ភ្នំពេញ: រសៀលសូរ្យសែងបន្ទាបខ្លួនថមថយកម្ដៅ ស្ត្រីវ័យមជ្ឈិមកាត់សក់ខ្លី ផ្ដើមកាន់ដៃចង្កូតរ៉ឺម៉កកង់ ៣ ស្វះស្វែងដឹកភ្ញៀវទៅតាមគោលដៅ ជាថ្នូរនឹងសោហ៊ុយតិចតួចគ្រាន់ដោះស្រាយជីវភាព ចិញ្ចឹមម្ដាយវ័យជិត ៨០ ឆ្នាំ និងក្មួយឱ្យទទួលពន្លឺវិជ្ជា។
អ៊ំស្រី សុខលៀប អាយុ ៥០ ឆ្នាំ ជាអ្នករត់រ៉ឺម៉កម្នាក់ដែលត្រូវបានបងប្អូនក្នុងសង្គមហ្វេសប៊ុកចែករំលែករូបភាពតៗគ្នា ក្រោយពីអ្នកខ្លះបានជួបគាត់ពេលធ្វើដំណើរ និងខ្លះទៀតឃើញអ៊ំស្រីប្រចាំការនៅម្ដុំផ្សារទំនើបអូឡាំព្យា៉។
ដោយសារមិនមានគ្រួសារ កូនចៅ អ៊ំស្រីត្រូវប្រកបរបរតិចតួចតាំងពីកាហ្វេភេសជ្ជៈតាមរទេះនៅម្ដុំពហុកីឡដ្ឋានអូឡាំពិក រហូតដល់ឈប់មកអាស្រ័យជីវភាពនឹងដៃចង្កូតរ៉ឺម៉កតាំងពីឆ្នាំ ២០១៨។
អ៊ំស្រីបានរំឭកប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ ពីការឈប់លក់ដូរ មកចិញ្ចឹមជីវភាពដោយរត់កង់៣ថា៖ «បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំក៏នៅជាមួយម្ដាយមួយរយៈ គេងគិតមិនដឹងរកស៊ីអី។ និយាយទៅពេលហ្នឹងខ្ញុំគ្មានជម្រើស ព្រោះខ្ញុំដូចអស់លទ្ធភាពនឹងរកមុខរបរ ដោយសារអត់មានទីតាំងលក់។ ណាមួយដើមទុនយើងតិច យើងទៅធ្វើអីធំមិនបាន។
អ្នករត់រ៉ឺម៉កវ័យជ្រេរូបនេះបន្តថា៖ «បើយើងលក់ដូរក៏ពិបាកយើងអត់មានផ្ទះទុកអីវ៉ាន់។ បើជួលគេយើងអត់លទ្ធភាព យើងរកមិនបានច្រើនទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជួលកន្លែងគេ រកលុយអត់បានឱ្យគេទេ។ លក់ដាច់ច្រើនខ្លាំងក៏បានតែមួយគ្រប់ថ្លៃផ្ទះគេ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់អស់ឆ្អែតឆ្អន់ហើយការរកស៊ីលក់ដូរហ្នឹងទើបចុងក្រោយបានខ្ញុំដាច់ចិត្តទិញតុកតុករត់វិញ»។
អ៊ំស្រីយកលុយសន្សែសន្សំបានមកបង់រំលស់រុឺម៉ក ១ គ្រឿង និងទទួលបានការបង្រៀនបើកបរប្រហែលជាងកន្លះម៉ោង ទើបគាត់អាចជិះយឺតៗមកផ្ទះដោយខ្លួនឯង។
អ៊ំស្រី សុខលៀប ដែលរីករាយណាស់និងបានបង់រំលស់យានជំនិះឆ្នាំងបាយនេះសព្វគ្រប់ហើយ ក៏តំណាលពីបទពិសោធដំបូងពេលចាប់ផ្ដើម រត់រ៉ឺម៉កកង់ ៣។
អ្នកមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម និងបច្ចុប្បន្នរស់នៅជិតផ្សារអូរឫស្សីរូបនេះបាននិយាយថា៖ «ដំបូងមានផលពិបាកដែរ ព្រោះថា យើងនៅភ្នំពេញយូរឆ្នាំមែន តែយើងវាស់ដីដើរ។ យើងលក់ដូរនៅតែ ១ កន្លែង។ អ៊ីចឹងមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ហើយមិនចេះប្រើផែនទី។ វារាងពិបាកខ្លាំងនៅពេលរត់ ២-៣ ខែដំបូង»។
