មិត្តខ្ញុំដែលមានអាយុ ២២ ឆ្នាំត្រូវបានគេដាក់រហស្សនាមថា បុរសវេទមន្តកាលនៅក្មេងដោយសារតែគាត់ស្រលាញ់ល្បិចថ្ពឹនភ្នែក និងវេទមន្តដែលគាត់បានបង្ហាញដល់មនុស្សជាច្រើនដែលគាត់បានជួប។ គាត់គឺជាអ្នកលេងសៀក ជាអ្នកពូកែថ្ពឹនភ្នែក ជាបុគ្គលមានមន្តស្នេហ៍ដោយមិនបាច់ប្រឹងនិងទទួលបានពរជ័យជាមួយនឹងស្នាមញញឹម និងការផ្តល់សំណើចដ៏អស្ចារ្យមួយរបស់ពិភពលោក។ គាត់ជាអ្នកគាំទ្រខ្លាំងលើតន្ត្រីរ៉េបហើយគាត់ចូលចិត្តបង្ហាញថាគាត់រឹងមាំ ប៉ុន្តែមិនអាចលាក់បាំងព្រលឹងដ៏ទន់ភ្លន់របស់គាត់បានទេ។
គុណសម្បត្តិទាំងអស់នេះគឺជាអព្ភូតហេតុដែលបានផ្តល់ការចាប់ផ្តើមនៃជីវិតរបស់គាត់។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់បានស្លាប់ក្នុងអំឡុងពេលចុងទសវត្សរ៍ទី ៩០ ដោយសារការរីករាលដាលជំងឺអេដស៍នៅកម្ពុជា។ គាត់កើតមកមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ស្រាប់គាត់ចំណាយពេល ៨ ឆ្នាំ បន្ទាប់ទៀតនូវការបដិសេធពីសាច់ញាតិ និងមណ្ឌលកុមារកំព្រា ជាចុងក្រោយគាត់ស្វែងរកផ្ទះដែលព្រមទទួលយកគាត់នៅសហគមន៍កុមារមួយ សម្រាប់កុមារដែលមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍។
អ្នកប្រហែលជាគិតថា ការបដិសេធទាំងនោះគួរឱ្យខ្លាច។ ប្រសិនបើអ្នកធ្លាប់ជួបគាត់កាលពីក្មេង ដូចខ្ញុំបានជួប អ្នកនឹងយល់ថា ពួកគេពិបាកយល់បានណាស់។ វាពិបាកក្នុងការស្រមៃមើលក្មេងដែលមានចិត្តល្អ ចិត្តសប្បុរស ឬគួរឱ្យស្រឡាញ់ជាងបុរសវេទមន្ត។ គាត់មានរស្មី។ រស្មីខ្លាំងទាំងនោះប្រហែលជាធ្វើឱ្យយើងជាច្រើននាក់ដែលស្គាល់គាត់ដោយងងឹតភ្នែកចំពោះការឈឺចាប់ដែលគាត់លាក់នៅខាងក្នុង។
ការខូចខាតផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ ពីការបដិសេធម្តងហើយម្តងទៀតនិងធំធាត់នៅខាងក្រៅរង្វង់គ្រួសារ គឺដូចជាគ្រាប់បែកកំណត់ពេល រង់ចាំផ្ទុះ។ គ្រាប់បែកនោះបានផ្ទុះឡើងនៅថ្ងៃទី ៦ វិច្ឆិកា ១ ខែមុន។ បុរសវេទមន្តរបស់យើងបានស្លាប់នៅអាយុ ២២ ឆ្នាំ។ យុវជនរូបនេះ ធ្លាប់ជាកីឡាករបាល់ទាត់ដែលមិនចេះនឿយហត់ អ្នកប្រដាល់ដ៏គួររីករាយ និងដ៏កាចសាហាវ បានស្លាប់ដោយស្រមោលខ្លួនឯងដែលស្ទើរតែមិនអាចដើរបាន។
មានមូលហេតុមួយចំនួនដែលបណ្តាលឱ្យគាត់ស្លាប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿថា ឃាតករពិតប្រាកដគឺជាការមាក់ងាយជុំវិញមេរោគអេដស៍។ គាត់បានឃើញរឿងកំប្លែងដ៏ឃោរឃៅដែលមនុស្សជាអ្នកធ្វើដោយចៃដន្យអំពីមេរោគអេដស៍នៅលើបណ្តាញសង្គម។ គាត់ជឿថា មនុស្សនៅក្នុងពិភពខាងក្រៅនឹងបដិសេធគាត់ម្តងទៀត ប្រសិនបើពួកគេឃើញថ្នាំដែលគាត់លេបរាល់ថ្ងៃហើយដែលធ្វើឱ្យគាត់មានសុខភាពល្អ និងគ្មានជំងឺឆ្លង។
ដូច្នេះហើយ គាត់ឈប់ប្រើដបថ្នាំដោយគាត់ខ្លាចមនុស្សមើលឃើញ ហើយក៏ឈប់លេបថ្នាំបន្តទៀត។ នៅក្នុងពិភពលោកដែលការព្យាបាលមេរោគអេដស៍គឺស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលអាចគ្រប់គ្រងបាន ដូចជាជំងឺទឹកនោមផ្អែម ដែលមិនអាចក្លាយជាជំងឺអេដស៍ គាត់នៅតែបញ្ចប់ជីវិតរបស់គាត់ដោយជំងឺដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចនោះ រួមទាំងករណីជំងឺរបេងដែលប្រព័ន្ធការពាររបស់គាត់មិនអាចទប់ទល់បាន ហើយវាគឺជារឿងមិនគួរកើតមាន និងគួរឱ្យសោកស្ដាយជាខ្លាំង។
