.jpg)
ហាងលក់ស្បែកជើងមួយកន្លែង នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ ភ្នំពេញ ប៉ុសិ៍្ត
ភ្នំពេញៈ វិស័យស្បែកជើងរបស់ប្រទេស កម្ពុជា នឹងមើលឃើញឱកាសថ្មីសម្រាប់ការវិនិយោគ និងការផលិតច្រើនជាងវិស័យកាត់ដេរ ដោយសារតែកំណើនដ៏សំខាន់របស់វិស័យនេះអំឡុងពេល ៥ ឆ្នាំចុងក្រោយជាប់គ្នា។ នេះបើតាមព្រឹតិ្តបត្រស្រាវជ្រាវរបស់អង្គការអន្តរជាតិខាងការងារលើវិស័យកាត់ដេរ វាយនភណ្ឌ និងស្បែកជើង (GTF) របស់ប្រទេស កម្ពុជា។
របាយការណ៍បង្ហាញថា វិស័យនេះបានកើនឡើងរហ័សជាងវិស័យកាត់ដេរក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះដែលបានជាប់ក្នុងបញ្ជីនៃបណ្ដាប្រទេសផលិតស្បែកជើងឈានមុខគេចំនួន ១០ កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ ជាលើកដំបូង។
នៅចន្លោះឆ្នាំ ២០១៣ និងឆ្នាំ ២០១៨ ចំណែកទីផ្សាររបស់ឧស្សាហកម្មស្បែកជើងរបស់ប្រទេសកម្ពុជាបានមានការកើនឡើង ៤,៤ ភាគរយ នៃតម្លៃនាំចេញ ខណៈចំណែកទីផ្សាររបស់វិស័យកាត់ដេរបានធ្លាក់ចុះជិត ១០ ភាគរយ។
របាយការណ៍នេះឲ្យដឹងថា៖ «ការអភិវឌ្ឍនេះត្រូវបានចោទជាសំណួរថា តើឧស្សាហកម្មស្បែកជើងនឹងផ្ដល់ឱកាសថ្មីៗសម្រាប់ការវិនិយោគ និងការផលិតនៅក្នុងប្រទេស កម្ពុជា ដែលនឹងធ្វើឲ្យមានការសិក្សាបន្ថែមឬយ៉ាងណា?»។
របាយការណ៍បង្ហាញថា ខណៈការធ្លាក់ចុះតម្លៃនាំចេញស្បែកជើងពិភពលោកនៅចន្លោះឆ្នាំ ២០១៥ និងឆ្នាំ ២០១៧ ប្រទេស កម្ពុជា បានបង្កើនការផលិតរបស់ខ្លួនជាប្រចាំជាមួយនឹងកំណើនជាមធ្យម ២៧ ភាគរយ ក្នុងមួយឆ្នាំនៅក្នុងអំឡុងពេលដូចគ្នានេះ។
កម្ពុជាស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុមហ៊ុនផលិតស្បែកជើងឈានមុខគេទាំង ១០ ដែលនាំចេញក្នុងតម្លៃជាង ១ ពាន់លានដុល្លារ កាលពីឆ្នាំ ២០១៨ កើនឡើង ១៩ ភាគរយ។
ទីផ្សារនាំចេញសំខាន់បំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជាសម្រាប់ស្បែកជើងគឺអឺរ៉ុប (៤៦ ភាគ-រយ) អាមេរិក (១៧ ភាគរយ) និងជប៉ុន (១២ ភាគរយ)។
នៅអឺរ៉ុប គឺចក្រភពអង់គ្លេស អាល្លឺម៉ង់ និងបារាំង ដែលនាំចូលស្បែកជើងភាគច្រើនពីប្រទេស កម្ពុជា។ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍។
អង្គការ ILO បានឲ្យដឹងថា អឺរ៉ុប និងអាមេរិក នឹងនៅតែជាទីផ្សារទិសដៅនាំចេញសំខាន់បំផុតសម្រាប់កម្ពុជា ដោយសារតែការលើកលែងពន្ធនាំចូល។
របាយការណ៍បង្ហាញថា ផ្អែកលើការសម្ភាស កម្មករ និងអ្នកគ្រប់គ្រងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ពួកគេហាក់ដូចជាជឿជាក់លើប្រាក់ចំណេញនៅពេលអនាគត និងការបញ្ជាទិញរបស់ឧស្សាហកម្មផលិតស្បែកជើង។
អង្គការ ILO បានសម្ភាសស្ដីពីចក្ខុវិស័យរបស់ក្រុមហ៊ុនផ្គត់ផ្គង់ស្បែកជើង និងកម្មកររួមជាមួយនឹងអ្នកគ្រប់គ្រង និងកម្មករមកពីរោងចក្រស្បែកជើងចំនួន ៤ កាលពីខែមេសាឆ្នាំ ២០១៩។
