កុមារី ឆុង គន្ធា ពេលជិះក្បូនស្នោទៅរៀនកាលពីពេលកន្លងទៅ។ រូបថត ហ្វេសប៊ុក
សៀមរាបៈ បើទោះជាដឹងថា ការជិះក្បូនស្នោមិនមានសុវត្ថិភាពក្តី តែដោយគ្មានជម្រើសកុមារីម្នាក់នេះនៅតែមានះយកក្បូនស្នោធ្វើជាមធ្យោបាយក្នុងការជិះទៅសាលារៀន ខណៈគ្រូៗបានអះអាងថា សិស្សដែលរៀននៅលើសាលាបណ្តែតទឹកមានភាគរយមករៀនទាបជាងសិស្សដែលរៀននៅលើដីគោក ។
កំពុងបណ្តែតខ្លួននៅលើផ្ទៃទឹកខណៈត្រូវទឹករលកម្តងរុញទៅឆ្វេង ម្តងរុញទៅស្តាំ អ្នកដែលអង្គុយលើសំណាញ់ផ្តុំដោយស្នោចាស់ៗធ្វើជាក្បូននោះ គឺជាកុមារីម្នាក់ឈ្មោះ ឆុង គន្ធា អាយុ ៦ ឆ្នាំ ដែលកំពុងអុំក្បូននាំខ្លួននាងសំដៅទៅកាន់សាលារៀនបណ្ដែតទឹក ជាទីដែលនាងត្រូវទៅក្រេបយកចំណេះដឹងពីលោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅទីនោះ។
កុមារី ឆុង គន្ធា បានរៀបរាប់ថា នាងមានបងប្អូន ៦ នាក់ (ប្រុស ៣ នាក់) ហើយនាងជាកូនទី៤ ដែលមានឪពុកឈ្មោះ អើយ គីម អាយុ ៤០ ឆ្នាំ និងម្តាយឈ្មោះ ភាត ចន្ថា។ បច្ចុប្បន្ននាងរៀនថ្នាក់ទី១ នៃសាលាបឋមសិក្សាមេជ្រៃ (សាលាបណ្ដែតទឹក) នៅក្នុងភូមិពាមតាអួរ ឃុំកែវពណ៌ ស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។
គន្ធា បានបន្តថា ផ្ទះនាង គឺជាផ្ទះបណ្តែតទឹក ហើយសាលាក៏បណ្តែតទឹកដូចគ្នា។ ចំពោះមូលហេតុដែលនាងជិះក្បូនស្នោ គឺដោយសារឪពុកម្តាយនាងក្រគ្មានលទ្ធភាពក៏បានធ្វើក្បូនជំនួសទូកឱ្យនាងជិះវិញ។ ពេលជិះក្បូនស្នោទៅរៀនម្តងៗនាងមានអារម្មណ៍ភ័យព្រួយ ព្រោះប្រសិនបើជួបរលកបោកបក់មកខ្លាំង នាងប្រាកដជាធ្លាក់ក្នុងទឹកលង់ស្លាប់ជាមិនខាន ព្រោះខ្លួននាងនៅតូចមិនសូវចេះហែលទឹក តែធ្វើម៉េចបើខ្លួនចង់រៀនទៅហើយ។
យ៉ាងណាក្ដី គន្ធា បាននិយាយដោយក្តីត្រេកអរក្រោយទទួលបានអំណោយពីសប្បុរសជនថា នៅថ្ងៃមួយ ក្នុងសីហា ឆ្នាំ ២០២៣ នាងបានជិះក្បូនស្នោទៅសាលារៀនធម្មតា។ ចៃដន្យមានលោកពូម្នាក់ថតពីសកម្មភាពជិះក្បូនរបស់នាងបង្ហោះតាមហ្វេសប៊ុក ហើយតាំងពីនោះមកក៏មានសប្បុរសជនចុះមកដល់ផ្ទះនាងជាបន្តបន្ទាប់។«ពេលនេះខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ពេលបានទទួលបានទូក ២ គ្រឿងពីសប្បុរសជនដើម្បីជិះទៅរៀន។ ខ្ញុំលែងជិះក្បូនស្នោទៀតហើយ»។
លោក អើយ គីម ត្រូវជាឪពុកកុមារី ឆុង គន្ធា បានរំឭកប្រាប់តាមទូរស័ព្ទថា តាមពិតលោកនិងប្រពន្ធមិនទាន់ចង់ឱ្យកូន[គន្ធា]ចូលរៀនទេ ព្រោះលោកមានទូកស្មាច់តែ ១ គ្រឿង ហើយលោកត្រូវជិះចេញទៅរើសខ្យងបាត់ៗពីផ្ទះ។
ដូច្នេះហើយលោកគ្មានទូកឱ្យកូនជិះទៅរៀនទេ តែដោយសារកូនយំរំអុកចង់ទៅរៀនខ្លាំងពេកទើបលោកសម្រេចចិត្តរើសស្នោយកមកផ្តុំគ្នាចងធ្វើក្បូនដែលមានរង្វង់ប្រហែល ១ ម៉ែត្រកន្លះឱ្យកូនទៅ។
លោកថា ការជិះក្បូនស្នោនេះលោកក៏បារម្ភពីសុវត្ថិភាពកូនដែរ តែលោកមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច។មានពេលខ្លះក្បូនស្នោដាច់សំណាញ់ត្រូវចងឡើងវិញ ដូចនេះត្រូវសុំទូកគេជិះ ដោយសារតែត្រូវគេបដិសេធ ជាហេតុធ្វើឱ្យគន្ធាយំព្រោះមិនបានទៅសាលា។
