.jpg)
លោក Godfrey Kiwanda អតីតរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងទេសចរណ៍នៃ ប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា។ AFP
មនុស្សជាង ១ សែននាក់បានស្លាប់នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ទាក់ទងនឹងការនេសាទជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ករណីស្លាប់ទាំងនោះជាច្រើនត្រូវបានលាក់បាំងទៀតផង។ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍ដែលបានចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍។
របាយការណ៍ការស្រាវជ្រាវដោយមូលនិធិសុវត្ថិភាពត្រី ដែលរៀបចំដោយ Pew Charitable Trusts បាននិយាយថា កត្តាជាច្រើនជាមូលហេតុនាំឱ្យមនុស្សស្លាប់ រួមមានការរំលោភបំពានដោយឈ្មួញនេសាទ ការប្រើប្រាស់ពលកម្មកុមារ ការនេសាទហួសកម្រិត ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ជម្លោះប្រដាប់អាវុធនិងភាពក្រីក្រ។
ការនេសាទខុសច្បាប់ និងគ្មានការត្រួតពិនិត្យកំពុងកើនឡើង បើទោះបីជាមានការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីទប់ស្កាត់ក៏ដោយ។ ព្រោះការនេសាទទឹកជ្រៅ ដែលក្បួននាវានេសាទធ្វើដំណើរឆ្លងទ្វីបស្វែងរកចាប់ត្រីនោះក៏មានហានិភ័យខ្ពស់ដែរ។
លោក Peter Horn នាយកគម្រោងនៃគម្រោងជលផលរបស់ Pew International បាននិយាយថា៖« មនុស្ស ៣ ពាន់ លាននាក់ពឹងផ្អែកលើអាហារសមុទ្រ ហើយតម្រូវការអាហារនោះនឹងកើនឡើង ដូច្នេះចាំបាច់ត្រូវមានគោលនយោ បាយដ៏រឹងមាំជាបន្ទាន់ ដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពអ្នកនេសាទ រួមទាំងអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធ»។
លោក Eric Holliday នាយកប្រតិបត្តិនៃ Fish Safety Foundation ដែលជាក្រុមមិនស្វែងរកប្រាក់ចំណេញអន្តរជាតិ បាននិយាយថា៖ «នាវានេសាទជារឿយៗមិនរាយការណ៍អំពីការស្លាប់ក្នុងពេលនេសាទ ដោយបិទបាំងការពិតនៃគ្រោះថ្នាក់និងធ្វើឱ្យមានការលំបាកសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការរៀបចំគោលនយោបាយប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ដើម្បីកែលម្អសុវត្ថិភាព ព្រមទាំងលើកកម្ពស់ការនេសាទប្រកបដោយសុវត្ថិភាព»។
របាយការណ៍បាននិយាយថា ការនេសាទបែបប្រពៃណីនិងឯកជនកាន់តែប្រថុយប្រថាន ពីព្រោះអ្នកនេសាទត្រូវតែធ្វើដំណើរឆ្ងាយជាងមុននៅពេលដែលផលនេសាទកាន់តែធ្លាក់ចុះ ពួកអ្នកនេសាទត្រូវទៅកាន់សមុទ្រឆ្ងាយៗទើបអាចរកត្រីបានហើយនេះក៏មកពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុផង។
ទន្ទឹមនឹងនេះរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនបានកាត់បន្ថយការល្បាត និងបេសកកម្មស្វែងរក និងជួយសង្គ្រោះ ដោយសារតែថ្លៃប្រេងឥន្ធនៈឡើងថ្លៃ ប្រទេសក្រីក្រខ្លះក៏មិនមានក្រុមសង្គ្រោះដែលមានលទ្ធភាពសង្គ្រោះនៅក្នុងសមុទ្រផង។
អ្នកនិពន្ធនៃរបាយការណ៍ បានចងក្រងការប៉ាន់ប្រមាណមរណភាពនៃអ្នកនេសាទនេះ ដោយផ្អែកលើទិន្នន័យជាសាធារណៈដោយយោងជាមួយរបាយការណ៍សារព័ត៌មាន ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និងការពិភាក្សាជាមួយមន្ត្រីរដ្ឋា ភិបាលនិងអ្នកដទៃ។
ទោះយ៉ាងណាទិន្នន័យភាគច្រើនត្រូវបានចងក្រងក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៩០ ហើយត្រូវការធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព។ យោងតាមការប៉ាន់ប្រមាណទាំងនោះ ដែលផ្អែកលើទិន្នន័យឧស្សាហកម្ម និងអង្គការសហប្រជាជាតិ អត្រាស្លាប់ខ្ពស់បំផុតគឺនៅក្នុងនេសាទអាហ្វ្រិក និងកោះប៉ាស៊ីហ្វិក។
របាយការណ៍បង្ហាញដែរថា ប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អ៊ឺរ៉ុបក៏មានករណីស្លាប់នេះដែរ។ ប្រទេស ហ្វាំងឡង់មានអ្នកនេសាទស្លាប់ប្រមាណចាប់ពី ២០៧ នាក់ ក្នុងចំណោម ១០០ ០០០ នាក់ ដែលបានស្លាប់ ខណៈដែលប៉ូឡូញមានមនុស្សតិចជាង ៦ នាក់ ដែលបានស្លាប់ក្នុងចំណោម ១០០ ០០០ នាក់។
ចំណែកឯនៅលើបឹង Victoria ក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិក មានមនុស្សចន្លោះពី ១ ៨០០-៥ ០០០ នាក់ ត្រូវបានប៉ាន់ប្រមាណថានឹងស្លាប់ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។
របាយការណ៍នេះបានដកស្រង់សម្តីលោក Godfrey Kiwanda អតីតរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងទេសចរណ៍ក្នុងប្រទេស Uganda ដោយនិយាយថាចំនួននេះអាចកើនឡើងច្រើន ក្នុងនោះករណីមនុស្សស្លាប់ជាច្រើនបានកើតឡើងនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាល ហើយមិនត្រូវបានរាយការណ៍ជាផ្លូវការ។
របាយការណ៍បាននិយាយថា គ្រោះថ្នាក់មួយទៀតដែលគេមិនអើពើគឺជំងឺបាក់ទឹកចិត្តក្នុងចំណោមអ្នកមុជទឹកដែលត្រូវបង្ខំឱ្យមុជទឹកជ្រៅម្តងហើយម្តងទៀត ជាបញ្ហាទូទៅក្នុងការប្រមូលផលបង្កងឈ្លើងសមុទ្រជាដើម។
ក្នុងចំណោមឧស្សាហកម្មនេសាទដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតគឺនេសាទក្បូនក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា។បុរសរាប់ពាន់នាក់ត្រូវបានជ្រើសរើសជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយបានបង់ប្រាក់ប្រហែល ៤៥០ ដុល្លារជាមុន ដើម្បីស្នាក់នៅ ២-៣ ខែនៅលើក្បូនឬស្សីតូចៗ នៅក្នុងសមុទ្រដែលមានចម្ងាយ រហូតដល់ ១០០ គីឡូម៉ែត្រពីឆ្នេរ។ ពួកគេធ្វើការជាក្រុមតូចៗ ពួកគេចាប់ត្រី និងបង្គាដោយប្រើបង់សំណាញ់ដោយទទួលរងនូវការខ្វះខាតទឹកសាប និងអាហារ ជាញឹកញាប់។ របាយការណ៍បាននិយាយថា អ្នកនេសាទទាំងនោះកើតដំបៅបណ្ដាលមកពីខ្វះវីតាមីន B ជំងឺរបេង និងសរសៃឈាមអាក់ទែរជាដើម៕
