ភ្នំពេញៈ ជីវិតដែលមានពិការភាពផ្នែកកាយសម្បទាពិតជាជួបការលំបាកច្រើនទាំងកម្លាំងកាយ និងកម្លាំងចិត្ត ប៉ុន្តែទោះបីជា ជួបការលំបាក និងការរើសអើងខ្លះៗពីសង្គមក្ដី សម្រាប់យុវជន មាន វិបុលរតនៈ មិនដែលគិតថា នឹងបោះបង់ក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួនឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ លោកព្យាយាមតស៊ូ និងជម្នះបញ្ហា នៃឆាកជីវិតដោយមិនរួញរា។
លោក មាន វិបុលរតនៈ មានទីកំណើតនៅរាជធានីភ្នំពេញ លោកជាកូនពៅ ក្នុងចំណោមបងប្អូន ៤នាក់។ ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ទី៩ នៅអនុវិទ្យាល័យជម្ពូវ័ន លោកបានផ្លាស់ទៅសិក្សានៅវិទ្យាល័យបាក់ទូក។ ទោះបីជាមានពិការភាពផ្នែកកាយសម្បទា(ប្រើរទេះរុញ)ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែលោកមិនបណ្តោយឱ្យពិការភាពនេះមកបំបាក់ទឹកចិត្តឡើយ។ ដោយមានការជ្រោមជ្រែងលើកទឹកចិត្តពីគ្រួសារផង លោកបានខិតខំសិក្សាដោយមិនខ្ជិលច្រអូសទេ។
លោកប្រាប់ថា៖«ខ្ញុំមានពិការភាពពីកំណើត ដោយខ្ញុំកើតចំពេលមានជំងឺ Poliyo (គ្រុនស្វិតដៃជើង) ទើបបណ្ដាលឱ្យជើងរបស់ខ្ញុំទាំង២ពិការ»។
ជីវិតជាជនមានពិការ ពិតជាមានផលវិបាក ដោយលោកមិនទទួលបានភាពចុះសម្រុងនឹងសង្គមប៉ុន្មានទេ លោកបានឱ្យដឹងថា៖«ចំពោះបទពិសោធន៍ខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំជួបបញ្ហា និងឱកាសជាច្រើន ទាំងការទទួលបានការអប់រំ ការរើសអើងពីមិត្តរួមថ្នាក់ អ្នកភូមិផងមិនសូវរាប់អាននិងចូលចិត្តខ្ញុំ ជាដើម។ នេះជាបញ្ហាដែលខ្ញុំជួបប្រទះអំឡុងពេលសិក្សា»។
លោកបានបន្តថា ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត មិនថា តែជនមានពិការភាពទេ ដែលជួបប្រទះ សូម្បីតែអ្នកដែលមិនពិការក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ដែរទោះតិច ឬច្រើន។ ប៉ុន្តែក្រឡេកមកមើលជនមានពិការភាពវិញ គឺទទួលបានបញ្ហានេះទ្វេដង ដូចជាបញ្ហាជីវភាព ការរើសអើងពីគ្រួសារ និងសហគមន៍ ព្រមទាំងមានចំណុចជាច្រើនទៀត។
លោកមាន វិបុលរតនៈ និយាយថា៖«តែចំពោះខ្ញុំ មិនបានជួបបញ្ហាទាំងនេះច្រើនទេ ព្រោះខ្ញុំទទួលបានការលើកទឹកចិត្តខ្ពស់ពីគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ពិសេសឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ»។