របាយការណ៍នេះឲ្យដឹងថា ទោះបីជាការធ្វើសម្ភាសនេះមិនចាំបាច់តំណាងឲ្យវិស័យស្បែកជើងទាំងមូលក៏ដោយ ក៏ពួកគេផ្ដល់ការយល់ឃើញស៊ីជម្រៅលើកដំបូងនៅក្នុងវិស័យដែលស្ថិតក្រោមការស្រាវជ្រាវផងដែរ។
ប្រទេសប្រកួតប្រជែងដ៏សំខាន់របស់ប្រទេសកម្ពុជាខាងការផលិតស្បែកជើងនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ គឺប្រទេសវៀតណាម និងឥណ្ឌូនេស៊ី។ ប្រទេសទាំង ៣ នេះក៏មានប្រាក់ឈ្នួលប្រចាំខែអប្បបរមាស្រដៀងគ្នានៅក្នុងវិស័យនេះផងដែរ។
ខណៈប្រាក់ឈ្នួលប្រចាំខែអប្បបរមាកម្ពុជាមានចំនួន ១៨២ ដុល្លារអាមេរិក នៅវៀតណាមមានចំនួនពី ១៨០ និង ១៧១ ដុល្លារ នៅតាមតំបន់ និងឥណ្ឌូនេស៊ីមានចំនួនពី ១៩៣ ដុល្លារ និង ២៧១ ដុល្លារ។ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍។
ទិន្នន័យបានពីក្រសួងពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជាបង្ហាញថា កម្មករប្រហែល ១៤,៥ ភាគរយ នៅក្នុងវិស័យ GTF ធ្វើការងារនៅក្នុងវិស័យស្បែកជើងកាលពីឆ្នាំ ២០១៨ កើនឡើងដល់ ១១២ ៥៨៩ នាក់ក្នុងនោះ ៨៧ ភាគរយ ជាស្ដ្រី ដែលមានចំណែក ២ ភាគរយ ខ្ពស់ជាងធៀបនឹងវិស័យកាត់ដេរ។
របាយការណ៍ឆ្នាំ ២០១៨ របស់ធនាគារជាតិនៃកម្ពុជា (NBC) បានឲ្យដឹងថា ការនាំចេញសម្លៀកបំពាក់ និងស្បែកជើងរបស់កម្ពុជាមានតម្លៃ ១០ ពាន់លានដុល្លារ កើនឡើង ២៤ ភាគរយ ធៀបនឹង ៨ ពាន់លានដុល្លារ កាលពីឆ្នាំ ២០១៧។
បញ្ហា EBA ក៏ត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងរបាយការណ៍នេះជាការបារម្ភសម្រាប់ឧស្សាហកម្ម GTF របស់ប្រទេស កម្ពុជា ផងដែរ។ EU នឹងបង្ហាញរបាយការណ៍មួយដល់កម្ពុជាពីការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្លួន បន្ទាប់ពីអំឡុងពេល ៣ ខែទៀតដែលការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយស្ដីពីឋានៈ EBA របស់ប្រទេស កម្ពុជា នឹងត្រូវធ្វើឡើង។
លោក ប៉ាវ ស៊ីណា ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពចលនាកម្មករទទួលស្គាល់ថា វិស័យរោងចក្រស្បែកជើងនៅកម្ពុជាពិតជាមានឱកាសវិនិយោគច្រើនជាងវិស័យកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ ព្រោះផលិតផលស្បែកជើងមានតម្រូវការទីផ្សារធំទូលាយ។
លោកបានបន្ថែមទៀតថាការរក្សាប្រព័ន្ធអនុគ្រោះពន្ធអ្វីគ្រប់យ៉ាងលើកលែងតែអាវុធ (EBA) នឹងកាន់តែជួយជំរុញវិស័យនេះថែមទៀត។ លោកបានថ្លែងថា៖ «ជាការពិតផលិតផលស្បែកជើងមានទីផ្សារនាំចេញទៅអឺរ៉ុប អាមេរិក និងជប៉ុន បើទោះជារោងចក្រស្បែកជើងមានចំនួនតិចក៏ដោយនៅប្រទេសកម្ពុជា»។
ទោះបីយ៉ាងនេះក្តីលោកបន្តថា ភាពមិនច្បាស់លាស់ប្រព័ន្ធអនុគ្រោះពន្ធ EBA អាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកវិនិយោគលើវិស័យស្បែកជើងមានការរារែកមិនមកបោះទុននៅកម្ពុជា៕LA
