.jpg)
ផ្កាដែលត្រូវបានកែច្នៃបន្ថែមនៅសិប្បកម្មឈ្មោះ Khmer Golden Silk ក្នុងខេត្តសៀមរាប ។ រូបថត សហការី
សៀមរាបៈ ស្នាមរូបផ្កានិងស្នាមរូបស្លឹកឈើជាមួយពណ៌ចម្រុះដែលមើលទៅរំលេចសម្រស់រុក្ខជាតិបែបធម្មជាតិពិតៗទាំងនៅលើផ្ទៃក្រណាត់សំពត់សូត្រទាំងនៅលើកន្សែងសូត្រយ៉ាងល្អឯកសម្រាប់សុភាពនារី។ ផលិតផលទាំងនេះកើតចេញពីគំនិតច្នៃប្រឌិតយ៉ាងប៉ិនប្រសប់របស់បុរសម្នាក់ជាអ្នកច្នៃប្រឌិតរបស់សិប្បកម្មមួយឈ្មោះសូត្រមាសខ្មែរ (Khmer Golden Silk) នៅភូមិទក្សិណត្បូង សង្កាត់គោកចក ក្រុង-ខេត្តសៀមរាប។
កំពុងឈរនៅក្រោមពន្លឺពណ៌សនៃអំពូលភ្លើងភ្នែកសម្លឹងមិនប៉ប្រិចទៅរកកម្រាលសំពត់សូត្រដែលក្រាលនៅលើតុរាងទ្រវែងនៅក្នុងបន្ទប់មួយជាមួយផ្កាស្រស់ផងនោះ លោកចាន់ផាន់នី អាយុ ៤០ឆ្នាំ ជាអ្នកច្នៃរូបពីស្លឹកនិងផ្ការុក្ខជាតិផ្តិតនៅលើសំពត់សូត្រនិងកន្សែងប្រើសម្រាប់សុភាពនារីទាំងឡាយបង់ក។បុរសរូបនេះបានចំណាយពេលជិត២ឆ្នាំក្នុងការស្រាវជ្រាវដើម្បីបន្ថែមរបរ ១ទៀតបន្ទាប់ពីរបរលក់ផលិតផលតម្បាញពីសរសៃសូត្រខ្មែរ។
ខណៈកំពុងអង្គុយនៅក្បែរតុមូលជាមួយភរិយាឈ្មោះម៉ន សារឿត ដែលជាស្ថាបនិកនៃសិប្បកម្មសូត្រមាសខ្មែរ លោក ចាន់ ផាន់នី បានរៀបរាប់ប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថាតាមពិតលោកបានបង្កើតសិប្បកម្មសូត្រមាសខ្មែរមួយនេះជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ចំពោះអាជីវកម្មរបស់លោកមានលក់ផលិតផលត្បាញពីសរសៃសូត្រខ្មែរមានដូចជា ភួយ កន្សែងសូត្រ និងមានផលិតផលដែលផលិតពីសរសៃសូត្រជាច្រើនប្រភេទទៀតប៉ុន្តែដោយសារប្រទេសជួបវិបត្តិជំងឺកូវីដរាតត្បាតខ្លាំង នៅចុងឆ្នាំ២០១៩ បានធ្វើឱ្យអាជីវកម្មរបស់លោកមិនសូវដំណើរការល្អ។
លោកបន្តថា ដោយសារតែ នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៩ មិនសូវមានការងារធ្វើច្រើន ទើបនៅដើមឆ្នាំ២០២០លោកបានច្នៃចេញជាស្នាមរូបភាពជាច្រើនទម្រង់តាមរយៈការយកស្លឹកឈើនិងផ្កាស្រស់ៗមកដាក់លើផ្ទាំងសំពត់សូត្ររួចមូរហើយយកទៅចំហុយ បន្ទាប់មកក៏លេចចេញជារូបរាងបែបសិល្បៈយ៉ាងស្រស់ស្អាតតែម្ដង។
លោកបន្តទៀតថា មុនកូវីដយើងមានលក់តាំងពីភួយកន្សែងជាក្រណាត់សូត្រ អំបោះសូត្រ ដែលជាផលិតផលផលិតនៅក្នុងស្រុកខ្មែរសុទ្ធសាធនិងត្បាញដោយដៃទាំងអស់។ ផលិតនៅស្រុកភ្នំស្រុក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ហើយកន្លែងស្តុកផលិតផលនៅខេត្តសៀមរាប។ផលិតផលសូត្រត្បាញដោយដៃគឺសរសៃសូត្រមិនអាចស្មើគ្នាដូចត្បាញម៉ាស៊ីនទេតែត្បាញដោយម៉ាស៊ិនគឺសរសៃសូត្រស្មើគ្នាល្អហើយផលិតផលចេញមកមើលទៅឃើញស្អាតសាច់ស្មើ។ បើជាជនបរទេសភាគច្រើនគេឱ្យតម្លៃលើអ្វីមួយដែលប្រើពេលវេលាប្រើជំនាញកើតចេញពីការច្នៃប្រឌិត។
