កាល​ពី​ថ្ងៃ​ចន្ទ​ តុលាការ​ជាន់​ខ្ពស់​បាន​ជជែក​វែក​ញែក​លើ​រឿង​ក្ដី​លួច​វត្ថុបុរាណ​ពី​ជនជាតិ​ជ្វីហ្វ ​ដោយ​ប្រទេស​អាល្លឺម៉ង់ ​និង​ហុងគ្រី​ ក្នុង​សម័យ​ណាហ្ស៊ី ដោយ​ស្ទាក់ស្ទើរ​ថា ​តើ​គួរ​ឱ្យ​បន្ត​បណ្ដឹង​នេះ​ទៅ​តុលាការ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ដែរ ​ឬ​យ៉ាងណា​?។

ករណី​នេះ​ ត្រូវ​បាន​លើក​ឡើង​ដោយ​ក្រុម​ជនជាតិ​ជ្វីហ្វ ១៤ នាក់ ​ដែល​នៅ​រស់រាន​មាន​ជីវិត​ពី​សម័យ​ណាហ្ស៊ី ​ដោយ​ទាមទារ​សំណង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ពី​ពួក​គេ ​និង​ក្រុម​គ្រួសារ ខណៈ ពេល​អាល្លឺម៉ង់​បាន​បង្ខំ​ឱ្យ​ជនជាតិ​ជ្វីហ្វ​រាប់​រយពាន់​នាក់​ចេញ​ពី​ទីលំនៅ​របស់​ពួក​គេ​ដោយ​ជិះ​រថភ្លើង​ទៅ​កាន់​ជំរំ​ប្រមូល​ផ្តុំ​ ដើម្បី​ត្រៀម​សម្លាប់​ផ្ដាច់​ពូជ​កាល​ពី​រដូវ​ក្ដៅ​ឆ្នាំ ​១៩៤៤។​

លោកស្រី ​Sarah E. Harrington មេធាវី​ដើម​បណ្តឹង​បាន​ជំរុញ​ឱ្យ​ចៅ​ក្រម​ពិចារណា​លើ​ករណី​នេះ ​ដោយ​និយាយ​ថា៖ «ជនជាតិ​ហុងគ្រី ​បាន​យក​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ​ដើម​បណ្តឹង ​រួមទាំង​ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ដែល​ចាំបាច់​សម្រាប់​ការ​រស់​រាន​មាន​ជីវិត​ ដូចជា​ទីជម្រក​ សម្លៀក​បំពាក់ ​និង​ថ្នាំពេទ្យ​ក្នុង​គោល​បំណង​ធ្វើ​បាប ​និង​បំផ្លាញ​ផ្លូវ​កាយ​ជនជាតិ​ជ្វីហ្វ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ហុងគ្រី។​ វា​ជា​អំពើ​ប្រល័យ​ពូជ​សាសន៍»។

ករណី ​១ ទៀត ​គឺ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​អ្នក​ទទួល​ចែកចាយ​វត្ថុ​សិល្បៈ​បុរាណ​ជ្វីហ្វ ​នៅ ​Frankfurt ​បាន​លក់​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​គ្រីស្ទាន​មជ្ឈិម​សម័យ​ (ឆ្នាំ ១៩៣៥) មាន​ឈ្មោះ​ថា ​Guelph Treasure ក្នុង​តម្លៃ​ថោក​ជាង​តម្លៃ​ដើម​ទាំង​បង្ខំ​ ដែល​គ្រឿង​សិល្បៈ​បុរាណ​ទាំង​អស់​នេះ​លក់​តែ​ក្នុង​តម្លៃ​ប្រមាណ ២៥០ ​លាន​ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ។

វត្ថុ​បុរាណ​ចំនួន ​៤២ ​ឥឡូវ​នេះ​កំពុង​ត្រូវ​បាន​គេ​តម្កល់​នៅ​ក្នុង​សារមន្ទីរ​សិល្បៈ​តុបតែង ​(Museum of Decorative Arts) ​នៅ​ប៊ែរឡាំង។​ កាល​ពី​ឆ្នាំ ២០១៤ ​គណៈកម្មការ​អាល្លឺម៉ង់​បាន​កំណត់​ថា សារមន្ទីរ​មាន​សិទ្ធិ​កាន់​កាប់​វត្ថុ​បុរាណ​ទាំង​អស់​នេះ ​ដោយ​ស្រប​ច្បាប់​ហើយ មិន​ចាំបាច់​សង​មក​វិញ​ទេ​។

