.jpg)
ស្ត្រីពិការ និងមួកដែលអ្នកស្រីចាក់លក់យកកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិត។ រូបថត សហការី
ភ្នំពេញៈ បើមើលទៅដៃទាំង ២ របស់ស្ត្រីវ័យកណ្តាលម្នាក់នេះហាក់មានសភាពខុសឆ្ងាយពីផ្ទៃមុខរបស់គាត់ដែលពេញទៅដោយបំណះសាច់រដិបរដុបជ្រីវជ្រួញ និងបើងាកមកមើលផ្នែកច្រមុះវិញមានសភាពក្រហូងផតដោយមានតែស្បែកជាប់ឆ្អឹង ខណៈដៃទាំង ២ កំពុងតែទាញម្ជុលដែករុញទៅមកៗជាមួយនឹងខ្សែអំបោះចាក់ប្រទាក់ក្រឡាប្រដេញឆ្លាស់ពណ៌គ្នាដោយប្រើតែដៃស្ទាប ព្រោះតែភ្នែកទាំងគូមើលមិនឃើញ។
បើគេមិនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកទេ ប្រហែលជាគិតថា គាត់គឺជាមនុស្សភ្នែកភ្លឺហើយ តែតាមការពិតស្ត្រីម្នាក់នេះជាជនពិការងងឹតភ្នែកទាំងសងខាង ដោយសារត្រូវទឹកអាស៊ីត។ កាលពីនៅមានវ័យ ១៩ ឆ្នាំ អ្នកស្រី ប្រឹម ស្រីអូន គឺជានារីក្រមុំម្នាក់ដែលមានមុខមាត់ស្រស់ស្អាត ក៏ប៉ុន្តែអ្នកស្រីត្រូវបានស្ត្រីម្នាក់ដែលជាឈ្មួញរកស៊ីទិញជ័រកៅស៊ូដូចគ្នាជះទឹកអាស៊ីតដាក់រហូតធ្វើឱ្យភ្នែកទាំងគូរបស់អ្នកស្រីងងឹតមើលអ្វីលែងឃើញ ហើយបច្ចុប្បន្នស្ត្រីរូបនេះប្រកបរបរចាក់មួកលក់តាមអនឡាញ តស៊ូចិញ្ចឹមកូនស្រី ២ នាក់ យ៉ាងត្រដាបត្រដួសបំផុត។
ស្ត្រីរូបនេះបានរំឭកប្រវត្តិរបស់ខ្លួនប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា អ្នកស្រី ឈ្មោះ ប្រឹម ស្រីអូន មានអាយុ ៤២ ឆ្នាំ និងមានបងប្អូនប្រុសស្រីចំនួន ៦ នាក់ រស់នៅភូមិធ្លក សង្កាត់-ក្រុងសួង ខេត្តកំពង់ចាម។ កាលពីស្ថិតក្នុងវ័យទើបតែ ១៩ ឆ្នាំ (ឆ្នាំ ១៩៩៩) អ្នកស្រីបានប្រកបរបរជាឈ្មួញកណ្តាលដើរទិញជ័រកៅស៊ូទឹកយកទៅលក់បន្តគ្រាន់បានកម្រៃខ្លះ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារដែលមានម្តាយ និងឪពុកចាស់ជរា ខណៈបងប្អូនរបស់អ្នកស្រីមានគ្រួសារបែកផ្ទះរៀងៗខ្លួនអស់ហើយ។
ក៏ប៉ុន្តែជាអកុសលនៅថ្ងៃ ១ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ដដែលនោះ អ្នកស្រីបានធ្វើដំណើរដោយជិះម៉ូតូ ១ គ្រឿងតែម្នាក់ឯង ដើម្បីទៅប្រមូលទិញជ័រកៅស៊ូដូចសព្វមួយដង។ ពេលនោះមានស្ត្រីម្នាក់ដែលនាងស្គាល់ថា ជាឈ្មួញកណ្តាលដើរទិញជ័រកៅស៊ូដូចគ្នាបាននិយាយបោះពាក្យសម្តីដាក់នាងថា [មាន់ព្រៃកុំចង់កម្ចាយមាន់ស្រុក]។ បន្ទាប់ពីស្ត្រីម្នាក់និយាយបានបន្តិចអ្នកស្រីក៏ងាកទៅក្រោយរកប្រភពសំឡេងបំណងមើលមុខអ្នកនិយាយ ក៏ស្រាប់តែផ្ទៃមុខរបស់អ្នកស្រីសើមជោកទៅដោយទឹក និងមានអាការក្តៅទ្រាំមិនបានដែលនាងសង្ស័យថា ជាទឹកអាស៊ីត។
ស្រីអូនបានបន្តថា ភ្លាមៗក្រោយកើតហេតុ អ្នកស្រីបានស្រែកឱ្យគេជួយ ព្រោះអ្នកស្រីមិនអាចបើកភ្នែកទាំង ២ បានឡើយ ប៉ុន្តែស្ត្រីដែលជះទឹកអាស៊ីតដាក់អ្នកស្រីនោះ ត្រូវបានគេប្រាប់ថា រូបគេត្រូវនគរបាលដែលដាក់ប៉ុស្តិ៍យាមនៅក្នុងចម្ការកៅស៊ូនោះចាប់ខ្លួនបានភ្លាមៗដែរ។ បន្ទាប់ពីត្រូវសាកសួររួច នគរបាលប៉ុស្តិ៍បានបញ្ជូនស្ត្រីបង្កហេតុទៅអធិការដ្ឋាននគរបាលក្រុងសួង ហើយជនសង្ស័យត្រូវបានសមត្ថកិច្ចបញ្ជូនទៅតុលាការ និងត្រូវឃុំខ្លួននៅពន្ធនាគារត្រពាំងផ្លុង។
