កំពង់ធំៈ មន្ត្រីនៃមន្ទីរវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈខេត្តកំពង់ធំនឹងចុះទៅធ្វើកំណត់ហេតុទីតាំងទួលបុរាណថ្មី ១ កន្លែងស្ថិតនៅក្នុងបរិវេណដីចម្ការប្រជាពលរដ្ឋ ត្រង់ចំណុចព្រៃទទឹងនៃភូមិពាមអាទិត្យ ឃុំសាគ្រាម ស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្កនៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ បន្ទាប់ពីទទួលព័ត៌មានបានពីប្រជាពលរដ្ឋដែលប្រទះឃើញកាលពីពេលថ្មីៗនេះ។
លោក ហ៊ិន សោភ័ណ ប្រធានមន្ទីរវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈខេត្តកំពង់ធំប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ នៅថ្ងៃទី ៨ ខែសីហាឆ្នាំ ២០២១ នេះថា លោកនឹងដឹកនាំមន្ត្រីទៅពិនិត្យមើល និងធ្វើកំណត់ហេតុទីតាំងទួលបុរាណនេះ ដើម្បីប្រមូលព័ត៌មាន និងកំណត់ និងចុះបញ្ជីជាទីតាំងជាទីទួលបុរាណ ដែលកំណត់ដោយច្បាប់។
លោក ហ៊ិន សោភ័ណ បន្តថា នៅពេលទីទួលបុរាណនេះត្រូវបានចុះបញ្ជី លោកនឹងឱ្យប្រជាពលរដ្ឋ ម្ចាស់ចម្ការ និងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានចុះហត្ថលេខាទទួលស្គាល់ ដោយមិនឱ្យមានការឈូសឆាយ ឬធ្វើអ្វីដែលប៉ះពាល់ដល់ទីទួលបុរាណនេះ ព្រមទាំងចូលរួមថែរក្សាការពារឱ្យស្ថិតស្ថេរគង់វង្សយូរអង្វែង។
លោក ហ៊ិន សោភ័ណ បន្ថែមថា តាមកំណត់របាយការណ៍របស់ការិយាល័យវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ ស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្កនៅទីទួលប្រាសាទបុរាណនេះ មានបំណែកដុំថ្មជារូបបដិមា។ ទោះជាយ៉ាងណា បើពិនិត្យដោយភ្នែកហាក់លំបាកបន្តិចក្នុងការកំណត់ លុះត្រាតែធ្វើកំណាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវទើបអាចកំណត់បានថា វាអាចថានឹងមានគ្រឹះប្រាសាទ និងជាតំបន់ទីសក្ការបូជារបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងសម័យមុន។
លោក សោភ័ណ ថ្លែងថា៖ «តាមការសន្និដ្ឋាន ទីតាំងនេះគឺជាទីសក្ការបូជាកាលពីសម័យកណ្តាលចន្លោះពី ៣០០ ទៅ ៥០០ ឆ្នាំមុន ពួកគាត់បានលើកតម្កល់រូបបដិមា ដោយឃើញរូបព្រះពុទ្ធ (ថ្មគោល)។ យ៉ាងណា ខ្ញុំចុះទៅអាទិត្យហ្នឹងហើយ ដោយដំបូងឡើយយើងធ្វើកំណត់ហេតុជាទីទួលបុរាណ ឬទីប្រាសាទបុរាណ»។
លោក ស៊ាប សីហា មគ្គុទេសក៍ទេសចរណ៍ប្រចាំនៅខេត្តសៀមរាប និង តំបន់ជុំវិញប្រាប់ឱ្យដឹងដែរថា ការកំណត់ទីតាំងនេះជាទីទួលបុរាណ ព្រោះនៅតំបន់នោះត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋប្រទះឃើញរូបបដិមា និងរណ្តៅដែលត្រូវបានគេជីកយកបដិមាជាដើម។ មួយវិញទៀត នៅជុំវិញ និងនៅមិនឆ្ងាយពីទីទួលបុរាណនេះ មានប្រាសាទដូនម៉ៅ ប្រាសាទតាម៉ៅ ប្រាសាទអូរប្រាសាទ និងប្រាសាទអំបែកជាដើម។
លោកថ្លែងថា៖ «នៅទីទួលនេះ យើងឃើញថ្ម និងរូបបដិមា សុទ្ធតែរូបចម្លាក់ពីបុរាណ ដែលរចនាប័ទ្មដូចប្រាសាទបាយ័ន។ អ៊ីចឹងហើយបានយើងកំណត់ទីតាំងនេះ ជាទីទួលបុរាណ។ ប៉ុន្តែ ទីតាំងនេះវាក្លាយទៅជាទីវាលចម្ការពលរដ្ឋអស់ហើយ និងមួយវិញទៀត នៅជុំវិញទីតាំងនេះក៏មានគ្រឹះប្រាសាទបុរាណដែរ»។
លោក ស៊ាប សីហា បានសន្និដ្ឋានថា ទីតាំងទួលបុរាណនេះជាទីកន្លែងដែលប្រជាពលរដ្ឋបានរស់នៅ និងត្រូវបានរៀបចំជាទីសក្ការបូជាកាលពីសម័យព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី ៧ ក្នុងសតវត្សរ៍ ១២ ឬ ១៣៕