គណៈកម្មការ​បាន​និយាយ​ថា​ ការ​លក់​វត្ថុ​បុរាណ​ក្នុង​ឆ្នាំ ​១៩៣៥ ​គឺ​ជា​ការ​លក់​ដោយ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ធ្វើ​ឡើង​បន្ទាប់​ពី​មាន​ការ​ចរចា​រយៈពេល ​១ ឆ្នាំ ​ដែល​​តម្លៃ​នេះ ​គឺ​តម្លៃ​ប្រហែល​ពាក់​កណ្តាល​កើត​មក​ពី​ការ​ចរចា​រវាង​ភាគី​ទាំង ២។

យ៉ាងណា​មិញ ​តុលាការ​ជាន់​ខ្ពស់​កំពុង​ពិចារណា​លើ​ករណី​ទាំង ២​ ពោល​គឺ​គួរ​តែ​បន្ត​ឱ្យ​តុលាការ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ដែល​ជា​អ្នក​ដោះស្រាយ​ដែរ​ ឬ​យ៉ាង​ណា។ ​ទាក់ទិន​នឹង​ករណី​នេះ ​តុលាការ​ជាន់​ទាប​បាន​យល់ព្រម​ឱ្យ​តុលាការ​អាមេរិក​អ្នក​ចាត់​ចែង​រឿង​នេះ​។

ក្នុង​ការ​ជជែក​វែក​ញែក​អស់​រយៈ​ពេល​ជិត ​៣ ម៉ោង ​តាម​ទូរស័ព្ទ​ខាង​អ្នក​អភិរក្ស​និយម ​និង​ខាង​តុលាការ​យុត្តិធម៌​ហាក់​ដូចជា​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពីការ​ដែល​ឱ្យ​អាមេរិក​កាត់​ក្ដី​រឿង​នេះ ​ដោយសារ​តែ​ខ្លាច​អាមេរិក​កាត់​ក្ដី​រឿង​នេះ ដូច​រឿង​ក្ដី ​២ កាល​លើក​មុន ​បូក​ជាមួយ​នឹង​ភាព​ស្មុគស្មាញ​នៃ​គោល​ការណ៍​តុលាការ​របស់​អាមេរិក​លើ​ការ​កាត់​ក្ដី​លើ​រឿង​ក្ដី​បរទេស។

អ្នក​នាំ​មុខ​តុលាការ​យុត្តិធម៌​លោក John Roberts ​បាន​និយាយ​ថា៖ «ដោយ​មើល​ឃើញ​ពី​របៀប​នៃ​ទំនាក់ទំនង​អន្តរជាតិ​ វា​ជា​ករណី​ស្រួល​សន្និដ្ឋាន​ណាស់​ថា​ ការ​ចូលរួម​របស់​អាមេរិក​ក្នុង​ការ​កាត់​ក្ដី​រឿង​នេះ ហាក់​ដូច​មិន​សមរម្យ​សោះ»។ ​ប៉ុន្តែ​គាត់​បាន​បន្ត​ថា ​ជា​ធម្មតា​តុលាការ​មិន​គួរ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ករណី​បែប​នេះ ​ប៉ុន្តែ​​អាច​ជា​ករណី «សមរម្យ​និយាយ​ឱ្យ​ត្រង់​ទៅ ​គឺ​លើ​ករណី​ណា ​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​រសើប​ទំនាក់ទំនង​អន្តរជាតិ​»។

ការ​ជជែក​វែក​ញែក​នេះ​ក៏​បាន​លើក​ឡើង​អំពី​គោលការណ៍​នៃ ​«ផល​ប្រយោជន៍​ទាំង​សង​ខាង​នៃ​ទំនាក់ទំនង​អន្តរជាតិ​ផង» ​ដែល​អាច​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​តុលាការ​សហព័ន្ធ​បញ្ចៀស​ការ​ដោះស្រាយ​បណ្តឹង​របស់​ដើម​បណ្តឹង ទោះបី​ជា​តុលាការ​មាន​យុត្តាធិការ​ក៏​ដោយ។

លោក Gregory Silbert ​មេធាវី​របស់​ប្រទេស​ហុងគ្រី​ បាន​និយាយថា ​តុលាការ​ប្រទេស​​ខ្លួន​គួរ​តែ​ជា​អ្នក​ដោះស្រាយ​​បញ្ហា​នេះ​​មុន​គេ​បង្អស់។ លោក​បាន​និយាយ​ថា «នៅ​ពេល​​មាន​ពាក្យ​បណ្តឹង​ចោទ​ប្រកាន់​ថា មាន​ភាគី​បរទេស​មួយ​ធ្វើ​បាប​ភាគី​បរទេស​​​ផ្សេង​ទៀត​ក្នុង​ប្រទេស​ក្រៅ​តុលាការ​​ សហព័ន្ធ​អាច​បដិសេធ​យុត្តាធិការ​ក្នុង​ការ​គាំទ្រ​រឿង​ក្តី​បរទេស​នេះ។»