គាត់បានបន្សល់ទុកនូវមិត្តភក្តិដែលឈឺចាប់ រាប់រយនាក់មកពីទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា និងនៅប្រទេសឆ្ងាយៗ ដូចជានូវែលសេឡង់ ម៉ិកស៊ិក តង់ហ្សានី អាល្លឺម៉ង់ និងអាមេរិក។ ល្បិចថ្ពឹនភ្នែកដ៏អស្ចារ្យបំផុតមួយរបស់ បុរសវេទមន្តគឺឈ្នះបេះដូង ហើយប្រសិនបើគាត់មានអារម្មណ៍ថា ពិភពលោកនឹងយល់ និងទទួលយកគាត់ជាយុវជនដែលមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍គាត់នឹងនៅរស់ថ្ងៃនេះ ដោយបន្តឈ្នះកាន់តែច្រើន។
សោកនាដកម្មនោះ គឺថា ការមាក់ងាយដែលមិនចាំបាច់ និងអាចចៀសវាងបានដូចជំងឺអេដស៍។ មេរោគអេដស៍ លែងជាជំងឺដ៏គ្រោះថ្នាក់ដែលវាបានកើតដំបូង និងបានសម្លាប់ប្រជាជនកម្ពុជារាប់ម៉ឺននាក់ហើយ។ ឱសថដែលរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាផ្តល់ជូនដោយឥតគិតថ្លៃ ដែលជាសមិទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យបំផុត ១ អនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមានជីវិតពេញលេញដោយគ្មានហានិភ័យនៃការឆ្លងដល់អ្នកដទៃនោះទេ។ ប៉ុន្តែវាអាចឆ្លងផុតបាន នៅពេលដែលមនុស្សទទួលយកវាប៉ុណ្ណោះ ហើយមនុស្សមួយចំនួននឹងយកវាទៅប្រើប្រាស់ប្រសិនបើពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេនឹងមិនត្រូវបានវិនិច្ឆ័យសម្រាប់ការប្រើប្រាស់ថ្នាំនោះ។
អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលក្នុងស្រុក សមាគមអ្នកប្រើប្រាស់ ARV ដែលជាអង្គការ១ក្នុងចំណោមអង្គការជាច្រើនដែលបានព្យាយាមគាំទ្របុរសវេទមន្ត មានប្រសាសន៍ថា "ការមាក់ងាយអាចជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដល់ជីវិតអ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍តាមមធ្យោបាយជាច្រើន"។ “ការរើសអើងជារឿយៗរារាំងមនុស្សពីការទទួលបានការការពារ និងការថែទាំមេរោគអេដស៍ ហើយជាឧបសគ្គបន្ថែមចំពោះការព្យាបាល”។
បន្ទាប់ពីការពិភាក្សាជាច្រើនជាមួយមនុស្សដែលស្រឡាញ់គាត់ ខ្ញុំមិនដាក់ឈ្មោះ បុរសវេទមន្ត ឬចែករំលែករូបថតមុខរបស់គាត់ទេ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថាវានឹងធ្វើឱ្យអ្នកឈឺចាប់ក៏ដោយ។ អ្នកខ្លះបានលើកឡើងថា ការសម្រេចចិត្តនេះអាចពង្រឹងការមាក់ងាយជុំវិញមេរោគអេដស៍។ អ្នកខ្លះប្រហែលជានិយាយថា គាត់គួរតែក្លាហានហ៊ាននិយាយថា គាត់ជានរណាដោយចំហ។ ប៉ុន្តែក៏មិនមែនជាការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំដែរ។ បុរសវេទមន្តបានស្លាប់ដោយសារតែគាត់មិនចង់បង្ហាញស្ថានភាពរបស់គាត់ដល់សង្គមដែលធ្វើឱ្យគាត់អាម៉ាស់។ ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ខ្លាំងពេកដែលក្បត់បំណងប្រាថ្នាទាំងនោះ។
