.jpg)
កុមារនិងក្រុមយុវតី ក្នុងពេលកំពុងសិក្សានៅក្នុងសមាគមស្នាមញញឹមថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់កុមារកន្លងទៅ។ រូបថត សហការី
កណ្ដាលៈ សំឡេងអ៊ូអរឈូឆរលាយឡំនឹងសំឡេងចានស្លាបព្រាប៉ះទង្គិចគ្នាហាក់ដូចជាសំឡេងតន្ត្រីមួយតែតាមពិតមិនមែនជាទីកន្លែងកម្សាន្តអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែបើគេបានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ប្រភពនៃសំឡេង ឬក៏បានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកនោះ គឺគេប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ក្តុកក្តួលក្នុងចិត្តដោយសារនោះគេឃើញមានក្មេងប្រុសស្រីតូចធំប្រមាណជាង ៨០ នាក់ អង្គុយតម្រៀបគ្នាដំកង់ជារង្វង់យ៉ាងមានរបៀបកំពុងញ៉ាំអាហារក្នុងសមាគមស្នាមញញឹមថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់កុមារដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិក្រសាំង ឃុំជើងកើប ស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង ខេត្តកណ្ដាល។
ក្មេងៗទាំងនោះជាក្មេងអនាថាដែលត្រូវបានប្រមូលពីតាមថ្នល់និងជាក្មេងកំព្រាឪពុកឬកំព្រាម្តាយ និងជាក្មេងក្នុងគ្រួសារក្រីក្រគ្មានអ្នកទីពឹងហើយត្រូវបានប្រមូលយកមកចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាផ្គត់ផ្គង់ឱ្យរៀនសូត្ររហូតដល់បានរៀនចប់សាកលវិទ្យាល័យ និងមានការងារធ្វើអាចចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនឯងបានទៀតផង។
តាមរយៈរូបភាពឡាយជាវីដេអូខណៈកំពុងអង្គុយហាន់បន្លែនិងមានក្មេងប្រុសស្រីអង្គុយនៅក្បែរៗខ្លួនយុវតី ជិន នី អាយុ ២១ ឆ្នាំ បាននិយាយទាំងរលីងរលោងទឹកភ្នែក និងអួលដើមកប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា នាងមានឪពុកម្ដាយនិងមានបងប្អូនប្រុសស្រី ៥ នាក់ តែជីវភាពក្នុងគ្រួសាររបស់នាងខ្វះខាតខ្លាំងណាស់ដែលពេលខ្លះសូម្បីតែអង្ករ ១ កំប៉ុងសឹងតែរកមកដាំបាយមិនបានផង។
ដោយសារតែភាពក្រីក្របានធ្វើឱ្យនាងរួមទាំងបងប្អូននាងដើររើសអេតចាយ ឬក៏ដើរបេះបន្លែផ្លែឈើដើរលក់ ដើម្បីបានលុយគ្រាន់ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ខណៈឪពុកម្តាយរបស់នាងគ្មានលទ្ធភាពរកលុយមកចិញ្ចឹមកូនបាន ព្រោះតែពួកគាត់មានជំងឺប្រចាំកាយ។ ដោយសារតែឃើញសភាពបែបនេះក៏មានស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ូ ស្រីគង់ បានសុំឪពុកម្តាយរបស់នាងយកមកចិញ្ចឹមក្នុងសមាគមជាមួយប្អូនប្រុសពៅម្នាក់ឱ្យបានចូលសាលារៀនសូត្ររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
