.jpg)
លោកអធិការបតីនៃប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ថ្មី អូឡាហ្វ សូល។ រូបថត AFP
ដោយស្ថិតក្រោមសម្ពាធឥតឈប់ឈរឱ្យជួយដោះស្រាយវិបត្តិប្រទេសអ៊ុយក្រែន ដែលកំពុងត្រៀមខ្លួនទប់ទល់នឹងការវាយប្រហារពីរុស្ស៊ី កាលពីសប្ដាហ៍មុនរដ្ឋាភិបាលប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ បានប្រកាសគំនិតផ្ដួចផ្ដើមដែលខ្លួនគិតថា ក្លាហានបំផុតពោលគឺពួកគេនឹងផ្គត់ផ្គង់មួកទាហានចំនួន ៥ ០០០ នាក់ទៅឱ្យអ៊ុយក្រែន។
ភ្លាមៗការប្រកាសបានជួបនឹងការចំអកយ៉ាងខ្លាំង។ អភិបាលក្រុងកៀវលោកវីតាលី ក្លីតស្គូ និយាយថា៖ «តើអាល្លឺម៉ង់នឹងបញ្ជូនជំនួយបែបណាបន្ទាប់? ខ្នើយកើយ?»។
នៅក្នុងវិបត្តិដំបូងក្រោយសម័យលោកស្រីអេនជេឡា មឺរកែល ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ កំពុងជួបការលំបាក។ កេរដំណែលដ៏ស្មុគស្មាញនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២ កំពុងផ្ដល់ការលំបាកលើកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួនក្នុងការបង្កើតគោលនយោបាយលើប្រទេសរុស្ស៊ី។ រដ្ឋាភិបាលថ្មី ដែលទើបតែកាន់អំណាចកាលពី ៧ សប្ដាហ៍មុន ត្រូវបានទាញទៅទិសដៅមួយដោយក្រុមអ្នកគាំទ្រសន្តិភាព និងទៅទិសដៅមួយទៀតដោយក្រុងវ៉ាស៊ីតោន។
អ្នកតាមដានស្ថានការណ៍នេះលើកឡើងថា រដ្ឋាភិបាលអាល្លឺម៉ង់កំពុងដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការរក្សានៃការបើកបណ្ដាញការទូតជាមួយរុស្ស៊ី។ ប៉ុន្តែអ្នករិះគន់និយាយថា ទីក្រុងប៊ែរឡាំង បានបរាជ័យក្នុងការចាប់យកភាពធំសម្បើមនៃការគំរាមកំហែងរបស់រុស្ស៊ីចំពោះអ៊ុយក្រែន។ ពួកគេព្រួយបារម្ភថា អាល្លឺម៉ង់ ដែលរំពឹងយ៉ាងខ្លាំងលើការនាំចូលឧស្ម័នធម្មជាតិពីរុស្ស៊ី គឺកំពុងខ្វល់ខ្វាយអំពីផលប៉ះពាល់លើសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន ដោយការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរុស្ស៊ី ច្រើនជាងការរួបរួមគ្នាប្រឆាំងរុស្ស៊ី។ ប្រទេសមួយចំនួន ដែលជាសមាជិកអង្គការណាតូ ថែមទាំងគិតថា ប៊ែរឡាំង មិនមែនជាដៃគូអាចទុកចិត្តបាន។
នៅលើបញ្ហាសំខាន់ៗក្នុងវិបត្តិនេះ ជំហររបស់អាល្លឺម៉ង់នៅតែមិនច្បាស់ យ៉ាងហោចណាស់នៅទីសាធារណៈ។ ពួកគេបានផ្ដល់ចម្លើយមិនច្បាស់ លាស់ចំពោះសំណួរថាក្នុងករណីរុស្ស៊ីធ្វើការវាយប្រហារទៅលើអ៊ុយក្រែន តើត្រូវដាក់ទណ្ឌកម្មលើ Nord Stream 2 ដែលជាបំពង់បង្ហូរឧស្ម័នក្រោមសមុទ្របាល់ទិក ដែរឬទេ? ពួកគេបានបង្ហាញការមិនគាំទ្រចំពោះការផ្អាកទីក្រុងម៉ូស្គូពីប្រព័ន្ធទូទាត់ប្រាក់អន្តរជាតិ Swift ហើយខ្លួនបានបដិសេធទាំងស្រុងក្នុងការបញ្ជូនអាវុធការពារទៅឱ្យអ៊ុយក្រែន។
ការប្រមូលផ្ដុំវត្តមានកងទ័ពរុស្ស៊ី ជាង ចំនួន ១០០ ០០០ នាក់ នៅជិតព្រំដែនអ៊ុយក្រែន បានកើតឡើងនៅចំពេលដ៏លំបាកមួយសម្រាប់អាល្លឺម៉ង់។ លោកស្រី មឺរកែល បានលាលែងពីតំណែងអធិការបតីកាលពីខែធ្នូ បន្ទាប់ការកាន់អំណាចអស់ ១៦ ឆ្នាំ ហើយអ្នកស្នងតំណែងពីលោកស្រី គឺលោក អូឡាហ្វ សូល កំពុងដឹកនាំសម្ព័ន្ធភាពកាន់អំណាចដ៏ផុយស្រួយរវាងគណបក្សចំនួន ៣ ដែលមានទិសដៅគោលនយោបាយការបរទេសខុសៗគ្នា។ សម្រាប់គណបក្សបៃតង បញ្ហាសិទ្ធិមនុស្សគឺអាទិភាពធំជាងផលប្រយោជន៍សេដ្ឋកិច្ច ខណៈពេលដែលសមាជិកជាច្រើននៃគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យសង្គមរបស់លោក សូល បានជឿថា ណាតូគឺជាអ្នកបង្ករឿង ហើយរុស្ស៊ី គឺជាជនរងគ្រោះ។
រឿងរ៉ាវបំពង់បង្ហូរឧស្ម័ន Nord Strea m 2 នេះបង្ហាញពីភាពលំបាកដែល អាល្លឺម៉ង់កំពុងប្រឈមមុខផងដែរ។
ឧស្សាហកម្មរបស់ខ្លួន ពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងលើឧស្ម័នធម្មជាតិរបស់រុស្ស៊ី ហើយនឹងកាន់តែពឹងផ្អែកកាន់តែច្រើនឡើង នៅពេលដែលប្រទេសនេះផ្អាកការប្រើប្រាស់ថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ និងធ្យូងថ្ម។ នេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់អំពីការព្រួយបារម្ភរបស់អាល្លឺម៉ង់ជុំវិញការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរុស្ស៊ី។
ជម្លោះនៅអ៊ុយក្រែនបានធ្វើឱ្យសំណួរកណ្ដាលអំពីគោលនយោបាយការបរទេសរបស់អាល្លឺម៉ង់ក្នុងសម័យក្រោយលោកស្រី មឺរកែល។ តើ សូល នឹងទទួលជោគជ័យក្នុងការផ្ដល់នូវភាពជាអ្នកដឹកនាំដូចគ្នានៅក្នុងគោលនយោបាយសន្តិសុខលោកខាងលិចដូចលោកស្រី មឺរកែល ដែរឬទេ? ឬតើអាល្លឺម៉ង់នឹងវិលត្រឡប់ទៅដើរតួនាទីអសកម្មជាងមុនដែលជឿលើសារៈសំខាន់សេដ្ឋកិច្ចនិងនយោបាយរបស់ប្រទេស?
