.jpg)
មន្ត្រីមន្ទីរធនធានទឹក និងឧតុនិយមខេត្តប៉ៃលិន ចុះពិនិត្យអាងស្តុកទឹក និងពង្រីកប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រ កាលពីថ្ងៃទី ១៣ មករា។ រូបថត ក្រសួងធនធានទឹក
ប៉ៃលិនៈ មន្ទីរធនធានទឹក និងឧតុនិយមខេត្តប៉ៃលិនដាក់ផែនការយុទ្ធសាស្ត្រចំនួន ៤ គឺការស្ថាបនាអាងស្តុកទឹក និងពង្រីកប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ទឹកដល់វិស័យកសិកម្មឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ខណៈវិស័យនេះ គឺជាអាទិភាពរបស់ខេត្តដែលមានប្រជាជនជាង ៧០ ភាគរយកំពុងប្រកបរបរកសិកម្ម។
ក្នុងសន្និសីទសារព័ត៌មានស្តីពីវឌ្ឍនភាព និងទិសដៅការងាររបស់ក្រុមប្រឹក្សាខេត្តប៉ៃលិនកាលពីថ្ងៃទី ១៧ ខែកុម្ភៈ លោក ង៉ា លីហុង ប្រធានមន្ទីរធនធានទឹក និងឧតុនិយមខេត្តប៉ៃលិនថ្លែងថា ប៉ៃលិន គឺជាខេត្តមួយដែលមានសក្តានុពលលើវិស័យកសិកម្ម ប៉ុន្តែនៅខ្វះទឹក ដើម្បីស្រោចស្រពដំណាំរបស់កសិករ។
លោកបន្តថា កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ ខេត្តប៉ៃលិន ប្រឈមនឹងការខ្វះទឹកខ្លាំងដែលនៅពេលនោះមន្ទីរធនធានទឹកបានផ្តល់អាទិភាពដំបូងសម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកប្រើប្រាស់នៅក្នុងទីក្រុង ដូចជាផលិតទឹកបរិភោគ និងប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ។
លោកថា៖ «នាពេលនោះ ខាងមន្ទីរស្នើឱ្យបងប្អូនបន្ថយការដាំដុះ ហើយផ្ទៃដីដាំដុះមានការថយចុះ ព្រោះទឹកអត់គ្រប់ ដើម្បីទុកទឹកមួយផ្នែកធំសម្រាប់ប្រើប្រាស់ ដូច្នេះការងារធនធានទឹកគឺយើងផ្តោតសំខាន់លើការងារទឹកគ្រប់វិស័យ»។
ប៉ុន្តែលោកថា មន្ទីរធនធានទឹកបានធ្វើការអភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រចំនួន ៣ កន្លែង ដែលបច្ចុប្បន្នមានលទ្ធភាពផ្គត់ផ្គង់ទឹកធ្វើស្រូវជាង ៦ ៥០០ ហិកតា លើផ្ទៃដីស្រូវ ១ ម៉ឺនហិកតា។ មានន័យថាផ្គត់ផ្គង់បានប្រមាណ ៦៥ ភាគរយ។ ផ្ទៃដីនេះ កសិករមិនមែនធ្វើស្រែ ១ ដងក្នុង ១ ឆ្នាំដូចលើកមុនទេពោល គឺកសិករកំពុងធ្វើស្រូវ ៣ ដងក្នុង ១ ឆ្នាំ ទាំងស្រូវប្រាំង និងស្រូវវស្សាលើផ្ទៃដីដដែល។ ទឹកទាំងនោះក៏បានស្រោចស្រពដំណាំផ្សេងៗទៀតក្រៅពីស្រូវរួមទាំងការចិញ្ចឹមសត្វ ដំណាំបន្លែបង្ការ និងដំណាំកៅស៊ូ ស្វាយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ លោកបានគូសបញ្ជាក់ថា ទោះបីមានប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រទាំងនេះ ប៉ុន្តែការផ្គត់ផ្គង់ទឹកនៅខេត្តប៉ៃលិន អត់ទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ ។