ចំណែករូបអ្នកស្រីវិញ ត្រូវបានបងប្អូនដឹកយកទៅសង្គ្រោះបន្ទាន់នៅគ្លីនិកឯកជនមួយកន្លែងនៅម្តុំស្ថានទូតចិនក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ នៅទីនោះអ្នកស្រីត្រូវដេកព្យាបាលរបួសអស់រយៈពេល ៤ ខែ ទើបប្តូរចេញពីគ្លីនិកនោះទៅមណ្ឌលសាសនាកាតូលិកមួយមានទីតាំងនៅក្នុងសង្កាត់ចោមចៅ។ បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីសម្រាកព្យាបាលអស់រយៈពេល ៣ ខែទៀត ក៏ត្រូវខាងមណ្ឌលសាសនាកាតូលិកនោះ យកអ្នកស្រីទៅរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយនៅឯស្រុកកំណើតវិញនៅអំឡុងឆ្នាំង ២០០០។
អ្នកស្រីបានបន្តថា៖ «ខ្ញុំត្រូវបានអង្គការគ្រីស្ទានមួយយកខ្ញុំមកធ្វើការវះកាត់កែសម្ផស្សបន្តបន្ទាប់ទៀត។ ដូចជាចៀរសាច់ពីកំប៉េះគូទយកទៅប៉ះបូវមាត់ ប៉ះត្របកភ្នែក និងនៅលើផ្ទៃមុខទាំងមូលព្រោះគ្រូពេទ្យថា សាច់មុខខ្ញុំខូចអស់ហើយ»។
បើតាមអ្នកស្រី ស្រីអូន ដោយសារតែគ្រូពេទ្យតម្រូវឱ្យអ្នកស្រីព្យាបាលក្នុង ១ សប្តាហ៍ម្តងហើយ ដើម្បីកុំឱ្យមានការពិបាកក្នុងការធ្វើដំណើរផងនោះ អ្នកស្រីត្រូវតែបង្ខំចិត្តមករស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ ដោយជួលបន្ទប់គេស្នាក់នៅម្តុំបឹងសាឡានក្នុងខណ្ឌទួលគោក។ នៅទីនោះអ្នកស្រី ត្រូវបានអ្នកលក់អីវ៉ាន់តាមអនឡាញហៅទៅជួយឡាយលក់ផលិតផលឱ្យគេដោយគេឱ្យកម្រៃបន្តិចបន្តួចគ្រាន់តែដោះស្រាយជីវភាពតែប៉ុណ្ណោះ។
ប៉ុន្តែក្រោយមកទើបដឹងថា ការលក់ផលិតផលនោះគេយករូបអ្នកស្រីដែលជាជនពិការ ដើម្បីកេងប្រយោជន៍ពីនាង។ ម្យ៉ាងដើម្បីអូសទាញអតិថិជនឱ្យទិញផលិតផលគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយទើបអ្នកស្រីសម្រេចចិត្តឈប់ឡាយលក់ឱ្យគេ។ ដោយសារតែខ្លួនពិការភ្នែក រីឯមុខមាត់ក៏បាត់បង់សម្ផស្សអស់ផងនោះ អ្នកស្រីក៏ជ្រើសរើសយកអាជីពចាក់មួកដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។
អ្នកស្រីបានបន្តទៀតថា ដោយសារតែខ្លួនងងឹតភ្នែកមើលអ្វីមិនឃើញមិនដឹងជាទៅពឹងនរណាបាន ហើយម្យ៉ាងខាងអង្គការគ្រីស្ទានបានជួយជ្រោមជ្រែងតាំងពីរងគ្រោះរហូតមកទើបនៅឆ្នាំ ២០០៧ អ្នកស្រីក៏សម្រេចចិត្តទៅស្តាប់ព្រះគម្ពីរនៅមណ្ឌលសាសនាគ្រីស្ទានមួយនៅម្តុំចោមចៅ។ នៅទីនោះអ្នកស្រីត្រូវបានមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួននិយាយលួងលោមកុំឱ្យបាក់ទឹកចិត្ត ឬខូចចិត្តគិតចង់សម្លាប់ខ្លួន ពិសេសត្រូវពង្រឹងស្មារតីខ្លួនឯងឱ្យរឹងមាំ ដើម្បីជម្នះនឹងភាពលំបាកវេទនានេះ។
នៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ២០០៧ នោះ អ្នកស្រីត្រូវបានគេណែនាំឱ្យចូលជាសមាជិកក្នុងអង្គការជួយជនរងគ្រោះដោយទឹកអាស៊ីតហើយខាងអង្គការបានឱ្យអ្នកស្រីបង្ហាត់បង្រៀនចាក់មួកនៅក្នុងអង្គការរយៈពេល ៦ ខែដល់ជនពិការដោយទឹកអាស៊ីតដូចគ្នា។ ចៃដន្យមានបុរសម្នាក់ដែលជាជនពិការដោយទឹកអាស៊ីតដូចគ្នា តែមិនពិការភ្នែកនៅបម្រើការនៅក្នុងអង្គការបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់អ្នកស្រីហើយក៏ត្រូវបានអង្គការរៀបចំផ្សំផ្គុំឱ្យក្លាយជាប្តីប្រពន្ធ។
អ្នកស្រី អូន រៀបរាប់ថា អ្នកស្រីបានរួមរស់ជាមួយស្វាមីរហូតបង្កើតបានកូនស្រី ២ នាក់ ប៉ុន្តែក្រោយមកស្វាមីរបស់អ្នកស្រី បានលែងលះគ្នាជាមួយអ្នកស្រីទៅយកប្រពន្ធថ្មី។ក្រោយពីបែកបាក់ជាមួយប្តីមក អ្នកស្រីបានចាក់មួកលក់តាមអនឡាញជាមួយកូនស្រីច្បងរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ រីឯផលិតផលដែលចាក់ដោយដៃមានកាបូបស្ពាយ កាបូបយួរ មួក កន្សែងពានាជាដើម ពោលគឺបើអតិថិជនបញ្ជាឱ្យធ្វើគឺអ្នកស្រីធ្វើបានទាំងអស់ដែលក្នុង ១ ខែ អាចរកចំណូលបាន ១ លានរៀល ឬ ៦០ ម៉ឺនរៀលតែប៉ុណ្ណោះ។ រីឯកូនច្បងដែលមានអាយុ ១៣ ឆ្នាំ និងកូនប្អូនអាយុ ៥ ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នកំពុងរៀនសូត្រនៅក្នុងមណ្ឌលគ្រិស្តសាសនាមួយ នៅម្តុំសាលាឥន្ទ្រទេវី ដោយកូនច្បងរៀនថ្នាក់ទី៥ និងកូនប្អូនរៀនថ្នាក់ទី១។
អ្នកស្រី អូន រៀបរាប់បន្តថា៖ «ខ្ញុំមានការបារម្ភពីកូនដែរតាមផ្លូវហ្នឹង ដោយសារពួកគាត់ជិះកង់ទៅរៀនតែខ្ញុំមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច ព្រោះសុទ្ធតែស្រីទាំង ២ នាក់។ គាត់ជិះកង់ឌុបគ្នាឆ្ងាយដែរពីទួលសង្កែទៅសាលាឥន្ទ្រទេវី សព្វថ្ងៃនេះកូនស្រីច្បងដែលគ្នាមានអាយុទើបតែ ១៣ ឆ្នាំ តែត្រូវមករ៉ាប់រងគ្រួសារទៅវិញ»។
អ្នកស្រីត្អូញត្អែរថា អ្នកស្រីធ្លាប់ឮកូនស្រីច្បងរបស់អ្នកស្រីនិយាយត្អូញត្អែរដែរថា គាត់ជួបបញ្ហាពិបាកដូចជាទៅរៀននៅសាលាផង ហើយពេលចេញពីសាលាវិញត្រូវឡាយលក់ជាមួយម្តាយផង ម្យ៉ាងត្រូវចម្អិនម្ហូប និងដាំបាយផង ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណាកូនច្បងនៅតែស្រឡាញ់អ្នកស្រីយកចិត្តទុកដាក់មើលថែទាំអ្នកស្រីគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់។ ចំពោះនៅសាលារៀនវិញ ពេលខ្លះក៏មានក្មេងៗមួយចំនួននិយាយមាក់ងាយដាក់កូនអ្នកស្រីថា ជាកូនអ្នកពិការភ្នែកងងឹតផង ប៉ុន្តែកូនស្រីរបស់អ្នកស្រីប្រាប់ថា នាងឈប់គិតពីការនិយាយមាក់ងាយពីក្មេងៗទាំងនោះហើយ ពិសេសឱ្យតែម្តាយនាងបានរស់សុខស្រួលទៅ គឺនាងសប្បាយចិត្តហើយ។
អ្នកស្រី អូន និយាយថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់កូនខ្ញុំទាំង ២ នាក់នេះណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថា កូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំមានមុខមាត់ដូចម្ដេចទេ ព្រោះយើងងងឹតភ្នែក។ ខ្ញុំតូចចិត្តដែលមិនអាចមើលមុខកូនឃើញបានត្រឹមតែប៉ះពាល់រូបកាយពួកគេប៉ុណ្ណោះ»៕