លោកថ្លែងថា៖«យើងប្រើសូត្រក្នុងស្រុកក៏ប្រើ សូត្រនាំចូលពីក្រៅប្រទេសក៏ប្រើ ដោយសារសូត្រក្នុងស្រុកយើងផលិតបានតិចមិនអាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការបានគ្រប់គ្រាន់។អ៊ីចឹងយើងមានតែប្រើប្រាស់សូត្រនាំចូលពីក្រៅប្រទេសដៃរតែយើងធ្វើការបែងចែកផលិតផលក្នុងស្រុកនិងផលិតផលក្រៅស្រុក។ជាបទពិសោធខ្ញុំគិតថាវាមានគុណភាពដូចគ្នា ប៉ុន្តែវាមានគុណតម្លៃផ្សេងៗគ្នានិងមានលក្ខណពិសេសរៀងៗខ្លួន។សូត្រក្នុងស្រុកយើងប្រើកម្លាំងពលកម្មដោយដៃដែលទាំងនេះជាការងារមួយប្រើចំណេះជំនាញ និងចំណាយពេលវេលាស្វែងយល់ច្រើន»។
ពាក់ព័ន្ធនឹងគំនិតច្នៃប្រឌិតនេះដែរ លោក ផាន់នី លើកឡើងថា តាមពិតទៅយើងមិនមែននៅសុខៗនឹកឃើញមកទេតែយើងបានឃើញជាយូរមកហើយចំពោះផលិតផលបែបនេះដែលមាននៅបរទេស គ្រាន់តែថាយើងមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់តែប៉ុណ្ណោះ។សម្រាប់លោកផ្ទាល់ក្នុងអំឡុងពេលប្រទេសមានការរាតត្បាតជំងឺកូវីដធ្វើឱ្យអាជីវកម្មរបស់លោកធ្លាក់ចុះទីផ្សារបាត់បង់អតិថិជនច្រើនហេតុដូច្នេះហើយទើបយើងរយាលការងារធ្វើក៏ធ្វើឱ្យយើងចាប់អារម្មណ៍លើការងារមួយនេះដែលលោកធ្លាប់បានឃើញនៅបរទេសហើយលោកបានសិក្សាស្រាវជ្រាវបន្ថែមក៏នឹកឃើញផលិតផលនេះតែម្តងហើយលោកអាចច្នែធ្វើវាបាន។
បើតាមលោក ផាន់នី ក្រណាត់កន្សែងដែលមានផ្តិតរូបផ្កា និងស្លឹកឈើដែលផ្សំច្នៃប្រឌិតពីរុក្ខជាតិពិតៗនេះគឺដំបូងឡើយលោកដើរកាច់យកមែកឈើតូចៗដែលលោកគិតថាស្លឹកឈើណាឬផ្កាណាដែលយកប្រើការបានគឺកាច់យកមក។រីឯរុក្ខជាតិមួយចំនួនទៀតលោកដាំនៅផ្ទះនិងរុក្ខជាតិខ្លះលោកដើររកក្នុងព្រៃ។បន្ទាប់មកលោកយកស្លឹកឈើឬផ្កានោះទៅរៀបនៅលើក្រណាត់សូត្រដែលលាតសន្ធឹងនៅលើតុទៅតាមការគិតរបស់លោករួចទាញក្រណាត់សូត្រឱ្យតឹងមូរបញ្ចូលគ្នាទើបយកទៅចំហុយដែលត្រូវប្រើពេលចន្លោះ១ម៉ោងកន្លះទៅ២ម៉ោង។បន្ទាប់ពីចំហុយវាឆ្អិនហើយ[ដល់កំណត់]ពណ៌វាក៏ជ្រាបចូលទៅក្នុងសាច់ក្រណាត់។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖«ការកែច្នៃរចនាអីយើងសុទ្ធតែប្រើអារម្មណ៍ស្រមើស្រមៃទាំងអស់។ចំពោះសាច់ក្រណាត់ដែលយើងអាចយកមកប្រើការបានជាប្រភេទសាច់ក្រណាត់សរសៃធម្មជាតិជាប្រភេទក្រណាត់កូតុង១០០ភាគរយ ហើយបើក្រណាត់សូត្រវិញក៏ប្រើសរសៃសូត្រដែលត្បាញនៅក្នុងស្រុកខ្មែរយើងដែរ»។
លោក ផាន់នី បានបន្ថែមថា ចំពោះពណ៌ដែលធ្វើពីរុក្ខជាតិនេះមានពណ៌រាងស្រអាប់ស្រគាំបន្តិចមិនសូវស្រស់ឆើតដូចពណ៌ផ្សំពីគីមីទេហើយលោកក៏មានការលំបាកក្នុងការធ្វើដែរ។លោកថាការធ្វើពណ៌ធម្មជាតិនេះនៅមានកម្រិតដូច្នេះហើយបានជាលោកត្រូវការស្វែងយល់បន្ថែមទៀតដែរប៉ុន្តែផលិតផលរបស់លោកជាពណ៌កើតចេញពីធម្មជាតិទាំងអស់ពោលគឺធម្មជាតិ១០០ភាគរយតែម្តងយើងអត់មានប្រើពណ៌កែច្នៃទេ។
