កំពង់ធំៈ ជា​ទូទៅគេ​តែង​ស​ង្កេតឃើ​ញសំ​ពត់​តម្បាញ​មួយ​ចំនួន​​ដូច​ជា​ហូល​ ផាមួង​ និង​កន្សែង​សូត្រ​ក្រណាត់​សូត្រ​គេ​យក​ចេញពី​សម្បុក​សត្វ​ដង្កូវ​នាង ​ឬ​ក្រណាត់​ខ្លះ​ផលិត​ចេ​ញពី​ផ្លែ​កប្បាស​​។​ ក៏ប៉ុន្តែ​មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់​ជា​អ្នក​លក់​​សម្លៀក​បំពាក់​ត​ម្បា​ញ​បាន​យក​ផ្លែ​គ​ហូត​ជា​សរសៃ​អំបោះ​ត្បាញ​ជា​កម្រាល​សម្រាប់​ដាក់​វត្ថុ​ផ្សេងៗ​ និង​កំពុង​រក​ទីផ្សារ​លក់​នៅក្រៅ​ប្រទេស​ ជា​ពិសេស​ក្នុង​បំណង​ឱ្យ​ស្ត្រី​ខ្មែរ​ងាក​មក​ចាប់​អារ​ម្មណ៍និ​ង​ឱ្យ​ចេះ​ទាញ​យក​ប្រយោជន៍​ពី​ផ្លែ​គ​។​

ជា​កូន​អ្នក​ភូមិ​បាក់ក ក្រុង​ស្ទឹង​សែន ខេត្ត​កំពង់​ធំ ស្ត្រី​ដែល​មាន​មាឌធំ​ក្រអាញ​សម្បុរ​ស អ្ន​កស្រី តិច ស៊ីម​ហ៊ាង ​មិន​មាន​សែស្រ​ឡាយ​ឈាមជ័​រ​ជា​អ្នក​តម្បាញ​ឡើយ​។​ ប៉ុន្តែ​អ្នកស្រី​ស្រឡាញ់​ចូលចិត្ត​នឹង​អាជីព​តម្បាញ​ និង​ចង់​ជួយ​​ស្ត្រី​ខ្មែរ​ឱ្យមាន​ការ​ងារ​ធ្វើ​ដែល​នេះ​ជា​ក្តី​ស្រ​មៃ​របស់​អ្នក​ស្រី​។​

អ្នកស្រី ​ស៊ីម​ហ៊ាង​ ឱ្យ​ភ្នំពេញ​ប៉ុស្តិ៍​ដឹង​ថា ​អ្នកស្រី​ជា​កូន​កសិករ​មាន​បងប្អូន​៥​នាក់​(​ប្រុស​ម្នាក់​)​ហើយ​អ្នកស្រី​ជា​កូន​ច្បង​ រស់នៅ​ភូមិ​​បាក់​ក សង្កាត់​ព្រៃ​ញាតិ ​ក្រុង​ស្ទឹង​សែន ខេត្ត​កំពង់ធំ​​ ប៉ុន្តែ​ក្រោយ​មក​ត្រូវ​ឪពុ​កម្តាយ​របស់​អ្នកស្រី​ផ្លាស់​​លំ​នៅ​ទៅ​រស់នៅ​ក្នុង​ស្រុក​សណ្តាន់​វិញ​។

ស្ត្រី​អ្នក​ខេត្ត​កំពង់​ធំ​រូប​នេះ​បាន​បន្ត​ថា ថ្វីដ្បិត​តែ​អ្នក​ស្រី​មិនចេះ​ជំនាញ​ត្បាញ​ក៏ពិត​មែន​តែដោយ​សារ​ក្តី​ស្រឡាញ់​ចូល​ចិត្ត​សម្លៀក​បំពាក់​តម្បាញ​ផង​នោះ​អ្នក​ស្រី​បាន​ដើរ​ទិញ​ហូល ​ផាមួង ពី​អ្នក​ត្បាញ​ ហើយ​យក​ដើរ​លក់​បន្ត​។ក្នុង​មុខ​ជំនួញ​ជា​អ្នក​ទិញ​លក់​សំពត់​ហូល​ ផា​មួង​ជាច្រើន​ឆ្នាំ​ផង​នោះ​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​អ្នកស្រី​ចេះ​មើល​សាច់​ហូល​ផា​មួង​បាន​យ៉ាង​ស្ទាត់​ជំនាញ​។​

