យោងតាមពាក្យបណ្ដឹងមួយទៅកាន់តុលាការកំពូលកាលពីថ្ងៃទី ១២ ខែមីនា ឆ្នាំ ២០២៣ បានឱ្យដឹងថា រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌា បានបង្ហាញជំហរប្រឆាំងដាច់ខាតជុំវិញការទទួលស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងមនុស្សភេទដូចគ្នាដោយជំរុញឱ្យតុលាការបដិសេធរាល់សំណុំរឿងបច្ចុប្បន្នដែលបានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងដោយមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា អ្នកកែភេទនិងអ្នកផ្សេងៗទៀតដែលហៅកាត់ថា ជាក្រុម LGBT។
ក្រសួងនីតិ និងយុត្តិធម៌ឥណ្ឌា ជឿជាក់ថា «បើទោះបីជាមានទម្រង់ផ្សេងៗគ្នានៃទំនាក់ទំនងនៅក្នុងសង្គមក៏ដោយការទទួល ស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍តាមផ្លូវច្បាប់គឺផ្ដល់ជូនសម្រាប់ ដៃគូដែលមានភេទផ្ទុយគ្នាតែប៉ុណ្ណោះហើយរដ្ឋក៏មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ក្នុងការរក្សាទំនៀមទម្លាប់នេះបន្តទៅមុខទៀត» នេះបើយោងតាមឯកសារមួយដែលបានពិនិត្យឃើញដោយក្រុមសារព័ត៌មានReuters ប៉ុន្តែវាមិនត្រូវបានផ្សាយជាសាធារណៈទេ។
ក្រសួងដដែលបានលើកឡើងថា «ការរស់នៅជាមួយគ្នាជាដៃគូស្វាមីភរិយា និងការមានទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទរវាងបុគ្គលភេទដូចគ្នា គឺមិនដូចទៅនឹងអត្ថន័យនៃពាក្យថា «គ្រួសារ» នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌានោះទេ ពោលគឺគ្រួសារមួយត្រូវមានប្តី ប្រពន្ធ និងកូនៗ»។
ក្រសួងបានបន្តថា៖ «តុលាការមិនអាចត្រូវបានស្នើឱ្យផ្លាស់ប្តូរគោលនយោបាយនីតិប្បញ្ញត្តិទាំងមូលរបស់ប្រទេសដែលបានបង្កប់ទៅក្នុងបទដ្ឋានសាសនា និងសង្គមឥណ្ឌាយ៉ាងស៊ីជម្រៅនេះទេ»។
នៅក្នុងសាលក្រមជាប្រវត្តិសាស្ត្រមួយកាលពីឆ្នាំ ២០១៨ តុលាការកំពូលរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាធ្លាប់បានចាត់ទុកថាការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាជារឿងដែលមិនខុសច្បាប់ទេដោយបានលុបចោលបម្រាមលើការរួមភេទរវាងបុរសស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាទៀតផង។ ហើយករណីបច្ចុប្បន្ននេះត្រូវបានគេមើលឃើញថា វាជាការវិវឌ្ឍទៅដ៏សំខាន់មួយទៀតអំពីសិទ្ធិរបស់អ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។
គួរដឹងដែរថា យ៉ាងហោចណាស់មានពាក្យស្នើសុំចំនួន ១៥ ដែលករណីខ្លះធ្វើឡើងដោយដៃគូដែលស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា។ ពាក្យស្នើសុំទាំងនោះ បានស្នើឱ្យតុលាការទទួលស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នារបស់ពួកគេ។
បញ្ហាប្រឈមមុខជាមួយផ្លូវច្បាប់នេះ ក៏ជាបញ្ហាមួយដែលរដ្ឋាភិបាលរបស់នាយករដ្ឋមន្ត្រីណារិន ដ្រា ម៉ូឌី (Narendra Modi) មិនទទួលស្គាល់ដែរ។
នៅតំបន់អាស៊ីប្រទេសភាគច្រើនមានការយឺតយ៉ាវក្នុងការទទួលស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា។ យ៉ាងណាមិញ តៃវ៉ាន់គឺជាដែនកោះដំបូងគេនៅក្នុងតំបន់ដែលទទួលស្គាល់សហជីព LGBT ខណៈដែលប្រទេសមួយចំនួននៅតែចាត់ទុកថាវាជារឿងខុសច្បាប់ដូចជាប្រទេសម៉ាឡេស៊ីជាដើម។ កាលពីឆ្នាំមុនប្រទេសសិង្ហបុរីបានបញ្ឈប់ការហាមប្រាមចំពោះការរួមភេទរវាងបុរសស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ប៉ុន្តែបានចាត់វិធានការរារាំងមិនឱ្យមានការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាទេ។