អ៊ំស្រី សុខលៀប បានឱ្យដឹងថា៖ «ខ្ញុំភ្លេចភ្លាំងច្រើន និងមិនសូវចងចាំផង មិនដែលសូវចំណេញអីទេ។ ដាក់ភ្ញៀវចុះ ជួនកាល វង្វេង ទម្រាំរកផ្លូវមកផ្ទះឃើញជិះចុះជិះឡើង។ ប៉ុន្តែ យើងចេះតែស៊ូទៅ។ ពេលហ្នឹងមិនបានគិតរឿងខាតចំណេញទេ គិតថាធ្វើម៉េចឱ្យតែយើងចេះស្គាល់ និងរកផ្លូវបានឃើញ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវវាលែងជាបញ្ហាហើយ កន្លែងណាក៏ខ្ញុំអាចទៅបានដែរ បើជួនកាលភ្លេចភ្លាំងមិនសូវចងចាំ ខ្ញុំពេលនេះចេះមើលផែនទី ដូច្នេះ ទៅណាក៏មិនវង្វេងទៀតដែរ»។
សព្វថ្ងៃ អ៊ំស្រីរត់រ៉ឺម៉កចន្លោះពីម៉ោង ៤ រសៀល រហូតដល់ព្រឹកថ្ងៃថ្មី។ អ៊ំស្រីថា គាត់រត់តាមកម្លាំង ដោយថ្ងៃណាសុខភាពអំណោយផល គាត់ចេញប្រកបរបរតាំងពីម៉ោង ២ រសៀល និងបន្តរត់រហូតដល់ម៉ោង ៩ ទៅ ១០ ព្រឹកថ្ងៃថ្មី។
មូលហេតុដែលគាត់ជ្រើសរើសការដឹកភ្ញៀវពេលរសៀលជ្រេ និងយប់ទល់ភ្លឺ ព្រោះវេលាថ្ងៃរត់បានតិចជើងពេក ហើយមេឃក្ដៅខ្លាំង អាចធ្វើឱ្យគាត់ងាយធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ ការរត់ពេលមេឃងងឹត អាកាសធាតុត្រជាក់ មិនសូវហត់ ផ្លូវទូលាយ និងងាយស្រួលបើកបរ ដោយគ្រាន់តែត្រូវអត់ងងុយបន្តិច។
អ៊ំស្រី សុខលៀប បានបន្តថា៖ «ពេលយប់យើងរត់បានលឿន បានច្រើនជើងជាង ឆាប់ដាក់ភ្ញៀវ និងយកភ្ញៀវ។ ថ្ងៃខ្ញុំយល់ថា ទម្រាំបានភ្ញៀវមួយៗ គឺពិបាកណាស់ ស្ទះផងអីផង»។
ជាកូនកណ្ដាល ក្នុងចំណោមគ្រួសារមានបងប្អូន ៣ នាក់ អ៊ំស្រីបានបញ្ជាក់ថា បងប្អូនរបស់គាត់ក៏មានទឹកចិត្តជួយខ្លះដែរ ប៉ុន្តែដោយសារជីវភាពខ្សត់ខ្សោយ និងរស់នៅឆ្ងាយៗពីគ្នា ទើបម្នាក់ៗត្រូវប្រឹងរស់រៀងៗខ្លួន។ ក្រៅពីចិញ្ចឹមម្ដាយវ័យជរា អ៊ំស្រីក៏មានក្មួយម្នាក់ ដែលកំពុងរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យបណ្ដើរ និងឆ្លៀតធ្វើការគ្រាន់បានប្រាក់តិចតួចចាយខ្លួនឯង និងសម្រាលបន្ទុកដល់អ៊ំស្រីខ្លះដែរ។
អ៊ំស្រីថា ការរត់រ៉ឺម៉កពុំទទួលចំណូលទៀងទាត់ទេ។ ពេលខ្លះជួបភ្ញៀវមានសន្ដានចិត្តអាណិត គេក៏ឱ្យប្រាក់លើសតិចតួច។ ថ្ងៃណាខ្លះ ក៏បានចំណូលត្រឹមតែរួចថ្លៃហ្គាសឱ្យរ៉ឺម៉ក ឬសល់តិចតួចប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងរបររត់រ៉ឺម៉កដែលស្ទើរកាន់កាប់ដោយបុរសទាំងស្រុង រូបភាពស្ត្រីវ័យជ្រេកាន់ចង្កូតដឹកភ្ញៀវពេលយប់ ដើម្បីចិញ្ចឹមម្ដាយចាស់ ពិតជាធ្វើឱ្យអ្នកដំណើរទាំងឡាយកើតក្ដីស្ងើច និងអាណិតអាសូរ។
ប៉ុន្តែ អ៊ំស្រី សុខលៀប បានប្រាប់ដែរថា៖ «ម្ដាយខ្ញុំគាត់ចាស់បុរាណ គាត់មិនចូលចិត្តឱ្យយើងបង្ហោះរូបបែបដូចសូមជំនួយពីអ្នកដទៃទេ ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗមានជីវិតរបស់ខ្លួនក្នុងការទទួលខុសត្រូវ ហើយទោះយើងក្រខ្សត់ តែយើងមានដៃជើងគ្រប់គ្រាន់។ គាត់តែងប្រាប់ឱ្យយើងធ្វើទៅតាមសម្មាអាជីវៈរបស់យើង។ តែអ៊ំអរគុណសម្រាប់អ្នកដែលមានទឹកចិត្តជួយអ៊ំ និងចាប់អារម្មណ៍ពីជីវិតអ៊ំ»៕