.jpg)
សកម្មភាពត្បាញ ឬក្រងស្លឹកជ្រែស្ងួតធ្វើអង្រឹងនៅតំបន់សហគមន៍កំពង់កុង។ រូបថត សហការី
ខេត្តកណ្តាលៈ ទោះបីជាកុមារតូចៗក៏អាចរៀនធ្វើជាមួយជីដូនជីតា ឬឪពុកម្តាយពួកគេបានដែរសម្រាប់ការងារឆ្លៀតពេលទំនេរសល់ក្រៅពីការងារស្នូលចិញ្ចឹមជីវិតប្រចាំថ្ងៃគឺរបរត្បាញអង្រឹងស្លឹកជ្រែដែលស្ថិតនៅក្នុងតំបន់សហគមន៍កំពង់កុង ខណៈនេះជារបរបន្ទាប់បន្សំងាយស្រួលរកប្រាក់បន្ថែមបាន។
សហគមន៍កំពង់កុងដែលមានច្រើនភូមិគឺជាចំណុះនោះ មានទីតាំងនៅឃុំកំពង់កុង ស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្តាល ឬមានចម្ងាយជាង ១០ គីឡូម៉ែត្រពីទីប្រជុំជននៃស្រុកកោះធំ ខណៈបច្ចុប្បន្ននេះរបរបន្ទាប់បន្សំត្បាញអង្រឹង ឬកន្ទេល ស្លឹកជ្រែមួយនេះហាក់ដូចនៅសល់តិចជាងមុនណាស់ ដោយសារតែមិនសូវជាសម្បូរទីផ្សារលក់ដូរនោះឯង។
លោក វ៉ាត រត្ន វ័យ ២៤ ឆ្នាំដែលជាតំណាងរបស់សហគមន៍កំពង់កុងក៏កំពុងស្វះស្វែងរកទីផ្សារសម្រាប់លក់អង្រឹងស្លឹកជ្រែផងដែរក្រោយពីបានសង្កេតឃើញថា ការប្រកបរបរនេះកំពុងតែមានការថយចុះចំនួនពលរដ្ឋនៅក្នុងសហគមន៍នោះ។
ស្លឹកជ្រែ (និយមយកស្លឹកកំពូល) ពុះជ្រៀកយកទៅហាលឲ្យស្ងួត មុនយកទៅត្បាញអង្រឹង។ រូបថត សហការី
លោកបានបង្ហើបថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះយើងកំពុងតែស្រាវជ្រាវ និងចងក្រងពីរុក្ខជាតិជ្រែផង និងជំរុញឲ្យពលរដ្ឋខ្មែរក្នុងសហគមន៍កំពង់កុងឲ្យបន្តប្រកបរបរត្បាញអង្រឹង ឬកន្ទេលស្លឹកជ្រែនេះផងដែរ ខណៈពួកខ្ញុំក៏ខិតខំរកទីផ្សារលក់ផលិតផលរបស់ពួកគាត់។ ម្យ៉ាងទៀតរបរនេះក៏ជាមរតកវប្បធម៌បន្តពីដូនតាពួកគាត់ផងដែរ គឺរឹតតែមិនគួរឲ្យបាត់បង់នៅជំនាន់ក្រោយ»។
បើតាមការរៀបរាប់ពីតំណាងសហគមន៍កំពង់កុងថាសព្វថ្ងៃរុក្ខជាតិជ្រែសម្បូរណាស់នៅក្នុងតំបន់សហគមន៍កំពង់កុងគឺមានចំនួនប្រមាណរាប់ម៉ឺនដើម ខណៈរុក្ខជាតិនេះវាក៏មានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការដាំដុះផងដែរ ព្រោះជារុក្ខជាតិដែលធន់នឹងអាកាសធាតុគ្រប់រដូវកាល។
