៣- សាលារៀនត្រូវបង្កើតបន្ទប់ដាច់ដោយឡែកសម្រាប់បណ្តុះបណ្តាលកុមារ និងសម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាទំនាស់កុមារ។
ទី ៤- បង្កើនការផ្សព្វផ្សាយ សេចក្តីណែនាំនេះដល់សហគមន៍ និងអាជ្ញាធរដែនដី ដើម្បីជួយអន្តរាគមន៍បន្ទាន់ចំពោះបញ្ហាទំនាស់គ្នានៅក្នុងសាលារៀន៕
ចូលរួមផ្តល់យោបល់តាមរយៈ soprach.tong@phnompenhpost.com
