បើទោះជាមានភាពជឿជាក់ថា សហរដ្ឋអាមេរិកនឹងក្លាយជាអ្នកដឹកនាំក្នុងការជំរុញសន្តិភាពពិភពលោកចាប់ផ្ដើមពីឆ្នាំនេះទៅក្ដី អ្នកជំនាញមួយចំនួននៅទូទាំងតំបន់ឥឡូវនេះជឿជាក់លើប្រទេសចិន អាចនឹងជំនួសតំណែង និងវ៉ាដាច់ពាណិជ្ជកម្មអាមេរិកនៅតំបន់អាស៊ានវិញ។ នេះបើយោងតាមលទ្ធផលនៃការស្ទង់មតិដែលធ្វើឡើងដោយមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាអាស៊ាននៅវិទ្យាស្ថាន ISEAS-Yusof Ishak Institute របស់សិង្ហបុរី។
ជាមួយគ្នានេះ អ្នកវិភាគមួយចំនួនក៏បាននិយាយដែរថា ភាពធ្វេសប្រហែសនៃនយោបាយបរទេសរបស់អាមេរិកក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ជំរុញឱ្យប្រទេសអាស៊ានចូលក្នុងគន្លងសេដ្ឋកិច្ចចិន បើទោះបីជាឥទ្ធិពលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ទីក្រុងប៉េកាំងនៅតែជាក្តីបារម្ភសម្រាប់ប្រជាជនជាច្រើននៅក្នុងតំបន់នេះក៏ដោយ។
លោក David Shambaugh សាស្ត្រាចារ្យជំនាញសិក្សាអាស៊ី និងជាប្រធានកម្មវិធីគោលនយោបាយចិននៃសាកលវិទ្យាល័យ George Washington University បាននិយាយថា ទោះបីកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ចិននៅតំបន់អាស៊ានមិនសូវជាល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ប្រទេសចំនួន ៧ ក្នុងចំណោមសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ (អាស៊ាន) ហាក់ដូចកំពុងងាកខ្លួនទៅរករដ្ឋាភិបាលចិនជាជាងសហរដ្ឋអាមេរិក។ មានតែប្រទេសវៀតណាម សិង្ហបុរី និងហ្វីលីពីន ប៉ុណ្ណោះដែលហាក់ដូចមានទំនោរនឹងទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន។
លោកបានបន្ថែមថា៖ «នេះអាចរាប់បានថា ជាការជោគជ័យមួយដែរ ដែលចិនធ្វើឱ្យប្រទេសខ្លួនមានវត្តមានលើតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ វត្តមាននេះធំណាស់ដល់ថ្នាក់យើងត្រូវដុតដៃដុតជើង ដើម្បីការពារកុំឱ្យវត្តមាននេះពង្រីកខ្លួនជាងនេះ ហើយពួកយើងក៏មិនសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើដូចនេះដែរ។ ប្រជាជនអាស៊ីអាគ្នេយ៍ពិតជាចង់ឱ្យសហរដ្ឋអាមេរិកមានវត្តមានកាន់តែច្រើន។ ប៉ុន្តែបទពិសោធសហរដ្ឋអាមេរិកនៅតំបន់នេះ នៅតែជាបទពិសោធមិនសូវល្អ។ ដូច្នេះតំបន់នេះនៅមានភាពមិនប្រាកដប្រជាជាមួយអាមេរិកនៅឡើយ (ដែលកើតចេញមកពីការធ្វេសប្រហែសរបស់អាមេរិក)»។
លោក Shambaugh ក៏ធ្លាប់បានថ្លែងនៅក្នុងសិក្ខាសាលាមួយដែលរៀបចំឡើងដោយមូលនិធិ Hinrich Foundation នៅដើមខែនេះថា រដ្ឋបាលរបស់លោក Joe Biden មិនមានគោលការណ៍កំណត់ក្នុងការស្ដារទំនុកចិត្តជាមួយអាស៊ីអាគ្នេយ៍ទេ ពីព្រោះគោលការណ៍លោកភាគច្រើនទំនងដាក់លើតែករណីណាដែលមានប្រតិកម្មឆាប់រហ័សត្រឡប់មកគោលការណ៍ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
យ៉ាងណាមិញអត្ថបទទើបតែចេញរបស់លោក Kurt Campbell ជំនួយការរបស់រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិកទទួលបន្ទុកកិច្ចការអាស៊ីបូព៌ា និងប៉ាស៊ីហ្វិក បានសរសេរថា៖ «បើទោះបីរដ្ឋឥណ្ឌូប៉ាស៊ីហ្វិកស្វែងរកជំនួយពីសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីការពារស្វ័យភាពរបស់ខ្លួន ការពារវត្តមានច្រើនហួសរបស់ចិនក៏ដោយ ក៏ពួកគេដឹងច្បាស់ណាស់ថា ការធ្វើដូចនេះ គឺមិនអាចទៅរួចហើយក៏មិនចំណេញដែរក្នុងការដកទីក្រុងប៉េកាំងចេញពីអនាគតដ៏រស់រវើករបស់អាស៊ី»។