លោក ង៉ា លីហុង ឱ្យដឹងថា ដើម្បីធានាឱ្យមានទឹកប្រើប្រាស់លើគ្រប់វិស័យនៅខេត្តប៉ៃលិន មន្ទីរធនធានទឹក និងឧតុនិយមមានផែនការធំៗចំនួន ៤ ដែលកំពុងអនុវត្ត។ ផែនការទី ១ តាមយុទ្ធសាស្ត្រ គឺការស្ថាបនាអាងស្តុកទឹក ដែលជាប្រភពផ្គត់ផ្គង់ទឹកដ៏មានសារៈសំខាន់។
បច្ចុប្បន្នក្រសួងធនធានទឹកបានស្ថាបនាអាងទឹកនៅទូទាំងប្រទេសបានច្រើន ប៉ុន្តែនៅប៉ៃលិន អត់ទាន់ចេញជារូបរាងនៅឡើយទេ ខណៈមន្ត្រីជំនាញធ្វើកិច្ចការនេះ អស់រយៈពេល ៥ ឆ្នាំហើយ។ មូលហេតុយឺតយ៉ាវនៃការស្ថាបនាអាងស្តុកទឹកដោយមានកត្តា ផ្សេងៗដូចជា កត្តាកូវីដធ្វើឱ្យដៃគូអភិវឌ្ឍន៍ផ្អាកគម្រោង។
ផែនការទី ២ ពាក់ព័ន្ធទិន្នន័យ ព្រោះការកសាងអាងទឹកនីមួយៗត្រូវការទិន្នន័យជលសាស្ត្រច្បាស់លាស់ពីស្ថានភាពទឹកខ្ពស់បំផុតក្នុងរយៈពេល ៤០ ទៅ ៥០ ឆ្នាំ ខណៈខេត្តប៉ៃលិនអត់មានទិន្ន័យផ្នែកជលសាស្ត្រទេ។
លោកថា ការស្ថាបនាអាងស្តុកទឹកនេះមានតួនាទីរំដោះទឹកជំនន់នៅរដូវវស្សា នៅពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង គឺអាងទឹកស្រូបយកទឹកមិនឱ្យជន់លិចខ្លាំង។ «អាងទឹកនេះសម្រាប់បញ្ចេញទឹកដែលយើងស្រូបក្នុងរដូវវស្សាភ្លៀងច្រើន សម្រាប់យកទៅប្រើប្រាស់ក្នុងរដូវប្រាំងវិញ។ អ៊ីចឹងផែនការយុទ្ធសាស្ត្រដ៏សំខាន់គឺអាងស្តុកទឹក»។
ផែនការយុទ្ធសាស្ត្រទី ៣ បង្កើតប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រថ្មី តាមភូមិសាស្ដ្រដែលអាចធ្វើទៅរួច ខណៈមន្ទីរមានទិន្នន័យក្នុងដៃដែលអាចធ្វើបានថែម ១ ឬ ២ កន្លែងទៀត ដែលកំពុងសិក្សាជាមួយភាគីចិន។ សម្រាប់ផែនការយុទ្ធសាស្ត្រទី ៤ គឺធ្វើការវាតទីក្នុងការប្រើប្រាស់ទឹកឱ្យបានពេញលេញគ្រប់ប្រព័ន្ធធារាសាស្ត្រ និងគ្រប់ប្រព័ន្ធអាងទឹកទាំងអស់ ដើម្បីលៃលកយ៉ាងណាឱ្យទឹកដែលយើងមានប្រើប្រាស់គ្រប់គ្រាន់ និងទាន់ពេលវេលា។
ប្រធានមន្ទីរកសិកម្មខេត្តប៉ៃលិនលោក សាយ សុផាត បានថ្លែងថា វិស័យកសិកម្មនៅក្នុងខេត្តមានការរីកចម្រើនគួរឱ្យកត់សម្គាល់បើប្រៀបធៀបមុនឆ្នាំ ២០១៧ ។ ផ្ទៃដីដាំដុះនៅមុនឆ្នាំ ២០១៧ មានតែ ៥៦ ០០០ ហិកតា ហើយបច្ចុប្បន្ននេះមានការកើនឡើងរហូតទៅដល់ជាង ៧៧ ០០០ ហិកតា។ លោកថា៖ «ក្នុងនោះកត់សម្គាល់មានការកើនឡើងនៃបរិមាណផលនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៧ មាន ៥៨ ០០០ ពាន់តោន ក្នុង ១ ឆ្នាំរហូតដល់ឆ្នាំនេះមានការកើនឡើងជាង ៩ ម៉ឺនតោននិយាយតែដំណាំរួមផ្សំផ្សេងៗ»។ រីឯដំណាំស្រូវឃើញថា មានការដាំដុះស្រូវប្រាំងស្រូវវស្សារហូតទៅដល់ជាង ១៤ ០០០ ហិកតា។
ខេត្តប៉ៃលិន មានផ្ទៃដីសរុប ១ ០៦២ គីឡូម៉ែត្រការ៉េមានពលរដ្ឋសរុបជាង ៧ ម៉ឺននាក់។ សក្តានុពលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខេត្ត គឺពឹងផ្អែកលើវិស័យកសិកម្ម៕
