ក្រុងលីឡុងវ៉េ៖ កាលពី ១៥ ឆ្នាំមុន ពេលយប់ ភាពងងឹតធ្លាប់តែបាំងបិទភូមិឋាន យូបេ កូស៊ី ដ៏ដាច់ស្រាយលនៅភាគខាងជើងប្រទេសម៉ាឡាវី ដោយកុមារធ្វើលំហាត់នៅផ្ទះក្រោមពន្លឺភ្លើងទៀន ពីព្រោះអត់មានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់។
ប៉ុន្ដែនៅឆ្នាំ ២០០៦ វាជាវេលាផ្លាស់ប្ដូរ ពេលអ្នកភូមិម្នាក់ឈ្មោះ កូលរ៉េដ កូស៊ី បានបញ្ចប់អនុវិទ្យាល័យនៅទីក្រុង Mzimba ចម្ងាយប្រមាណ ៤០ គីឡូម៉ែត្រ និងវិលទៅផ្ទះវិញ និងគិតថា លោកលែងអាចរស់នៅដោយគ្មានថាមពលអគ្គិសនីទៀតហើយ។
អាយុ ២៣ឆ្នាំកាលពីពេលនោះ លោក កូស៊ី បានរកឃើញថា ទឹកហូរក្បែរផ្ទះ ជាទីដែលលោកធំដឹកក្ដី មានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរុញច្រានឈ្នាន់កង់របស់លោកបាន។
លោកបង្កើតឌីណាម៉ូបណ្ដោះអាសន្នមួយ ដែលអាចនាំថាមពលមកប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួនបាន។ ឮដំណឹងនេះ អ្នកផ្ទះឥដ្ឋ និងអ្នកជិតខាងតែងតែនាំគ្នាយកមកទូរស័ព្ទមកសាកថ្មជាប្រចាំ។
អង្គុយពិនិត្យគ្រឿងម៉ាស៊ីនពីរានដាលក្នុងសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ខៀវ លោក កូស៊ី បច្ចុប្បន្នអាយុ ៣៨ ឆ្នាំបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទទួលការស្នើសុំអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ និងសម្រេចចិត្ដបន្ថែមសមត្ថភាពផ្គត់ផ្គង់»។
ដោយមិនបានទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលអ្វីសោះ លោកបានកែច្នៃកុំប្រេះស័រទូរទឹកកកទៅជាទួលប៊ីនបូមទឹក និងដាក់នៅក្បែរប្រភពទឹក ដោយផលិតថាមពលអគ្គិសនីសម្រាប់ប្រើប្រាស់ ៦ ផ្ទះ។
បច្ចុប្បន្ន ភូមិដាច់ស្រយាលនេះត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ដោយទួលប៊ីនធំជាងមុន ដោយច្នៃឡើងពីម៉ូទ័រម៉ាស៊ីនបកពោតបោះចោល។ អ្នកប្រើប្រាស់មិនបានចំណាយប្រាក់បង់ថ្លៃអគ្គិសនីនោះទេ តែប្រគល់ឱ្យលោក កូស៊ី មួយចំនួនសម្រាប់ការជួសជុល ត្រឹមប្រមាណជាង ១ ដុល្លារ (ខ្ទង់ ៥ ០០០ រៀល) ក្នុង ១ ផ្ទះ រយៈពេល ១ ខែ។
លោក កូស៊ី បានប្រាប់កាសែតក្នុងស្រុក Chichewa ថា៖ «ជាទូទៅ អគ្គិសនីនៅទីនេះ មិនមានការបង់ថ្លៃនោះទេ»។
លោកសារភាពថា ចំណូលពីសេវាកម្មថែទាំតិចតួចបំផុតចំពោះថ្លៃចំណាយលើការជួសជុល ដែលលោកត្រូវចេញប្រាក់ពីហោប៉ាវរបស់ខ្លួន។ ទោះជួបការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏បុរសរូបនេះនៅតែប្ដេជ្ញាចិត្ដពង្រីកការផ្គត់ផ្គង់ទៅដល់តំបន់ជុំវិញនោះបន្ថែមទៀត។
លោកបាននិយាយថា៖ «ពេលភូមិឋាន និងសាលារៀនជាច្រើនទៀតមានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ ប្រជាជននឹងលែងកាប់ឈើធ្វើធ្យូង។ សិស្សានុសិស្សនឹងមានពេលវេលាច្រើនរៀនសូត្រ»៕ AFP/HR