ក្រុងបាងកក៖ ជោគវាសនាមិនប្រាកដប្រជានៅចំពោះមុខអ្នកលក់ដូរកំប៉ិកកំប៉ុក អ្នកបើកតាក់ស៊ី និងជនអនាថា ដែលយកដំបូលស្ថានីយរថភ្លើងចំណាស់មួយទសវត្សរ៍ក្នុងក្រុងបាងកកធ្វើជាផ្ទះទីពីររបស់ពួកគេ។
សំណង់រចនាប័ទ្មអ៊ីតាលី បំពាក់បង្អួចកញ្ចក់នៅស្ថានីយរថភ្លើង Hua Lamphong នឹងលែងបានបន្ទរសំឡេងរថភ្លើងទាំងចេញ និងចូលស្ថានីយទៀត។
អ្នកស្រី ប៊ុនឃើត ខាមផាកឌី ដែលលក់អាហារដល់អ្នកដំណើរនៅស្ថានីយរថភ្លើងរយៈពេល ២០ ឆ្នាំមកនេះ បាននិយាយថា៖ «យើងត្រូវចាយវាយដោយត្បិតត្បៀតបំផុត។ ខ្ញុំកំពុងយកប្រាក់សន្សំមកចាយហើយ»។
ស្ដ្រី វ័យ ៥១ ឆ្នាំ បានប្រាប់ AFP ថា ពេលនេះអ្នកស្រី រកចំណូលបានតែ ១ ០០០ បាត (១២ ម៉ឺនរៀល) ក្នុងមួយថ្ងៃ គឺត្រឹមមួយភាគដប់នៃអ្វីដែលអ្នកស្រីធ្លាប់រកបានកាលពីមុនទាន់មានវិបត្ដកូវីដ និងស្ទើរតែមិនគ្រប់ថ្លៃជួលផ្ទះផង។
សំណង់ដំបូលដ៏វែង និងធំទូលាយនៃស្ថានីយរថភ្លើង Hua Lamphong បានផ្ដល់បទពិសោធនូវអារម្មណ៍ដឹតដាមនឹងការធ្វើដំណើរនៅប្រទេសថៃ។
វាជាសំណង់ដ៏ជោគជ័យរបស់ស្ថាបត្យករអ៊ីតាលី ម៉ារីអូ តាម៉ាណូ ជាស្នាដៃរយ៉ាងវិសេសប្រចាំសតវត្សរ៍នៅប្រទេសថៃ ដែលរចនាប័ទ្មសំណង់នេះយកលំនាំតាមស្ថានីយកណ្ដាលក្រុង Frankfurt ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ត្រូវបានកសាងឡើងនៅចុងសតវត្សរ៍ទី ១៩។
លោក ដេវ ឃេនដាល់ អតីតពិធីករកម្មវិធីទេសចរណ៍ទូរទស្សន៍ Destination Thailand បាននិយាយថា៖ «សំណង់នេះពិតជាមានភាពលិចធ្លោរ ដែលរំលេចនូវស្ទីលស្ថាបត្យកម្មនៃកំណើតសិល្បៈនៅអឺរ៉ុប ហើយវាមានក្បាច់រចនាដ៏ដេរដាស និងលម្អិតបែបសាមញ្ញៗ»។
ការកសាងសំណង់ដំបូងចាប់ផ្ដើមក្នុងឆ្នាំ ១៩១០ ហើយ ៦ ឆ្នាំក្រោយមក រថភ្លើងដំបូងបានប្រតិបត្ដិការចូលស្ថានីយ។ ពេលកូវីដមិនទាន់លុកលុយខ្លាំង ស្ថានីយរថភ្លើងបានទទួលអ្នកដំណើរ ៣៧លាននាក់ក្នុងមួយឆ្នាំ។ នេះបើយោងតាមអាយស្មាយាន្ដរដ្ឋថៃ។
អាជ្ញាធរគ្រោងប្រែក្លាយស្ថានីយចំណាស់នេះទៅជាសារមន្ទីររថភ្លើង និងទីកន្លែងសម្រាប់រៀបចំព្រឹត្ដិការណ៍ពាណិជ្ជកម្ម ជាវិធីអភិរក្សកេរ្ដិ៍តំណែលអគារ។
ណារ៉េស កាយសៅ ដែលអត់មានកន្លែងជ្រក ២០ ឆ្នាំ បាននិយាយថា៖ «ពេលនេះ ខ្ញុំអត់មានបាយហូររាល់ថ្ងៃនោះទេ។ ខ្ញុំផឹកទឹកដើម្បីបំបាត់ភាពស្រេកឃ្លាន។ ខ្ញុំមិនដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៀត ពេលលែងមានអ្នកដំណើរ»៕ AFP/HR