យុវតី ជិន នី រៀបរាប់បន្តថា នៅពេលនោះម្តាយនិងឪពុកធម៌របស់នាងមិនទាន់បើកជាសមាគមសម្រាប់យកក្មេងៗគ្មានទីពឹងមកចិញ្ចឹមច្រើននៅឡើយទេ ដោយមានតែប្រមាណជា ១០ នាក់ប៉ុណ្ណោះ រួមទាំងកូនបង្កើតរបស់ម្តាយធម៌នាងចំនួន ៤ នាក់ផង។ដោយសារតែចិញ្ចឹមកូនច្រើនម្តាយឪពុកធម៌របស់នាងតែងតែធ្វើនំដើរលក់នៅតាមរោងចក្រកាត់ដេរនៅក្នុងក្រុងតាខ្មៅ។ ចៃដន្យម្តាយធម៌បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ធ្វើឱ្យរូបនាងត្រូវធ្វើនំដើរលក់ជំនួសម្តាយធម៌ដើម្បីយកលុយមកផ្គត់ផ្គង់នៅក្នុងគ្រួសារថ្មីរបស់នាង។
ជិន នី បានថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំអាណិតម្តាយធម៌ខ្ញុំ គឺគាត់ហត់នឿយណាស់ក្នុងការចិញ្ចឹមខ្ញុំរួមនឹងក្មេងដទៃទៀត។ នៅពេលខ្ញុំឃើញគាត់នឿយអស់កម្លាំងខ្ញុំសួរថាម៉ាក់កើតអីអត់? គាត់ឆ្លើយថាអត់អីទេ។ ខ្ញុំសរសើរទឹកចិត្តប៉ាម៉ាក់ធម៌របស់ខ្ញុំខ្លាំងមែនទែនដែលពួកគាត់នៅតែតាមថែរក្សាខ្ញុំទោះជាខ្ញុំរៀនដល់សាកលវិទ្យាល័យហើយក្តី»។
យុវតី ជិន នី បច្ចុប្បន្នជានិស្សិតឆ្នាំទី២ សិក្សាផ្នែកទស្សនវិជ្ជាកំពុងសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ និងស្នាក់នៅរៀនសូត្រក្នុងអន្តេវាសិកដ្ឋានរបស់និស្សិតនៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញតែម្តង។ ប៉ុន្តែយុវតីរូបនេះនៅតែឆ្លៀតមកជួយកិច្ចការមួយចំនួននៅក្នុងសមាគមដូចជាការងារជួយបង្ហាត់បង្រៀនក្មេងៗ ឬក៏ជួយចម្អិនអាហារជាដើម។
ដោយឡែក យុវជនឈ្មោះ លី លឹម អាយុ ២១ ឆ្នាំ ជាកូនកំព្រាឪពុកម្ដាយដែលរស់នៅក្នុងសមាគមបានរៀបរាប់ថា កាលពីមុនប្អូនបានរស់នៅជាមួយអ៊ំស្រីរបស់គាត់ ប៉ុន្តែអ៊ំស្រីមិនសូវជាស្រឡាញ់គាត់ទេ ហើយអំឡុងពេលនោះរូបគេធ្វើការងារសព្វសារពើ។ ហេតុដូច្នេះហើយប្អូនមិនសូវបានរៀនសូត្រប៉ុន្មានទេសូម្បីតែដេកក៏មិនបានពេញភ្នែកផង។ ដោយឃើញសភាពបែបនេះទើបអ្នកភូមិមានក្តីអាណិតហើយក៏បានណែនាំប្អូនទៅសុំរស់នៅក្នុងសមាគមរហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។
យុវជន លី លឹម បានពោលថា៖ «ពេលខ្ញុំមករស់នៅជាមួយលោកទាំង ២ គាត់អាណិតស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ គាត់ប្រើពាក្យប្រៀនប្រដៅល្អៗណែនាំខ្ញុំឱ្យធ្វើតែអំពើល្អខុសឆ្ងាយពីកាលនៅជាមួយអ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាម៉ាក់ប៉ាធម៌ស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់លោកទាំង ២ នាក់ ដូចម៉ាក់ប៉ាបង្កើតខ្ញុំអ៊ីចឹងដែរ។ខ្ញុំរស់នៅជាមួយលោកទាំង២នាក់មានភាពកក់ក្ដៅខ្លាំងណាស់ »។
ជុំវិញបញ្ហានេះអ្នកស្រី ប៉ូ ស្រីគង់ អាយុ ៥២ ឆ្នាំ ដែលមានស្វាមីឈ្មោះ ប៉េន សុផល និងមានកូនប្រុសស្រីចំនួន ៤ នាក់ ដែលជាប្រធានសមាគមមួយឈ្មោះថា (សមាគមស្នាមញញឹមថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់កុមារ) បានរៀបរាប់ប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា អ្នកស្រីមានស្រុកកំណើតនៅភូមិ ទក្សិណ ឃុំក្រាំងធ្នង់ ស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ ហើយអ្នកស្រីបានមកប្រកបរបរលក់នំនៅតាមរោងចក្រកាត់ដេរក្នុងក្រុងតាខ្មៅ ខេត្តកណ្តាល។