ចំពោះរុក្ខជាតិដែលលោកយកមកប្រើដូចជា ស្លឹកម៉ៃសាក់ ស្លឹកឬផ្កាស្បៃរឿង ស្លឹកល្ហុងខ្វងសុទ្ធតែយើងអាចយកមកប្រើការបាន។ចំពោះការជ្រើសរើសរុក្ខជាតិទៀតសោធគឺដំបូងលោកសាកល្បង ព្រោះស្លឹកខ្លះពេលយើងធ្វើទៅវាជាប់ពណ៌នឹងសាច់ក្រណាត់មែន តែពេលយើងបោកគក់ទៅវាចេញពណ៌ច្រើនក៏យើងមិនយកដែរ ហេតុដូច្នេះត្រូវធ្វើការពិសោធដែរ។
លោកឱ្យដឹងទៀតថាមុននឹងអាចយកជាការបានគឺលោកពិសោធច្រើនលើកច្រើនសាណាស់ដែលធ្វើឱ្យលោកខាតទាំងក្រណាត់សូត្រ ចំណាយទាំងពេលវេលាច្រើន ប៉ុន្តែក្រណាត់សូត្រដែលខូចនោះក៏លោកមិនបោះចោលដែរដោយយកទៅកែច្នៃជាផលិតផលផ្សេងៗទៀតបាន។
បើតាមលោកផាន់នី មុនដំណើរការបានលោកបានចំណាយពេលពិសោធប្រហែល៥ខែដើម្បីស្វែងយល់។ដោយសារតែផលិតផលដែលលោកច្នៃប្រឌិតនេះធ្វើតាមបែបលក្ខណៈធម្មជាតិសុទ្ធសាធ ដូច្នេះអ្វីៗវាប្រែប្រួលទៅតាមរដូវកាលដែរ បើខែមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ស្លឹកឈើដែលលោកត្រូវយកមកប្រើក៏វាឱ្យពណ៌ផ្សេងមិនដូចមុនដែរ ហើយបើរដូវប្រាំងវាឱ្យពណ៌ផ្សេងដែលការងារនេះទាមទារការកំណត់ចំណាំដែរ។
លោកឱ្យដឹងទៀតថា បច្ចុប្បន្នមានអតិថិជនកើនឡើងជាបណ្តើរៗហើយដោយភាគច្រើនអតិថិជនជានារីខ្មែរមិនមានបរទេសទេដែលតែងបញ្ជាទិញកន្សែងបង់កព្រោះកន្សែងបង់កនេះមានលក្ខណៈស្អាតសមសម្រាប់សុភាពនារីយកទៅប្រើប្រាស់នៅក្នុងពិធីផ្សេង។សម្រាប់កន្សែងសូត្រមាន ២ ខ្នាតធំ (៦០ សង់ទីម៉ែត្រគុណ ១៧៥ សង់ទីម៉ែត្រ) តម្លៃ ៦០ ដុល្លារ និង ខ្នាតតូច ៤៥ ដុល្លារ តែតម្លៃក៏អាស្រ័យលើសាច់សូត្រដែរ ពោលគឺបើគ្រើមធូរថ្លៃបន្តិច។
ទោះយ៉ាងណា លោកមិនមានការបារម្ភខ្លាចមានគេចម្លងស្នាដៃពីលោកនោះទេដោយលោកបញ្ជាក់ថា កិច្ចការនេះបើនរណាធ្វើក៏អាចធ្វើបានដែរ វាអាស្រ័យលើទេពកោសល្យចំណេះជំនាញរបស់យើងម្នាក់ៗទេ។ ជាមួយគ្នានេះលោកក៏បានសំណូមពរឱ្យមានការគាំទ្រពីប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរផងដែរព្រោះថាបើខ្វះការគាំទ្រ ទោះជាលោកខំផលិតបានល្អយ៉ាងណាក៏អាចនឹងដួលរលំទៅវិញដែរ។
ពាក់ព័ន្ធការគាំទ្រនេះកន្លងមក លោក ផាន់នី ក៏ធ្លាប់ចូលរួមការតាំងពិព័រណ៍ស្តីពីភូមិ១ផលិតផល១នៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យផងដែរ ហើយពេលនោះមានការចាប់អារម្មណ៍ពីភ្ញៀវយ៉ាងច្រើន។ ចំពោះដំណើរការច្នែប្រឌិតវិញលោកបានទទួលទិញសូត្រពីអ្នកភូមិប្រហែល១០គ្រួសារនៅភូមិប៉ោយចារ ឃុំប៉ោយចារ ស្រុកភ្នំស្រុក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ (កន្លែងផលិតសូត្រ)។ រីឯសិប្បកម្មរបស់លោកមានទីតាំងស្ថិតនៅភូមិទក្សិណត្បូង សង្កាត់គោកចក ក្រុងសៀមរាប៕
