ស្ត្រី​ឥណ្ឌា ​ប្រឈម​នឹង​ការ​រើសអើង នៅក្នុង​ទី​ផ្សារការងារ និង​ទទួល​បាន​ប្រាក់ចំណូល​តិចជាង​បុរស ទោះបីជា​ពួកគេ​មាន​លក្ខណ​សម្បត្តិ និង​បទពិសោធ​ដូចគ្នា​ក៏ដោយ។ នេះ​បើតាម​របាយការណ៍​ថ្មី​មួយ​របស់​អង្គការ​ក្រៅ​រដ្ឋាភិបាល​អន្តរ​ជាតិ​អុកស្វាម (Oxfam)។

របាយ​ការណ៍​ស្តីពី​ការ​រើសអើង​របស់​អង្គការ​អុកស្វាម​ឥណ្ឌា ឆ្នាំ​ ២០២២ បាន​ស្តីបន្ទោស​កត្តា​រើសអើង ក្នុងសង្គម និង​ក្នុងចំណោម​និយោជក​ថា ជា​ហេតុផល​រុញច្រាន​ឱ្យ​ស្ត្រី​ឥណ្ឌា ទទួលបាន​ប្រាក់​ឈ្នួល​ទាប និង​ថា ការរើសអើង​យេនឌ័រ គឺជា​ហេតុផល ៩៨% នៃ​គម្លាត​ការងារ រវាង​បុរស និង​ស្ត្រី នៅ​ឥណ្ឌា។

របាយ​ការណ៍​បាន​រកឃើញ​ថា សហគមន៍​មួយ​ចំនួន​ទៀត ក៏​ទទួលរង​ការរើសអើង ក្នុង​ទីផ្សារ​ការងារ​ដែរ។ សហគមន៍​ទាំង​នោះ រួមបញ្ចូល​អ្នក​ដែល​មាន​វណ្ណៈ​ទាប ក្រុម​កុលសម្ព័ន្ធ និង​សមាជិក​នៃ​សហគមន៍​អ្នក​កាន់​សាសនា​អ៊ិស្លាម។

នាយក​ប្រតិបត្តិ​អង្គការ​អុកស្វាម​ឥណ្ឌា លោក អាមីតា បេហា (Amitabh Behar) មាន​លើក​ឡើង​ថា៖ «​ការរើសអើង នៅក្នុង​ទីផ្សារការងារ គឺជា​ពេលដែល​មនុស្ស​មាន​សមត្ថ​ភាព​ដូចគ្នា តែ​ត្រូវបាន​គេ​ចាត់ទុក​ថា ខុសគ្នា​ដោយសារ​អត្តសញ្ញាណ ឬ​ប្រវត្តិ​ដើម​ទង​របស់​ពួកគេ។ វិសមភាព សម្រាប់​ស្ត្រី និង​វណ្ណៈ​សង្គម​ផ្សេងទៀត​មិន​មែន ព្រោះតែ​ការទទួល​បាន​ការអប់រំ ឬ​បទពិសោធ​ការងារ​មិនល្អ​នោះទេ ប៉ុន្តែ​ដោយសារ​ការរើសអើង»។

អ្នកស្រាវជ្រាវ​របស់​អុកស្វាម បាន​ពិនិត្យមើល​ទិន្នន័យ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ស្តីពី​ការងារ​ប្រាក់​ឈ្នួល សុខភាព និង​ការទទួល​បាន​ឥណទាន​កសិកម្ម ក្នុងចំណោម​ក្រុមមនុស្ស​ផ្សេងៗ ក្នុង​សង្គម ចាប់ពី​ឆ្នាំ​ ២០០៤ ដល់​ឆ្នាំ​ ២០២០ ហើយ​បាន​ប្រើ​គំរូ​ស្ថិតិ ដើម្បី​កំណត់​កម្រិត​នៃ​ការរើសអើង។