បើតាមអ្នកស្ត្រី ប៉ូ ស្រីគង់ សមាគមស្នាមញញឹមថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់កុមារនេះ ត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយក្រសួងមហាផ្ទៃ កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ ហើយមុននឹងពង្រីកខ្លួនបានទៅជាសមាគមរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ គឺអ្នកស្រីនិងស្វាមីបានពុះពារការលំបាកគ្រប់បែបយ៉ាង។
អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា ដំបូងឡើយអ្នកស្រីត្រឹមតែជាអ្នកធ្វើនំលក់នៅតាមរោងចក្រកាត់ដេរនៅក្រុងតាខ្មៅតែប៉ុណ្ណោះ។ តែដោយឃើញក្មេងអនាថានៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ អ្នកស្រីក៏មានក្តីអាណិតហើយក៏គិតថាក្មេងៗជាធនធានមនុស្សដ៏សំខាន់ប្រសិនបើពួកគេបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលអប់រំនិងទទួលបានការថែទាំត្រឹមត្រូវគឺពួកគេប្រាកដជាក្លាយទៅជាមនុស្សល្អ។ បន្ទាប់ពីមានគំនិតដូចនេះអ្នកស្រីក៏បានទៅពិគ្រោះយោបល់ជាមួយស្វាមីហើយស្វាមីរបស់អ្នកស្រីក៏យល់ស្របតាម។
ស្ត្រីរូបនេះបន្តថា ក្មេងៗដែលអ្នកស្រីប្រមូលយកមកចិញ្ចឹមនេះមានច្រើនសណ្ឋានដែលក្មេងខ្លះមកពីប្រភពមកពីគ្រួសារទីទ័លក្រ ឬកូនកំព្រាដែលមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ឬឪពុកម្តាយជួញដូរគ្រឿងញៀនត្រូវជាប់ពន្ធនាគារ។ រីឯកុមារខ្លះទៀតត្រូវបានឪពុកម្តាយបោះបង់ចោល ឬកូនកំព្រាឬកុមារដែលឪពុកម្តាយលែងលះគ្នាដែលដំបូងឡើយក្នុងឆ្នាំ ២០០១ អ្នកស្រីចាប់ផ្តើមយកក្មេងមកចិញ្ចឹមប្រមាណជា ១០ នាក់ រួមទាំងកូនបង្កើតរបស់អ្នកស្រី ៤នាក់ផង។
ដោយសារតែមានសមាជិកគ្រួសាររហូតដល់ជាង ១០ នាក់បែបនេះ ក៏ក្លាយជាបន្ទុកមួយកាន់តែធ្ងន់ជាងមុន ខណៈដែលអ្នកស្រីត្រឹមតែជាអ្នកលក់ម្ជូរ និងលក់នំចំណីបន្តិចបន្តួចនៅតាមរោងចក្រកាត់ដេរតែប៉ុណ្ណោះ។ សមាជិកច្រើនបែបនេះធ្វើឱ្យជីវភាពគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីបានធ្លាក់ដល់កម្រិតសូន្យដែលពេលខ្លះអ្នកស្រីដើរចាប់សត្វខ្យាដំរីឬសត្វផ្សេងៗយកមកធ្វើម្ហូបក៏មានដែរ។ រីឯកូនៗបង្កើតរបស់អ្នកស្រីពេលខ្លះដែលអ្នកស្រីមិនទាន់ត្រឡប់មកដល់ផ្ទះ គឺគេបៅដោះឆ្កែក៏មានដែរ។
បើតាមអ្នកស្រី ប៉ូ ស្រីគង់ ដោយសារតែអ្នកស្ត្រីជាគ្រិស្តបរិស័ទក៏បានស្នើទៅបុរសជនជាតិកូរ៉េម្នាក់ឈ្មោះប៉ាស្ទ័រ ដែលជាមេមណ្ឌលរបស់គាត់ដើម្បីឱ្យជួយផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់ក្មេង។ក្រោយមកលោកប៉ាស្ទ័របានសន្យាផ្តល់ជាអង្ករដល់អ្នកស្រីក្នុង ១ ខែ ១ បាវទម្ងន់ ៥០ គីឡូក្រាមជារៀងរាល់ខែ និងជួយក្មេងៗក្នុងម្នាក់ ២ រយរៀល សម្រាប់ថ្លៃអាហារហូបចុកប្រចាំថ្ងៃទៀតផង។