ថ្វីបើមានការលើកទឹកចិត្តពីគ្រួសារក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែលោកក៏ជួបបញ្ហាតូចចិត្តខ្លះដែរ គឺដោយសារការរើសអើង។ នេះជាកត្តាធំ១ ដែលធ្វើឱ្យលោកខូចចិត្ត ដោយសារពេលដែលលោកទៅសាលា គ្រួសារក៏មិនបានដឹងថា លោកជួបបញ្ហាអ្វីខ្លះនោះទេ។ បញ្ហាទាំងនោះក៏លោកមិនបានលើកយកមកនិយាយឱ្យឪពុកម្ដាយ បងប្អូនលោកបានដឹងដែរ ដោយហេតុថា លោកមិនចង់បន្ថែមបន្ទុកឱ្យគ្រួសារលោកឡើយ ព្រោះលោកគិតថា លោកជាបន្ទុកស្រាប់ទៅហើយ។ មកដល់បច្ចុប្បន្ន លោក វិបុលរតនៈ អាចធ្វើអ្វីៗស្ទើរតែគ្រប់យ៉ាងបានដោយខ្លួនឯង។ នេះបើតាមលោកមាន វិបុលរតនៈ។
លោកបន្តថា៖«ពីមុនមក ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំជាបន្ទុកសម្រាប់គ្រួសាររួចហើយ ទាំងការសិក្សា ការហូបចុក ការស្លៀកពាក់ជាដើម។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំមិនត្រូវការជំនួយពីគ្រួសារទៀតទេ ដោយសារតែកាលពីខ្ញុំនៅតូច គ្រួសារតែងតែផ្ដល់ឱកាសឱ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី ដោយខ្លួនឯង ទាំងការស្លៀកពាក់ ការធ្វើដំណើរ ការចូលបន្ទប់។ អ្វីទាំងអស់គាត់ឱ្យខ្ញុំរៀនធ្វើខ្លួនឯង ទោះបីមើលទៅលំបាក ប៉ុន្តែគាត់នៅតែឱ្យធ្វើ ព្រោះគាត់ប្រាប់ថា ពេលអត់ពីពួកគាត់ទៅ កូនគាត់ម្នាក់នេះអាចរស់នៅដោយឯករាជ្យខ្លួនឯងបាន»។
លោកក៏បានផ្ដាំផ្ញើ សូមឱ្យឪពុកម្ដាយដែលមានកូនពិការរាងកាយណាមួយ ទោះបីជាជីវភាពក្រីក្រលំបាកយ៉ាងណាក្ដី សូមជំរុញលើកទឹកចិត្តឱ្យកូនចេះតស៊ូក្នុងការសិក្សាឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ព្រោះបើគ្មានការសិក្សាទេ នឹងកាន់តែពិបាកក្នុងការរស់នៅ។
ម្យ៉ាងទៀត ទោះបីកូនមិនបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់ សូមលើកទឹកចិត្តឱ្យកូនចាប់យកជំនាញផ្សេង ដោយធ្វើយ៉ាងណា ឱ្យគាត់អាចមានចំណេះជំនាញ ដែលអាចបង្កើតមុខរបរ អាចស្វែងរកការងារដោយស្របច្បាប់។
លោកវិបុលរតនៈ បញ្ជាក់ថា៖«សូមមើលឃើញសមត្ថភាព ជាជាងឃើញពិការភាព។ នេះជាអ្វី ដែលខ្ញុំចង់ឱ្យបងប្អូនដែលពិការដូចខ្ញុំ ក៏ដូចជាមនុស្សទូទៅបានដឹង។ មួយទៀត សូមផ្ដល់ឱកាស និងលើកទឹកចិត្តដល់ជនដែលមានពិការភាពដើម្បីឱ្យគាត់បានបញ្ចេញសមត្ថភាព និងលុបបាត់ឧបសគ្គរារាំង និងគោរពសិទ្ធិស្មើភាពរបស់ជនមានពិការភាពក្នុងសង្គម»។
សូមបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ន លោកមាន វិបុលរតនៈ ជាបុគ្គលិកបម្រើការ ក្នុងអង្គការជនពិការកម្ពុជា នៅរាជធានីភ្នំពេញ។ លោកបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ឯកទេសផ្នែកច្បាប់ ពីសាកលវិទ្យាល័យមួយ នៅរាជធានីភ្នំពេញ។ បច្ចុប្បន្ន ការរើសអើងសម្រាប់លោក មិនមានទៀតទេ ព្រោះរាជរដ្ឋាភិបាល បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជនមានពិការភាព រួមទាំងបានការគាំទ្រពីគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិនៅកន្លែងការងារផងដែរ៕