លោកថា ពីផ្ទះរបស់លោកទៅសាលាមានចម្ងាយត្រឹមតែប្រហែល ៣០០ ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ តែយ៉ាងណា លោកនៅតែបារម្ភពីសុវត្ថិភាពកូនស្រីជានិច្ច។លោកបានប្រាប់ថា៖ «ឥឡូវកូនគន្ធាសប្បាយចិត្ត និងថ្លែងអំណរគុណដល់សប្បុរសជនទាំងអស់ដែលមានក្តីមេត្តាអាណិតដល់កូនគន្ធាខ្ញុំ។ នាងប្រាប់ខ្ញុំថា នឹងតស៊ូរៀនឱ្យបានចេះដឹងនឹងគេ ទោះជាយើងផ្ញើជីវិតតែលើទឹកក៏ដោយ»។
លោកស្រី ឈួន សុវណ្ណា ជានាយិកានៃសាលាបឋមសិក្សាមេជ្រៃ បានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា សាលាបឋមសិក្សាមេជ្រៃជាសាលាបណ្តែតទឹកក្នុងស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។ សាលានេះមានសិស្ស ២៤៨ នាក់ (ស្រី ១១៤ នាក់) និងមាន ៨ ថ្នាក់ ក្នុងនោះថ្នាក់មត្ដេយ្យចំនួន ២ ថ្នាក់ ហើយក្រៅពីនោះគឺពីថ្នាក់ទី ១ ដល់ទី ៦ រីឯសិស្សទាំងអស់សុទ្ធតែជិះទូកមករៀន។ចំពោះកុមារី ឆុង គន្ធា អាយុ ៦ ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី១ (ក) ដែលឪពុកម្តាយនាងជាគ្រួសារក្រីក្រ។
បើតាមលោកស្រីនាយិកា ទោះជាសាលាបណ្តែតទឹក ហើយសិស្សៗត្រូវជិះទូកមករៀនក្តី តែមិនធ្លាប់មានសិស្សម្នាក់ណាជួបគ្រោះថ្នាក់ដោយសារលង់ទឹកស្លាប់ទេ។ បញ្ហានេះដោយសារតែសាលា ពិសេសលោកគ្រូ-អ្នកគ្រូទាំង ១២ នាក់ តែងតែពន្យល់ណែនាំដល់សិស្ស និងអ្នកអាណាព្យាបាលឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច។ ដោយសារតែជាសាលាបណ្តែតទឹក ដូច្នេះនៅពេលរដូវទឹកឡើងក៏អណ្តែតឡើងមកផ្នែកខាងលើហើយផ្ទះរបស់សិស្សក៏ឡើងមកលើដែរ។
តែពេលទឹកស្រក គឺសាលាក៏អណ្តែតចុះទៅតាមទឹកចូលទៅបឹងទន្លេសាប តែមិននៅចំកណ្តាលបឹងវាលល្វឹងល្វើយទេ។លោកស្រីនាយិកាបានបន្តថា តាមរយៈក្រសួងអប់រំ យុវជននិងកីឡា និងមន្ទីរអប់រំខេត្តសៀមរាបបានសហការជាមួយអង្គការ 0nechild ជាដៃគូ។ កន្លងទៅសាលាបានជ្រើសរើសសិស្សចំនួន ៤១ នាក់ដែលមានជីវភាពទីទ័លក្រខ្លាំង ដើម្បីផ្តល់ជាអង្ករតែមិនជាប្រចាំទេ។ ទន្ទឹមនឹងនោះក្រសួងអប់រំតាមរយៈថវិការបស់រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាក្នុង ១ ឆ្នាំៗបានជ្រើសរើសសិស្សក្រីក្រពីសាលានេះចំនួន ២០ នាក់ ហើយបានជូនថវិកាដល់ពួកគេម្នាក់ៗក្នុង ១ លើកៗចំនួន ៨ម៉ឺនរៀល តែក្នុង ១ ឆ្នាំពួកគាត់អាចទទួលបានរហូត ៣ លើក។
ជាមួយគ្នានេះសិស្សក៏មានអាហារ ១ ពេល និងមានទឹកស្អាតហូបជាប្រចាំនៅក្នុងសាលាផងដែរ។ លោកស្រីបានបញ្ជាក់ថា៖ «បើប្រៀបធៀបការសិក្សារបស់សិស្សនៅលើទឹកជាមួយការសិក្សារបស់សិស្សនៅលើគោកគឺលទ្ធផលសិក្សារបស់យើងគឺទាបជាងគេបន្តិច។ សិស្ស[នៅសាលាលើទឹក] អវត្តមានច្រើន តែខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុឱ្យប្រាកដទេ»។