អ្នក​ស្រី ស៊ីម​ហ៊ាង បាន​បញ្ជាក់​ថា​៖«​តាមពិ​តទៅ​​ខ្ញុំ​គ្មាន​ឈាម​ជ័រ​ជា​អ្នកចេះ​ត្បាញ​ទេតែ​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ដើរ​ទិញ​ពី​អ្នក​ត្បាញ​យក​មក​លក់​បន្តទៀ​ត​តែប៉ុ​ណ្ណោះ​។​យើង​ទិញ​លក់ៗ​ហើយ​យើង​ក៏មាន​អារម្មណ៍​ស្រឡាញ់​ចូល​ចិត្ត​សម្លៀក​បំពាក់​តម្បាញ​នេះ​រហូត​មក​»​។​

អ្នក​ស្រីប​ន្តទៀត​ថា លុះ​ចូលដ​ល់​ឆ្នាំ​ ២០១៧ ​អ្នក​ស្រី​បាន​បង្កើត​សមា​គម​ស្ត្រី​តម្បាញ និង​អភិវឌ្ឍន៍​នៅ​តំបន់​កោះដាច់​ដែល​កាល​នោះ​មាន​សមា​ជិក​ពី​៥០​ទៅ​៦០​នាក់​ដែរ​ប៉ុន្តែ​ក្រោយ​មក​ក៏​រំសាយ​ទៅវិញ​ដោយ​សា​រតែ​​ជួប​បញ្ហា​ក្នុង​របរ​សិប្ប​កម្ម​ត្បាញ​នេះ​ក៏បិទ​លែង​ដំណើរ​ការ​រហូតដ​ល់​ប​ច្ចុ​ប្បន្ន​។

​បើ​ទោះ​ជា​សមាគម​ត្រូវ​បិទទ្វារ​ក្តី​តែ​អ្នក​ស្រី​បាន​ខិតខំ​បន្ត​យក​ផ្លែ​គ​ទុំ​ស្រាវ​យក​សំឡី​វា​មកវេញ​ជា​សរសៃ​អំបោះ​។​ក៏ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​ពេល​ដែល​កែច្នៃ​ទៅជា​អំបោះ​វា​មាន​សរសៃ​ធំ​ដូច្នេះហើយ​អ្នកស្រី​មិន​អាច​យក​មក​កែ​ច្នៃ​ឱ្យ​ទៅ​ជា​សម្លៀក​បំពាក់​ដូច​សរសៃ​សូត្រ​បាន​ទេ​។​

អ្នកស្រី​ប្រាប់ថា​៖«​ដូច្នេះហើយ​យើង​អាច​យ​កវា​មក​ធ្វើជា​កម្រាល​សា​ឡុង​ឬក៏​ស្រោម​ខ្នើយ​ឬ​ជា​វត្ថុ​អ្វី​ដាក់តាំង​លម្អ​នៅក្នុង​ផ្ទះ​គឺ​វា​ល្អ​ជាង​ដែល​យើង​ប្រើ​ជា​សម្លៀក​បំពាក់​ឬ​ជា​ក្រមា​ដែល​វា​អត់​ត្រូវ​។​យើង​ប្រើ​ជា​សម្លៀកបំពាក់​គឺ​វា​ក្រាស់​ពេក​តែបើ​លក់​ទៅ​ក្រៅ​ប្រទេស​គឺរ​កប្រទេ​ស​ណា​ដែល​ត្រូវ​នឹង​ភាព​ត្រជាក់​ទើប​បាន​»​។​