ដោយឡែកក្នុងចំណោមប្រទេសអ្នកមានទាំង ៧ ឬ G7 ប្រទេសជប៉ុន គឺជាប្រទេសតែ ១ គត់ដែលមិនបានទទួលស្គាល់ដោយស្របច្បាប់ចំពោះសហជីពភេទដូចគ្នាបើទោះបីជាសាធារណជនទូទៅក្នុងប្រទេសបង្ហាញការពេញចិត្តក្នុងការទទួលស្គាល់សហជីពនេះយ៉ាងទូលំទូលាយក៏ដោយ។ នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាវិញបញ្ហាចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា គឺជាបញ្ហាដ៏រសើបខ្លាំង។ ការលើកឡើងមកនិយាយដោយបើកចំហអំពីការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាគឺជាបម្រាមមួយយ៉ាងតឹងរ៊ុឹងខ្លាំងនៅក្នុងប្រទេសអភិរក្សនិយមដែលមានប្រជាជនជាង ១,៤ ប៊ីលាននាក់មួយនេះ។
ជាការកត់សម្គាល់បញ្ហានេះត្រូវបានលើកយកមកពិភាក្សាគ្នាច្រើននៅលើបណ្ដាញប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងនៅក្នុងសភាឥណ្ឌាផ្ទាល់តែម្ដងដោយកាលពីខែធ្នូមានសមាជិកសភាម្នាក់មកពីគណបក្សជាតិនិយមហិណ្ឌូដែលជាបក្សកំពុងកាន់អំណាចរបស់លោក ម៉ូឌី បានស្នើឱ្យរដ្ឋាភិបាលប្រឆាំងដាច់ខាតចំពោះញត្តិដែលដាក់ទៅកាន់តុលាការកំពូល។ ប៉ុន្តែសកម្មជនស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាបានលើកឡើងថា ខណៈដែលសេចក្តីសម្រេចមួយកាលពីឆ្នាំ ២០១៨ បានបញ្ជាក់ពីសិទ្ធិក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ពួកគេហើយនោះវាមិនយុត្តិធម៌ទេដែលពួកគេនៅតែខ្វះការគាំទ្រផ្នែកច្បាប់ និងដែលវាគឺជាសិទ្ធិមូលដ្ឋានរបស់គូស្វាមីភរិយាស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាគួរតែទទួលបាន។
កាលពីខែធ្នូ អ្នកជំនួញឥណ្ឌា ម្នាក់ដែលស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ឈ្មោះថា លោក Uday Raj Anand បានប្រាប់ទៅកាន់សារព័ត៌មាន Reuters ថា «យើងមិនអាចធ្វើអ្វីបានច្រើនទេ ក្នុងដំណើរការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ និងការកសាងជីវិតរស់នៅជាមួយគ្នានេះ»។
រីឯនៅក្នុងបណ្ដឹងកាលពីថ្ងៃអាទិត្យវិញ រដ្ឋាភិបាល បានប្រកែកថា៖ «សេចក្តីសម្រេចឆ្នាំ ២០១៨ មិនអាចមានន័យថាជាការទទួលស្គាល់សិទ្ធិស្របច្បាប់ជាមូលដ្ឋានសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នានោះទេ»។
រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌា បានអះអាងថា៖ «ចេតនានៅពីក្រោយប្រព័ន្ធច្បាប់បច្ចុប្បន្នស្តីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ឥណ្ឌា គឺផ្ដោត ទៅលើតែការទទួលស្គាល់ទំនាក់ទំនងផ្លូវច្បាប់នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រីដែលជាប្ដី និងប្រពន្ធតែប៉ុណ្ណោះ។ ការផ្លាស់ប្តូររចនាសម្ព័ន្ធច្បាប់ណាមួយ គួរតែស្ថិតនៅក្រោមដែនយុត្តាធិការរបស់សភាជាប់ឆ្នោតមិនមែនតុលាការនោះទេ។ នៅថ្ងៃចន្ទនេះផងដែរសវនាការនៅតុលាការកំពូលនឹងបើកដំណើរការលើសំណុំរឿងមួយនេះ៕