ដំណោះស្រាយប្រសើរជាងនេះ គឺសហរដ្ឋអាមេរិក និងដៃគូរបស់ខ្លួនត្រូវបញ្ចុះបញ្ចូលប្រទេសចិន ថា ការប្រកួតប្រជែងរវាងចិន និងអាមេរិក ក៏អាចផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនផងដែរ ប៉ុន្តែប្រទេសក្នុងតំបន់បានរៀបចំឡើងតម្រូវការចាំបាច់មួយចំនួនដូចជា ទីតាំងសម្រាប់អ្នកវិនិយោគទីក្រុងប៉េកាំងសមាជិកភាពជនជាតិចិននៅក្នុងស្ថាប័នចម្បងតាមលំដាប់ បរិយាកាសពាណិជ្ជកម្មដែលងាយព្យាករបាន ប្រសិនបើប្រទេសចិន ដើរធ្វើតាមបំណងរបស់តំបន់នេះ»។
ក្រុមហ៊ុនអាមេរិកជាង ៤ ២០០ កំពុងប្រតិបត្តិការនៅក្នុងតំបន់អាស៊ានរួមមានជិត ៧០ ភាគរយ នៃសហគ្រាសពហុជាតិអាមេរិកចំនួន ១២៤ ដែលបានចុះបញ្ជីនៅក្នុង Global Fortune 500 ដែលជាបញ្ជីនៃក្រុមហ៊ុនធំៗ ចំនួន ៥០០ ដែលរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើនបំផុតនៅលើពិភពលោក។
លោក Lennard Yong អគ្គនាយកក្រុមហ៊ុន Tricor Group ជំនាញខាងពង្រីកអាជីវកម្មនៅអាស៊ីមើលឃើញពីការវិនិយោគរបស់ចិនថា អាចនឹងកើនឡើងខ្លាំងនៅក្នុងតំបន់នាពេលអនាគត ទោះបីជាមានការរីករាលដាលនៃជំងឺ និងភាពជាដៃគូសេដ្ឋកិច្ចទូលំទូលាយក្នុងតំបន់ (RCEP) ដែលត្រូវបានចុះហត្ថលេខាដោយបណ្តាប្រទេសនៅក្នុង ១៥ ប្រទេសនៅអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក កាលពីខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំមុន។
លោក Yong បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលពីមុនជនជាតិចិន គ្រាន់តែចូលរួមក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្មនាំចេញ នាំចូលធម្មតា។ ប៉ុន្តែក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះយើងឃើញមានភាពវិវឌ្ឍជាងមុន។ ពួកគេកំពុងវិនិយោគប្រាក់ដុល្លារច្រើនគួរសមបង្កើតរោងចក្រ និងកសាងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ សម្រាប់គំនិតផ្តួចផ្តើមខ្សែក្រវាត់ និងផ្លូវ និងសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្មធម្មជាតិនៅអាស៊ានផងដែរ»។
ទោះយ៉ាងណាឥទ្ធិពលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ទីក្រុងប៉េកាំងនៅតែជាបុព្វហេតុធ្វើឱ្យមានក្តីបារម្ភនៅចំពោះប្រទេសក្នុងតំបន់។ ការស្ទង់មតិរបស់អ្នកសិក្សាកាលពីសប្តាហ៍មុន ដើម្បីស្ទង់មតិមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងឥស្សរជនអាជីវកម្មចំនួន ១ ០៣២ នាក់ មកពីមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាអាស៊ាននៅវិទ្យាស្ថាន ISEAS-Yusof Ishak Institute របស់សិង្ហបុរីបានរកឃើញថា អ្នកឆ្លើយសំណួរជាង ៨៨% មានការព្រួយបារម្ភអំពី «ឥទ្ធិពលក្នុងតំបន់ និងនយោបាយ» ដែលកំពុងកើនឡើងរបស់ចិនពោល គឺកើនឡើង ៣% បើប្រៀបធៀបនឹងសំណួរដដែលកាលពីឆ្នាំមុន។
ដោយឡែកប្រទេសចិន វិញ បើតាមទិន្នន័យទីភ្នាក់ងារស្ថិតិអឺរ៉ុប Eurostat បានឱ្យដឹងថា ទំហំពាណិជ្ជកម្មអឺរ៉ុបជាមួយចិនបានកើនឡើងដល់ ៧១១ ពាន់លានដុល្លារអាមេរិក ក្នុងឆ្នាំ ២០២០ ខណៈទំហំពាណិជ្ជកម្មជាមួយអាមេរិកមានត្រឹម ៦៧៣ ពាន់លានដុល្លារអាមេរិក។
ការនាំចេញរបស់សហភាពអឺរ៉ុបជាមួយចិនកើនឡើង ២,២% ខណៈការនាំចូលពីចិនបានកើនឡើង ៥,៦%។ ដោយឡែកការនាំចេញរបស់សហគមន៍អឺរ៉ុបទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកបានធ្លាក់ចុះ ១៣,២% ក្នុងរយៈពេលដូចគ្នា និងការនាំចូល ៨,២%៕