លោក សុខ លឿ ប្រធានភូមិពាមតាអួរ បានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា ភូមិពាមតាអួរជាភូមិជាប់មាត់បឹងទន្លេសាបដែលមានចំនួន ២៨៦ ខ្នងផ្ទះ សុទ្ធតែជាផ្ទះបណ្តែតទឹក ហើយបើគិតជាគ្រួសារស្មើនឹង ៤០០ គ្រួសារ និងសុទ្ធតែប្រកបរបរនេសាទត្រី រកខ្យង ដាក់មងចាប់ត្រី ជាដើម តែមុខរបរពួកគាត់គ្រាន់តែអាចចិញ្ចឹមជីវិតបានមួយរស់ប៉ុណ្ណោះ រីឯអ្នកខ្លះទៀតឡើងទៅរកការងារធ្វើនៅតំបន់ផ្សេង។
លោកប្រធានភូមិបានឱ្យដឹងដែរថា ចំពោះគ្រួសារបស់កុមារីឆុង គន្ធា ពេលនេះទទួលបានទូកស្មាច់អុំ ១ គ្រឿង ពីសាលាខេត្តសៀមរាប និងទូកស្មាច់បំពាក់ម៉ាស៊ីន ១ គ្រឿងទៀត ពីសប្បុរសជនតាមរយៈអ្នកសារព័ត៌មាន។
លោកបានបន្តថា ចំពោះជីវភាពរបស់អ្នករស់នៅលើផ្ទៃទឹកបឹងទន្លេសាបវិញដូចជាគ្មានគ្រួសារណាមានទ្រព្យធនច្រើនទេ បើទោះជាអ្នកខ្លះមានផ្ទះធំជាងគេ តែក៏ជំពាក់គេច្រើនដែរ។«ថ្វីដ្បិតតែផ្ទះបណ្តែតនៅលើទឹកយ៉ាងនេះក្តីក៏អ្នកភូមិមិនដែលជួបគ្រោះថ្នាក់អីដែរ»។
ពាក់ព័ន្ធនឹងការអប់រំតាមសាលាបណ្តែតទឹកវិញ លោក លី ប៊ុនណា ប្រធានមន្ទីរអប់រំយុវជន និងកីឡាខេត្តសៀមរាបបានឱ្យ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ ដឹងថា ក្នុងខេត្តនេះ មានសាលាបឋមសិក្សា និងអនុវិទ្យាល័យចំនួន ៥ នៅជាប់បឹងទន្លេសាប ដូចជា ស្រុកជីក្រែង ស្រុកសូទ្រនិគម ស្រុកពួក ស្រុកក្រឡាញ់ និងនៅក្រុងសៀមរាប ។
លោកបានបន្ថែមថា ជាទូទៅ អាណាព្យាបាលឬឪពុកម្តាយដែលរស់នៅលើទឹកតែងតែបង្ហាត់កូនគាត់ឱ្យចេះហែលទឹក តែបើកូនមិនចេះហែលទឹកគឺគាត់មិនបញ្ជូនកូនទៅសាលារៀនទេ។ដើម្បីការពារសុវត្ថិភាពសិស្សដែលរៀននៅសាលាបណ្តែតទឹកក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡាក៏ដូចជា មន្ទីរអប់រំខេត្តសៀមរាបបានសហការជាមួយអង្គការខេប [KAPE] និង Onechild ក្នុងការជួយដល់សាលានៅតំបន់ទាំងនោះ។ ចំពោះកុមារី ឆុង គន្ធា ដែលជិះក្បូនស្នោមកសាលារៀនវិញ លោក លី ប៊ុនណា បានប្រាប់ថា នាងក៏ចេះហែលទឹកដែរ ព្រោះបើគាត់មិនចេះហែលទឹកប្រហែលជាឪពុកម្តាយមិនហ៊ានបណ្តោយទេ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «អ្នករស់នៅក្នុងតំបន់ទឹកបានន័យថា គាត់ស៊ាំទៅនឹងទឹកហើយ។ អ្នករស់នៅលើទឹកនេះដូចជាមិនមានអាវពោងអីទេ ដោយសារតែពួកគាត់ចេះហែលទឹកចេះអីហើយ តែយ៉ាងណាក៏មន្ទីរតែងតែប្រាប់គ្រូៗដើម្បីផ្សព្វផ្សាយណែនាំដល់សិស្សឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច»។
បើតាមលោក ប៊ុនណា អង្គការបានអនុវត្តគម្រោងក្នុងការបំប៉នដល់សិស្សណាដែលរៀនខ្សោយជាងគេដោយមានឧបត្ថម្ភជាទូកសម្រាប់សាលានីមួយៗ ដើម្បីចល័តដឹកជញ្ជូនសិស្សទៅមកសាលារៀន។ ក្រៅពីនេះខាងអង្គការក៏ជួយជាទឹកស្អាតរួមទាំងបញ្ហាសុខភាពអនាម័យដល់សិស្សផងដែរ៕