លើសពីនេះទៀត បន្ទុកនេះមិនគួរធ្លាក់មកលើគាត់ទេ។ វាអាស្រ័យលើយើងទាំងអស់គ្នាក្នុងការធ្វើឱ្យពិភពលោកមានសុវត្ថិភាពសម្រាប់អ្នករស់នៅជាមួយមេរោគអេដស៍។ ប្រសិនបើអ្នកធ្លាប់និយាយកំប្លែងអំពីមេរោគអេដស៍ ឬវិនិច្ឆ័យអ្នកដែលមានជំងឺសូមឈប់ភ្លាម។ មានមនុស្សប្រហែល ៧៤ ០០០ នាក់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាដែលរស់នៅជាមួយស្ថានភាពនេះ អ្នកប្រហែលជាស្គាល់ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ។
ពាក្យរបស់អ្នកអាចបញ្ឈប់ពួកគេ ឱ្យបន្តលេបថ្នាំរបស់ពួកគេ។ ពាក្យរបស់អ្នកអាចសម្លាប់ពួកគេបាន។ រឹតតែល្អជាងការឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើឃោរឃៅ អ្នកអាចធ្វើអ្វីមួយដោយសប្បុរស។ ចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ហើយសរសេរថា អ្នកមិនវិនិច្ឆ័យ ឬរើសអើងប្រឆាំងនឹងអ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍ទេ។ សរសេរថា ពួកគេសមនឹងទទួលបានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពដូចគ្នាទៅនឹងមនុស្សគ្រប់រូបនៅលើភពផែនដី។ ផ្ញើសារនេះចូលទៅក្នុងពិភពលោក ហើយអ្នកនឹងធ្វើឱ្យ ឬយ៉ាងហោចណាស់ វាក្លាយជាកន្លែងប្រសើរជាងមុន។
ប្រសិនបើអ្នកកំពុងអានរឿងនេះ ហើយមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ សូមលេបថ្នាំរបស់អ្នក ដូចវាជាការគោរពតាមសាសនា។ ពិភពលោកបានបាត់បង់មនុស្សជាង ៤០ លាននាក់រួចទៅហើយដោយជំងឺនេះ។ វាមិនចាំបាច់មានការលះបង់បន្តទៀតទេ។
ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ចុងក្រោយនេះ ពួកយើងបានសោកស្ដាយចំពោះបុរសវេទមន្ត ដែលបានចែករំលែករឿងរ៉ាវរាប់មិនអស់នៃអំពើសប្បុរសរបស់គាត់ របៀបដែលគាត់យកចិត្តទុកដាក់អ្នកនៅពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមមិត្តរបស់គាត់សម្លឹងមើលការលេងសើចដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់គាត់ និងប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃរបស់គាត់។ ដើម្បីស្គាល់បុរសវេទមន្តគឺត្រូវស្រឡាញ់គាត់។ អ្នកដែលមិនបានស្គាល់ គ្រាន់តែជឿលើខ្ញុំ។ គាត់ពិតជាមនុស្សដ៏ពិសេស។
ប៉ុន្តែមានមនុស្សផ្សេងទៀត រួមទាំងកុមារ ដែលភាពពិសេស និងនៅមានជីវិត និងមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍។ សូមព្យាយាម និងបង្កើតពិភពលោកដ៏សប្បុរសមួយសម្រាប់ពួកគេទាំងអស់គ្នាជាពិភពលោកដែលពួកគេអាចរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គល និងអាយុវែង ហើយជួយដល់ពិភពលោកវិញ។
បុរសវេទមន្តបានផ្តល់ឱ្យយ៉ាងច្រើន និងមានចំណុចច្រើនទៀតដែលពួកគេ អាចផ្តល់ឱ្យ។ ខ្ញុំខូចចិត្ត ដែលគាត់មិនអាចបន្តទៅទៀត។ លើកលែងតែប្រហែលជាតាមរយៈសាច់រឿងរបស់គាត់។ លាហើយបុរសវេទមន្ត។ យើងនឹងចងចាំអ្នកជារៀងរហូត៕
Jaime Gill អ្នកស្ម័គ្រចិត្ត និងផ្ដល់ប្រឹក្សាដោយមិនគិតកម្រៃអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំនៅកម្ពុជា