បើតា​ម​អ្នក​ស្រី ស៊ីម​ហ៊ាង ​បច្ចុប្បន្ន​អ្នក​ស្រី​បាន​បញ្ចប់​ការ​ស្រាវជ្រា​វ​ពី​វិធី​កែច្នៃ​អំពី​សរសៃ​អំបោះ​គ​ហើយ​ហើយ​បច្ចុប្បន្ន​អ្នក​ស្រី​បាន​បើក​ហាង​ដែល​មាន​យីហោ​[​កី​មាស​]​នៅ​ផ្សារ​សុរិយា​​ដើម្បី​លក់​ផលិត​ផល​កែច្នៃ​ពី​អំបោះ​គ​។​ជា​មួយ​គ្នានេះ​អ្នក​ស្រី​មាន​បំណង​ចង់​បណ្តុះប​ណ្តាល​ដល់​សហគ​ម​ន៍​ឱ្យ​ពលរដ្ឋ​ចេះ​ទាញយ​ក​ប្រយោជ​ន៍​ពី​ដើម​គ​។ចំពោះ​ដើ​មគ​វិញ​គឺ​បច្ចុប្បន្ន​នៅ​មាន​នៅ​ឡើយ​ទេ​នៅតាម​ភូមិ​តាម​តំបន់​ជន​បទ​ហើយ​អ្វី​ដែល​​​ជា​គោល​បំណង​ចម្បង​គឺ​អ្នកស្រី​សង្កេត​ឃើញ​ថា​ស្ត្រី​វ័យ​ចាស់ៗ​ឬក៏​វ័យ​កណ្តាល​នៅ​តាម​តំបន់​ជន​បទ​មិន​ដឹង​ថា​នឹង​ប្រកប​របរ​អ្វី​ដើម្បី​បាន​លុយ​ទេ​។​អ៊ីចឹង​ដើម​គ​ដែល​មាន​នៅ​ជុំវិញ​ផ្ទះ​របស់​គាត់​គឺ​គាត់​បេះ​យក​សំឡី​របស់​វា​ទៅ នឹង​អាច​រក​លុយ​បាន​ខ្លះៗ​ដែរ​។

ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ការ​យក​សំឡី​គវិញ​អ្នក​ស្រី​បាន​ប្រាប់​ថា​សំឡី​គដែល​អាច​យ​កបាន​លុះត្រាតែ​ផ្លែ​គនោះ​ទុំ​ហើយ​គេបេះ​សំឡី​ចេញ​ពីផ្លែគ​មក​។បន្ទាប់​មកទៀត​​គេ​ស្រាវ​សំឡីគ​ចេញ​ពី​ផ្លែ​មក​ញែក​ពង្រាយ​កុំ​ឱ្យ​នៅដុំ​ៗរួច​យករ​ហាត់​មក​រវៃឱ្យ​ចេញទៅ​ជាខ្សែអំ​បោះ​ តែ​កិច្ច​ការ​នេះ​ក៏​ត្រូវ​ការ​អ្នក​ចេះ​ជំនាញ​ច្បាស់​លាស់​ដែរ​។

អ្ន​កស្រី​បាន​បន្ថែម​ថា​ក្រោយ​ពីគេ​ស្រាវ​បាន​ជាខ្សែអំ​បោះ​រួច​ហើយ​ទើប​គេយ​កវា​ទៅ​ស្ងោរ​ដោយ​លាយ​ជាមួ​យ​នឹង​អំបិល។​កា​រស្ងោ​រនេះ​គេមិ​នកំ​ណ​ត់ពេល​វេលា​ឡើយ​តែបើ​ស្ងោរ​យូរ​កាល​ណាគឺ​ធ្វើ​ឱ្យស​រ​សៃអំ​បោះរឹ​ត​តែជា​ប់​បាន​ល្អ។​បន្ទាប់​ពីស្ងោរ​រួចគេ​យកខ្សែ​អំបោះទៅ​ហាល​ឱ្យស្ងួ​តទើ​បគេ​យក​វាទៅ​ស្ងោរ​ដើ​ម្បីជ្រ​លក់ព​ណ៌​ទៅ​តា​មកា​រ​ចង់​បា​ន។