លោក​បាន​អះអាង​ថា ​ករណី​នេះ​ក៏​អាច​អនុវត្ត​បាន​លើ​ករណី​នៅ​អាមេរិក​ដែរ​ ពោល​គឺ​បើ​មាន​រឿង​កើត​ឡើង​ធ្វើ​ដោយ​ជនជាតិ​អាមេរិក​នៅ​អាមេរិក​ ច្បាប់​ប្រទេស​ហុងគ្រី ​ក៏​មិន​អាច​អនុម័ត​រឿង​ក្ដី​នៅ​អាមេរិក​បាន​ដូចគ្នា។

សមាជិក​តុលាការ​យុត្តិធម៌​កំពូល ​លោក ​Samuel A. Alito Jr.​ មាន​ការ​ងឿង​ឆ្ងល់​អំពី​មូលហេតុ​អ្វី​ ដែល​ត្រូវ​ឱ្យ​ចៅក្រម​ជា​អ្នក​កាត់​ក្ដី​រឿង​នេះ​វិញ​ ខណៈ​ដែល​រឿង​ក្ដី​នេះ​គួរ​តែ​ជា​រឿង​របស់​អ្នក​ការ​ទូត​ទេ ដែល​ជា​អ្នក​វាយ​តម្លៃ​ពី​ផល​ប៉ះពាល់​នៃ​ទំនាក់ទំនង​អន្តរជាតិ​ និង​សម្រេច​ឱ្យ​ដើម​បណ្ដឹង​ប្តឹង​ប្រទេស​ចុង​ចោទ ​ឬ​ត្រូវ​បន្ត​ដំណើរការ​នេះ​ទៅ​តុលាការ​អាមេរិក ​ឬ​អត់។

លោក​បាន​និយាយ​ថា៖ «ចៅក្រម​ក្នុង​ស្រុក​ទាំង​អស់​មាន​ជិត ៧០០ ​នាក់។ តើ​អ្នក​ឯង​ចង់​ឱ្យ​គាត់​ម្នាក់ៗ​ហ្នឹង​អ្នក​កាត់​ក្ដី​ថា ​បណ្តឹង ​១ ៗ​ហ្នឹង​ធ្វើ​ឱ្យ​ប៉ះពាល់​ដល់​ទំនាក់​ទំនង​បរទេស​ដែរ​ឬ?»។

អ្នកស្រី Elena Kagan ​ជា​សមាជិក​តុលាការ​យុត្តិធម៌​អាមេរិក​បាន​បញ្ចេញ​អារម្មណ៍​ថា ​នេះ​គឺ​ជា​ការ​ទម្លាក់​រឿង​ឱ្យ​អ្នក​ចាត់​​ចែង​ខុស។ ​អ្នក​ស្រី​និយាយ​ថា​ ហេតុអ្វី​បាន​ឱ្យ​តុលាការ​អាមេរិក​រំពឹង​ថា ពួក​យើង​នឹង​ដោះ​ស្រាយ​​រឿង​ក្ដី​ដ៏​ពិបាក ​និង​រសើប​មួយ​នេះ​​អ៊ីចឹង? ​ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ខាង​អាមេរិក​ត្រូវ​ប្រឡាក់​ដៃ​រឿង​នេះ​?

អ្នកស្រី​បាន​និយាយ​ថា ​លុះត្រា​តែ​រឿង​នេះ ​ជា​រឿង​មួយ​ដែល​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្រទេស ​១ ទៀត ​ក្ស័យធន​ ឬ​ក៏​ធ្វើ​ឱ្យ​ទំនាក់​ទំនង​ប្រទេស​ទាំង ​២ បែក​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ទើប​តុលាការ​អាមេរិក​ជួយ​ដោះស្រាយ​ដូច​ករណី​នៅ​ហុងគ្រី​មួយ ដែល​គេ​វាយ​តម្លៃ​ថា ​រឿង​ក្ដី​នេះ​អាច​នឹង​ធ្វើ​ឱ្យ​បាត់បង់​ចំណូល​​ក្នុង​ស្រុក​ប្រទេស​នេះ ​៤០ ភាគរយ​អី​ទើប​សម​ហេតុផល​នឹង​ឱ្យ​តុលាការ​អាមេរិក​ជួយ​ដោះស្រាយ​៕