អ្នក​ជំនាញ​បាន​រកឃើញ​ថា ជា​រៀងរាល់​ខែ ជា​មធ្យម​បុរស​ឥណ្ឌា​រក​ចំណូល​បាន ៤ ០០០ ​រូពី ( ៥០​ ដុល្លារ) ច្រើន​ជាង​ស្ត្រី ប្រជាជន​មិនមែន​អ្នក​កាន់​សាសនា​អ៊ិស្លាម​រក​បាន ៧ ០០០ ​រូពី ( ៨៧,៥ ដុល្លារ) ច្រើន​ជាង​អ្នក​កាន់​សាសនា​អ៊ិស្លាម និង​ក្រុម​អ្នក​ដែល​កើតចេញ​ពី​ត្រកូល​វណ្ណៈ​ទាប ចំណែក​ពួក​កុលសម្ព័ន្ធ​វិញ រក​ចំណូល​បាន​តិចជាង​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត ៥ ០០០ ​រូពី ( ៦២,៥ ដុល្លារ)។

ស្ត្រី​ឥណ្ឌា ជារឿយៗ ត្រូវ​រង​ការ​រើសអើង ហើយ​ទោះបីជា​ពួកគេ មាន​លក្ខណ​សម្បត្តិ និង​ចំណេះដឹង​គ្រប់គ្រាន់​ក៏ដោយ ក៏​សង្គម​ឥណ្ឌា​មិន​ឱ្យ​តម្លៃ​ពួកគេ​ដូច​បុរស​ដែរ។ នៅក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា មាន​ទារិកា​រាប់រយ​ពាន់​នាក់ ត្រូវបាន​រម្លូត​ជា​រៀងរាល់​ឆ្នាំ។ ចំណែក​ក្មេងស្រី ដែល​ចាប់កំណើត​វិញ ចាប់​តាំងពី​ពេល​កើត​មក ពួកគេ​ភាគច្រើន តែង​ប្រឈម​ទៅ​នឹង​ការរើសអើង​មិន​ឱ្យតម្លៃ រង​អំពើហិង្សា​ និង​ការមិន​យកចិត្តទុកដាក់ ដែល​អាច​បន្ត​ពេញ​មួយជីវិត​របស់​ពួកគេ​ទៀតផង។

ឥណ្ឌា​ក៏​ល្បីឈ្មោះ​ដែរ​ថា មាន​វិសមភាព​យេនឌ័រ នៅក្នុង​កម្លាំង​ពលកម្ម ដោយមាន​ស្ត្រី​តិចជាង​មុន ក្នុង​កម្លាំង​ការងារ​ទូទៅ។ យោង​តាម​ទិន្នន័យ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ឥណ្ឌា ក្នុង​ឆ្នាំ ​២០២១-២០២២ មាន​ស្ត្រី​ត្រឹមតែ ២៥,១% នៃ​កម្លាំង​ពលកម្ម។ អត្រា​នេះ​មិន​ត្រឹមតែ​ទាប​ជាង​ប្រទេស​ជាច្រើន ដូចជា ប្រេស៊ីល រុស្ស៊ី ចិន និង​អាហ្វ្រិក​ខាងត្បូង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​វា​មានការ​ធ្លាក់ចុះ​យ៉ាង​ខ្លាំង បើ​ធៀប​នឹង​អត្រា ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ខ្លួនឯង​ផ្ទាល់ ដែល​កាល​ពី​ឆ្នាំ ២០០៤-២០០៥ មាន​ស្ត្រី ៤២,៧% នៃ​កម្លាំង​ពលកម្ម​សរុប។

ក្នុង​រយៈពេល ២-៣ ​ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយនេះ​ជំងឺ​រាតត្បាត អាចជា​ហេតុផល​បង្កើន​ល្បឿន ក្នុងការ​ផាត់​ស្ត្រី​ឥណ្ឌា​ចេញពី​ការងារ។ ជាក់ស្តែង​ក្នុងអំឡុងពេល​បិទ​ខ្ទប់​មុខតំណែង​ការងារ នៅឥណ្ឌា ត្រូវបាន​កាត់បន្ថយ ហើយ​ស្ត្រី​ត្រូវ​បាន​គេ​រុញច្រាន​ចេញពី​ទីផ្សារ​ការងារ៕