អ្នកស្រីរៀបរាប់ទៀតថា ក្រោយៗមកព័ត៌មាននេះបានលេចឮដល់សាធារណជនទាំងក្នុងនិងក្រៅប្រទេសទើបមានការជួយផ្តល់ជាគ្រឿងឧបភោគបរិភោគផ្សេងរហូតដំណើរការដល់បច្ចុប្បន្ន។ ចំពោះក្មេងៗដែលអ្នកស្រីយកមកចិញ្ចឹមនេះ គឺមានការយល់ព្រមពីម្តាយឪពុកហើយសុទ្ធតែមានអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានដឹង ឮទាំងអស់ហើយខ្លះក៏ខាងសមាគមនារីក្នុងមូលដ្ឋានឃើញក្មេងរស់នៅក្នុងគ្រួសារខ្វះខាតក៏ទាក់ទងអ្នកស្រីឱ្យជួយយកក្មេងមកចិញ្ចឹមដែរ។
អ្នកស្រីថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់បានលុយពីសប្បុរសជនទេ តែខ្ញុំចង់បានសម្ភារហូបចុកច្រើនជាង។ ខ្ញុំបានបងស្រីជាអាណិកជនខ្មែរម្នាក់រស់នៅប្រទេសបារាំង និងខ្មែររស់នៅអាមេរិក និងប្រទេសអូស្ត្រាលីជួយជាថវិកាធ្វើផ្ទះសម្រាប់ក្មេង។
ក្រុមហ៊ុនជីបម៉ុងជួយខ្ញុំ ២២ ៥០០ ដុល្លារ រួមទាំងមានតារាល្បីរបស់យើងជួយផង ពិសេសកាកបាទក្រហមរបស់សម្តេចប៊ុនរ៉ានីហ៊ុនសែនផង។ ខ្ញុំលក់ដី ១ កន្លែងទៀត យកមកធ្វើផ្ទះល្វែង ៣ ជាន់ ដែលមានទំហំ ៣០ មែត្រគុណ ៣០ ម៉ែត្រខ្ញុំគ្មានថវិកាសម្រាប់ទិញដីដើម្បីពង្រីកទីតាំងសមាគមទេ តែបើមានសប្បុរសជនជួយគាំទ្រខ្ញុំនឹងព្យាយាមបន្តទៀត»។
បើតាមអ្នកស្រី ប៉ូ ស្រីគង់ ក្រៅពីមានសប្បុរសជនក៏មានថ្នាក់ដឹកនាំខេត្តកណ្តាលលោក គង់ សោភ័ណ្ឌ ជួយជាស្បៀងអាហារបន្តបន្ទាប់ដែរហើយបច្ចុប្បន្នអ្នកស្រីចិញ្ចឹមក្មេងចំនួន ៨៦ នាក់ ដែលមានអាយុពី ១ ខួបដល់អាយុជាង ២០ ឆ្នាំតែនេះជំនាន់ក្រោយទេ។ បច្ចុប្បន្នពួកគេកំពុងរស់នៅរៀនសូត្រក្នុងសមាគមដែលមានបង្រៀនជាភាសាអង់គ្លេសដែលមានគ្រូស្ម័គ្រចិត្តហ្វីលីពិនម្នាក់ជួយបង្រៀនដល់ពួកគេផង។ ក្នុង ១ ថ្ងៃ សមាគមរបស់អ្នកស្រីត្រូវប្រើអង្ករអស់១បាវទម្ងន់ ៥០ គីឡូក្រាម រួមនឹងចំណាយទៅលើម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃផង។ សមាគមមានរថយន្តក្រុង១គ្រឿងចំណុះ ២៥ កៅអី ដើម្បីដឹកក្មេងៗទៅសាលារៀននិងមានម៉ូតូកង់បី ១ គ្រឿង ដែលជាអំណោយរបស់កាកបាទក្រហមសម្រាប់ដឹកបន្លែពីផ្សារមកធ្វើម្ហូបសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់អាហារប្រចាំថ្ងៃដល់ក្មេង។
សមាគមរបស់អ្នកស្រីដំណើរការបានមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះក៏ដោយសារមានការជួយពីសប្បុរសជនគ្រប់ទិសទីទាំងសម្ភារសិក្សាទាំងថវិកាហើយអ្នកស្រីក៏សូមអរគុណដល់សប្បុរសជនដែលបានជួយឧបត្ថម្ភកន្លងមកផងដែរ។
អ្នកស្រីបានបញ្ជាក់ទៀតថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់បានអ្វីទេហើយគោលបំណងរបស់ខ្ញុំគឺចង់ជួយក្មេងឱ្យរួចផុតពីការរំលោភបំពាន រួចផុតពីគ្រឿងញៀនរួចផុតពីការរងទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ បើគាត់មានចំណេះដឹងមានការងារធ្វើគឺពួកខ្ញុំ ២ នាក់ប្តីប្រពន្ធសប្បាយចិត្តទៅហើយ»៕
