ចាប់តាំងពីការប្រារព្ធខួបទី១០០ នៃគណបក្សកុម្មុយនីស្តចិន នៅថ្ងៃទី ១ ខែកក្កដា ឆ្នាំនេះ បទបញ្ជានយោបាយជាច្រើនបានហូរចេញពីទីក្រុងប៉េកាំង។ លោកប្រធានាធិបតី ស៊ី ជីនភីង បានប្ដេជ្ញាថា ឥឡូវនេះសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិន នឹងដំណើរការដើម្បីផ្ដល់ «វិបុលភាពរួម»សម្រាប់ប្រជាជនចិនទាំងអស់។
អ្នកវិភាគមួយចំនួនបានយល់ឃើញថា ពាក្យស្លោករបស់លោក ស៊ី គឺជាការរិះគន់ក្រុមមហាសេដ្ឋី និងបុគ្គលសាធារណៈដទៃទៀត ដែលមានទម្លាប់បង្អួតទ្រព្យសម្បត្តិ និងប្រកួតប្រជែងឥទ្ធិពលជាមួយគណបក្សកុម្មុយនីស្ត។
ក្នុងការស្វែងរកកំណើនសេដ្ឋកិច្ច ប្រទេសចិន បានបង្កើតមហាសេដ្ឋីច្រើនជាងអាមេរិកទៅទៀត ហើយបានជួយប្រជាជន ៨០០ លាននាក់ចេញពីភាពក្រីក្រ ប៉ុន្តែបន្សល់ទុកប្រជាជន ៦០០ លាននាក់ទៀតឱ្យរស់នៅក្រោមបន្ទាត់ភាពក្រីក្រ។
ឥឡូវនេះ បទបញ្ជាដែលកំពុងចេញពីទីក្រុងប៉េកាំងបង្ហាញថា លោក ស៊ី គឺកំពុងគ្រោងរៀបចំរចនា សម្ព័ន្ធសង្គមចិនឡើងវិញ ដោយពង្រឹងការគ្រប់គ្រងរបស់បក្សកុម្មុយនីស្តទៅលើវិស័យឯកជននិងសង្គមគ្រួសារ ហើយធ្វើការបង្ក្រាបក្រុមមហាសេដ្ឋីដែលទើបនឹងបង្កើតថ្មីដើម្បីចែកចាយទ្រព្យសម្បត្តិឱ្យស្មើៗគ្នា ក្នុងចំណោមប្រជាជន ១,៤ ពាន់លាននាក់។
បក្សកុម្មុយនីស្តចិន បានប្រកាសថាខ្លួននឹង «ត្រួតត្រាចំណូលខ្ពស់ហួសប្រមាណ និងជំរុញឱ្យក្រុម បុគ្គល និងសហគ្រាសចំណូលខ្ពស់ឱ្យបរិច្ចាគមកសង្គមវិញឱ្យច្រើនជាងមុន»។
ការបង្ក្រាបទៅលើហិរញ្ញវត្ថុរបស់ក្រុមហ៊ុនធំៗ មហាសេដ្ឋី និងតារាល្បីៗក្នុងវិស័យកម្សាន្ត បានធ្វើឱ្យបុគ្គលសាធារណ:ជាច្រើនបាត់ខ្លួន ហើយខ្លះទៀតបានប្រញាប់ប្រញាល់ប្រកាសភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេចំពោះបក្សកុម្មុយនីស្ត និងធ្វើការបរិច្ចាគប្រាក់រាប់ពាន់លានដុល្លារចូលសង្គមវិញ។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះអាជ្ញាធរចិនព្យាយាមកាត់បន្ថយឥទ្ធិពលរបស់ក្រុមតារាលើសង្គមចិន។ និយតករសោតទស្សន៍បានហាមឃាត់ការផ្សព្វផ្សាយការលើកតម្កើងតារា «ប្រុសចេក» ដែលពួកគេនិយាយថា នេះគឺជាកត្តាបំពុលសង្គមដ៏ធំ។
បើក្រឡេកមើលដំបូង ការបង្ក្រាបលើមហាសេដ្ឋី និងការបង្ក្រាបលើតារា «ប្រុសចេក» គឺមិនមានអ្វីទាក់ទងគ្នាទេ ប៉ុន្តែយុទ្ធនាការទាំង២នេះ មានការទាក់ទងគ្នាជុំវិញបំណងរបស់បក្សកុម្មុយនីស្តក្នុងការបំបាត់ភាពខុសទាំងអស់ក្នុងសង្គម ដោយមានជំនឿថា «វិបុលភាពរួម»ត្រូវដើរជាមួយវប្បធម៌រួម។
ក្រៅពីបញ្ហាយេនឌ័រ គេអាចមើលឃើញការបង្កើត «វប្បធម៌រួម» របស់បក្សកុម្មុយនីស្តចិនក្នុងការបំបាត់អត្តសញ្ញាណជនជាតិភាគតិច ដូចជាជនជាតិមូស្លីមអ៊ុយហ្គ័រនៅតំបន់ស្វយ័តស៊ីនជាំង និងជនជាតិម៉ុងហ្គោលីនៅតំបន់ស្វយ័តម៉ុងហ្គោលីខាងក្នុង។
សកម្មភាពនយោបាយទាំងនេះ ដែលភាគច្រើនជាគោលនយោបាយប្រជាភិថុតិនិយម បានធ្វើឱ្យមនុស្សមួយចំនួនគិតថាប្រទេសចិនកំពុងឆ្លងចូលយុគសម័យនយោបាយថ្មី ដែលរួមបញ្ចូលធាតុផ្សំពីលទ្ធិម៉ៅនិយម។ អ្នកខ្លះទៀតថែមទាំងលើកឡើងថា នេះអាចជាសញ្ញាដំបូងនៃភាពចលាចលសង្គមថ្មី ស្រដៀងនឹងបដិវត្តន៍វប្បធម៌ចាប់ផ្ដើមដោយលោកម៉ៅ សេទុងកាលឆ្នាំ ១៩៦៦ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សរាប់លាននាក់ស្លាប់ និងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិនកកស្ទះ។
លោក ស៊ី ជីនភីង បានបង្ហាញការប្រឆាំងចំពោះបដិវត្តន៍វប្បធម៌របស់លោក ម៉ៅ សេទុង ដោយសារគ្រួសាររបស់លោកគឺជាជនរងគ្រោះមួយរបស់បដិវត្តន៍នេះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់លោកដើម្បីពង្រឹងការគ្រប់គ្រងលើបក្សកុម្មុយនីស្ត និងសង្គមជាតិ គេមើលថា លោក ស៊ី បានប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រ និងវិធីសាស្ត្រនៃជំនាន់លោកម៉ៅ។
លោក ស៊ី បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គណបក្សកាន់អំណាចកុម្មុយនីស្តចិនមិនត្រូវបោះបង់ចោលឧត្ដមគតិបដិវត្តន៍របស់ខ្លួនឡើយពោលគឺមានកាតព្វកិច្ចផ្ដល់ «វិបុលភាពរួម» និងឈររួមគ្នាប្រឆាំងលោកខាងលិចជាពិសេសសហរដ្ឋអាមេរិក៕