ស្ត្រី​ដែល​មាន​ដើ​មកំណើត​មកពី​ខេត្តកំ​ព​ង់ធំ​រូបនេះ​លើកឡើ​ងថា ការ​ងារ​នេះ​កាល​ពីមុន​មាន​ជំងឺ​កូ​វីដ១៩​គឺ​អ្នកស្រី​​អាច​រក​ចំណូល​បាន​គួរ​សម​ដែរ​ពី​របរ​លក់​សម្លៀក​បំពាក់​តម្បាញ​យកទៅ​ចំណាយ​ដើម្បី​បង្ហាត់ប​ង្រៀន​ដល់​គ្រួសារ​ខ្លះ​ដែល​ពួកគា​ត់​ចង់​ចេះ​ពី​វិធី​យក​សំឡីគ​ធ្វើជា​អំបោះ​។​តែ​ទោះជា​ស្ថាន​ភាព​ជំងឺ​កូ​វីដ​បាន​ធូរ​ស្រាល​វិញ​ក្តី​ក៏​អ្នកស្រី​មិន​ទាន់​រក​ចំណូល​បាន​ពី​ការលក់​សម្លៀក​បំពាក់​ត​ម្បា​ញ​ដើម្បី​យកទៅ​ទប់​ទល់​ក្នុង​ការ​ពង្រីក​ការបណ្តុះ​បណ្តាល​នៅ​តាម​សហ​គមន៍​ដើម្បី​ឱ្យ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ចេះ​ត្បាញ​រវៃ​យក​សំឡីគ​ដែរ ​ព្រោះ​ពេល​នេះ​អ្នក​ស្រី​មិន​ទាន់​មាន​លទ្ធ​ភាព​អាចធ្វើ​​បាន​នៅ​ឡើយ​ទេ​។​

អ្នក​ស្រី​ ស៊ីម​ហ៊ាង បាន​ពោល​ថា​​៖«​សំខាន់​ពេលនេះ​យើង​ត្រូវ​ការ​រក​ទីផ្សារ​ត្រូវ​ការល​ក់​ផលិត​ផល​ពី​ក្រណាត់​ផលិត​ពី​គនេះ​ដើម្បី​រចនា​ម៉ូ​ដវា​ធ្វើ​យ៉ាង​ម៉េច​ឱ្យ​លក់​លើ​ទីផ្សារ​បាន​។​មិនមែ​ន​ថា​ផលិត​ហើយ​ចេះតែ​លក់​បាន​ទេវា​ទាម​ទារ​ការ​រចនា​ម៉ូដ​ថាធ្វើ​ម៉េច​តម្រូវ​ចិត្ត​ដល់​អតិថិ​ជន​ដែល​គាត់​ស្រឡាញ់​ចូល​ចិត្ត​។​ការងារ​នេះ​យើង​មិន​មែន​ចេះតែធ្វើ​តាម​ចិត្ត​យើង​បាន​ទេ​។​ដូច្នេះ​ការច្នៃប្រ​ឌិត​វា​ត្រូវការ​ពេល​វេលាអ៊ីចឹង​ខ្ញុំ​មិនទា​ន់មា​ន​ពេល​វេលា​គ្រប់​គ្រាន់ ដើម្បី​ជួយ​ពួក​គាត់​ទេ​»​។

អ្នក​ស្រីថ្លែង​ថា​៖«​ពេល​ខ្លះ​មកពី​ខ្ញុំ​រកម​នុស្ស​មិន​ត្រូ​វ ព្រោះ​យើង​រក​ចំ​មនុស្ស​ដែល​គាត់​អត់​ចូល​ចិត្ត​អ្នក​អត់​ឧស្សាហ៍​។​គាត់​ធ្វើ​មើល​ឃើញតែ​លុយ​តែ​គាត់​មិន​គិតថា​ធ្វើ​ម៉េច​រៀន​ជំនាញ​ឱ្យ​ចេះ​បានយូរ​អង្វែង​គឺ​គាត់​គិត​មិនឃើញ​ទេ​»៕