.jpg)
ជនមានពិការភាព បម្រើការនៅកន្លែងសិប្បកម្មផលិតវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ កន្សែងបង់ក និងគ្រឿងកែវ។ រូបថត AFP
ក្រុងតូក្យូ: ក្នុងតំបន់ដ៏មានប្រជាប្រិយភាពនៃទីក្រុងតូក្យូ អតិថិជនអាចស្វែងរកទំនិញតូចៗនៅហាង Majerca ដែលលក់ផលិតផលសិប្បកម្មចាប់ពីកន្សែងត្បាញរហូតដល់គ្រឿងកែវដោយស្នាដៃជនមានពិការភាព។
ទោះក្នុងនាមជាប្រទេសរៀបចំព្រឹត្ដិការណ៍ប៉ារ៉ាឡាំពិកបាន ២ ដង និងការប្ដេជ្ញាជាសាធារណៈរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការធ្វើសមាហរណកម្មជនមានពិការភាពយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏សកម្មជន និងអ្នកជំនាញនិយាយថា កន្លែងការងារនៅប្រទេសជប៉ុន នៅតែមានការលំបាកចំពោះពួកគេ។
យោងតាមលោក មីហូ ហាត់តូរិ ដែលធ្វើការជាមួយក្រុមអ្នកផលិតមួយចំនួននៅរោងសិប្បកម្មមួយដែលផ្គត់ផ្គង់ឱ្យហាង Majerca បាននិយាយថា នោះជាការបាត់បង់ដ៏ធំសម្រាប់សង្គមជាតិ។
លោក ហាត់តូរិ បានប្រាប់ថា៖ «បុគ្គលិកខ្លះនៅទីនេះធ្លាប់ធ្វើការជាង ៣០ ឆ្នាំមកហើយ ហើយពួកគេមានបទពិសោធច្រើន ដែលយើងគួរតែចាត់ទុកពួកគេជាអ្នកសិល្បៈ»។
បុគ្គលិកជាច្រើននាក់ដែលមានពិការភាពផ្នែកប្រាជ្ញាស្មារតីបម្រើការនៅទីនោះ។ នៅទីកន្លែងមួយ បុរសៗចាក់ពុម្ព និងសង្កត់ក្រណាត់ធ្វើកាត ខណៈនៅកន្លែងផ្សេង ស្ដ្រីម្នាក់បង្វិលអំបោះឆៅ ហើយអ្នកដទៃរៀបចំឧបករណ៍តម្បាញលើកីឈើ ដើម្បីបង្កើតជាសាច់ក្រណាត់ដ៏ស្រស់ស្អាត។
អ្នកនាង អាយ៉ាម៉េ កាវ៉ាសាគិ អាយុ ២៨ ឆ្នាំ ដែលមានពិការភាពអាប់បញ្ញា បានប្រាប់ AFP ថា៖ «ខ្ញុំកំពុងផលិតសាច់ក្រណាត់ ដើម្បីធ្វើជាកន្សែងបង់ក ដោយត្បាញពីសរសៃអំបោះ»។
រោងសិប្បកម្មលក់កាបូប និងកន្សែងបង់ក ទៅតាមហាង និងវិចិត្រសាលនានា ដោយវត្ថុសិប្បកម្មទាំងនោះមានតម្លៃរាប់ពាន់យ៉េន។
លោកបាននិយាយថា៖ «ជួនកាលខ្ញុំបានបង្កើនថ្លៃ ៥ ដងលើវត្ថុមានតម្លៃតែ ៥០០ យ៉េន (១ ៧០០ រៀល)»។
របស់លេងដែលផលិតដោយសិប្បករមានពិការភាពផ្នែកបញ្ញា។ រូបថត AFP
ក្រុមហ៊ុនហ្វាស្សិន Heralbony ដែលកាក់កបនឹងផលិតផលគ្រឿងតុបតែងកាយទាន់សម័យដោយធ្វើការជាមួយអ្នកឌីហ្សាញប្រមាណ ១៥០ នាក់ ដែលមានពិការភាពបញ្ញា ក៏បានដាក់តម្លៃផលិតផលរបស់ខ្លួនក្នុងកម្រិតស័ក្ដិសមនឹងកម្លាំងពលកម្មជនមានពិការភាពផងដែរ។
ក្រុមហ៊ុនបានលក់ក្រវាត់កតម្លៃ ២៤ ២០០ យ៉េន (២២១ ដុល្លារ) និងនិងខោមានតម្លៃខ្ពស់ជាងនេះ។
ស្ដ្រីអ្នកនាំពាក្យ មីយូណា កាស្ស៊ុកា ចាត់ទុកតម្លៃសិប្បកម្មជនមានពិការភាពនេះថា៖ «វាពិតជាសមរម្យ»។
ហើយនៅហាង Majerca ស្ថាបនិកមីស្ស៊ុហ៊ីរ៉ុ ហ្វូជីម៉ូតុ ជឿថា ការបង្ហាញផលិតផលរបស់សិប្បករមានពិការភាពនឹងជួយទប់ទល់ការរើសអើងក្នុងវិស័យការងារ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ដោយការចូលទស្សនានៅ Majerca ខ្ញុំរំពឹងថា មនុស្សម្នាក់នឹងមើលឃើញនូវអ្វីដែលពួកគេធ្វើ និងអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ហើយចាប់ផ្ដើមគិតថា តើពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកជាបុគ្គលិកដូចគេដូចឯងដែរឬអត់?»៕ AFP/HR