លោក វ៉ាត រត្ន ជាតំណាងសហគមន៍កំពង់កុង និងមានក្រុមការងារម្នាក់ទៀតឈ្មោះលោក ថន ស៊ុយគ្រី ដែលមានភារកិច្ចមួយសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងចងក្រងអំពីរបរសិប្បកម្មនានានៅក្នុងតំបន់សហគមន៍កំពង់កុងនោះក៏បានបន្តឲ្យដឹងថា៖ «សម្រាប់ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏មានចម្ការដាំដើមជ្រែនេះដែរគឺមានចំនួនប្រមាណជិត ៣០០ ដើមនៅកោះធំ។ ខណៈចំនួនដើមជ្រែទាំងអស់នៅក្នុងសហគមន៍កំពង់កុងប្រហែលជាមានរាប់ម៉ឺនឯណោះ។ ដោយសារតែបងប្អូនពលរដ្ឋយើងក៏លោកនៅតែបន្តដាំ និងថែរក្សាវា ដើម្បីទុកធ្វើជាវត្ថុធាតុដើមនៃការផលិតជាសម្ភារប្រើប្រាស់ជាច្រើនទៀតផងដែរ គឺមិនមែនសម្រាប់តែយកមកត្បាញជាអង្រឹង ឬជាកន្ទេលនោះឡើយ។ សម្រាប់អង្រឹងស្លឹកជ្រែវិញ ១ អាចលក់ក្នុងតម្លៃ ៤ ម៉ឺនរៀល ឬ ៥ ម៉ឺនរៀល ខណៈការធ្វើវាក៏ត្រូវប្រើពេលវេលាយូរគួរសមគឺអាច ២-៣ ថ្ងៃឯណោះ បើទោះបីជាការងារនេះមិនតម្រូវឲ្យធ្វើជាប់លាប់ក្តី។ ជាទូទៅអង្រឹងស្លឹកជ្រែមានប្រវែងប្រមាណ ២ ឬ ២,៥ ម៉ែត្រដែលគេអាចយកទៅចងគេងលេងបានទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង»។
អង្រឹងស្លឹកជ្រែដែលគេបានប្រើស្លឹកជ្រែស្ងួតក្រង ឬត្បាញជាអង្រឹងចងគេង។ រូបថត សហការី
គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា ជ្រែគឺជារុក្ខជាតិព្រៃដែលមានដុះនៅតាមតំបន់ត្រូពិច វាមានឈ្មោះជាភាសាអង់គ្លេសហៅថា «Sago palm» និងមានឈ្មោះវិទ្យាសាស្ត្រហៅថា «Metroxylon Sagu»។ រុក្ខជាតិជ្រែមានពូជទីទៃពីគ្នា ខណៈពូជជ្រែនៅស្រុកខ្មែរ ទាល់តែមានអាយុ ២០ ទៅ ៣០ ឆ្នាំទើបវាឡើងម្សៅពេញដើម។
លោក វ៉ាត រត្ន ក៏បានឲ្យដឹងត្រួសៗដែរពីអត្ថប្រយោជន៍នៃរុក្ខជាតិជ្រែនេះថា៖ «ម្សៅជ្រែគេក៏យកទៅធ្វើម្សៅនំទៀតផងដោយម្សៅជ្រែសម្បូរជាតិប្រូតេអ៊ីនខ្ពស់ដែលអាចចិញ្ចឹមមនុស្សបាន។ រីឯដើមជ្រែនៅស្រុកខ្មែរយើងរូបរាងស្រដៀងដើមត្នោត ឬដើមដូងដែរ សង្កេតឃើញថាពលរដ្ឋខ្មែរច្រើនយកទៅច្នៃធ្វើជាខ្នៀរឧបករណ៍សម្រាប់កើបលាមកគោ ក្របី ហើយស្លឹកយកមកក្រង ឬត្បាញជាកន្ទេល និងអង្រឹងជាដើម»។
ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់បានអង្រឹងស្លឹកជ្រែដែលជាផលិតផលសិប្បកម្មរបស់សហគមន៍កំពង់កុងអាចទំនាក់ទំនងជាមួយលេខទូរសព្ទ081 933 722 / 017 84 00 83 /0976 360 306 ឬ អាចចូលតាមគេហទំព័រមានឈ្មោះថា «វប្បធម៌សហគមន៍កំពង់កុង»៕
ដើមជ្រែដែលសម្បូរដុះនៅក្នុងតំបន់សហគមន៍កំពង់កុង។ រូប សហការី
