.jpg)
អ្នកស្រី ប៊េត បង្រៀនជនពិការភ្នែកនូវជំនាញម៉ាស្សា នៅទីក្រុងគីហ្គាលី។ រូបថត AFP
ក្រុងគីហ្គាលី: នាព្រឹកព្រលឹមអាកាសធាតុត្រជាក់ អ្នកស្រី ប៊េត ហ្គាតូនីយ៉េ បានដាក់កៅអីរំញ័រ ២ ចូលក្នុងឡានវ៉ែន និងបើកទៅកាន់ស្ថានទូតអាមេរិកក្នុងទីក្រុងគីហ្គាលីជាមួយមិត្តរួមការងារពិការភ្នែក ៣ នាក់ ដែលត្រៀមផ្តល់ការព្យាបាលម៉ាស្សា។
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៧ មក ស្ដ្រីវ័យ ៤៣ ឆ្នាំរូបនេះបានបណ្តុះបណ្តាលស្ត្រីពិការភ្នែករាប់សិបនាក់ និងបុរសមួយចំនួននៅក្នុងសិល្បៈម៉ាស្សាដែលបង្កើតការងារសម្រាប់សហគមន៍ដែលប្រឈមមុខនឹងការរើសអើងយ៉ាងចាក់ឫសនៅប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា។
អ្នកស្រីបន្តថា សព្វថ្ងៃនេះតម្រូវការសេវាម៉ាស្សាជនពិការដែលផ្តល់ដោយក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកស្រី Seeing Hands នៅមានកម្រិត ដោយភ្ញៀវសម្បូរតែជនបរទេសនៅឡើយ។
អ្នកស្រីបាននិយាយប្រាប់ AFP ថា៖ «ប្រជាជនរ្វ៉ាន់ដានិយាយថា ពួកគេមិនចង់ឱ្យរាងកាយរបស់ពួកគេត្រូវមនុស្សខ្វាក់ភ្នែកប៉ះពាល់នោះទេពីព្រោះវាអាចនាំសំណាងអាក្រក់»។
អ្នកស្រីនិយាយទាំងហួសចិត្តថា៖ «ប្រហែលជាប្រជាជនរ្វ៉ាន់ដាគិតថា ខ្វាក់ភ្នែក គឺជាជំងឺឆ្លងទេដឹង?»។
សហភាពជនពិការភ្នែករ្វ៉ាន់ដា (RUB) ថា បញ្ហារើសអើងជនពិការបានកើតឡើងនៅទូទាំងប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងកើត ដោយពលរដ្ឋមានពិការភ្នែកកំពុងជួបការលំបាកក្នុងការទទួលបានការអប់រំ ឬឱកាសវិជ្ជាជីវៈ។
អ្នកស្រី អ៊ីមម៉ាឃ្យូលី ការូហ៊ូរ៉ា ជាអ្នកជំនាញម៉ាស្សាពិការភ្នែកម្នាក់ក្នុងចំណោម ១៥ នាក់ ដែលធ្វើការជាមួយ Seeing Hands បាននិយាយថា៖ ប្រជាជនរ្វ៉ាន់ដាចាត់ទុកពួកយើងជាមនុស្សដែលគ្មានប្រយោជន៍»។
ជនពិការភ្នែកអាចរកចំណូលពីការម៉ាស្សាបាន ១០០ ដុល្លារ ក្នុង ១ ខែ។ រូបថត AFP
មនុស្សពិការភ្នែកមានច្រើនជាង ១ ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជន ១៣ លាននាក់របស់ប្រទេស។ នេះបើយោងតាមការស្ទង់មតិជាតិជនពិការភ្នែកឆ្នាំ ២០២១ របស់ប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា។
ជាមធ្យមអ្នកប្រកបរបរម៉ាស្សារកបានប្រហែល ១០០ ដុល្លារ ក្នុង ១ ខែជាចំនួនច្រើនជាងទ្វេដងនៃប្រាក់បៀវត្សរ៍របស់កម្មករ ដូចជា អ្នករត់តុ ឬអ្នកបម្រើតាមផ្ទះនៅប្រទេសនេះ។
ប៉ុន្តែលទ្ធភាពអាចប្រកបការងារ និងរកប្រាក់ចំណូលឯករាជ្យដោយខ្លួនឯង ពិតជាមានន័យកាន់តែធំធេងចំពោះអ្នកស្រី ការូហ៊ូរ៉ា។
ក្រៅពីអាចចិញ្ចឹមជីវិត និងបញ្ជូនកូនទៅរៀន អ្នកស្រីចាត់ទុកអាជីពការងារបានផ្តល់ឱ្យអ្នកស្រីនូវបំណង ការតាំងចិត្ដ និងក្ដីសង្ឃឹម។
អ្នកម៉ាស្សាពិការភ្នែករូបនេះបន្តថា៖ «នៅពេលខ្ញុំបម្រើអតិថិជន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត»៕ AFP/HR
